Γιώργος Κοντογιώργης, 13 Απριλίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Πολύ σωστά η κυβέρνηση ζήτησε από τους πολίτες τη συλλογική μας ευθύνη και συστράτευση για να αντιμετωπιστεί η πανδημία. Αυτή η έκκληση, ωστόσο, αντιφάσκει με τα μηνύματα που η ίδια εξέπεμψε με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Μηνύματα επί της ουσίας διχαστικά, που μάλιστα εστιάζονται σε αυτό που θα έπρεπε να ενώνει τους Έλληνες, δηλαδή στην πολιτισμική του συνοχή και στην ιστορικότητά της.

Το δραματικό είναι ότι δεν ήταν μόνο η κυβέρνηση που εξέπεμψε τέτοιο μήνυμα. Πρόκειται για μία ομοβροντία διχαστικών λόγων που περιλαμβάνει και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την αντιπολίτευση. Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, στον πρώτο της δημόσιο λόγο, μας μίλησε για ένα «νέο πατριωτισμό». Πώς τον αντιλαμβάνεται; Τι ενοχλεί άραγε από τον “παλαιό πατριωτισμό” και τι περιέχει άραγε ο νέος;

Να υποθέσω ότι στο “νέο πατριωτισμό” περιλαμβάνεται και η ψήφος της που απάλλαξε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για μία καίριας σημασίας υπόθεση που αφορούσε το δημόσιο συμφέρον; Και ποιον ρώτησε αλήθεια για να εξαγγείλει την αναθεώρηση του πατριωτικού προτάγματος της κοινωνίας; Είναι υπεράνω του νόμου κατά το Σύνταγμα. Να υποθέσω ότι είναι και υπεράνω του λαού;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Γιώρ. Κοντογιώργης, 17 Φεβρουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η πρώτη πράξη του Όθωνα, όταν ήλθε ως βασιλεύς στην Ελλάδα, ήταν να καταργήσει τα κοινά, που ήταν οι πόλεις-κράτη της αρχαιότητας, όπως προσαρμόστηκαν στην πορεία της ιστορίας. Μαζί με τα κοινά κατήργησε και τη δημοκρατία μέσα σ’ αυτά. Θεωρούσε ότι δεν είναι δυνατόν ο “άπληστος”, ο “εγωπαθής”, ο “άθλιος”, ο “αγράμματος” ελληνικός λαός να θέλει να ασκεί την πολιτική διοίκηση της χώρας του.

Κατά την κυρίαρχη άποψη στη Δύση, και βέβαια του Όθωνα, η πολιτική διοίκηση είναι ένα ευγενές λειτούργημα που ανήκει στους βασιλείς. Απαξίωνε εκείνη τη στιγμή ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού πολιτισμού. Εδώ βρίσκεται το κεντρικό πρόβλημα. Με τη δυτική λογική εκείνης της εποχής, οι Βαυαροί εγκαθίδρυσαν ένα “ελέω θεού” απολυταρχικό κράτος.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR:    Γι’ αυτό και η G-M-R ξεκινάει την πιο πρόσφατη εδώ πρόταση/ σχέδιο επιστολής της με το “Εθνική Ταυτότητα ή Εθνική Συνείδηση” του Γεωργίου Σκλαβούνου, περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΙΑ 1982, και με πρόταση του συγγραφέα για επί του άρθρου σχεδιασμό που μας διαβίβασε με σχετικό του email ^(*), με μια μόνο διαφορά μας με τον συγγραφέα. Η διαφορά μας με τον συγγραφέα, έγκειται, στον σήμερα (και από το 2010) απαιτούμενο ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ, ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ. Οι όποιες καλές προοπτικά (ξεκινάμε με τέλειες αρχές και σχέδιο, ούτως ώστε, σιγα-σιγά και σε τριακόσια χρόνια ΘΑ…) ιδέες, εξαϋλώνονται, αν δεν προσαρμοστούν αποτελεσματικά σε ΚΑΘΕ τρέχουσα κρίσιμη κατάσταση, όπως αυτή της Εθελοεκχώρησης της Εθνικής Κυριαρχίας (Ελλάδας-Κύπρου).

