Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

www.ifestos.edu.gr  -- www.ifestosedu.gr  --  info@ifestosedu.gr  -- info@ifestos.edu.gr

 

Για μετάβαση στην κεντρική σελίδα, άνοιγμα σε άλλο παράθυρο, κλικ εδώ www.ifestos.edu.gr  ή www.ifestosedu.gr

 

 

ΒΑΣΟΣ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ

Εισαγωγικές επισημάνσεις: Στην παρούσα σελίδα θα καταχωρούνται δικά μου σχόλια ή θα φιλοξενούνται κείμενα που αφορούν την ελληνική πολιτική ιστορία της ύστερης εποχής. Όπως και με τις περισσότερες από της υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, η ροή τους δεν θα καθορίζεται από την επικαιρότητα αλλά από στοχαστικά εναύσματα των πνευματικών μας αναζητήσεων. Βασικά, δύο λόγοι οδήγησαν στην δημιουργία της παρούσης σελίδας τον Δεκέμβριο του 2005. Πρώτον, η εκπληκτική ομιλία του Βάσου Λυσσαρίδη περί το Κυπριακό στις 5.11.2005 που παραθέτω πιο κάτω και δεύτερον η ισχυρή πνευματική διέγερση που προκάλεσε μια ακόμη επίσκεψή μου στα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη που επέβαλαν συγκυριακές ερευνητικές ανάγκες τον Δεκέμβριο 2005. Η αλάνθαστη ιστορική αφήγηση του Βάσου Λυσσαρίδη συνειρμικά προκάλεσε συγκρίσεις με τα επιστημονικά ψεύδη με τα οποία βομβαρδίστηκαν οι έλληνες όταν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες χρηματοδοτούσαν και προπαγάνδιζαν το φασιστοειδές σχέδιο Αναν (βλ. πληροφορίες και ανάλυση στις σελίδες http://www.ifestos.edu.gr/26.htm και http://www.ifestos.edu.gr/27.htm της παρούσης ιστοσελίδας). Η μελέτη των βαθυστόχαστων αναλύσεων του Κονδύλη, αντίστοιχα, συγκρίθηκε με την περιρρέουσα στοχαστική διαφθορά των ιστορικών αναλύσεων, των περί κράτους θεωρημάτων και των αναλύσεων εξωτερικής πολιτικής. Εκτίμησή μου είναι ότι ότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα θεμελιωμένης ιστορικής αφήγησης για καίριες πτυχές της ύστερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, δηλαδή, της περιόδου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (για παρελθούσες εποχές υπάρχουν αρκετά αξιόλογα κείμενα). Κρίνω σκόπιμο να τονίσω, πάντως, ότι συνιστώ την τακτική ανάγνωση του Παναγιώτη Κονδύλη ως είδος "στοχαστικού αντιβιοτικού" για όσους θέλουν να συντηρούν το ανοσολογικό σύστημα της διάνοιάς τους κατά των καθημερινών πνευματικών σκουπιδιών, τα οποία δυστυχώς όχι σπάνια, πλέον, μεταμφιέζονται ακαδημαϊκά στοχεύοντας τις αξιώσεις ελευθερίας-ανεξαρτησίας των ελλήνων αλλά και άλλων κυρίαρχων κοινωνιών.       

Περιεχόμενα (κλικ στον τίτλο για μετάβαση):

Ο ποιητικός λόγος του Βάσου Λυσσαρίδη - Φιλολογική, Τεύχος 120, Δεκέμβριος 2012

27.6.2011. Λυσσαρίδης Εταιρεία Κρητικών Σπουδών, ομιλία

25.10.2010. Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη  στα εγκαίνια της έκθεσης αφίσας για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Αθήνα

23.9.2010. Βάσος Λυσσαρίδης: Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν

15.9.2009. Λυσσαρίδης: Αν η αξιοπρέπεια είναι εθνικισμός, δηλώνω ένοχος

23.1.2009. Λυσσαρίδης: Οργή και θρήνος για την Παλαιστίνη

12.11.2008. Πολιτική δημοκρατία και μια συνέντευξη του "γιατρού"

Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης: «.. προσπάθεια παρθενογένεσης ενός τερατώδους πολυκηδεμονευόμενου συνομοσπονδιακού μορφώματος …»

Σημείωμα 14. 2. 2006. Ένα τηλεφώνημα από τον Βάσo Λυσσαρίδη ...

Ομιλία Βάσου Λυσσαρίδη στην εκδήλωση Κυπρίων Ελλάδας στην Αθήνα 5.11.2005.

Αρχικ σημείωμα Π. Ήφαιστου 28.12.2005,

 

------------------------------------------------------------------------------------------

 Ο ποιητικός λόγος του Βάσου Λυσσαρίδη - Φιλολογική, Τεύχος 120, Δεκέμβριος 2012

Του Μανώλη Μ. Στεργιούλη

Φιλολόγου – Σχολικού Συμβούλου

Ο Βάσος Λυσσαρίδης ως πολιτική και πνευματική προσωπικότητα έχει ξεπεράσει τα όρια του ελληνισμού. Η ζωή του είναι ταυτισμένη με την αναζήτηση της ελευθερίας, όχι μόνο της Μεγαλονήσου, αλλά και των όπου γης καταπιεζομένων και αγωνιζομένων λαών. Το ήθος, η συνέπεια, η συναίσθηση  ευθύνης και η  πολιτική ευθυκρισία του εξακολουθούν να επηρεάζουν επί πολλές δεκαετίες τον ρου της Ιστορίας της Κύπρου.

Η   πολυσχιδής δράση του, οι υπηρεσίες στην πατρίδα  και το πνευματικό του έργο στο χώρο της ποίησης και της ζωγραφικής δεν είναι δυνατόν να χωρέσει στο πλαίσιο της μικρής αυτής αναφοράς. Όσα λοιπόν ακολουθούν, ας εκληφθούν ως μία προσπάθεια ακροθιγούς παρουσίασης  του ποιητικού  του έργου.

Η ποιητική παραγωγή του Βάσου Λυσσαρίδη αριθμεί περίπου χίλια ποιήματα. Γράφει από την ηλικία των δεκαεπτά χρόνων. Το μεγαλύτερο μέρος των ποιημάτων αυτών παραμένει ανέκδοτο. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν προέβη στην  έκδοσή τους, γιατί περίμενε να γράψει κάτι καλύτερο. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι η  ποίησή του περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την αξιόλογη ποίηση.

Στο διάστημα 2009-2010, εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές, στις οποίες αποτυπώνονται γεγονότα που έζησε ο ίδιος και προσδιόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Τα γεγονότα αυτά, όπως ήταν φυσικό, επηρέασαν την προσωπική του πορεία και η μετατροπή τους σε στίχους εντάσσονται στην προσπάθεια απολογισμού του παρελθόντος, επαναπροσδιορισμού του παρόντος και οραματισμού του μέλλοντος.

Η πρώτη του συλλογή με τίτλο Ποιήματα παραπέμπει σε γεγονότα που συντελέστηκαν στη νήσο κατά την περίοδο του αγώνα, αλλά και τις επόμενες δεκαετίες. Ανακαλούνται στη μνήμη κορυφαίες στιγμές και πρόσωπα της Ελληνικής Ιστορίας, όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, αγωνίες, ελπίδες και  γίνονται αφορμή για αναπόληση, προβληματισμό και διαμαρτυρία. Γεγονότα και πρόσωπα μετατρέπονται σε ποιητικά σύμβολα, που αντιτάσσονται στη φθορά και υποδεικνύουν το χρέος και το καθήκον.

Η συνάντηση με πρόσωπα των οποίων η ζωή είναι συνδεδεμένη με την ιστορική διαδρομή της Μεγαλονήσου και η περιδιάβαση σε τόπους φορτωμένους με δόξες από το παρελθόν, λειτουργούν λυτρωτικά, γιατί απομακρύνουν, έστω και παροδικά, από τη σύγχρονη καταθλιπτική πραγματικότητα. Παράλληλα όμως, ενδυναμώνει τη θέληση να διατηρηθεί με κάθε τρόπο η διατήρηση της ελληνικής συνείδησης και να μην χαθεί η επαφή με τις πατρογονικές ρίζες. Η Λάπηθος, οι Σόλοι, η Σαλαμίνα και όλες οι αλυσοδεμένες σήμερα από τους «ειρηνοποιούς» του Αττίλα περιοχές υπήρξαν αιωνίως ελληνικές και πρέπει να ξαναβρούν την ελληνικότητά τους.

Κι αν το ΠΙΚΡΟΠΡΟΔΟΜΕΝΟ

το βορινό το άψυχο κύμα

μολύνει του Κανάρη στη Λάπηθο

                     τ’ αχνάρια

Κι αν στο αρχαίο θέατρο στους Σόλους

φιμώθηκε η αρχαία λαλιά

Κι αν της Σαλαμίνας τα πληγωμένα

αγάλματα αλυσοδένουν αλλόφωνες

                                                ορδές

Κι αν των Αχαιών οι ρίζες

στο Ριζοκάρπασο ποτίζονται

με πίκρα κι αφιόνι

Και αν ο Κίμωνας νεκρός

Ξεχάστηκε στον αιώνιο ύπνο

Κι αν στη μητρόπολη

Αμέριμνοι αγναντεύουν

τους νέους Πέρσες

να διαφεντεύουν το χτες, το

σήμερα και ν’ απειλούν το αύριο

Ένα σου λέω

Εμείς τα αχνάρια αμόλυντα

θα τα κρατήσουμε.

Στην Έπια θα ξανακούσουμε

 τη γνώριμη λαλιά

Στη Σαλαμίνα θα ζωντανέψουμε

τους Ολύμπιους θεούς

Τις ρίζες θα κρατήσουμε

με πείσμα ζωντανές

Τον Κίμωνα απ’ τον ύπνο

εμείς θα τον ξυπνήσουμε

Κι εγώ αφού δεν θα σε

ξαναδώ στην ξεχασμένη

τώρα πια μητρόπολη

Το μήνυμα θα ρθω να μεταφέρω

Πώς το αιώνιο παραμένει

αιώνιο

Και το αιώνιο θα είναι

                        Ελληνικό.

Η αναγωγή στο εντόπιο αποτελεί ουσιώδες στοιχείο της ποιητικής γραφής του Βάσου Λυσσαρίδη. Ο τόπος βρίσκεται σε μια διαρκή σύνδεση με την Ιστορία, αλλά η  σημασία του δεν είναι μόνο γεωγραφική. Είναι και υπαρξιακή, αφού σχετίζεται με την ιστορική αλήθεια που θέλει ένα συγκεκριμένο λαό να δρα και να δημιουργεί στο συγκεκριμένο χώρο επί αιώνες. Η απομάκρυνση, επομένως, του λαού από οποιοδήποτε τμήμα του χώρου αυτού και πολύ περισσότερο η απομάκρυνση  που έρχεται ως επακόλουθο ένοπλης επέμβασης, ακρωτηριάζει την ψυχή του, του δημιουργεί τραυματικές εμπειρίες που μπορούν να επουλωθούν μόνο με επιστροφή και επανεγκατάσταση.

Ο διαμελισμός της Κύπρου και ο τρόπος αντιμετώπισής της από τους ισχυρούς  της γης διαμόρφωσαν μια κατάσταση, η έξοδος από την οποία απαιτεί ακατάπαυστη προσπάθεια και πολλές θυσίες. Για να λάμψει ο ήλιος της δικαιοσύνης, χρειάζεται επαγρύπνηση, δράση και αντίσταση στον κατακτητή. Αυτόν τον δρόμο δείχνουν όσοι, σε καιρούς χαλεπούς, έπεσαν στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος, όσοι έγραψαν την ιστορία αυτού του τόπου, υπερβαίνοντας  εαυτούς σε τόλμη, ανδρεία και αρετή. Και δεν πρόκειται να αναπαυθούν, αν ο τόπος δεν επανενωθεί, αν δεν επανέλθει στην αρχική του μορφή. Παράλληλα όμως, υποδεικνύουν αντίσταση και σε όσους αποστασιοποιούνται από το παρελθόν, σε όσους αρκούνται στον ευδαιμονισμό του παρόντος. Γιατί η μη γνώση  για το παρελθόν κάνει το μέλλον αβέβαιο και δημιουργεί τον κίνδυνο να γίνει το ξερίζωμα που βιώνουν τώρα οι πρόσφυγες και ξερίζωμα από την Ιστορία τους.

Την απομάκρυνση αυτού του κινδύνου προτείνει ο Βάσος Λυσσαρίδης με την ποίησή του. Προβάλλει την πολυαίωνη ιστορική διαδρομή της Κύπρου, διεκτραγωδεί τις δοκιμασίες της, μελαγχολεί για την κάμψη του αντιστασιακού φρονήματος και τη διαμόρφωση συμπεριφορών χαλαρότητας, αμύνεται στη λησμονιά και αναρωτιέται:

Πού’ ναι το ηφαίστειο της λεβεντιάς

που γέννησε το βράχο;

Διαβλέπει όμως ότι με χρόνια και  καιρούς η δικαίωση θα επέλθει νομοτελειακά. Μπορεί τώρα στον Πενταδάκτυλο, …Σημαίες ξένες / και κακόφωνη λαλιά να προσπαθούν …να φιμώσουν την αρχαία/ γραφή και να ξεγράψουν μόνιμα/ τοπολαλιές και μνήμη, αλλά είναι βέβαιος ότι ο αγώνας για την εθνική αποκατάσταση θα συνεχιστεί, όσες θυσίες και αν απαιτηθούν. Τα καρφιά που κρατούν σταυρωμένο τον Πενταδάκτυλο θα αφαιρεθούν.

Εγώ και μόνος θενά πορευτώ

όσο μπορώ κι όπως μπορώ

τους ήλους να ξηλώσω.

Κι αν το γλικό της θάλασσας νερό

δεν σού’ πλυνε το μούτρο

Το αίμα μου χρωστώ να σου  

δανείσω

δροσιά στην αφιλόξενή σου

συντροφιά.

            Στίχοι, όπως οι προηγούμενοι, ευαγγελίζονται το ποθούμενο, ενισχύουν την αισιοδοξία και ανοίγουν δρόμο προς το όνειρο. Γράφονται από ένα άνθρωπο που έχει βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του τις σελίδες δόξας που έγραψαν οι αντάρτες της ΕΟΚΑ 1955-1959, στην οποία εντάχθηκε με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα. Γι αυτό και οι απροσκύνητοι ηρωομάρτυρες της ελευθερίας, όπως και οι τόποι στους οποίους διέλαμψαν, είναι συνεχώς παρόντες στην ποίησή του. Συχνά επικοινωνεί μαζί τους και υπενθυμίζει ότι η παρακαταθήκη τους αποτελεί οδηγό και κήρυκα για τους νυν και τους έπειτα. Λέει στον τελευταίο των απαγχονισθέντων Ευαγόρα Παλληκαρίδη:

Δεν βρήκες, Ευαγόρα, της λευτεριάς

το μονοπάτι στα δεκαεφτά

Κι εμείς λαχανιασμένοι νοερά

σ’ ακολουθούμε έφηβε πατριάρχη

ν’ ανοίγεις λεωφόρους λεβεντιάς

στα μαρμαρένια αλώνια

με το θάνατο νεκρό.

Πώς να πεθάνεις, Ευαγόρα,

αφού δεν γέρασες ποτέ.

            Τα είκοσι τρία ποιήματα της δεύτερης συλλογής, Της Ταβέρνας, μας γυρίζουν και αυτά στο παρελθόν και μας βοηθούν να γνωρίσουμε τον Βάσο Λυσσαρίδη ως ένα απλό, καθημερινό άνθρωπο. Τόπος η Αθήνα και χώρος κυρίως η ταβέρνα του Βελή, στα Πατήσια, όπου με αγαπημένους φίλους συζητούσε τις ανησυχίες της νεανικής ηλικίας. Η μνήμη γυρίζει νοσταλγικά σε ευχάριστες και ανέμελες στιγμές, στα στενά της Πλάκας, στην Καισαριανή, στο υπόγειο της Ζωοδόχου. Επιστρέφει στα χρόνια κατά τα οποία, παρά τις όποιες δυσκολίες υπήρχαν περιθώρια αισιοδοξίας. Ο χορός, το τραγούδι και η εύθυμη διάθεση προβάλλονται συχνά στα ποιήματα αυτά. Ωστόσο, δεν απουσιάζουν  τα στοιχεία που θα παρακολουθήσουν την κατοπινή του δράση, αφού και τα τραγούδια που με τις φιλικές του συντροφιές έλεγε στις ταβέρνες, συχνά για αντίσταση μιλούσαν.

