Σχόλιο G-M-R:

ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ G-M-R:

Μπορούμε, συναγωνιστή Στάθη και συναγωνιστές πολίτες “επώνυμοι” και “ανώνυμοι”, αν απαλλαγούμε από την απομονωτική από τον Λαό και τη Δημοκρατία θαλπωρή, της καπιταλιστικής πολιτικής αντι-προσώπευσης και θελήσουμε (ως ισότιμοι πλέον πολίτες-αγωνιστές) να γνωριστούμε λίγο καλύτερα (από πλευράς μας “εδώ” Προτάσεις Απελευθερωτικής Συνέργειας), πράγμα εύκολο και αποτελεσματικό με τη βοήθεια του διαδικτύου (κάθε ιστοσελίδα να αφιερώσει στήλη ΣΥΝ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ).

Η G-M-R προβάλλει, αναδεικνύει, υποστηρίζει, χωρίς να “υποψιάζεται” για τον άλλο συν-αγωνιστή. Χωρίς να βλέπει αντ-αγωνιστές.

Τόσο απλά.

του Στάθη, 17-3–2018

Όταν γίνεται μια πολιτική συζήτηση, μεταξύ φίλων, σε μια παρέα, σε ένα καφενείο, στην τηλεόραση, στο κοινοβούλιο, υπάρχουν συμφωνίες, διαφωνίες, βγαίνει άκρη, δεν βγαίνει άκρη, υπερισχύει η λογική, πρυτανεύει το παράλογο, κάποιοι πείθονται κάποιοι όχι, άλλοτε κατισχύει η αλήθεια διά της αποδείξεώς της κι άλλοτε πρυτανεύει η αλήθεια του καθενός – έτσι

είναι οι συζητήσεις, οι αντιπαραθέσεις, ακόμα και οι πολεμικές. Όταν όμως σε όλα αυτά υπεισέλθει η οπαδική λογική ή ο παράγων οπαδός, η μπάλα χάνεται τελείως, και η συζήτηση ή η αντιπαράθεση καθίστανται άνευ αντικειμένου.

Ίσως μόνον ο θρησκευτικός φανατισμός μπορεί να συναγωνισθεί τον ποδοσφαιρικό φανατισμό (ο οποίος πρώτα απ’ όλα σκοτώνει αυτό που υπερασπίζεται). Στην υπόθεση Ιβάν Σαββίδη ο παράγων οπαδισμός υπό τη δορά της ιδιότητας του φιλάθλου έχει παρεισφρήσει στα δρώμενα απονεκρώνοντας κάθε προβληματισμό – ήταν αναπόφευκτο.

Όμως πάνω σε όλο αυτό έχει αρχίσει να «σηκώνεται ένα επικίνδυνο έργο», αξιοποιώντας μια παλιά παράμετρο (τόσον ηλίθια, όσον και εδραία), εκείνη της αντίθεσης Βορρά – Νότου. Η δικαιολογημένη οργή της ελληνικής επαρχίας (όχι μόνον του Βορρά αλλά ολόκληρης, έως τη Γαύδο και το Καστελόριζο) για το υδροκέφαλο ελληνικό κράτος, βρίσκει την έκφρασή της στο χυδαίο (λόγω ανοησίας) στερεότυπο περί λεκανοπεδίου, κράτους των Αθηνών κ.τ.λ. Αυτό το «κράτος των Αθηνών» είναι το ίδιο αδίστακτο με το Αιγάλεω ή την Κοκκινιά όσο είναι με το Κιλκίς ή τη Μυτιλήνη. Στοιχειώδες – αλλά όχι όταν πρόκειται για οπαδούς.

Όμως, αυτή η βλακώδης, συνωμοσιολογική και τοπικιστική (εις όποιον τόπο κι αν φύεται) θεώρηση αρχίζει κατ’ αυτάς και εις ότι αφορά την πολυθρύλητη και πολυφίλητη Μακεδονία να παίρνει μια επικίνδυνη διάσταση περί κόμματος του Βορρά, Λίγκας του Βορρά και άλλα το ίδιο ασόβαρα.