Βέβαια, πίσω από κάθε διαφορά, υπάρχουν/κρύβονται αν δεν προσεχτούν οι “λεπτομέρειες” κάποιοι εγγενείς-βασικοί λόγοι που κάνουν την διαφορά. Στο εδώ επίσης καταπληκτικό άρθρο του Γ.Σ., “Το Μοντέλο της Χορωδίας” που αφορά τρόπο συγκρότησης-λειτουργίας των κοινωνιών, έχουμε τις εξής επισημάνσεις, βάσει των οποίων, ΕΜΠΟΔΙΖΕΤΑΙ, η κάθε φορά και για κάθε περίπτωση ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ αντιμετώπιση των κρίσεων.

(*) — Χρειαζόμαστε πανεθνικό διάλογο προβληματισμού και δέσμευσης:

Α) Στην δημιουργία ενός κινήματος κοινωνικού διαλόγου, προβληματισμού και δέσμευσης, σε πανεθνική κλίμακα, εν όψει της τρίτης εκατονταετίας του ελεύθερου εθνικού μας βίου.

 Πως αντιμετωπίζουμε, στην πράξη, την παρακμή, αλλά και την ανάγκη ανασυγκρότησης, τοπικά κλαδικά εθνικά;

 Σε ποια πράξη-δράση, δεσμευόμαστε δημόσια;;;τόσο στην αντιμετώπιση της παρακμής όσο στην αντιμετώπιση της ανασυγκρότησης;;;

 Ποιο Δήμο και ποια Ελλάδα θέλουμε; σε σε ποια Ευρώπη σε ποιο Κόσμο;

 Ένας τέτοιος διάλογος που αρθρώνεται τόσο τοπικά σε επίπεδο Δήμου , κλαδικά, επιστημονικά και θέτει 2 ενότητες θεμάτων/

   Α1)  Ποιά Πατρίδα θέλουμε στον τρίτο αιώνα του ελεύθερου εθνικού μας βίου και Α2)  Πως περνάμε ως κοινωνία από τον από την ιδιώτευση στον κριτικό λόγο, και από τον κριτικό λόγο στην κριτική πράξη, στον διάλογο της πράξης.

Β) Πως περνάμε από το σημερινό πολιτικοκομματικό μας σύστημα, σε ένα δημοκρατικό, πολυκομματικό αλλά εθνοενωτικό πολιτικό σύστημα.

 Σε ένα σύστημα που αριστοποιεί την κοινωνική συμμετοχή, την εσωκομματική δημοκρατία. Ενα πολιτικό σύστημα που στηρίζεται και στηρίζει ένα ουδέτερο πολιτικά κράτος ικανό να διασφαλίζει και να υπηρετεί την αρμονική συνύπαρξη των μορφών ελεύθερης οικονομίας , κοινωνικής οικονομίας, συνεταιριστικής και κοινοτικής οικονομίας.

 Πως υπηρετούμε ένα τέτοιο σύστημα στον Δήμο στην Περιφέρεια, στον Επαγγελματικό και επιστημονικό κλάδο;; (Δικηγορικοί Σύλλογοι, Επιμελητήρια, εκπαιδευτικοί…κλπ.κλπ)

Γ) Ποια θα ήταν μια στρατηγική εθνικής και πολιτισμικής επιβίωσης;;

 Ποιος είναι ποιος μπορεί και οφείλει ο ρόλος μας ο ρόλος του κάθε οργανωμένου φορέα, επιστημονικού,επαγγελματικού, πολιτιστικού, του Δήμου μας σε μια τέτοια Στρατηγική;

Γιώργος Κοντογιώργης, 3 Φεβρουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το 1922 είναι η γενεσιουργός αιτία της ανασφάλειας που έχει η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας σήμερα. Το 1922, όμως, δεν είναι η αρχή της κρίσης του Ελληνισμού. Η κρίση του έχει μακρινές ρίζες στο 1204 και μετά στην Ελληνική Επανάσταση. Δεν είναι γνωστό σήμερα σε κανέναν ότι το 1204 ένα κραταιό ακόμη ελληνικό κράτος, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, παρεδόθη από την πολιτική ηγεσία του στον ξένο παράγοντα.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε νεωτερικότητα, δηλαδή η δυναμική της μετάβασης στη μεγάλη κλίμακα, γεννήθηκε στο Βυζάντιο. Η νεωτερικότητα, που κορυφώνεται στο διάστημα μεταξύ του 8ου και 12ου αιώνα θα μετακενωθεί στη Δύση, για να ξεκινήσει η ανθρωποκεντρική της μετάβαση. Θα μετακενωθεί και στην Ανατολή για να εγγραφεί για πρώτη φορά στους Άραβες, οι οποίοι έτσι για πρώτη φορά μεταλαμβάνουν της ελληνικής γραμματείας.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Και εμείς, οι υπόλοιποι Κύριε Καθηγητά;