            Η τελευταία ποιητική συλλογή με τίτλο Κραυγές αφήνει να διαφανεί περισσότερο ότι  ο Βάσος Λυσσαρίδης ως προσωπικότητα ετάχθη στην υπηρεσία  της πατρίδας και όρισε κέντρο των σκοπών και των στόχων του την ενότητα της Κύπρου, την προστασία αρχών και αξιών που αποτελούν τα αγκωνάρια της διαχρονικής της πορείας, μιας πορείας ανεξίτηλα σφραγισμένης από ελληνικότητα στην πιο καλή της έκφραση, όπως έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης. Αντιπροσωπεύει επίσης, η συλλογή αυτή τον Βάσο Λυσσαρίδη ως άνθρωπο που μάχεται την αδικία, υπερασπίζεται με πάθος τις ιδέες του, αντιστέκεται στη βία και την αυθαιρεσία, καταγγέλλει την υποκρισία και το ψεύδος των ισχυρών, στιγματίζει τον εφησυχασμό, αποδοκιμάζει τους συμβιβασμούς, αγωνιά για το αύριο του τόπου και αποφασίζει να μείνει στην πρώτη γραμμή ως το τέλος.

            Η εμμονή του αυτή αποτυπώνεται σε πολλά ποιήματα, εντονότερα όμως και πιο καθαρά στο ποίημα Να πεθάνω χωρίς να γονατίσω.

            Όχι! Δεν δέχομαι να γονατίσω.

            Όχι! Με καρτερούν οι σύντροφοι στο συρματόπλεγμα

            κι οι νεκροί στον Πενταδάκτυλο. Όχι!

            Να πεθάνω ναι! Να γονατίσω όχι!

            Βεβαίως, με το θάνατο έχει λύσει τους λογαριασμούς του προ πολλού. Δεν τον φοβάται. Τον συνάντησε πολλές φορές και θα πει γι’ αυτόν:

            Η μάσκα του γελοία κι όχι φοβερή

            κι εγώ ακόμα νιος δεν του’ στρεψα την πλάτη

            αυτός δειλός έχασε την τρομαχτική θωριά

            και φυγομάχησε.

            Η αφοβία του θανάτου, το υψηλό φρόνημα, η μαχητικότητα, η αγωνιστική διάθεση, επακόλουθα όλα της φλογερής φιλοπατρίας, του ενισχύουν το πάθος με το οποίο συνεχίζει να οραματίζεται για τον Πενταδάκτυλο.

            Εγώ ξένος διαβάτης

δεν θα πορευτώ

στο ξεραμένο κεφαλόβρυσο

ή στην καντάρα.

Μια του χρωστάω επίσκεψη

χωρίς δεσπότες

και χωρίς δεσμώτες.

Είναι φυσικό, η ποίηση του Βάσου Λυσσαρίδη να είναι βαθιά επηρεασμένη από όσα εξυφαίνονται στην Κύπρο τις τελευταίες δεκαετίες. Η τουρκική εισβολή και οι καταστροφές που ακολούθησαν, η βαρβαρότητα, το ξερίζωμα, οι χαμοί και η αδικία είναι καταστάσεις που αποτυπώθηκαν έντονα στη γραφή του. Δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο που έζησε τα ηρωικά χρόνια της ΕΟΚΑ 1955-1959, να αποδεχθεί τη ματαίωση του ονείρου για μια ελεύθερη πατρίδα και να μην αντιδρά στη συμφορά του σήμερα.

Η ποίησή του λοιπόν, που ξεκινά από πολύ μακριά και φθάνει στα πολύ κοντινά, υμνεί την ελευθερία και την πατρίδα ως τα μεγαλύτερα αγαθά. Εμπνέεται από τους ήρωες που χάθηκαν «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», από τους δίκαιους και ίσιους «σ’ όλες των τες πράξεις», από όσους μιλούσαν πάντοτε την αλήθεια, από τα σπασμένα αγάλματα και  τα θρυμματισμένα αγγεία. Πλάθεται  με τα υλικά που προστέθηκαν πρόσφατα στο οικοδόμημα της Κυπριακής ελευθερίας. Από τον θάμνο που έκρυβε τον Χαράλαμπο Μούσκο στο Μερσινάκι, τα άχυρα της καλύβας στο Λιοπέτρι, τις καπνισμένες πέτρες των κρησφύγετων του Γρηγόρη Αυξεντίου στο Μαχαιρά και του Κυριάκου Μάτση στο Δίκωμο. Οι αγωνίες της όμως προεκτείνονται και στο μέλλον, από το οποίο δεν θα απουσιάσει ο δημιουργός της, έστω και αν πεθάνει.

Μαζί σας θ’ αγωνίζομαι

ζωντανός ή νεκρός

ωσότου λεύτεροι

πορευτούμε στον

λεύτερο Πενταδάκτυλο

Ως τότε μη με

αναζητήσετε στους

απόντες

Οι αγώνες δεν

τελειώνουν  με τον

θάνατο

αλλά με τη δικαίωση.

Αγώνας και Ελευθερία λοιπόν, είναι τα κεντρικά στοιχεία της ποίησης του Βάσου Λυσσαρίδη. Η συχνή επίκληση του αρχαιοελληνικού μύθου και η  υπόμνηση της δόξας του παρελθόντος λειτουργεί ως προσπάθεια αναζήτησης εκείνων που θα αποκαταστήσουν την πληγωμένη αξιοπρέπεια, θα παλινορθώσουν το όνειρο και θα ξαναγράψουν μελωδικά τροπάρια για την ελληνική Μεγαλόνησο.

 

-----------------------

27.6.2011. Λυσσαρίδης Εταιρεία Κρητικών Σπουδών, ομιλία 

 

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε διάλεξη της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών-Ίδρυμα Καψωμένου στα Χανιά με τίτλο: «Το Κυπριακό στα πλαίσια του νέου παγκόσμιου και περιφερειακού περίγυρου»

27.6.2011

 

Μού δόθηκε η ευχέρεια επιλογής θέματος. Όμως όταν πατρογονικές εστίες βρίσκονται υπό κατοχή, όταν πολυχιλιόχρονες παραδόσεις βιάζονται από ένα αδίστακτο κατακτητή, όταν ο Μούσκος στην Αίπεια αναμένει τρισάγιο, όταν ο αγνώστου τάφου Ρε Αλέξης βροντοφωνάζει αντίσταση, δεν έχω άλλη επιλογή έστω κι αν πρόσφατα εδώ στα Χανιά μίλησα για το Κυπριακό. Είμαι μονοθεματικός. Θα μπορούσα να αναφερθώ στις παράλληλες πορείες Κρήτης-Κύπρου με την μακραίωνη Ελληνική δημιουργία περιλαμβανομένης και της Βυζαντινής, την Ενετοκρατία, την Οθωμανική περίοδο τα παράλληλα γλωσσικά ιδιώματα και τελικά διαφορετικές καταλήξεις. Με την Κρήτη ενσωματωμένη στον μητροπολιτικό Ελληνικό κορμό και την Κύπρο διχοτομημένη. Όμως θα περιορισθώ στο Κυπριακό.

Θα επαναλαμβάνω κάθε φορά ότι στην Κρήτη των ηρώων, της υπέρβασης, του εξευτελισμού του θανάτου, της δημιουργίας αξιών, την Κρήτη του Βενιζέλου και του Καζαντζάκη η συναισθηματική φόρτιση είναι αναπόφευκτη ιδίως όταν γίνεται αναφορά σε εθνικές εκκρεμότητες, σε συμβιβασμούς ασυμβίβαστους με την εθνική αξιοπρέπεια, σε ρεαλισμό μοιρολατρίας και εκπτώσεων.

Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να την αποφύγω κατά το δυνατό σε μια προσπάθεια να προβώ σε μια κλινική ανάλυση του εθνικού προβλήματος της Κύπρου ή πιο σωστά του Ελληνισμού μέσα στα πλαίσια του σημερινού διεθνούς και περιφερειακού στίγματος. Οι επαναλήψεις αναπόφευκτες            όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται σε στασιμότητα.

Η εκκρεμότητα του Κυπριακού, η συνεχιζόμενη κατοχή, αλλά και η εκτροπή ο εποικισμός που απειλεί την Κύπρο με Αλεξανδρεττοποίηση είναι άμεσα συνδεδεμένα με την νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας που απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού και απαιτεί συγκυριαρχία του Αιγαίου και Κυπροποίηση της Θράκης με την προβαλλόμενη θεωρία Νταβούτογλου ότι η Τουρκία πρέπει να αποβεί ο «προστάτης» των Οθωμανικών κοινοτήτων του πρώην αυτοκρατορικού Οθωμανικού χώρου και προτείνει δημιουργία κοινοπολιτείας Μουσουλμανικών κοινοτήτων με μητρόπολη την Τουρκία. Προσθέτει ότι κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος η Τουρκία πρέπει να κηδεμονεύει τις Κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να αποβεί μια περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.  Είναι έτσι εξόφθαλμο ότι οι μονόπλευρες παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους δεν διαφοροποιούν τη στάση της Τουρκίας, δεν οδηγούν σε σύγκλιση και φιλία, αλλά σε αποθράσυνση ενός ωμού επεκτατιστή που με κυνισμό καταθέτει τις προθέσεις του. Και η απειλή του αρνητικού ισοζυγίου δυνάμεων ατονεί διότι σε ώρες εθνικές ανάτασης οι αριθμοί αυτοκτονούν. Άλλωστε η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί το σκηνικό.

Μούπαν: Γιατί διδάσκεις αντίσταση

                                        Κάποιοι θα σκοτωθούν

                              Είπα: Μόνο έτσι κάποιοι θα

                                                            ζήσουν

                              Μούπαν: Μιλάς για σκλαβωμένα

                                                            χώματα

                                                  Τα χώματα δεν νοιώθουν

                              Είπα: Αυτός που δεν νοιώθει

                                                  είσαι συ

                              Μούπαν: Γιατί πονάς για τη

                                        Χειμάρρα. Την έχεις δει

                                        για μια μονάχα ώρα

                              Είπα: Γιατί την έχω δει

                              Μούπαν: Γιατί ζητάτε από τον

                                        Πενταδάκτυλο τους ξένους ν΄αποδιώξει

                              Είπα: Εγώ δεν το ζητώ. Εγώ

                                        χαράσσω ρότα για τον Άγιο

                                                            Ιλαρίωνα

                              Μούπαν: Σαν πας στην Σμύρνη

                                        δεν θάβρεις ούτε έντομο

                                                            Ελληνικό

                              Είπα: Πάρε την εκατοντάχρονη

                                        Σμυρνιά και πες της το

                              Μού είπαν: Να διδαχθείς από την

                                                  ιστορία

                                                  επιβιώνουν όσοι πειθαρχούν

                                                  στους παγκόσμιους

                                                                      άρχοντες

                              Είπα: Επιλέγω την

απειθαρχία.

                              Μούπαν:  Γιατί επιμένεις

                                        Σε δυο γενιές θάχεις

                                        ξεχάσει την τωρινή

                                                  καταγωγή σου

                              Είπα: Δεν ζω στον

                                        αυριανό τον χρόνο.

                              Τώρα ζω.

Δεν μπορούμε να προβούμε σε σωστή διάγνωση και θεραπευτική αγωγή οποιουδήποτε  περιφερειακού προβλήματος χωρίς διασύνδεση με το διεθνές και περιφερειακό στίγμα. Ο πλανηταρχισμός των ΗΠΑ παρουσιάζει ρήγματα με νέους πόλους πολιτικο-οικονομικής ισχύος (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κ.τ.λ.) εν εξελίξει και αυτό προσφέρει δυνατότητες αξιοποίησης από λιγότερο ισχυρές δυνάμεις. Η Ε.Ε. μέχρι στιγμής απέτυχε να αποβεί ένας νέος ουσιαστικός πόλος πολιτικο-οικονομικής επιρροής με τις διακηρυγμένες Ευρωπαϊκές αξίες. Ακόμα και η συνοχή που αποτέλεσε την κύρια βάση ενοποίησης εν πολλοίς εκκρεμεί.

Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό. Η κατάργηση δασμών καταστρέφει βιομηχανικές εθνικές δυνατότητες ορισμένων χωρών χωρίς αντιστάθμισμα. Και ο ισότιμος ανταγωνισμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Όπως σε παγκόσμια κλίμακα χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια επιβολής νεο-φιλελεύθερων μοντέλων, με συρρίκνωση του ήδη ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους με πρόσχημα την κρίση που δημιούργησε ο τρόπος λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματο-πιστωτικοί κύκλοι επεκτείνουν κρίσεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Και το τραγελαφικό είναι ότι ανατίθεται η θεραπευτική αγωγή στους υπεύθυνους της κρίσης. Και η αντιμετώπιση είναι άκρως δυσχερής σε μεμονωμένο εθνικό επίπεδο.

Η μη υλοποίηση της συνοχής αν δεν ανακοπεί θα έχει άκρως αρνητικές επιπτώσεις για την Ευρώπη.

Η θεραπεία πρέπει να είναι ριζοσπαστική κατ΄αντιπαράθεση προς τους παγκόσμιους ηγετικούς οικονομικούς κύκλους. Ημίμετρα δεν θα αποδώσουν. Και το φαινόμενο δεν είναι εθνικό, αλλά διεθνικό. Επαναλαμβάνω. Να μη διαφεύγει ότι η κατάργηση δασμών ωφέλησε κυρίως τις τεχνικά πιο ανεπτυγμένες χώρες (Γερμανία) και σε περιπτώσεις είχε αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία των λιγότερο ανεπτυγμένων. Σε παγκόσμιο επίπεδο που δεν αφήνει ανέπαφη την Ευρώπη, οι λαοί απαιτούν αλλαγή πορείας. Και να μη υποτιμούμε τη δύναμη του που εκδηλώνεται συνεχώς και πιο έντονα με την επέκταση των ηλεκτρονικών κινητοποιήσεων.

Κι εσύ αδελφέ

          με κείνα τα ατέλειωτα τα

          ροζιασμένα χέρια

          Τι καρτεράς;

Αν μια σφαλιάρα δόσεις στον

                              πλανήτη

Οι πληγωμένες ρύμες θα

          γιομίσουν ένα ολάκερο

                              ουρανό.

Η συνοχή στην Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Οι μαζικές εξεγέρσεις στις πλατείες της Ευρώπης καταγράφουν μια νέα εποχή. Χρειάζεται πιο σαφής καθοδηγητική πυξίδα.

Οι κρίσεις διευκολύνουν τους ηγεμονικούς κύκλους να εδραιώσουν την ηγεμονία τους.

Σε συνάρτηση με τα εθνικά μας θέματα –και κατ΄εξοχήν το Κυπριακό- η επίσημη στάση των ΗΠΑ είναι ευνοϊκή προς τις αξιώσεις της Τουρκίας που παραβιάζουν κάθε αρχή δικαίου, όχι λόγω σύμπτωσης εθνικών συμφερόντων αλλά γιατί η Τουρκία αξιολογείται ως ισχυρός περιφερειακός παράγοντας.

Όμως υπάρχουν αξιοποιήσιμες δυνάμεις μέσα στο κογκρέσο με τις οποίες η επαφή έχει ατονήσει. Υπάρχουν λόμπι που δεν έχουν πλήρως αξιοποιηθεί.