Υπάρχουν μερικά πράγματα ιερά. Που καθαγιάσθηκαν με θυσίες αίματος. Όσοι λένε αρλούμπες για Λίγκες να πάνε να τις πούνε στους τάφους των χαμουτζήδων στο Μπιζάνι, στο Κιλκίς και στο Σκρα. Να τα πούμε στα κόκκαλα των προγόνων που έφεραν μαζί τους οι Μικρασιάτες και οι Πόντιοι απ’ τις χαμένες πατρίδες. Ο Μανιάτης που έπεσε στο Μπιζάνι, ο Κρητικός που έπεσε στο Κιλκίς κι ο Μακεδόνας που έπεσε στο Σκρα, ατιμάζονται από τη βλακεία όσων στη γενικευμένη ταξική αδικία βλέπουν τοπικιστικά κριτήρια και τοπικιστική κατανομή. Η εξουσία αδικεί τον λαό το ίδιο στη Θεσσαλονίκη και τα Κύθηρα. Όπως και υπηρετεί το ίδιο τους Δυνατούς (είτε νέμονται την ΑΕΚ, είτε τον ΠΑΟ, τον Ολυμπιακό ή όποια άλλη ομάδα).

Για Λίγκες του Βορρά μπορούν να μιλούν μόνον οι ακροδεξιοί και οι Χρυσαυγίτες (οι επίγονοι δηλαδή εκείνων που διαμέλισαν τη Μακεδονία στην Κατοχή), αλλά δεν γίνεται να ομιλεί ουδείς άλλος Έλληνας, εκτός κι αν είναι βλαξ.

Είναι βέβαιον ότι απ’ αυτά που γράφω κανένας οπαδός δεν θα θελήσει να καταλάβει ο,τιδήποτε. Όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα γίνεται όταν η δυστοπία μέσα στην οποία ζούμε δίνει την ευκαιρία της εσφαλμένης εκτόνωσης, της χρήσιμης εκτόνωσης, μέσα από την ενεργοποίηση στερεοτύπων ακίνδυνων για την ίδια.

Οι Δυνατοί, είτε ως νομείς ποδοσφαιρικών ομάδων είτε όχι, είναι πολύ πιο πολύπλοκη κατάσταση απ’ όσον ορίζουν τα γήπεδα και η επίδρασή τους στην κοινωνία. Δικτυώνονται στον κοινωνικό ιστό, άλλοτε ως «πατερούληδες» κι άλλοτε ως «νονοί». Δίνουν ως εργοδότες στον λαό «να φάει ψωμί» ασχέτως αν συμβαίνει το αντίθετο (με τον λαό να εξαναγκάζεται να προσφέρει στους Δυνατούς το παντεσπάνι τους και το χρυσίον). Σε ομαλούς καιρούς, πέντε πάνω – πέντε κάτω, το σύστημα αυτό δουλεύει και μας δουλεύει. Σε καιρούς κρίσης (οι οποίες επίσης θρέφουν το εν λόγω σύστημα) (που τις εκτρέφει), η ταξική αποθηρίωση συχνά οδηγεί σε εθνική αποσταθεροποίηση.

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Ο κ Ιβάν Σαββίδης, φερ’ ειπείν, πούλησε τις καπνποβιομηχανίες του (και τη ΣΕΚΑΠ που απέκτησε για δύο πεντάρες κι ένα ψίχουλο), σε έναν Γιαπωνέζικο όμιλο για 1,6 δις δολάρια!!! Απ’ τα οποία ο οπαδός του ΠΑΟΚ θα πάρει απ’ τη σκόνη και πίσω. Το ίδιο έχουν κάνει και θα κάνουν και οι χαμουτζήδες Δυνατοί. Λεφτά με ουρά από τα οποία αυτοί που τα παράγουν παίρνουν μισθούς πείνας και συντάξεις μεγάλης πείνας.

Η Ελλάδα σήμερα κατέχεται από τα μνημόνια και απειλείται απ’ τον ιμπεριαλισμό. Επ’ αυτού μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς τα Χανούμια και τα Μπαόκια, οι Γαύροι και οι Βάζελοι συν όλοι οι φίλαθλοι όλων των ομάδων;..