Γιώργος Κοντογιώργης, 27 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Αντιμετωπίζοντας το τελευταίο διάστημα έναν ολοένα και πιο επιθετικό Ερντογάν, έχει σημασία να γνωρίζουμε ποια είναι η σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής στην Ελλάδα. Όπως επίσης και ποιον ρόλο στο πλαίσιο αυτό επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους οι εγχώριοι ηγήτορες. Στην Ελλάδα η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, δηλαδή το πολιτικό σύστημα, ήταν σταθερά αποκομμένο από την κοινωνική συλλογικότητα. Και ήταν επίσης εχθρικό προς οποιαδήποτε πολιτισμική αναφορά και ιστορικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Την κοινωνία η ελληνική άρχουσα τάξη την αντιμετώπιζε διαχρονικά ως άθροισμα ατόμων, ως μια σχέση με έκαστο μέλος της, όχι της συλλογικότητας. Και αυτό είναι ακριβώς το κεντρικό πρόβλημα. Όντας αποκομμένη η τάξη αυτή (η πνευματική ηγεσία, οι οικονομικοί παράγοντες που λυμαίνονται το κράτος και η πολιτική ηγεσία) από την κοινωνία οικοδομεί μια αντίληψη παρασίτου που απομυζά τον κορμό του δέντρου (το κράτος) και δι’ αυτού τη γη (την κοινωνία) για να τραφεί.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Αυτή η ανάρτηση έχει ιδιαίτερη σημασία, σε καιρό που ΠΡΟΤΑΣΗ-ΠΡΑΞΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΗΘΟΣ (ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ οικονομικοδικαιϊκών προβλημάτων της παγκοσμιοποίησης) ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.

Και αυτό για δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι, η συμπύκνωση (εγκλωβισμός για την ακρίβεια) ενός ολόκληρου και μάλιστα τεράστιου σε όγκο (η συμβολή/ΟΧΙ ΕΠΙΒΟΛΗ του έργου στην ανθρώπινη σκέψη ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ παραμένει ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΙΜΗ) επιστημονικού έργου, εν προκειμένω των Μάρξ-Ενγκελς, σε μία επιλεκτική κριτική και με σύνοψη “στην τελική”(*), την “επιστημονική” ΕΠΙΚΡΙΣΗ-ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.

Ο δεύτερος λόγος είναι, ακριβώς, η έναντι της περιθωριοποίησης ΠΡΟΤΑΣΗΣ-ΠΡΑΞΗΣ-ΕΝΟΤΗΤΑΣ-ΗΘΟΥΣ (ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ), ΠΡΟΒΟΛΗ (και πάντα εκτός των συγκεκριμένων) μη πρότασης-μη πράξης-μη ενότητας-“κοσμοπολίτικου” ήθους.

Να προσθέσουμε και έναν τρίτο λόγο, ανεξαρτήτως του άρθρου/συνέντευξης.

Με αφορμή την εν τη πράξει παγκοσμιοποίηση, εμφανίζονται φρούτα του τύπου:  “Χρειάζεστε έναν Ηγέτη. Ιδού, Εγώ είμαι Αυτός.” (ενδεικτικά βλέπετε το τάγκ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ…).

(*) — Αυτό το “στην τελική” δεν μας εμποδίζει να διαβάζουμε, να διακινούμε τις σπουδαίες απόψεις του καθηγητή κου Γ. Κοντογιώργη και να επιθυμούμε την συστράτευση του σε δημοκρατικά οργανωμένο αντιστασιακό-απελυθερωτικό μέτωπο.