Δεν έχει αναλυθεί πλήρως ο νέος ρόλος των Κούρδων που προσπαθεί να αξιοποιήσει η Αμερικανική πολιτική για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών και αγωγών, και που οδηγεί σε άλλης μορφής δικαιώματα για τους Κούρδους που δυνατό να φέρει τις Η.Π.Α. σε μια μορφή αν όχι αντιπαράθεσης διαφορετικής στάσης με την Τουρκία έστω όχι ακόμα ανοικτής.

Η προσπάθεια της Τουρκίας να αντικαταστήσει το Ιράν ως προστάτης των Μουσουλμανικών κοινοτήτων της περιοχής ενώ αρχικά χαιρετίσθηκε από τις όμορες χώρες αρχίζει να ατονεί. Όμως και ο ρόλος του Ιράν διαφοροποιείται.

Η Ρωσία προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο της περιοχής και αναζητεί εταίρους ή έστω διόδους. Δεν υποτιμάται η γεωστρατηγική και οικονομική αξία της Τουρκίας αλλά ούτε και οι κατ΄αντιπαράθεση τοποθετήσεις σε ειδικά θέματα και ασφαλώς επιμετράται επίσης ο Ελληνικός γεωστρατηγικός χώρος και ο Κυπριακός. Συχνά στάθηκε θετικά αναφορικά με τις δικές μας θέσεις.

Η Ε.Ε. καθυστερεί σε θέματα ενοποίησης (ιδιαίτερα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής) όμως τα ζωτικά της συμφέροντα στη Μέση Ανατολή δεν  μπορεί παρά να οδηγήσουν σε ευρύτερη εμπλοκή. Σε ειδικές περιπτώσεις διεφάνη η σημασία του Κυπριακού γεωπολιτικού χώρου.

Η καθυστέρηση της Κύπρου να ενταχθεί στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη δημιουργεί δυσχέρειες και χαρακτηρίζεται από ισχυρούς Ευρωπαίους πολιτικούς ως Ευρωσκεπτικισμός.

Αποτύχαμε να εμπλέξουμε την Ε.Ε. πιο πρακτικά στο θέμα της Κύπρου, μιας Ευρωπαϊκής χώρας με εδάφη υπό κατοχή και με αποφάσεις Ευρωπαϊκών δικαστηρίων που θεωρούν την Τουρκία ως υπεύθυνη για τις παραβιάσεις στις κατεχόμενες περιοχές, μη αναγνωρίζοντας το καλούμενο Τουρκοκυπριακό κράτος.

Ασφαλώς εμπλέκονται μεγάλα συμφέροντα. Όμως δεν μπορεί να αγνοείται η γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας.

Άλλωστε ποια ήταν η αντίδραση μας όταν Γαλλία και Αυστρία απέκλειαν έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας πριν η Τουρκία συμμορφωθεί προς τις υπάρχουσες υποχρεώσεις της αποαναγνώρισης του παράνομου Τουρκοκυπριακού κράτους;

Και πώς εμπλέκουμε την Ε.Ε. στο όλο θέμα με ρόλο επιστασίας ότι τα συζητούμενα δεν συγκρούονται με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις Ευρωπαϊκές αξίες;

Πώς αξιοποιούμε τις γεωστρατηγικές μας θέσεις (Ελλάδα και Κύπρος) σε συνεργασία με Ευρωπαϊκές χώρες ιδιαίτερα τη Γαλλία αλλά όχι μόνο παραμερίζοντας τον ρόλο των ούτω καλούμενων κυρίαρχων Βρετανικών βάσεων; Πώς πιέζουμε τη Μ. Βρετανία να διαφοροποιήσει την αρνητική της στάση με το γεγονός ότι οι βάσεις αποτελούν κατάλοιπο αποικιοκρατίας και συγκρούονται με το διεθνές δίκαιο και με ειδικές αποφάσεις του Ο.Η.Ε.;

Να μη διστάσουμε να αξιοποιήσουμε εθνικούς πόρους, ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας όταν καλυπτόμαστε πλήρως από το διεθνές δίκαιο που για δικούς τους λόγους θέλουν να προφυλάξουν όλες σχεδόν οι χώρες;

Τι συμβαίνει με την αντιπαράθεση Τουρκίας-Ισραήλ; Πρόκειται περί μόνιμης ρήξης ή ανακατανομής ρόλων δεδομένου ότι σε ζωτικής σημασίας κεφάλαια δεν διεκόπη η συνεργασία; Και ποια σενάρια μελετούμε για κάθε πιθανό ενδεχόμενο;

Στον Αραβικό χώρο βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιδιόμορφη επανάσταση όχι ομοιόμορφη. Στην Αίγυπτο ο ρόλος του στρατού κρίθηκε εποικοδομητικός και έτσι θα συνεχισθεί η Αμερικανική επίδραση υπό άλλη μορφή, όμως ολοένα και πιο έντονα αποδεσμεύονται οι λαϊκές δυνάμεις. Μικρά δείγματα γραφής ήδη υπάρχουν. Η κατάληξη σε αποδεκτή πολυκομματική δημοκρατία εκκρεμεί. Έλειψαν οι κοινά αποδεκτές ηγετικές μορφές. Όμως ο ρόλος της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και ως μέσο κινητοποιήσεων έχει καθιερωθεί. Ο λαός έχει φιλελληνικά αισθήματα από την εποχή της εθνικοποίησης της διώρυγας του Σουέζ και τον ρόλο των Ελλήνων πλοηγών και του Μακαρίου.

Οι σχέσεις έχουν ατονήσει ενώ είναι σημαντικές για τον ρόλο μας στην περιοχή.

Στην Τύνιδα η κατάσταση δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί τελικώς όμως αποκλείεται επάνοδος στο παρελθόν.

Στη Συρία η επίδραση των Αμερικανών στις εξελίξεις μη καθοριστικές και για τις δυο αντιτιθέμενες παρατάξεις.

Στη Λιβύη το καθεστώς Γκαντάφι φαίνεται να οδηγείται στο τέλος. Πρέπει να μελετηθεί ποιός θα είναι ο μελλοντικός ρόλος του ΝΑΤΟ μετά την βοήθεια που παρέχει στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις που όμως εμμένουν σε ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία. Στην Υεμένη η κατάσταση βαδίζει προς το τέλος. Ποιος ο αντίκτυπος στον υπόλοιπο χώρο; Είναι το φαινόμενο τοπικό ή βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου φαινομένου; Πώς αντιμετωπίζονται τα μεταναστευτικά ρεύματα; Αδύνατο χωρίς γεφύρωση του χάσματος τεχνογνωσίας, κεφαλαίων και εδραίωση λαϊκής κυριαρχίας στον καλούμενο τρίτο κόσμο.

Οι ζυμώσεις δεν θα περιορισθούν μόνο σ΄αυτές τις χώρες.

Ποια η επίδραση στις Αραβο-ισραηλινές σχέσεις δεδομένου του έντονου αντι-ισραηλινού αισθήματος των μαζών αλλά και του συνεχιζόμενου ρόλου των Αμερικανών;

Η Τουρκία δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί όσο ανεμένετο.

Ούτε όμως και η δική μας πλευρά.

Στις αναλύσεις για το Κυπριακό επισείεται το αρνητικό για μας ισοζύγιο δυνάμεων που ασφαλώς δεν μπορεί να αγνοείται. Όμως η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί ισοζύγια, αλλά να μού επιτραπεί να προσθέσω και η διάθεση λαών να προασπίσουν δικαιώματα και εθνικά εδάφη. Να μου επιτραπεί να επαναλάβω το βίωμα.

Μούπαν γιατί παλεύεις

Κι όταν ακόμα η μάχη έχει πια χαθεί

Τους απαντώ.

Γιατί αν δεν παλεύω

Ποτέ δεν θα΄ρθει άλλη μάχη

Άλλωστε η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογα παραδείγματα.

Τα κύρια όπλα της παγκόσμιας ηγεμονικής ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους είναι η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση.

Είναι κατανοητή η απογοήτευση των πολιτών όταν δεν υπάρχουν μάλιστα ολοκληρωμένες προτάσεις (ιδεολογικές). Και τόσο εμφανής η έλλειψη σαφούς καθοριστικής πυξίδας στις αναπόφευκτες λαϊκές εξεγέρσεις. Πού θα οδηγήσει η παγκόσμια κρίση όταν μειώνει δραματικά το μειωμένο εισόδημα λαϊκών μαζών; Πού θα οδηγήσουν τα νέα φαινόμενα; Ποιες αναδιαρθρώσεις επιβάλλονται; Όμως ξεφεύγω κατά πολύ από το θέμα.

Τελικά όμως οι λαϊκές εξεγέρσεις της μιας ή της άλλης μορφής είναι αναπόφευκτες. Χρειάζεται καθοδηγητική πυξίδα.

Γίνεται αξιοποίηση της δυσαρέσκειας για αποχή των πολιτών από τα κοινά.

Όμως αποχή ισοδυναμεί με συνενοχή και ασφαλώς όχι μόνο δεν τιμωρεί, αλλά ευνοεί τους υπεύθυνους.

Η αποεθνοποίηση προωθείται κυρίως σε λαούς με εθνικές εκκρεμότητες ή κινδύνους.

Είναι φανερή αυτή η προσπάθεια τόσο στον μητροπολιτικό όσο και στον Κυπριακό χώρο. Η έλλειψη εθνικής συνειδητότητας καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

Για μας που αντιμετωπίζουμε κινδύνους εθνικού αφανισμού αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη.

Αγαπούμε όλους τους λαούς και σεβόμαστε όλους τους εθνικούς πολιτισμούς. Επιλέγουμε σύνθεση και συνύπαρξη όχι εξάλειψη.

Στεκόμαστε συναγωνιστικά προς κάθε λαό που αντιμετωπίζει εθνικά προβλήματα. (Παλαιστίνη) ακόμα και μέσα στην Τουρκία με τον πολιτικό κρατούμενο στα λευκά κελιά. Θα αγωνισθούμε χωρίς υπολογισμό θυσίας και για τα δικά μας. Και αν εθνικισμός είναι να μη προσυπογράφεις απεμπόληση πατρίδων και δικαιωμάτων δηλώνω για πολλοστή φορά εθνικιστής. Αντιστρέφω. Ο καλώς νοούμενος διεθνισμός ξεκινά από τον πατριωτισμό.

Η προσήλωση στον εθνικό πολιτισμό και εθνική ταυτότητα δεν σημαίνει εχθρότητα προς κανένα λαό. Αν δεν είμαστε περήφανοι για την Ελληνική μας ταυτότητα πως θα την προασπίσουμε;

                              Ελλάδα των Αρκαδιών

                                        και της Αλαμάνας

                              του κρυφού σχολειού

                              και της ανοιχτής

                                                  αντίστασης

                              Ελλάδα της Κορυτσάς

                              με τους νεκρούς

                              που προδόθηκαν από

                                                  τους νικητές

                                                  συμπολεμιστές

                              μάνα Ελλάδα

                              θα σε πω

                              κι όταν κάποιοι

                              νεόσοφοι θα με

                              ονομάσουν

                              εθνικιστή.

Στην Κύπρο διακυβεύεται η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Το Κυπριακό από λανθασμένους χειρισμούς προβάλλεται ως δήθεν διακοινοτική διαμάχη και έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία.

Το Κυπριακό είναι θέμα-εισβολής, εθνοκάθαρασης κατοχής βίαιου διαμελισμού και καταπάτησης της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας μιας Ευρωπαϊκής χώρας και των δικαιωμάτων όλων των νομίμων πολιτών με τους Τουρκοκύπριους να διαμαρτύρονται μαζικά ενάντια στην ασφυκτική κηδεμονία της Τουρκίας.

Η ακολουθούμενη διαδικασία είναι ατελέσφορη.

Οι δε παραχωρήσεις που ξεπέρασαν κάθε όριο ασφάλειας δεν θεραπεύουν αλλά επιβαρύνουν την νόσο.

Δεν είναι δυνατό να δεχθούμε εκ περιτροπής προεδρία, νομιμοποίηση του εποικισμού, φυλετικές διακρίσεις, καταπάτηση κάθε αρχής δημοκρατίας με τους Ελληνοκύπριους δεύτερης τάξης πολίτες στη δική τους Ευρωπαϊκή πατρίδα, δυαρχία με χωριστές Ελληνοκυπριακές και Τουρκοκυπριακές ψηφοφορίες.

Επιβάλλεται μια νέα διορθωτική πορεία. Πανεθνική δεδομένου ότι ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού. Και το ενιαίο αμυντικό δόγμα πρέπει να πάρει πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο.

Ειδικά για το Κυπριακό μπορεί να επιτευχθεί ενότητα στη βάση του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (Σεπτ. 2009) που καθορίζει ως παραμέτρους λύσης ανεξαρτήτως αδόκιμων ονοματολογιών, την ενότητα χώρου, κράτους, οικονομίας, θεσμών, την διασφάλιση των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών και απαλλαγή από έποικους, εγγυητές και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Το ανακοινωθέν φέρει την υπογραφή όλων. Να συμμορφωθούμε όλοι με τα συμφωνηθέντα.

Να καταγγείλουμε την Τουρκία στα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα.

Να εδραιώσουμε συμμαχίες ενδοευρωπαϊκές και άλλες.

Να συστήσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο.

Δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα πατρογονικά μας χώματα.

Θα κρατήσουμε την Ελληνική παρουσία ζωντανή.

Στην Αθήνα νεοπρόβλητοι φιλόσοφοι

                              λοιδορούν την Αθηναϊκή αγορά

                              Ακαδημαϊκοί χωρίς

                                                            Ακαδημία

                              με σύγχρονη σοφία θέλουν ξεπερασμένους

                              τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη,

                              τους σοφιστές μα και τον

                              Περικλή και τον Κίμωνα.

                              Το Βυζάντιο τώχουν ξεγράψει

                              κι ας βρίσκεται σε κάθε γωνιά

                              της Ελλάδας των καθολικώς διαμαρτυρομένων

                              Και για το ύστερα ξεχνούν

                              πως τον Ρήγα τον προλάτη της αδελφοσύνης

                              των λαών τον δολοφόνησαν

                              πρόγονοι και επίγονοι δολοφόνων

                              Εμείς και σήμερα θέλουμε

                              φιλία μ΄όλους όμορους,

                                        όμηρους κι αλαργινούς

                              Όμως στο δεξί το χέρι η

                              αδελφοσύνη

                              Στ΄ αριστερά το Κρητικό

                              μαχαίρι για κατακτητές

                              και σύγχρονους πειρατές

                              Μού λένε πως αν μιλάω

                              για λευτεριά σπέρνω ζιζάνια

                              και ειν΄αλήθεια

                              Ζιζάνια που τρέφονται από παράσιτα

                              και τρέφουν την αληθινή

                              τη λεβεντιά και την αδελφοσύνη

                              Όμως εγώ αδιόρθωτος θα

                                                            μείνω

                              Μέρα και νύχτα ν΄αγναντεύω

                                                  τον βορρά

                              Θέλω τον Τούρκο λεύτερο

                                        σε λεύτερη πατρίδα

                              μα θέλω των γερο-Μίχαλο

                              τον πρόσφυγα αφέντη στη

                                                  δική του.

Βαδίζω στο 92ο χρόνο της ζωής μου.

Όμως όσος μού έμεινε χρόνος ανήκει στον αγώνα για λευτεριά και δικαίωση.

Τότε μόνο θα αναπαυθώ ζωντανός ή νεκρός,

όταν λεύτεροι πορευτούμε

στον λεύτερο

Πενταδάκτυλο.

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------

25.10.2010. Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη  στα εγκαίνια της έκθεσης αφίσας για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Αθήνα

 

Ο αγώνας για δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα διαχρονικός και συνδεδεμένος με την εθνική ταυτότητα μέσα στα πλαίσια της οποίας διαμορφώνονται και τα ιδεολογικά ρεύματα.