Προς τούτο παραθέτουμε την δημιουργική συνάφεια των πιο κάτω  1) και 2):

1) «Είναι επείγον η ελληνική κοινωνία να ανακτήσει την ιστορία της, να εμπνευσθεί από την ανθρωποκεντρική (οικουμενική και δημοκρατική) ιδιοσυστασία της και να πραγματοποιήσει ένα ελάχιστο άλμα προς τα εμπρός».

2) Το Κράτος, σύμφωνα με τον Ένγκελς, «δεν είναι καθόλου μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ έξω. Το κράτος δεν είναι επίσης «η πραγμάτωσης της ηθικής ιδέας», ή «η εικόνα και η πραγματικότητα του λογικού», όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης της. Είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μιαν άλυτη αντίφαση με τον εαυτό της, διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, που δεν έχει τη δύναμη να τις εξορκίσει. Και για να μη φθείρουν τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τ’ αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα, έγινε αναγκαία μια δύναμη, που φαινομενικά στέκει πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατεί μέσα στα όρια της «τάξεως». Κι η δύναμη αυτή, που προσήλθε από την κοινωνία, μα που βάζει τον εαυτό της πάνω απ’ αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται απ’ αυτήν, είναι το κράτος» (Πηγή: Β.Ι. Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή Άπαντα Λένιν τόμος 33 σελ. 6-7)”.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σοβαρές κριτικές σοσιαλιστικών παρεκκλίσεων μπορείτε να δείτε στο controversy και στο pantiera tag Δημήτρης Μπελαντής.  Αυτό δεν σημαίνει, πως θεωρούμε πως οι σοβαρές αυτές κριτικές συνοδεύονται από την αντίστοιχη κοινωνικοπολιτική συμπεριφορά.

Γιώργος Κοντογιώργης , 25 Σεπτεμβρίου 2019

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση παρουσιάζουμε συνέντευξη με τον κ. Γ. Κοντογιώργη, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου. Η συζήτηση είχε ως αφετηρία την έκδοση των παραδόσεων που έδωσε ο Ν. Πουλαντζάς στο Πάντειο το 1977 την οποία επιμελήθηκε ο κ. Κοντογιώργης, και την εκτίμηση της σκέψης του Ν. Πουλαντζά μέσα στους σημερινούς εξαιρετικά διαφορετικούς όρους που ορίζουν μια νέα εποχή. Γρήγορα όμως έλαβε πολύ ευρύτερο χαρακτήρα και επικεντρώθηκε στην κοινή διαπίστωση ύπαρξης μιας καθοριστικής κρίσης σε ό,τι αφορά την παραγωγή ενός συστήματος γνώσης επαρκούς για να δώσει λύσεις στα προβλήματα του παρόντος εξεταζόμενα από την οπτική των αναγκών της κοινωνικής χειραφέτησης, και στην αναζήτηση των αιτιών αυτής της κατάστασης.

Ο “Δρόμος”  στο πλαίσιο της επιδίωξής του να συμβάλει στη συζήτηση των πολλαπλών διαστάσεων που παρουσιάζει το κεντρικής σημασίας πρόβλημα της διερεύνησης των όρων για την κοινωνική χειραφέτηση τόσο σε παγκόσμια κλίμακα όσο και στην ειδικότερη ελληνική εκδοχή του που πρωτίστως μας κινητοποιεί, αισθάνεται την ανάγκη να επισημάνει τον γόνιμο χαρακτήρα του πλαισίου στοχασμού που συνοπτικά παρουσίασε ο κ. Κοντογιώργης ανταποκρινόμενος στα ερωτήματα που του θέσαμε.

Με ενδιαφέρον είδαμε την έκδοση των μαθημάτων του Νίκου Πουλαντζά στο Πάντειο το 1977 την οποία επιμεληθήκατε. Με δεδομένο το ότι σήμερα η απόσταση που μας χωρίζει από το 1977 είναι πολύ μεγάλη με ιστορικούς όρους (θα λέγαμε ότι ζούμε σε μια πολύ διαφορετική εποχή), ποιες πλευρές του έργου του Πουλαντζά δείχνουν αντοχή στο χρόνο και ποιες θεωρείτε ότι έχουν κλείσει τον κύκλο τους;

(more…)

Σχόλιο GMR : Ο δάσκαλος της Δημοκρατίας, κος Κοντογιώργης, διστάζει, δεν είναι βέβαιος, δεν γνωρίζει, (βάλτε ότι άλλο νομίζετε), να ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΕΙ, πέραν των στο άρθρο αναφερόμενων (σοβαρών όμως) επισημάνσεων.

Και όμως, είναι ΑΠΛΟ όσο και σημαντικό να ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΟΥΜΕ:

1)   Η εδώ έκθεση-υπόδειξη-απαίτηση του ΟΗΕ για “λογιστικό έλεγχο του χρέους με ταυτόχρονη λογοδοσία των υπαιτίων”,

2)   Το εδώ Οικονομικό Πρόγραμμα για την Ελλάδα του Θ. ΜΑΡΙΟΛΗ,

3)   Οι εδώ και εδώ ιστοσελίδες (τεκμηριωτικές-καταγγελτικές-προτάσεων διεξόδου) των Σπ. Λαβδιώτη – Γ.Π.Τριανταφυλλόπουλου, υποδεικνύουν ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΑ, την (περιεχομένου οικονομικο/δικαιϊκο/συνταγματικού) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που πρέπει να δημιουργήσουμε βάσει του άρθρου 120Σ (εδώ συνέντευξη Γ. Κασιμάτη στον μουσικοσυνθέτη Α. Χάχαλη).

4)   Η εδώ εισήγηση^(*) του κ. Πέτρου Μηλιαράκη για την αντιμετώπιση ΕΕ-Ευρωζώνης με θέμα: ΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, για την αντιμετώπιση του χρέους ως επαχθούς και απεχθούς, επόμενα και για την μονομερή άρνηση πληρωμής και για την διεκδίκηση αποζημίωσης.  (Εδώ ειδικότερα, πάλι από τον κ. Πέτ. Μηλιαράκη, “Το παράνομο χρέος και η εξωσυμβατική ευθύνη της Ε.Ε”)

(*)      17/1/2016 ο κ. Πέτρος Μηλιαράκης συμμετείχε στο τριήμερο επιστημονικό συνέδριο του ΜΑΧΟΜΕ 15-17/1/2016 με το “ΕΔΩ” (ως αναφέρεται ανωτέρω) κείμενο του, όπου επισήμαινε και τεκμηρίωνε την ανάγκη προετοιμασίας ΕΞΟΔΟΥ, για το Εθνικό νόμισμα “(εφόσον καταστεί αδιστάκτως αδύνατη η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη)”, πράγμα που τεκμηριώθηκε πολλαπλώς, και στη συνείδηση του λαού και στο δημοψήφισμα του 2015, ενώ στην ίδια εκδήλωση επισήμαινε ακόμα και την ανάγκη στρατιωτικής ανεξαρτησίας από το ΝΑΤΟ.

Σχετικά με το επιστημονικό συνέδριο μπορείτε να ενημερωθείτε από το link: http://neaproini.us/2016/01/13/evrozoni-laiki-kyriarchia-ke-ethniko-nomisma/

Επίσης για το επαχθές και απεχθές (=προϊόν παρανομιών) χρέος, εδώ με πολλές σχετικές τεκμηριώσεις η ιστοσελίδα του Δ. Καζάκη και εδώ οι ιστοσελίδες justiceforgreece και Ολγας-Τάνυας Γεριτσίδου εδώ και εδώ και ασφαλώς πλείστα στοιχεία και τεκμηριώσεις υπάρχουν και στα λοιπά tag- σχετικές/φιλικές ιστοσελίδες της G-M-R και όχι μόνον (βλέπετε εδώ [το Ελληνικό δημοψήφισμα που συντάραξε την Ευρώπη] του 2015 και πλείστες αντιστάσεις πολιτών).

Προσθέτουμε ακόμα,

(α) — την ιστοσελίδα του Παν. Ηφαιστου ως οδηγό περί γεωπολιτικών και οργάνωσης κράτους. https://ifestos.edu.gr

(β) — την ιστοσελίδα του Ανδ. Δημητρόπουλου ως οδηγό περί ορθής αντιμετώπισης άρθρου 86Σ- Συντάγματος- Δημοκρατίας. https://andreasdimitropoulos.blogspot.com

Με βάσει όλα τα παραπάνω, η G-M-R και για ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΟΛΙΣΤΙΚΗ & ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ συμπυκνώνει μέχρι στιγμής την εδώ (πρόταση προς Στάθη), πρόταση για “δημοκρατικά οργανωμένο αντιστασιακό-απελευθερωτικό μέτωπο”, με την εδώ (Σε πήλινα πόδια στηρίζεται ο νέος δικομματισμός ) ΚΡΙΣΙΜΗ επισήμανση.