Στην Ελληνική νοοτροπία ανώτερη αρετή η προσήλωση σε αρχές και αξίες, που κατοχυρώνουν την ελευθερία και την δημοκρατία και όταν ακόμα αυτό σημαίνει θυσία ζωής.

Η Κύπρος ένα αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού, με συμβολή στον αρχαιο-Ελληνικό πολιτισμό, με Ζήνωνες κι Ονήσιλλους, με Ομηρικά κατάλοιπα στην τοπολαλιά με βουβά τώρα αρχαία θέατρα, με συμπόρευση με τον Μέγα Αλέξανδρο, με Κίμωνες, με παρουσία δίπλα σε Μακρυγιάννηδες, με βιασμένες τώρα Βυζαντινές εκκλησιές, με Μαχαιράδες μ΄ένα αγροτόπαιδο από τη Λύση που πισωγύρισε τον χρόνο και μ΄ένα σύγχρονο μολών λαβέ δακτυλοδεικτεί την πορεία μας.

Με τον Κολοκοτρώνη να δηλώνει: «Τίποτα δεν εφοβήθηκα, ούτε εις τας αρχάς, ούτε  εις τον καιρόν  του Δράμαλη όπου ήρθε με 30 χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα». Κι εμείς αυτό φοβόμαστε.

Κι αυτή η κληρονομιά παραμένει ζωντανή όταν στην Κύπρο την αέρινη τη Μακαρία γη οι ιστορικές παραδόσεις πλαστογραφούνται, θέατρα και εκκλησιές δολοφονούνται, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενταφιάζονται και πατρογονικές εστίες δημεύονται.

Όμως δεν μας ταιριάζει το μοιρολόϊ. Πιστοί στις πολυχιλιόχρονες παραδόσεις μας, με τον λαό και για τον λαό θ΄αγωνιζόμαστε ωσότου ζωντανέψουμε την αρχαία φωνή στα βουβά θέατρα. Θάταν μοιρολατρικό να ζητάμε από τον άψυχο ψυχωμένο βράχο να αποδιώξει τον κατακτητή.

Εμείς θα δανείσουμε χέρια και ψυχή στον αδούλωτο βράχο ωσότου λεύτεροι πατήσουμε στον Πενταδάκτυλο, στη Λάπηθο με τα αχνάρια του Κανάρη ζωντανά, στο Καρπάσι, τη Μόρφου, στην Κερύνεια. Κάψαμε τα γιοφύρια πίσω μας και έτσι η πορεία μας είναι μονόδρομος.

Πενήντα χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Μ. Βρετανία με την αυτοκρατορία καταρρέουσα αποφάσισε να συντηρήσει πολιτικοστρατιωτική παρουσία στην Κύπρο για να διαδραματίσει ένα περιφερειακό ρόλο με παγκόσμια εμβέλεια.

Έτσι με την τριμερή στο Λονδίνο ενέπλεξε την Τουρκία παρά τις πρόνοιες της συνθήκης της Λοζάνης με στόχο την αξιοποίηση των Τουρκοκυπρίων ως αναχώματος στον αγώνα του Κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Το ουδέποτε του τότε υφυπουργού Χόπκινσον τερμάτιζε κάθε προοπτική για ειρηνική ανέλιξη. Η έκρηξη νομοτελειακή. Η ΕΟΚΑ συντάραξε τον Κυπριακό Ελληνισμό και ενέπνευσε άλλους λαούς στον αντιαποικιοκρατικό τους αγώνα.

Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν τον θάνατο, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης τραγουδώντας κι η πανίσχυρη Βρετανική στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα.

Στον Μαχαιρά ξαναζωντάνεψαν οι Θερμοπύλες. Ο Γρηγόρης πισωγύρισε τον χρόνο.

Εκείνη την ύστατη στιγμή το αυτόματο

αυτοκτόνησε ανίκανο να παραβγεί στο χρόνο

Στο χέρι μια ασπίδα, ένα κοντάρι

ιμάτια, τραγουδιστές φωνές

και βέλη Περσικά καλύψανε τον ουρανό

                               και διώξανε τ΄ αηδόνια.

Η Λύση αγέννητη. Η Αθήνα ζωντανή.

-- Μολών λαβέ.

Κι εκεί στον Μαχαιρά

με πληγωμένα άγουρα ανθάκια

με τ΄αηδόνια άλαλα

ένας μικρός Γρηγόρης

άκοπα πισωγύρισε τον χρόνο.

Ενθάδε κείται ο Γρηγόρης του

                                          Αυξεντίου.

πιστός στου Κίμωνα τις εντολές

χωρίς περγαμηνές καταγωγής

με μόνη του περιουσία

ένα νεκρό αηδόνι

ένα τσαλακωμένο αγριολούλουδο

κι ένα μολών λαβέ

που ακούεται ακόμα.

 

 

Τα αγροτόσπιτα μεταμορφώθηκαν σε πανίσχυρα κάστρα κι ένας ολόκληρος λαός με μικρές εξαιρέσεις στρατεύθηκε στον αγώνα.

Το τέλος της διαδρομής η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου που δυστυχώς νομιμοποιούσε την πολιτικοστρατιωτική παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλε ένα μη λειτουργικό σύνταγμα φυλετικών διακρίσεων.

Η προσπάθεια του Μακάριου να μετατρέψει το σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας.

Είναι τραγελαφικό Έλληνες να θεωρούν την πρόταση των 13 σημείων ως αφετηρία της έκρηξης του 1963-4. Από πότε προτάσεις οδηγούν σε έκρηξη αντί σε διάλογο. Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία η οποία οργάνωσε την Τουρκανταρσία που κακώς προβάλλεται ως διακοινοτική ταραχή. Ο τότε γ.γ. του Ο.Η.Ε., Ου Θαντ με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις Τουρκικές προθέσεις για δημιουργία πολιτικο-στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο. Ούτε ο αυτοεγκλωβισμός πέτυχε δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων εξακολουθούσε να ζει ειρηνικά με τους Ελληνοκύπριους εκτός θυλάκων μέχρι την Τουρκική εισβολή.

Ακολούθησε η αντεθνική τρομοκρατική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β με την εμπλοκή της χούντας ολιγάριθμων Ελληνόφωνων αξιωματικών που είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και με τον Ελληνικό λαό, τον οποίο δυνάστευαν.

Δυστυχώς η συνεργασία ή η ένοχη σιωπή κομμάτων διευκόλυνε τα ξένα σχέδια, ενώ η αντίσταση του λαού ήταν καθολική στην Κύπρο και την Ελλάδα όπως περιγράφεται με την περιβόητη φράση του Γεωργίου Παπανδρέου Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, καθολικώς διαμαρτυρομένων. Συνταχθήκαμε με την λαϊκή αντίσταση. Δεν τρομοκρατηθήκαμε, αλλά τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες.

Όμως τελικά μαρτυρήσαμε την τελική φάση του σχεδίου Κίσσιντζερ.

Πραξικόπημα, δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εισβολή.

Η εισβολή ήταν προσχεδιασμένη. Τα αποβατικά πλοία έτοιμα προ μακρού. Έτσι, παρά το ότι οι ολιγάριθμοι επίορκοι αξιωματικοί παραμένουν ένοχοι στη συνείδηση του έθνους και θάπρεπε να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο σκληρά τις συνέπειες της ενοχής τους δε θα πρέπει να προσφέρουμε άλλοθι στην εγκληματική Τουρκική εισβολή ούτε να καταδικάζουμε το σύνολο των πατριωτών Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που πολέμησαν ηρωικά και έπεσαν προασπιζόμενοι τον Κυπριακό Ελληνισμό. Εδώ ανάμεσα μας βρίσκονται αξιωματικοί που έσωσαν τη Λευκωσία η δε ΕΛΔΥΚ έγραψε σελίδες άφθαστου ηρωισμού. Τιμούμε και θα τιμούμε τους συναγωνιστές μας Έλληνες και οι νεκροί έχουν ήδη προστεθεί στις δέλτους της ιστορίας. Αυτοί είναι η Ελλάδα. Αυτοί είναι η μητέρα πατρίδα.

Κι εγώ θα επαναλαμβάνω φορτικά και ζητώ την κατανόησή σας σε κάθε παρουσία μου στον μητροπολιτικό χώρο

                               Ελλάδα που με δίδαξες

                               αληθινά να αγαπώ και τον Ανδρέα

                               τον Αράμ και του

                               γειτονικού χωριού τον

                                         φίλο τον Ομέρη

                               Εγώ Ελλάδα μου δεν

                                         σε κρατάω μητριά

                               Και τώρα στο στερνό

                                         το μονοπάτι

                               μάνα Ελλάδα θα σε πω

                               Κι όταν ακόμα

                               κάποιοι νεοέλληνες εδώ κι εκεί

                               μου γύρισαν τη πλάτη.

 

Πενήντα χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με κατολισθήσεις. Με την Τουρκανταρσία, την ακατανόητη δράση της ΕΟΚΑ Β, το προδοτικό πραξικόπημα, την εισβολή, την εθνοκάθαρση, το μεταπραξικόπημα, την προσπάθεια επιβολής του σχεδίου Γκιουνές, πού προνοούσε διασπορά του Τουρκικού στρατού σ΄ολόκληρη την Κύπρο την επιστροφή του Μακάριου, τον διακοινοτικό διάλογο που αποτελεί αδόκιμη διαδικασία, δεδομένου ότι το Κυπριακό είναι θέμα κατοχής.

Ο Μακάριος διαπίστωσε την παρέκκλιση και στην τελευταία του ομιλία στην πλατεία Ελευθερίας διακήρυξε ότι ο διάλογος διέδραμε την χρησιμότητα του, χρησιμοποιείται ως άλλοθι από την Τουρκία και ότι ήδη υπερέβημεν τα όρια ασφάλειας σε υποχωρήσεις.

Οι επίγονοι δεν ακολούθησαν. Σήμερα διεξάγεται ένας διάλογος. Πάνω σε ποια βάση;

Η Τουρκία (οι Τουρκοκυπριακές ηγεσίες αποτελούν φερέφωνα της Τουρκικής πολιτικής και όχι εκπροσώπους των Τουρκοκυπριακών συμφερόντων) προτείνει δυο λαούς, δυο κράτη, συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του εποικισμού και της διαίρεσης, εγγυητικά δικαιώματα και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Υπήρξε παρέκκλιση στο πρώτο κοινό ανακοινωθέν. Ο συνεταιρισμός απερρίφθη από το σύνολο των κρατών (μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων) που αναγνώρισαν μια και μόνη Κυπριακή κυβέρνηση ολόκληρης της επικράτειας και του συνόλου των πολιτών.

Η συζήτηση επί μέρους χωρίς καθορισμό πλαισίου λύσης αποτελεί παρέκκλιση.

Όπως αδόκιμη είναι και η στρατηγική μονομερών υποχωρήσεων προς τους Τουρκοκύπριους με τον ευσεβοποθισμό ότι αυτό θα οδηγήσει σε λύση όταν ο Νταβούτογλου με κυνισμό διακηρύττει ότι κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος θάπρεπε να τον εφεύρουμε και ότι η Τουρκία πρέπει να ελέγχει τις Κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.

Ταυτόχρονα απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία των Μουσουλμανικών κοινοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο. Δηλαδή διχοτόμηση του Αιγαίου, Κυπροποίηση της Θράκης και Αλεξανδρετοποίησης της Κύπρου μέσω του εποικισμού. Η μάχη που δίνεται σήμερα είναι η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στα χώματα που φιλοξενούν πολυχιλιόχρονη Ελληνική παρουσία.

Έτσι η κοινή πανεθνική στρατηγική επιβάλλεται όχι μόνο για λόγους εθνικής ταύτισης, αλλά και ταύτισης κινδύνων και προοπτικών.

Ανακοινώνει πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, δεδομένου ότι οι γείτονες αποδέχονται τις παράνομες αξιώσεις του.

Ο Νταβούτογλου προτείνει μονόπλευρη φιλία που ισοδυναμεί με δουλεία.

Κι εμείς απαντούμε.

Σαν πάρεις τον ανήφορο απ΄τον

                                                   Ξερό στην Έπια

                               μη παραλείψεις να κοντοσταθείς

                                         στο τώρα ορφανό μνημείο του

                                                              Μούσκου

                               ενός νεαρού νεοαρχαιοέλληνα

                               που χωρίς δυσκολία προτίμησε τον

                                         πρόωρο χαμό

                               από την επώδυνη προσδοκία

                               μιας αλυσοδεμένης αξιοπρέπειας

                               Ακόμα λίγο πιο ψηλά ένα

                               φτωχοπαίδι από τη Λύση

                               στάθηκε όρθιος νεκρός Λεωνίδας

                                                   χωρίς τρακόσιους

                               Από κει σα ροβολείς τον Πενταδάκτυλο

                               Σ΄ένα στενάχωρο κρησφύγετο

                               δολοφονήθηκε ο ενάρετος

                               κι απόμεινε αθάνατη η αρετή

                               Δεν θα σε ταξιδέψω στα

                                                   παλιά

                               Στους  Κίμωνες, τους Ζήνωνες και

                               τον αεικίνητο Κανάρη

                               Μόνο σαν στον κατήφορο

                                         βρεθείς στη Λευκωσία

                               παρακαλώ σε μη ξεχάσεις να

                                         τους πεις

                               πως όλοι αυτοί τους καρτερούν

                               Ο εύκολος δρόμος έχει άχαρο

                                                              τέλος

                               Ο δύσκολος δανείζει στη ζωή

                                                   αιωνιότητα.

Για να διασφαλίσουμε ενότητα δράσης πρέπει να προτείνουμε ως βάση λύσης το ομόφωνο ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του 2009 που προνοεί για λύση που πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, των βασικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα απαλλάσσει από έποικους, κηδεμόνες και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Αν θα υπάρξει αδιέξοδο να είναι σαφής η διαφορά για να μη επιτρέπει στους παγκόσμιους Πιλάτους να νίπτουν τας βρώμικας χείρας.

Δυστυχώς υπήρξαν παρεκκλίσεις. Να αναιρεθούν προτάσεις που συγκρούονται με τις πρόνοιες του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (εκ περιτροπής προεδρία, παρουσία εποίκων, δυαρχία). Το δικαίωμα ιδιοκτησίας είναι αδιαμφισβήτητο. Το λιμάνι Αμμοχώστου μπορεί να λειτουργήσει μόνο με εμπλοκή της Κυπριακής κυβέρνησης)

Θέλουμε φιλία με όλους. Αμφίπλευρη. Θέλουμε ειρήνη. Βασισμένη στη δικαιοσύνη. Να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας. Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού.

Να καταγγείλουμε την Τουρκία σ΄όλα τα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα. Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας προϋποθέτει συμμόρφωση στις Ευρωπαϊκές αξίες και τα Ευρωπαϊκά κεκτημένα. Δεν θα ανεχθούμε Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte. Δεν αντιτιθέμεθα, αλλά στηρίζουμε διεθνή διάσκεψη. Όμως με μόνο θέμα την διεθνή πτυχή (κατοχή και εποικισμό) και με συμμετοχή μόνο κυβερνήσεων. Άλλωστε μόνο με τον τερματισμό της κατοχής θα αποκτήσουν οι Τουρκοκύπριοι ανεξαρτησία φωνής. Οι κίνδυνοι είναι ορατοί.

Όμως υπάρχουν οι προϋποθέσεις να τις αξιοποιήσουμε.

Και θα το επαναλαμβάνω φορτικά στον μητροπολιτικό χώρο. Όμαιμοι δεν ζητούν αλληλεγγύη. Απαιτούν συστράτευση.

Κι εγώ στα ενενήντα μου δεν ζητώ δικαιολογητικό απουσίας, αλλά στρατεύομαι.