Γιώρ. Κοντογιώργης, 18 Αυγούστου 2019

Η ολιγαρχική κομματοκρατία, που συμβολίζει ακριβώς την οπισθοδρομική εκδοχή του κράτους, διασφάλισε διαχρονικά την ιδιοποίησή του, με αποκορύφωμα τη μεταπολίτευση. Η περίοδος αυτή σηματοδοτεί την ολική επαναφορά της χώρας στο καθεστώς της πλέον απεχθούς φαυλοκρατίας που καταγράφεται τον 19ο αιώνα. Όντως, στη μεταπολίτευση διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις και τα αντίστοιχα ιδεολογήματα για την κρίση που βιώνουμε σήμερα: για την ολική αποδόμηση και την απόλυτη ιδιοποίηση του κράτους, για την υπερχρέωσή του, για τον παρασιτικό εκφυλισμό της οικονομίας και για την πελατειακή προσομοίωση της κοινωνίας.

Ο ρόλος της Αριστεράς στο ζήτημα αυτό υπήρξε καταλυτικός. Τα ανωτέρω υποδηλώνουν ότι η σημερινή ελληνική κρίση παρουσιάζει μια θεμελιώδη ιδιαιτερότητα σε σχέση με την γενικότερη δυτική κρίση. Είναι πρωτογενώς πολιτική, δημιούργημα εξ ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος. Η δυτική κρίση είναι εξίσου πρωτογενώς πολιτική. Όμως, με την έννοια ότι προέκυψε όχι από την ιστορική αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος προς την κοινωνία, αλλά ως αποτέλεσμα της μη εναρμόνισής του με την εν γένει ανθρωποκεντρική εξέλιξη του κόσμου της νεοτερικότητας. Εξέλιξη, η οποία χρεώνεται την εκτροπή του δόγματος της αυτορύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

(more…)

Σχόλιο GMR :   Και με τη σχέση Λαού-Διανόησης, τι θα γίνει;

Γιώργ. Κοντογιώργης, 6 Ιουν. 2019

Για να κατανοήσουμε το αδιέξοδο που συνεπάγεται η συντηρητική περιχαράκωση των δυνάμεων της πολιτικής (και της Αριστεράς) είναι αναγκαίο να αξιολογήσουμε τον χαρακτήρα της σημερινής κρίσης και μάλιστα στην εποχή μας, από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν. Εποχή που άλλαξε τη σχέση οικονομίας-πολιτικής. Κατά την περίοδο αυτή, η ανθρωποκεντρική οικοδόμηση εστιαζόταν εντός της περιμέτρου του κράτους.

Όντως, έως τη δεκαετία του 1980 οι συσχετισμοί που διαμόρφωσαν τις πολιτικές ισορροπίες και τους εξ αυτών απορρέοντες συμβιβασμούς, αναπτύχθηκαν εντός της κρατικής επικράτειας. Η αστική τάξη είχε ως θεμέλια περίμετρο την επικράτεια και ήταν συνδεδεμένη με την παραγωγική βάση της οικονομίας. Οι κοινωνικές αντιθέσεις είχαν ως κοινό πεδίο συνάντησης τον χώρο της παραγωγής. Το επικοινωνιακό σύστημα εξαντλείτο ουσιωδώς εντός της κρατικής επικράτειας.

Άλλωστε οι πολιτικές του κράτους κατεγίνοντο στο εγχείρημα της ομοιογενοποίησης του κοινωνικού, οικονομικού και επικοινωνιακού χώρου του κράτους. Ακόμη και οι χώρες που ενεπλάκησαν στην αποικιοκρατία, ενέτασσαν τις νέες χώρες στην μητροπολιτική επικράτεια, προκειμένου να την επεκτείνουν.

(more…)