Μούπαν: Γιατί διδάσκεις αντίσταση

                                         Κάποιοι θα σκοτωθούν

                               Είπα: Μόνο έτσι κάποιοι θα

                                                              ζήσουν

                               Μούπαν: Μιλάς για σκλαβωμένα

                                                              χώματα

                                                   Τα χώματα δεν νοιώθουν

                               Είπα: Αυτός που δεν νοιώθει

                                                   είσαι συ

                               Μούπαν: Γιατί πονάς για τη

                                         Χειμάρρα. Την έχεις δει

                                         για μια μονάχα ώρα

                               Είπα: Γιατί την έχω δει

                               Μούπαν: Γιατί ζητάτε από τον

                                         Πενταδάκτυλο τους ξένους ν΄αποδιώξει

                               Είπα: Εγώ δεν το ζητώ. Εγώ

                                         χαράσσω ρότα για τον Άγιο

                                                              Ιλαρίωνα

                               Μούπαν: Οι γενίτσαροι γίνανε

                                         οι πιο φανατικοί Σουλτανοτουρκοφάγοι

                               Είπα: Εγώ έχω ήδη μεγαλώσει

                               Μούπαν: Σαν πας στην Σμύρνη

                                         δεν θάβρεις ούτε έντομο

                                                              Ελληνικό

                               Είπα: Πάρε την εκατοντάχρονη

                               Σμυρνιά και πες της το

                               Μού είπαν: Να διδαχθείς από την

                                         ιστορία

                                         επιβιώνουν όσοι πειθαρχούν

                                         στους παγκόσμιους

                                                              άρχοντες

                     Είπα: Επιλέγω την

απειθαρχία.

                     Μούπαν:  Γιατί επιμένεις

                               Σε δυο γενιές θάχεις

                               ξεχάσει την τωρινή

                                         καταγωγή σου

                     Είπα: Δεν ζω στον

                               αυριανό τον χρόνο.

                               Τώρα ζω.

                              

Και να το θυμάστε πάντα. Θα το επαναλαμβάνω ωσότου γίνει βίωμα.

Αν εθελούσια δεν γονατίσεις ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν.

 

------------------------------------------------------

Πέμπτη, 23 Σεπτεμβρίου 2010

Βάσος Λυσσαρίδης: Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν

 

«Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα με θέμα: “Τρεις Γενοκτονίες μια στρατηγική” στις 17 Σεπτεμβρίου 2010»
Ατιμώρητα εγκλήματα υποτροπιάζουν. Ο Ταλαάτ δημιούργησε τον Αϊχμάν. Οι Τοπάλ Οσμάν και Κεμάλ πρόδρομοι για τα Νταχάου, το Δίστομο και τον ορφανό Πενταδάκτυλο.

Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση.

Όταν γυρίζω πίσω χάνω την πυξίδα και τον χρόνο, τη γλώσσα, τη φυλή, την εθνότητα, γιατί κοινός ο πόνος, κοινή η οργή, κι η εμμονή για δικαίωση.

Σαμψούντα, Άδανα, Σμύρνη, Κερύνεια με κυνηγούν και στερεότυπα καταγράφω.

Αν ξεχάσω την Αμισό, τη Σάντα, την Κόνικα, τη Σασσούν, το Ασσυριακό Khoy, τη Σμύρνη θα’ χω ενταφιάσει την αξιοπρέπεια μου,

Αν παραγνωρίσω την Ποντιακή κραυγή «Μ΄ αοιλή εμάς και βάϊ εμάς η Ρωμανίαν πάρθεν», τους σταυρωμένους νέο-Σπάρτακους που μεταθανάτια σταυρώνουν τους σταυρωτήδες θάχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου.

Γιατί θα με κυνηγούν οι κραυγές των θρυμματισμένων από τους Τσέτες νηπίων στους Ποντιακούς βράχους, οι ρόγχοι των απαγχονισμένων Αρμένιων διανοούμενων, οι πατημασιές των πεταλωμένων, ο άφωνος πόνος των βιασθέντων, το περήφανο βλέμμα του Πόντιου με την εθνική συνείδηση που δεν πεθαίνει ούτε στη διασπορά ούτε στην πατρώα γη με το στα φανερά Μαχμούτ αγάς και στα κρυφά Νικόλας τα ζωντανά μάτια των αποκεφαλισθέντων Αρμενίων, η Αρμένισσα μάνα που θηλάζει το βρέφος με πηχτό αίμα, τα ακρωτηριασμένα σώματα των Ασσυρίων, οι καμένες σάρκες στη Σμύρνη, και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, οι εξόριστοι σοφοί της Ιωνίας που χωρίς του Όμηρου τα ποιητικά αδημονούν κι αγανακτούν κι αναζητούν τους τραγωδούς, τους ποιητές, τ΄Απόλλωνα τη λύρα και την απέριττη τη γνώριμη αρχιτεκτονική.

Καμένη Ιωνία.

Δεν κάηκαν μονάχα οι άνθρωποι. Έριξαν στην πυρά θεούς, θεάνθρωπους άφθαστους στίχους, σκέψεις που το σκοτάδι έκαψαν κι έμεινε τώρα ορφανή με μόνο σιωπηλούς θεούς να καρτερούν.

Θα με κυνηγάνε οι αποδιωγμένοι της Κωνσταντινούπολης, οι χωρίς ελεύθερη πατρίδα της Αλεξανδρέττας, τα ξεροπήγαδα με τους δολοφονημένους Κύπριους και τα ορφανά αχνάρια του Κανάρη στη Λάπηθο.

Ακόμα και οι στρατολογίες θανάτου με την έφηβο Πόντιο ν΄αναφωνεί.

Μάνα παρακαλάω τον Θεό

σολτάτος να μην πάω

σιαπκαν να μην σκεπάουμε

ταλήν να μη εφτάω.
Θα με κυνηγά ο Τουμανιάν με την κραυγή της ερήμου οργής, ο Τζελαλιάν με το «Σήκω καϋμένε μου ραγιά», ο εξόριστος Σεφέρης αλλά και ο Αυξεντίου ο όρθιος με καμένη σάρκα ζωντανός στον Μαχαιρά.

Η νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας είχε ως δόγμα αφομοίωση ή αφανισμός.

Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Abdul Hamid «Για να λύσουμε το Αρμενικό πρέπει να εξαφανίσουμε τους Αρμένιους και του Αρχιστράτηγου Σιερκέρ» προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ. «Θα σας κάψουμε όλους. Ή εσείς ή εμείς». Φυλετικά και οικονομικά τα κίνητρα.

Ο Ταλάτ με άμετρο κυνισμό απαντάει στην έκκληση του Μόργενταου να μη προχωρήσει σε απαγχονισμούς Αρμενίων ότι θα δώσουμε αμνηστία μετά τους απαγχονισμούς.

Οι Κούρδοι διασώθηκαν τότε ως αφομοιώσιμοι παρά την θέση του Νazim ότι όλα τα μη Τουρκικά έθνη θά’ πρεπε να εξολοθρευθούν.

Ενώ ο Φερίντ πασάς ομολογεί την ενοχή στη διάσκεψη Παρισίων ο Σακίρ δηλώνει ότι αν είχαμε εξαφανίσει τους Ρουμάνους τους Βούλγαρους, τους Σέρβους, τους Ελληνες αυτά τα εδάφη θα ήσαν τώρα δικά μας και ο Τσάβιτ ομολογεί και τους οικονομικούς λόγους.

Και προκλητική η προσπάθεια να επιρριφθεί ευθύνη στα θύματα των γενοκτονιών.

Ο Κεμάλ δηλώνει στον Αράλωφ ότι οι Πόντιοι ευθύνονται για τον αφανισμό τους και το ίδιο επαναλαμβάνεται για τους Αρμενίους.

Και δυστυχώς αυτή η νέο-οθωμανική πολιτική συνεχίζεται διαφοροποιημένη με όχι μόνο την ανοχή αλλά και την ενίσχυση της Τουρκίας που βαρύνεται όχι μόνο με παρελθοντικά εγκλήματα αλλά και με την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, την εθνοκάθαρση την δολοφονία 1,5% του πληθυσμού, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός ολόκληρου λαού.

Έτσι η νέο-οθωμανική πολιτική προωθείται με τον Νταβούτογλου να απαιτεί κηδεμονία των Μουσουλμανικών μειονοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο προβάλλοντας το Κυπριακό ως πρότυπο με την προκλητική δήλωση ότι τα εγγυητικά δικαιώματα στην Κύπρο πρόσφεραν την «νομική» ευκαιρία για την εισβολή και τον βίαιο διαχωρισμό.

Προχωρεί ακόμα πιο πέρα. Ότι η Τουρκία θα πρέπει να ελέγχει τις Κυπριακές εξελίξεις κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος γιατί αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στους σχεδιασμούς της να αποβεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια. Έτσι αποτελεί αφέλεια ότι η προσφορά οποιονδήποτε παραχωρήσεων προς τους Τουρκοκύπριους θα οδηγήσει σε λύση. Η επιλογή είναι ή προσαρμογή προς τις τουρκικές απαιτήσεις και μετατροπή της Κύπρου σε κηδεμονευόμενο μεταποικιοκρατικό μόρφωμα της Τουρκίας ή στρατηγική που να καθιστά τους τουρκικούς στόχους ανέφικτους ή οδυνηρούς για τις ευρύτερες προοπτικές της Τουρκίας, κυρίως τις Ευρωπαϊκές.

Σήμερα η Τουρκία απαιτεί ανταμοιβή για το έγκλημα της κατά της Κύπρου όπως ο Ταλαάτ απαιτούσε να εισπράξει τις ασφάλειες ζωής των απαγχονιζομένων Αρμενίων.

Γι΄αυτό επιβάλλεται ευρύτερα μια νέα στρατηγική βασισμένη στις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος.

Γι΄αυτό συναισθηματικά αλλά και ρεαλιστικά δηλώνω:

Αν λησμονήσω τον χορό του Ζαλόγγου στην Κόνακα θα με κυνηγούν οι Ακριτίδηδες, οι Χαραλαμπίδιδες πρόδρομοι των Καραολήδων.

Αν λησμονήσω τις αφηγήσεις του Χοβιβιάν και τις γυναίκες στη Σασσούν θα με κυνηγούν οι στρατιές των δολοφονημένων και ο Αρμένιοι της διασποράς.

Αν λησμονήσω το Khoy θα με κυνηγά ο Agha Petros και το Gawar και γενικά το Ασσυριακό Seyfa.

Αν λησμονήσω τη Σμύρνη θα με κυνηγά η πανάρχαια Ιωνία και οι δικοί μου στα Βουρλά.

Αν διαγράψω τις γενοκτονίες θα με κυνηγά ο Sortiaux με τη δραματική διαπίστωση ότι οι νεκροί ήσαν τυχερότεροι των ζωντανών, αλλά ακόμα και ο Τσέρτσιλ και ο Κλεμανσώ με τις έστω δειλές αναγνωρίσεις του εγκλήματος και ο Ανατόλ Φρανς που χαρακτήρισε τον Ταλάατ τύραννο του τρόμου.
Θέλουμε φιλία με όλους τους λαούς. Συμπάσχουμε με τον Τούρκο κρατούμενο στα λευκά κελιά.

Όμως φιλία σημαίνει σεβασμό των εθνικών δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών. Μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με εθελοδουλία.

Ο Νταβούτογλου δυστυχώς εννοεί την φιλία ως προσαρμογή προς τις παράλογες και παράνομες Τουρκικές αξιώσεις.

Απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία στη Θράκη αλλά και στις Μουσουλμανικές κοινότητες των Βαλκανίων και Αλεξανδρετοποίηση της Κύπρου και συγχρόνως Ευρωπαϊκή πορεία a la carte.

Η μεταοθωμανική Τουρκία όχι μόνο αρνείται την αναγνώριση εγκλημάτων αλλά θεωρεί τα θύματα ως υπεύθυνα.

Αυτοπεταλώθηκαν οι Πόντιοι, αυτοαπαγχονίσθηκαν οι Αρμένιοι, αυτοπυρπολήθηκαν οι Μικρασιάτες, αυτοκτόνησε ο Χρύσανθος, τα μαθηματικά στην Αλεξανδρέττα πήραν καινούρια διάσταση, οι Ασσύριοι αυτοκατακρεουργήθηκαν, οι Κωνσταντινοπολίτες πήραν τον δρόμο της φυγής εθελούσια κι οι Κύπριοι γενναιόδωρα παραχώρησαν εθελοντικά τη γη τους στους έποικους.

Θα χαιρετίζαμε μια αληθινά καινούρια Τουρκία με σεβασμό στις παγκόσμιες αξίες όμως δεν είναι μόνο που μας κυνηγά το παρελθόν μας ταλανίζει το παρόν.

Δίπλα στην Κόνακα, τα Άδανα, τη Σμύρνη αν επισκεφθείτε την Κύπρο θα σκοντάψετε στο συρματόπλεγμα της ντροπής που κρατάει διχοτομημένη την Ευρωπαϊκή Κύπρο, θα αντικρύσετε την τεράστια κατοχική σημαία που πληγώνει τον Πενταδάκτυλο και την αξιοπρέπεια μας, θα μαρτυρήσετε βιασμένες εκκλησίες, πλαστογραφημένες παραδόσεις με μια ανθρωπότητα όχι απλώς βουβή, αλλά με επιβράβευση της Τουρκίας με παρουσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας και προεδρία στο Συμβούλιο Ευρώπης.

Κι έτσι και πάλι καταναγκαστικά οι Πόντιοι με ταξιδεύουν στο Μπεϊλάν, με τους Καδίογλου, τον Ιστύλ, τον Αντων πασά, πρόδρομους του Καραολή.

Οι Αρμένιοι με συνοδεύουν στην πορεία θανάτου με τη σκελετωμένη μάνα και να με ρωτάει ιτσιουν.

Οι Σμυρνιοί καταριούνται όχι μονάχα τους σφαγείς αλλά και τους χθεσινούς συμμάχους.

Οι Κωνσταντινοπολίτες σαρκάζουν για τη νέα τάξη πραγμάτων κι οι Κύπριοι ρωτούν πως το θύμα οδηγείται στο εδώλιο του κατηγορούμενου από Άννες και Καϊάφες με τους Πόντιους Πιλάτους να μην νίπτουν καν τας χείρας.

Ο Νταβούτογλου διακηρύσσει μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες εφόσον οι γείτονες προσαρμόζονται στην επεκτατική τους πολιτική.

Στην Κύπρο προτείνουν δυο κράτη, δυο λαούς, φυλετικά καθεστώτα και κυριαρχία της μειοψηφίας.

Ευρωπαϊκά δικαστήρια έμμεσα αποφαίνονται ότι η βία δημιουργεί δίκαιο και ότι οι αποδιωγμένοι ιδιοκτήτες περιουσιών χάνουν τα δικαιώματα τους μια και για μακρό χρονικό διάστημα απουσιάζουν. Δεν απουσιάζουν. Ο κατοχικός στρατός εμποδίζει την επάνοδο. Ζητά συγκυριαρχία στο Αιγαίο.

Όμως παρά τη διεστραμμένη Παγκοσμιοποίηση με υπεροχή του οικονομικού ενάντι του πολιτικού, παρά τη νέα διεθνή τάξη δυο μέτρων και δυο σταθμών, με επιλεκτική εφαρμογή διακηρυγμένων αρχών, παρά το τεράστιο χάσμα κατανομής πόρων και τεχνογνωσίας ένα καινούριο σύννεφο πλανάται πάνω στον πλανήτη που προμηνεί μια άλλη πορεία έστω κι αν η πολυδιάσπαση των εργαζομένων παρακωλύει κοινή δράση.

Η στέρηση εθνικών δικαιωμάτων εκτρέφει την τρομοκρατία και η κρατική τρομοκρατία την συντηρεί.

Η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση αποτελούν τα σύγχρονα όπλα της παγκόσμιας άρχουσας ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους, όμως η λαϊκή αντίδραση ανακόπτει παγκόσμιες κηδεμονίες και δημοκρατικά ελλείμματα. Μοιραία η πρόοδος. Μοιραία η εποικοδομητική αλλαγή και οι παθόντες και πάσχοντες λαοί αποτελούν την αιχμή του αγώνα για μια άλλη παγκόσμια τάξη. Η Τραπεζούντα κατηγορεί, το Αραράτ υπενθυμίζει, ο Πενταδάκτυλος καταριέται τους βουτυροσπόνδυλους, η Σμύρνη κι η Πόλη εμβολιάζουν.

Όταν αναφερόμαστε σε εθνικές ρίζες μας καθορίζουν ως ρομαντικούς και εθνικιστές.

Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις την δική σου τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής.

Χρειαζόμαστε μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων.

Χρειαζόμαστε μια παλινόρθωση αξιών.

Η κοινωνία της ζούγκλας οδηγεί στην έκρηξη.

Η κοινωνία της αδικίας οδηγεί σε ανωμαλία.

Αν με μοιρολατρικό ρεαλισμό αγνοήσω τη κραυγή του Ποντίου, αν αποδεχθώ ότι αποσιώπηση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι απαραίτητη για εξομάλυνση στην περιοχή.

Αν διαγράψω τον αφανισμό του Ελληνισμού της πανάρχαιας Ιωνίας θα με κυνηγούν ο Παντέλ Χαραλαμπίδης ο Κότσα Αναστάς, ο Χρυσόστομος, ο Μπαλακάν, ο Μνασιάν, ο Βαρανζαν που ζητάει μια χούφτα στάχτη από το πατρικό σπίτι ο Τεχλιριάν, και θα χάσω τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια μου.

Τα αρχεία του Χαλεπιού αναφέρουν εκτελέσεις νηπίων.

Ναι απαιτούμε δικαίωση. Αναγνώριση εγκλημάτων και θεραπεία όπου είναι εφικτή.

Και θ’ αγωνισθούμε γι΄αυτό. Και στα ενενήντα μου χρόνια δεν αναζητώ προσχήματα απουσίας.

Μου είπαν: Γιατί αγωνίζεσαι αφού έχει χαθεί η μάχη

Είπα: Γιατί αν δεν συνεχίσω δεν θα υπάρξει άλλη μάχη.
Στο δρόμο προς τον Πόντο

απ΄την νεοπατρίδα

προς το Αραράτ προς τη Σμύρνη

μυριάδες οι σταυρωμένοι

Όμως όπου και νάναι

ο σταυρωμένος Σπάρτακος

θα σταυρώσει τους σταυρωτήδες.
Τo’ πα πολλές φορές.

Ούτε ο θάνατος δεν είναι δικαιολογητικό απουσίας.

Η σκυτάλη προχωρεί. Θα χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο.

Θα τερματίσουμε μόνο με τη δικαίωση.

Κι εγώ τώρα τερματίζω.

Θεέ της οργής και του τρόμου

Αυτή τη φορά δεν σου ζητώ να

μου χαρίσεις δυο τελευταίες ώρες

για να ζητήσω συγχώρεση απ΄όσους

αδίκησα

αλλά για να μαρτυρήσω τη

δικαίωση της Ποντιακής, της

Αρμενικής, της Μικρασιατικής, της Ασσυριακής

γενοκτονίας και της

Κυπριακής τραγωδίας.
Στην Κόνακα και στη Σασσούν

συνεχίζεται ο μακάβριος Ζαλόγγειος χορός

και στην Σαμψούντα ο αιώνιος Πόντος αναμένει

Στα Άδανα η βιασμένη Αρμένισσα ρωτάει ιτσιν κι ας έχει εκτελεσθεί ο Ταλαάτ

Η Ιωνία καταριέται όχι μονάχα τους δολοφόνους μα και τους άφωνους

Στην Αλεξανδρέττα μοιρολογούν για χαμένες πατρίδες

Ο Πενταδάκτυλος μουντζώνει με πέντε δάκτυλα μια παγκόσμια γενιά

Η μνήμη δεν δολοφονείται

Χωρίς δικαίωση δολοφονεί τους δολοφόνους

Οι νεκροί ξεπηδούν επαναστατημένοι απ΄τα μνήματα

Αυτή η ιστορία έχει μόνο ένα τέλος

Την αληθινή δικαίωση.

Κι γι΄αυτή θ΄αγωνισθούμε ως το τέλος.

Και να θυμάσθε:

Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν.

 


Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/09/blog-post_167.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz10QAdgf6n

 

-------------------------------------------------------------------

16.9.2009. Αν η αξιοπρέπεια είναι εθνικισμός δηλώνω ένοχος

Παραθέτω την ομιλία του Βάσου Λυσσαρίδη και απλά ερωτώ: Μα τι έπαθε ο γιατρός τέλος πάντων; Γιατί μπαίνει στον κόπο να απολογείται στις "ξεφωνισμένες υπηρέτριες του ηγεμονισμού" και του φασισμού; Ειδικότητά τους είναι η δολοφονία χαρακτήρων, τα συνθήματα και η προπαγάνδα που ευνοεί την άλωση των πατρίδων μας (όχι μόνο της Ελλάδας και της Κύπρου). Απολογείται για την φιλοπατρία του και τον πατριωτισμό του στις ξεφωνισμένες υπηρέτριες ένας μεγάλος άνδρας της διεθνούς πολιτικής με περγαμηνές και αποτυπώματα στους αντιηγεμονικούς και αντιφασιστικούς αγώνες; Με όλο τον πολύ μεγάλο σεβασμό στο πρόσωπό του, ήταν λάθος του. Αναρτώ την ομιλία του γιατί πέραν αυτού ο λόγος του όπως πάντα είναι μεστός επιχειρημάτων και νοημάτων.

Αν η αξιοπρέπεια είναι εθνικισμός, δηλώνω ένοχος

Αλιευμένο από το Ινφογνώμων, στην διεύθυνση http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/09/blog-post_563.html

15 Sep 2009 12:47 PM PDT

Αν το ν' αγωνίζεσαι για εθνική επιβίωση, για αξιοπρέπεια, για ελευθερία είναι εθνικισμός δηλώνω ένοχος.
Αν η αξιοπρέπεια είναι εθνικισμός, δηλώνω ένοχος
Οταν η πατρίδα είναι μοιρασμένη
Όταν πατρογονικές εστίες δημοπρατούνται από τους σφετεριστές
Όταν πολυχιλιόχρονη πολιτισμική παράδοση δολοφονείται
Όταν μνημεία, ναοί και εκκλησιές βιάζονται, εξευτελίζονται, ερειπώνονται
Όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προκαλείται
Όταν οι γερο-Μίχαλοι της προσφυγιάς διαμαρτύρονται από τα προσφυγικά μνήματα
Όταν ο Μούσκος από το αιχμάλωτο ηρώο στην Έπεια μας λοιδωρεί
Όταν ο Μάτσης προτιμά να παραμένει άταφος
Όταν ο Κανάρης οργίζεται γιατί τ΄ αχνάρια του στη Λάπηθο ποδοπατούνται από τους ξένους
Όταν οι κατακτητές και οι σύντροφοι τους απαιτούν λύση δύο κρατών, δυο λαών, ισότιμο συνεταιρισμό άνισων ποσών,
Όταν επιχειρείται αναβίωση αποικιοκρατικών δομών,
Όταν οι ρεαλιστές προσφέρουν γην και ύδωρ
Όταν τα φυλακισμένα μνήματα είναι πιο οδυνηρά φυλακισμένα σε ελεύθερες φυλακές και φυλακισμένη αντρειοσύνη
Τότε η ιεράρχηση προτεραιοτήτων και καθηκόντων γίνεται εξόφθαλμη και υποβάλλεται από την φύση του προβλήματος.
Το Κυπριακό δεν είναι μια διακοινοτική διαμάχη.
Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής, καταπάτησης της ανεξαρτησίας μιας χώρας μέλους του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. και των δικαιωμάτων ενός λαού με πολυχιλιόχρονη παρουσία στα Κυπριακά χώματα.
Κι εμείς ταπεινοί απόγονοι του Ονήσιλλου, του Ζήνωνα, του Ρε, του Αυξεντίου δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα χώματα που φιλοξενούν Ομηρικές, κλασσικές Βυζαντινές και νέο-Ελληνικές παραδόσεις.
Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαμάχη γιατί εμείς όχι μόνο δεν αμφισβητούμε αλλά είμαστε εγγυητές για τα δικαιώματα ακόμα και τα προνόμια των Τουρκοκυπρίων. Όμως απορρίπτουμε την πολυαποικιοποίηση, τα ξένα κηδεμονικά δικαιώματα, την ξένη στρατιωτική παρουσία με πρόσχημα δήθεν την προστασία των Τουρκοκυπρίων.
Απορρίπτουμε προτάσεις που μας καθιστούν δεύτερης τάξης πολίτες στη δική μας πατρίδα με όλους τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες να έχουν στην Κύπρο τα δικαιώματα που κατοχυρώνει το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και μ΄ εμάς να τα ασκούμε σ' ολόκληρη την Ευρώπη πλην της δικής μας πατρίδας.
Ασφαλώς η λύση πρέπει να προκύψει από τους γηγενείς κατοίκους της Κύπρου. Όμως αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον τερματισμό της κατοχής, κηδεμονικών δικαιωμάτων της Τουρκίας και του εποικισμού.
Ο Ταλάτ, όπως και ο Ντενκτάς πριν, δεν εκπροσωπούν τα Τουρκοκυπριακά συμφέροντα αλλά συμπεριφέρονται ως γκαουλάϊτερς της Άγκυρας. Πρόσφατα ο Ταλάτ δήλωσε δημοσίως ότι ακόμα και για να παρακαθήσει στις συνομιλίες χρειάζεται την άδεια της Άγκυρας.
Ο μύθος για χαμένες ευκαιρίες είναι αφελής.
Η τουρκική επιδρομική πολιτική ήταν προκαθορισμένη.
Η Μεγ. Βρετανία ενέπλεξε την Τουρκία στην αποικιακή περίοδο για να διασφαλίσει την δική της πολιτικοστρατιωτική παρουσία και η Τουρκία ασφαλώς άρπαξε την ευκαιρία για να επανέλθει στο Κυπριακό προσκήνιο κατά παράβαση των προνοιών της συνθήκης της Λωζάνης και να διασφαλίσει κηδεμονικό ρόλο.
Τουρκικός στόχος η διοικητική διχοτόμηση και επικυριαρχία σ΄ ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια.
Αναμενόμενη η προώθηση του σχεδίου.Έτσι δεν μας τους έφερε κατά το τραγούδι η αγαπημένη θάλασσα της Κερυνείας.
Κανένας δεν τους έφερε /Η θάλασσα αγαλήνευτη βογγούσε / Ο Ποσειδώνας γερασμένος/ και με την τρίαινα κουλή/ άδικα καταριόταν τις μοίρες/ και τους άμοιρους
Ξέγνοιαστοι οι νεο-αχαιοί/ ή και με πρόσφορα ντροπής/ καλοδεχόντουσαν τους νεοπέρσες/ κάστρα βρέθηκαν ξαρμάτωτα.
Ο Εφιάλτης κυβερνούσε την Αθήνα/ Στις εκκλησιές δεν πρόλαβαν/ να ψάλνουνε τη υπερμάχω
που όμως κι αυτή είχε βαρεθεί/ τις χωρίς πάθος πια τις ψαλμωδίες
Και τώρα βρέθηκα στο τέρμα της πορείας/Χωρίς καν τον οβολό για ναύλα για τον Άδη/ Όμως αν άταφος γυμνόσαρκος/ στην προδομένη χώρα/απομείνω
το σφάλμα θάναι πια δικό τους.
Γιατί εγώ/ και άψυχος θα πολεμώ
με την ψυχή μου τώρα/ αθάνατη.
Οι σοφοί της μοιρολατρίας και των εκπτωτικών τάσεων μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.
Ότι το ισοζύγιο δυνάμεων και δυνατοτήτων είναι αρνητικό και ότι πρέπει να αποδεχθούμε τα όποια σχέδια που μας προσφέρονται από τους ξένους άλλως θα οδηγηθούμε στη διχοτόμηση.
Ναι. Το είπα πολλές φορές ότι η πολιτική είναι η επιστήμη του εφικτού. Αλλά στο εφικτό περιλαμβάνεται και η διάσταση της απόφασης ενός λαού να αγωνισθεί για δίκαια κατοχυρωμένα από το διεθνές δίκαιο και η ικανότητα αξιοποίησης των εμπλεκομένων συμφερόντων. Και υπάρχουν οι δυνατότητες.
Η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και η Τουρκία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ερωτοτροπεί προς μιας μορφής Ευρωπαϊκή πορεία που εξαρτάται και από τις δικές μας αποφάσεις.
Πώς αξιοποιούμε αυτή την πραγματικότητα;
Πρώτος στόχος είναι ο εξαναγκασμός της Τουρκίας να συμμορφωθεί προς τις Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις και όχι να αφεθεί σε μια πορεία α la carte.
Γνωρίζουμε πόση σημασία αποδίδουν ξένα κέντρα αποφάσεων στον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας. Ακόμα και ο Ο.Η.Ε. υποβιβάσθηκε σε όργανο υλοποίησης σχεδίων από πλανητάρχες όπως αποδείχθηκε από την επιδιαιτησία που κακώς έγινε αποδεκτή και όπως αποδεικνύεται από τη στάση ισχυρών Ευρωπαϊκών παραγόντων που εθελοτυφλούντες αναφέρονται σε δήθεν απομόνωση των Τουρκοκυπρίων και που εν συνεχεία αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους με εισηγήσεις για απ΄ ευθείας εμπόριο με τους Τουρκοκύπριους και άλλα μέτρα αναβάθμισης ενός καθεστώτος που αποτελεί δορυφορικό μόρφωμα της κατοχικής δύναμης. Αδιανόητη η εκ μέρους μας προσυπογραφή απρόσκοπτης Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας όταν παραβιάζει κάθε Ευρωπαϊκή αρχή.
Δίκαια κάποιοι αναφέρουν ότι η στασιμότητα εμπερικλείει τον κίνδυνο για διχοτόμηση.
Όμως τα νέο-ανανικά σχέδια είναι πιο αποκρουστικά.
Ισοδυναμούν με διοικητική διχοτόμηση και Τουρκική επικυριαρχία σ' ολόκληρο τον Κυπριακό χώρο.
Και οι σοφοί της μοιρολατρίας μας υπενθυμίζουν πως είμαστε μικροί και πρέπει ρεαλιστικά να αποδεχθούμε τα νέο-ανανικά σχέδια. Κι εγώ σας υπενθυμίζω τους στίχους που αποτελούν μόνιμο βίωμα μας.
Μούπαν /Είσαι μικρός. Αν κάνεις ένα ακόμα βήμα
θα σ' αφανίσουν
Είπα. /Αν δεν το κάνω θα είμαι ακόμα πιο μικρός.
Δυστυχώς δεν διδαχθήκαμε από τα σφάλματα του παρελθόντος.Τη συμφωνία Ζυρίχης-
Λονδίνου με τις φυλετικές διακρίσεις και το μη λειτουργικό σύνταγμα και προβλεπτή την ανωμαλία.
Τις συνεχώς μονόπλευρες παραχωρήσεις με την φρούδα ελπίδα ότι έτσι θα οδηγηθούμε σε λύση ή θα αποκαλύπταμε την Τουρκική αδιαλλαξία και θα διασφαλίζαμε πιέσεις προς την Τουρκία.
Το αποτέλεσμα ήτο μια συνεχής μετατόπιση των πλαισίων λύσης για ικανοποίηση των συνεχώς αναβαθμιζομένων απαιτήσεων της Τουρκίας. Να μη μας διαφεύγει ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρκτο αγώνα.
Και μετά την κατοχή συνεχίσθηκε η ίδια πολιτική και η αποδοχή διαδικασίας διακοινοτικού διαλόγου που πρόβαλλε το Κυπριακό ως διακοινοτική διαμάχη και πρόσφερε άλλοθι στην Τουρκία και αποτελούσε εκτροπή από την ουσιαστική υφή του Κυπριακού.
Ο Μακάριος αντιλαμβανόμενος την εκτροπή στην τελευταία ομιλία του στην πλατεία Ελευθερίας δήλωνε ότι ο διακοινοτικός διάλογος διέδραμε τη χρησιμότητα του, ότι οι υποχωρήσεις ξεπέρασαν το όριο ασφάλειας και όποιος επιθυμεί λύση πρέπει να στραφεί προς πιέσεις προς την Τουρκία.
Πού βρισκόμαστε σήμερα;
Ενώ ορίσθηκαν επιτροπές και ομάδες εργασίας με στόχο την προπαρασκευή για εύρεση κοινού εδάφους, άρχισαν οι διακοινοτικές συνομιλίες χωρίς τις προϋποθέσεις που ομόφωνα είχαμε καθορίσει. Προκαλεί αγωνία το γεγονός ότι από Τουρκικής πλευράς και από μερικές Ελληνοκυπριακές ηγεσίες γίνονται δηλώσεις ότι το πλαίσιο έχει ήδη συμφωνηθεί. Ποιο πλαίσιο; Το πλαίσιο των προεκλογικών δεσμεύσεων για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, των θεσμών, της οικονομίας θα τερματίζει την κατοχή, την ξένη στρατιωτική παρουσία και κηδεμονικά εγγυητικά δικαιώματα και θα διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους ή στη βάση δυο λαών, δυο κρατών, παρθενογένεση, νέο συνεταιρισμό και πολιτική ισότητα κοινοτήτων; Αγωνιώ γιατί έγιναν ολισθήματα με αναφορά σε κοινό ανακοινωθέν για Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος, συνεταιρισμό και δημιουργία μιας ομόσπονδης κυβέρνησης. Λάθη που ελπίζω έγιναν αντιληπτά όπως διαφαίνεται από την ικανοποίηση ότι το ανακοινωθέν δεν περιλήφθηκε στα έγγραφα του Ο.Η.Ε.
Αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός σε οποιαδήποτε χώρα. Δεν θα δεχθούμε Μπαντουστάνς που απέρριψε και φυλακισμένος ο Μαντέλα. Και κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλει μια τέτοια λύση.
Ούτε και αποδεκτός ο συνεταιρισμός που απορρίφθηκε ήδη από το 1964.
Όταν οι Τουρκοκύπριοι πιεζόμενοι από την Άγκυρα απεχώρησαν από τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι το καθεστώς Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν συνεταιρικό και ότι ο Μακάριος αντιπροσώπευε μόνο τους Ελληνοκύπριους και ο Κουτσιούκ (ο Τούρκος αντιπρόεδρος) τους Τουρκοκύπριους. Όλες οι χώρες του κόσμου αποδέχθηκαν ότι υπήρχε μόνο μια Κυπριακή κυβέρνηση και ότι ο Μακάριος (και όλοι οι μετέπειτα προέδροι) ήταν πρόεδρος όλων των Κυπρίων και ολόκληρης της Κυπριακής επικράτειας.
Άλλο συνεταιρισμός και άλλο η εγγυημένη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στα πολιτειακά όργανα ακόμα και η κατοχύρωση προνομίων τα οποία έγιναν ήδη αποδεκτά. Ούτε ασφαλώς είναι δεκτή η εκ περιτροπής προεδρία και μάλιστα χωρίς να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής και κοινοί εκλογικοί κατάλογοι.
Ανεξαρτήτως της τελικής απόφασης το έγκλημα του εποικισμού είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και δεν είναι δυνατόν a priori να νομιμοποιηθεί. Ασφαλώς τελικός άρχων ο λαός ο οποίος για να ασκήσει αποτελεσματικά αυτό το δικαίωμα πρέπει να είναι ενημερωμένος για τη βάση της λύσης. Και επισείουν την διχοτόμηση για να επιβάλουν Αλεξανδρεττοποίηση.
Ο απλός άνθρωπος. Ο δάσκαλος πολιτικών και αρχόντων έχει τον τελευταίο λόγο.
Κι εσύ αδελφέ / μ΄εκείνα τα ατέλειωτα τα/ροζιασμένα χέρια
Τι καρτεράς; /Αν μια σφαλιάρα δώσεις στον/ πλανήτη
Οι πληγωμένες ρύμες / θα γιομίσουν ένα/ ολάκαιρο ουρανό.

Συνοψίζω.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Η Τουρκία υποψήφια χώρα.
(α) Να απαιτήσουμε άμεση συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της.
(β) Αν όχι, να μη επιτρέψουμε συνέχιση Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας a la carte.
(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε.
(δ) Να αξιοποιήσουμε τις ήδη υπάρχουσες (Ρωσία, Κίνα, τρίτες χώρες).
(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας. Επαναλαμβάνω. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρχτο αγώνα.
(στ) Να προβάλλουμε τις απαιτήσεις μας στα διεθνή και Ευρωπαϊκά σώματα με σαφήνεια. Αν εμείς επιδεικνύουμε διάθεση εκπτώσεων οι άλλοι δεν θα είναι βασιλικότεροι του βασιλέως.
(ζ) Να διαφυλάtτουμε την έννοια που είναι σύμφυτη του κράτους για κυριαρχία. Διττή πηγή προέλευσης (ομάδες, κοινότητες, κράτη) ισοδυναμεί με διττή κυριαρχία και αυτό δεν θεραπεύεται ούτε με συνταγματικές πρόνοιες.
(η) Οι μονόπλευρες υποχωρήσεις οδηγούν σε συνεχή μετάθεση των ορίων αναζήτησης λύσης
Το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση, άλλως συζητούμε για συνομοσπονδία. Έτσι είναι αδόκιμη η συζήτηση των εξουσιών της κεντρικής κυβέρνησης ότι η κυριαρχία είναι μία.
(θ) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα
(ι) Ο λαός να ενημερώνεται. Κρίνεται η τύχη του. Δεν υπάρχει εντολή εν λευκώ.
(ια) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία
(ιβ) Να επαναδημιουργήσουμε τις στενές σχέσεις με την περιοχή.
Στόχος να είναι όχι η προσαρμογή μας στις Τουρκικές αξιώσεις.
(ιγ) Να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η κοινή πορεία προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα
(ιδ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας
Η λύση που θα προκύψει θα είναι πολιτική. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.
Βρίσκομαι στη μητρόπολη του ελληνισμού και θα επαναλάβω. Το θεωρώ άτοπο να αναφέρομαι σε αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη αφορά ξένους. Οι ομόαιμοι συστρατεύονται σ' ένα κοινό αγώνα. Άλλωστε τα εθνικά θέματα είναι συγκοινωνούντα αγγεία, δεδομένου ότι κοινή πηγή κινδύνου, είναι ο τουρκικός επεκτατισμός.
Και δεν θέλω παρερμηνείες. Δεν έχουμε αντιδικία με λαούς, αλλά με κυβερνητικά σχήματα και πολιτικές.
Φιλία και κατοχή είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Το είπα εκατοντάδες φορές. Μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με δουλεία.
Σεβόμαστε την εθνική οντότητα όλων. Λαών και κοινοτήτων
Απαιτούμε σεβασμό και στην δική μας.
Και δεν θα υποκύψουμε σε πνευματική τρομοκρατία με άτοπους χαρακτηρισμούς.
Θα προασπίσουμε το εθνικό μας είναι και θα προστατεύσουμε και το εθνικό είναι των Τουρκοκυπρίων.
Αν το ν' αγωνίζεσαι για εθνική επιβίωση, για αξιοπρέπεια, για ελευθερία είναι εθνικισμός δηλώνω ένοχος.
Όμως σας συμβουλεύω /
Μην ακουμπήσεις σ' αυτό το χώμα/ Θα σ' αφανίσει η οργή του./ Νερό απ΄ τη βρύση της
Λαπήθου μη / γευτείς.
Πικρό αφιόνι θα/ πικρολυώσει/ Τα πικραμένα σωθικά σου.
Μην ξαποστάσεις στη/
σκιά του πεύκου/ της Καντάρας ηφαίστειο θα σε πυρώσει /
η αλυσοδεμένη η / σκιά του.
Λεμόνι απ' τον Καραβά/
γλυκοπατάτα απ΄ το Καρπάσι /
σε ορμηνεύω μη,/
να μη τα δοκιμάσεις/
Της ορφανιάς το αφιόνι/
τάχει σημαδέψει.
Αέρα όταν φυσάει απ' τον/
βορρά./ μην ανασάνεις./
Θάναι στο λέω η τελευταία/
σου πνοή.Ένα σου μένει./
Το χώμα ν' αναδέψεις /
με τη δική σου οργή/
Τη ξένη μπόχα από/
τον Κεφαλόβρυσο εσύ/
ν' αποδιώξεις/
Αν στην Καντάρα θ'/
ανεβείς για συντροφιά/
νάχεις αρχαίους θεούς /
και απροσκύνητα ορμάνια /
Στο απροσκύνητο Καρπάσι/ απροσκύνητος να πας/
τον άνεμο/
Και τον βοριά στης/
λευτεριάς την κολυμβύθρα /
να βαφτίσεις,/
Τότε θα ζεις.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Sent: Friday, January 23, 2009 11:23 PM, Subject: Οργή και θρήνος

Οργή και θρήνος

Του Δρα Βάσου Λυσσαρίδη Τα τραγούδια, όποιο και νάναι το μοτίβο, όποια και νάναι η μελωδία είναι γεμάτα οργή και θρήνο. Οργή και θρήνο για το 8χρονο αγόρι πούχασε χέρια και πόδια και συντηρεί τη δική του οργή και τη δική του επανάσταση, τα δικά του όνειρα για μια πατρίδα λεύτερη και μια αυλή γεμάτη φίλους στο παιγνίδι και το όραμα. Οργή και θρήνο για τη χαροκαμένη μάνα, για τον παππού που έθαψε τα εγγόνια του και για την ανθρωπότητα που έθαψε την αξιοπρέπεια της. Οργή και θρήνο για τους χαμένους. Οργή για τους ηγέτες μιας χώρας που διδάσκουν τους έφηβους να δολοφονούν αθώους και αξίες ως προστάδιο της αυριανής τυφλής θηριωδίας και τυφλής αντικοινωνικής βίας. Κανείς δεν θα το πίστευε πως τα Νταχάου θα εξέθρεφαν τη σημερινή ηγετική γενιά στο Ισραήλ που επαναλαμβάνει με τον ίδιο και χειρότερο αποτρόπαιο τρόπο τις ναζιστικές κτηνωδίες. Η άμετρη κρατική τρομοκρατία δεν θεραπεύει. Αντίθετα, εκτρέφει την τρομοκρατία και ο φαύλος κύκλος δολοφονεί αθώους στο όνομα δήθεν ασφάλειας που επίσης δολοφονείται. Η πολιτική των Ισραηλινών κυβερνώντων ισοδυναμεί με γενοκτονία και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Οι υπεύθυνοι ανάλογων εγκλημάτων στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αντιμετώπισαν τη Νυρεμβέργη. Πού καταχωνιάσθηκαν οι αξίες για τις οποίες έδωσαν τη ζωή τους δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι; Ποιος ο ρόλος του Ο.Η.Ε. του οποίου τα γραφεία βομβαρδίζονται και οι αποθήκες πυρπολούνται; H Αμερική συγκατανεύει. Η Ευρώπη δειλά διαμαρτύρεται και συμβουλεύει και μια ανθρωπότητα των απλών ανθρώπων κατάπληκτη παρακολουθεί έναν ολόκληρο λαό να ξεκληρίζεται, συνοικίες να καταρρέουν συμπαρασύροντας και κάθε έννοια ανθρωπιάς. Και εξεγείρεται. Δεν είναι μόνο η σιωπή που ισοδυναμεί με συνενοχή. Είναι και η απραξία. Δηλώνω ακουσίως ένοχος γιατί εξαντλούμαι σε διαμαρτυρίες με το Παλαιστινιακό περιλαίμιο ανίκανος να δώσω μια σταγόνα προστασίας σ' ένα λαό που το έγκλημά του είναι ότι αγωνίζεται για μια ανεξάρτητη πατρίδα, έστω και κολοβωμένη. Χρόνια πριν άφησα ένα κομμάτι απ' την καρδιά μου στη Σιατίλα κι ένα κομμάτι από το είναι μου στη Ραμάλα με τον Αραφάτ. Και τώρα ζητάω να ενώσω τα κομμάτια και να τραγουδήσω με φωνή και αίμα μαζί σας τραγούδια για την αξιοπρέπεια, τραγούδια για τη λευτεριά. Και ξέρετε. Όσοι αγωνιζόμαστε για τον Παλαιστίνιο αγωνιζόμαστε και για τον Ισραηλινό που ένα φασιστικό καθεστώς τον οδηγεί στο φόνο αλλά και στη δική του ηθική αυτοκτονία. Γιατί εμείς θέλουμε λευτεριά για όλους. Θρηνώ για την κατάντια του Ο.Η.Ε. Θρηνώ για την απραξία της Ευρώπης. Και ευγνωμονώ τους λαούς που ξεσηκώνονται σε κάθε γωνιά της γης, ευγνωμονώ κι όλους εσάς.

 

------------------------------------------------------------------------------

Σημείωμα 14. 2. 2006.Ένα τηλεφώνημα από τον Βάσo Λυσσαρίδη ...

Σήμερα, 14.2.2006, είχα ένα σημαντικό, για εμένα, τηλέφωνο, από τον "γιατρό" Βάσo Λυσσαρίδη. Διάβασε το σημείωμά μου στην παρούσα σελίδα πιο κάτω και μου τηλεφώνησε. Η συνομιλία ήταν σύντομη και για εμένα συγκινησιακά φορτισμένη. Είπα στον "γιατρό", σ' αυτή δηλαδή την μεγάλη μορφή του σύγχρονου ελληνισμού οικουμενικής εμβέλειας, ότι ήταν μεγάλη τιμή που μου τηλεφώνησε. Οι δικές μας "επιστημονικές θεωρήσεις" περί "ελευθερίας", "αντίστασης στον ηγεμονισμό", "αντίσταση στον φασισμό" κτλ, είναι λεπτομέρειες μπροστά στις δικές του βιωματικές εμπειρίες. Για όσους από εμάς -τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα- ήμασταν "λυσσαριδικοί" στα νιάτα μας, αλλά και για πολλούς άλλους που για διάφορους λόγους δεν ανήκαν στην παράταξή του, η πηγαία προοδευτική-αντιστασιακή κοσμοθεωρία του "γιατρού" κυριολεκτικά καρφώθηκε στην ψυχή μας. Επηρέασε την προσωπική μας πορεία, μας προφύλαξε από πολλά λάθη στις κοινωνικές και πολιτικές μας συμπεριφορές, μας εξώθησε σε μια κριτική θεώρηση των ιδεολογιών και μας μπόλιασε με πνευματικά αντισώματα που ενεργοποιούν αντιστάσεις κάθε φορά που εισρέουν στην ζωή μας ή στην κοινωνία μας φασιστοειδείς και ανελεύθερες αξιώσεις. Σχεδόν ενστικτωδώς τα απορρίπτουμε και η αντίσταση πλέον είναι τρόπος ζωής. Αυτό όχι γιατί γίναμε "ήρωες" ή κάτι ξεχωριστό ή ιδιαίτερο, αλλά απλά γιατί στην αφετηρία του δημόσιου βίου μας προβληματιστήκαμε θετικά. Γνωρίσαμε την γλυκιά γεύση που άφησαν οι κίνδυνοι της ταύτισής μας με τον δικό του τρόπο ζωής και νοιώσαμε ωραία γιατί σε μια δύσκολη φάση της χώρας μας και της ζωής μας ο γιατρός ήταν εκείνη η αλάνθαστη προσωπικότητα που με το παράδειγμά του ώθησε πολλούς ανθρώπους να βρεθούν στην σωστή έπαλξη υπερασπιζόμενοι ότι ιερότερο έχει ο άνθρωπος, δηλαδή την προσωπική του ελευθερία και αυτή της πατρίδας του. Με το παράδειγμά του, όμως, μας βοήθησε σε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: ότι πολλοί φίλοι μας, πολλοί γνήσιοι άνθρωποι που δεν φάνηκαν τυχεροί και παρασύρθηκαν από αντιδραστικές δυνάμεις που μεταμφιέστηκαν με πατριωτικούς μανδύες, δεν έπρεπε να απορριφτούν. Αντίθετα, έπρεπε να τιμηθούν όταν έκαναν στροφή επειδή αντιλήφθηκαν πως σε κάποια στιγμή της νεότητάς τους έγιναν θύματα κάποιων που εκμεταλλεύτηκαν την φιλοπατρία τους και που τους ώθησαν να συντριβούν στις συμπληγάδες των εθνικών αντιφάσεων. Επειδή ακριβώς είναι γνήσιοι πατριώτες και σωστά άτομα, σ' όλες τις επόμενες φάσεις, ιδιαίτερα την τελευταία που επιχειρείται το "τέλειο διεθνές έγκλημα" της εκτέλεσης μιας ολόκληρης κοινωνίας με το σχέδιο Αναν, βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται στην σωστή πλευρά. Ο "γιατρός", ακριβώς, με ξεκάθαρη σκέψη για ακόμη μια φορά μετά το 1974 βοήθησε να κατανοήσουν πολλοί ότι τα σύνορα μεταξύ εχθρών και φίλων στην μετά το 1974 αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας δεν ορίζονται είτε από τους τεχνητούς διαχωρισμούς που προκάλεσε η ύπουλη χουντική συνομωσία είτε από ακόμη πιο τεχνητούς διαχωρισμούς που ορίζουν παρωχημένα ιδεολογήματα.   

Ακριβώς, εμποτισμένοι πνευματικά με την κοσμοθεωρία του "γιατρού", νομίζω ότι πολλοί από εμάς που υπήρξαν οπαδοί του μπορέσαμε να κατανοήσουμε στην αφετηρία της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής την διαφορά μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού, την διαφορά δηλαδή μεταξύ υπερβολών που οδηγούν σε σοβινισμό και μισαλλοδοξία και του πατριωτισμού που ισοδυναμεί με φιλοπατρία, σεβασμό των συμφερόντων των άλλων λαών και αντίσταση κατά όσων επιβουλεύονται στην συλλογική μας κυριαρχία-ελευθερία ή την ελευθερία γενικώς. Ας μη νομίσουμε πως αυτό είναι εύκολο. Ισορροπία σ' αυτή την δύσκολη εξίσωση απαιτεί τόσο κατανόηση της δομής του κόσμου όσο και τύχη που δεν την έχουν όλοι, ιδιαίτερα όταν ζουν σε ταλαίπωρες χώρες όπως οι δικές μας που υποφέρουν υπό το βάρος της ξένης εξάρτησης και των αβαριών που αυτή προκαλεί. Από πολύ ενωρίς και πριν εντρυφήσουμε σε συχνά μπερδεμένες υψιτενείς πολιτικές θεωρίες που εξετάζουν την ζωή των κοινωνιών και την πορεία του κόσμου, αντιληφθήκαμε ότι "διεθνισμός", "κοσμοπολιτισμός", "προοδευτισμός" και άλλοι ταλαίπωροι όροι, μπορούν να σημαίνουν μόνο, αφενός διαφύλαξη της ελευθερίας-κυριαρχίας της πατρίδας και αφετέρου συμπαράσταση σε άλλες κοινωνίες που γίνονται θύματα των ηγεμονικών και νεοιμπεριαλιστικών αξιώσεων. Στο μυαλό μας ποτέ δεν θα μπορούσαν να ταυτιστούν αυτοί οι όροι με ισοπεδωτικά-εξομοιωτικά ιδεολογήματα που παραβλέπουν την κοινωνική ετερότητα κάθε λαού και μεταμφιεσμένα παραμυθιάζουν τους λαούς να εγκαταλείψουν την πολιτική τους κυριαρχία για να βρεθούν κάτω από την μια ή την άλλη δυναστική παγκόσμια εξουσία. Πολύ περισσότερο ποτέ δεν θα μπορούσαν αυτοί οι όροι να γίνουν σήμερα παρακολούθημα μεταμοντέρνων ηγεμονικών αξιώσεων ύπουλα μεταμφιεσμένων με λέξεις όπως "παγκοσμιοποίηση", "δημοκρατία", "ελευθερία", "ανθρώπινα δικαιώματα" κλπ. Λέξεις και έννοιες, δηλαδή, οι οποίες ενώ στην ζωή κάθε λαού είναι ιερές στο οπλοστάσιο των ηγεμονικών δυνάμεων που πάντοτε αποσκοπούσαν στην κατεξουσιαστική ενοποίηση του κόσμου αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μεταμφιεσμένο θανατηφόρο ιδεολογικό δηλητήριο.         

"Αντίσταση" λοιπόν "γιατρέ" μέχρι τέλους. Αντίσταση, ειδικά τώρα που οι έλληνες και οι τουρκοκύπριοι πολίτες της ιδιαίτερής μας πατρίδας, όπως και Ελλάδα και άλλοι λαοί στην περιοχή μας, βρίσκονται όλοι στο στόχαστρο των ηγεμονικών αξιώσεων που στην πιο ακραία μορφή τους ενσαρκώθηκαν στο σχέδιο Αναν. 

Τελειώνω λέγοντας ότι, αυτονόητα, ο "γιατρός" πιστώνεται με αρετές μου μας δίδαξε και με τις οποίες ενδεχομένως προικιστήκαμε. Δεν ευθύνεται και δεν χρεώνεται, όμως, τα λάθη όσων κατά καιρούς ταυτίστηκαν μαζί του. Αυτό επειδή όλοι οι άλλοι συχνά κάνουμε λάθη, αυτός όμως όχι ... Ο τρόπος ζωής του "γιατρού" είναι ένα μόνιμο και σταθερό παράδειγμα προς μίμηση ...   

Αρχικό σημείωμα Π. Ήφαιστου 28.12.2005

 

Εάν και όταν υπάρξουν επιστημονικά γνήσια πανεπιστημιακά τμήματα κοινωνικών επιστημών ενδέχεται να γραφτεί επαρκής αριθμός κειμένων που θα προσφέρουν στους έλληνες που το επιθυμούν ορθές αφηγήσεις και ερμηνείες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Μέχρι τότε οι περισσότεροι των ενδιαφερομένων θα πρέπει είτε να εμπιστεύονται μόνο το ένστικτό τους, την αυτογνωσία τους και την διυποκειμενική εμπειρία τους είτε να καταφεύγουν σε ξένα κείμενα τα οποία ενίοτε δίνουν μια περιγραφικά ορθότερη εκδοχή των συνθηκών γένεσης και διαμόρφωσης του νεότερου ελληνικού πολιτικού γεγονότος. Ιδιαίτερα όσο αφορά το κυπριακό και την μεταπολεμική ελληνική ιστορία η σημαντικότερη πηγή αυθεντικών πληροφοριών προσφέρονται κάθε χρόνο όταν ανοίγουν τα αρχεία του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών. Χαρακτηριστικά, για να κατανοήσουμε την ένδεια, τις αποπροσανατολιστικές διαθέσεις και την προχειρότητα κάποιων κειμένων, θυμίζω ότι ακόμη και στον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο κάποιοι ειδικοί της ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας και της ιστορικής ανεκδοτολογίας βάλθηκαν να υποσκάψουν τα κοσμοθεωρητικά θεμέλια της ελληνικής επανάστασης του 1821 ενώ στο κυπριακό ακούεται ακόμη και η αθλιότητα ότι για τα αφετηριακά προβλήματα που διαιωνίζονται μέχρι σήμερα διόλου δεν ευθύνεται το βρετανικό διαίρει και βασίλευε αλλά οι ίδιοι οι κύπριοι που αξίωσαν ελευθερία μέσω αυτοδιάθεσης. Σύμφωνα με την ελληνική ιστορική ανεκδοτολογία, επίσης, οι αποικιακές στρατηγικές διαίρει και βασίλευε ήταν ... πολιτική προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμη, η ιστορική ανεκδοτολογία και ο διεθνολογικός τσαρλατανισμός διέβρωσαν σε τέτοιο σημείο την ιστορική ανάλυση που καταντήσαμε να ακούνε οι έλληνες μαθητές ότι οι αγωνιστές της ελευθερίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της περιόδου 1955-59 είναι ... "αντιδραστικοί" (η ανάλυση του Βάσου Λυσσαρίδη πιο κάτω αντικρούει αυτές τις ανοησίες απόρροια κυρίαρχων πλέον μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων).

Ένα μεγάλο ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας θα είναι σύντομα η αντιμετώπιση των συνεπειών της κυριαρχίας μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων που ροκανίζουν τα θεμέλια της ελληνικής ανεξαρτησίας. Μερικές εξαιρέσεις ελλήνων συγγραφέων με κορυφαίες επιστημονικές επιδόσεις είτε βρίσκονται στην αφάνεια που δημιουργούν αυθαίρετες "καταδίκες σε σιωπή" που καταστέλλουν ιδέες και αναλύσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν στηρίγματα της ελληνικής πολιτικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας. Κείμενά τους είτε κυκλοφορούν σε μερικά μόνο αντίτυπα ή δημοσιεύονται σε εξαίρετα αλλά επικοινωνιακά "περιθωριακά" περιοδικά για τα οποία αν κάποιος αναζητήσει θα ανακαλύψει με δυσκολία.

Εάν επιβιώσει η ελληνική ανεξαρτησία, ενδέχεται μελλοντικά κάποιοι να ενδιαφερθούν για τα αίτια της παρακμής και του ελλείμματος επιστημονικά βάσιμων αναλύσεων που αφορούν την νεότερη ελληνική ιστορία. Υπάρχει πληθώρα κειμένων στα οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε να ανατρέξει για να καταδείξει τα αίτια της παρακμής. Ενδεικτικά, θα μπορούσαν να αναφερθούν οι υπονομεύσεις μεταπρατών και εγκάθετων που ροκάνισαν τα θεμέλια της ελληνικής δημοκρατίας την δεκαετία του 1960 οδηγώντας την χώρα στο σκοτάδι της δικτατορίας, καθώς επίσης και τα αναρίθμητα υποστηρικτικά των δικτατόρων κείμενα της περιόδου 1967-1974. Διαφορετικού μεν περιεχομένου αλλά εξίσου απίστευτης ελαφρότητας είναι και η διεθνιστική-κοσμοπολίτικη λαίλαπα που ενέσκηψε έκτοτε, και η οποία συνεχίζει να ταλανίζει την χώρα. Οδήγησε αυτό που σε άλλο σημείο αναφέρω ως αριστερονεοφιλελευθεροφασιστικοαναρχικό στοχαστικό και πολιτικό σύμπλεγμα. Ένα είναι απολύτως σίγουρο πάντως. Στρατιές μεταεθνικών σκουπιδιών συστηματικά καταπνίγουν την ελεύθερη έκφραση, προκαλούν εισροές ποταμών ανορθολογισμού και ατιμάζουν την ελληνική πολιτική επιστήμη. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση σίγουρα είναι το σχέδιο Αναν και αυτά που λέχθηκαν εκθέτοντας αναρίθμητους αναλυτές. 

=====================================================================

Ομιλία Βάσου Λυσσαρίδη στην εκδήλωση Κυπρίων Ελλάδας στην Αθήνα 5.11.2005

Εισαγωγικό σημείωμα Π. Ήφαιστου. Όσοι γνωρίζουν την πολιτική διαδρομή του Βάσου Λυσσαρίδη, γνωρίζουν επίσης ότι είναι μια πολιτική και πνευματική προσωπικότητα τεράστιου διαμετρήματος προικισμένη με μοναδικό ήθος. Κυρίως, ο Λυσσαρίδης αναγνωρίζεται από τις σταθερές υπέρ ελευθερίας παραδοχές που πάντοτε υιοθετούσε και που πάντοτε οδηγούσαν τα βήματά του. Πολιτική προσωπικότητα ανεπανάληπτης ικανότητας ορθολογιστικής σκέψης, ο Λυσσαρίδης κατάφερε να βρίσκεται πάντοτε στην σωστή πλευρά, δηλαδή στην πλευρά που αενάως υπερασπίζεται την ελευθερία. Μπόλιασε μια ολόκληρη γενιά -όχι μόνο έλληνες αλλά και πολλούς άλλους σε  πολλά μήκη και πλάτη της γης- με τις υπέρ ελευθερίας ιδέες του, ενώ αν απουσίαζε από την Κύπρο, ή αν τον σκότωναν το 1974 όταν δολοφονήθηκε ο Δώρος Λοίζου, σίγουρα διαφορετική θα ήταν η πορεία της Κύπρου μετά το 1974. Όπως και πριν το 1974 όταν ορθολογιστικά υπερασπίστηκε την Κυπριακή Δημοκρατία, μετά το 1974 αποτέλεσε το κύριο στήριγμα των φωνών αντίστασης στο τριπλό έγκλημα που επιβουλευόταν την ελευθερία των Κυπρίων (το χουντικό πραξικόπημα, την τουρκική εισβολή και τις ατερμάτιστες βρετανικές νεοαποικιακές συνομωσίες). Όχι μόνον κομματικοί οπαδοί του αλλά και πολλοί άλλοι τον ακολούθησαν με αποτέλεσμα να επιβιώσει η Κυπριακή Δημοκρατία. 

Τσε Γκουεβάρα, ο γιατρός Βάσος Λυσσαρίδης, Δώρος Λοίζου.

Ανεξαρτήτως εποχής, ιδεολογικών παραδοχών και εθνικής καταγωγής, ο Τσε αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί σύμβολο όσων αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό και στον ηγεμονισμό.

Ο "γιατρός" αποτελούσε (και συνεχίζει να αποτελεί) ηθικό πρότυπο, παράδειγμα υγιούς φιλοπατρίας και υπόδειγμα πολιτικού ορθολογισμού.

Ο Δώρος, ποιητής πέθανε πρόωρα στην δολοφονική απόπειρα (λέγεται, της ΣΙΑ) κατά του Βάσου Λυσσαρίδη στην πλατεία ΟΧΙ της Λευκωσίας στις 30.8.1974. Μας άφησε τουλάχιστον ποιήματα που πάντα θα εμπνέουν.

Ο υπογράφων (φωτογραφία λίγους μήνες μετά στην Αθήνα ως φοιτητής) εκείνη τη στιγμή της δολοφονικής απόπειρας βρισκόταν μερικά μέτρα στον πιο κάτω δρόμο.   

Τα πέντε τελευταία χρόνια, ακόμη και όταν μερικοί στην δική του παράταξη αμφιταλαντεύτηκαν, ο Λυσσαρίδης αποτέλεσε και πάλιν τον πνευματικό και πολιτικό φάρο για όσους αντιστάθηκαν κατά της μεγαλύτερης απειλής που αντιμετώπισε ο κυπριακός λαός στην ιστορία του: Τις απειλές και τους εκβιασμούς που θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν στις 24.4.2004 να ψηφίσει υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν που θα ενταφίαζε την ελευθερία του παντοτινά.

Η αξίωση ελευθερίας που ενσαρκώνει ο Λυσαρρίδης βρίσκεται πέραν συμβατικών ιδεολογικών αιτιολογήσεων της συμβατικής ενδοκρατικής και διακρατικής διαμάχης. Αν και όχι «εκπαιδευμένος» φιλόσοφος η πηγαία πολιτική φιλοσοφία των διεθνών σχέσεων του "γιατρού", όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν οι κύπριοι, ενσαρκώνει την αέναη αντίσταση των φιλειρηνικων κοινωνιών για ελευθερία-πολιτική κυριαρχία κατά των ανελεύθερων κατεξουσιαστικών ηγεμονικών αξιώσεων. Ο βίος του θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει αντικείμενο πολλών διδακτορικών διατριβών που θα διερευνούσαν άτομα και ιδέες που ενσαρκώνουν την αξίωση ελευθερίας-ανεξαρτησίας των φιλειρηνικών κοινωνιών στην αέναη αντίστασή τους κατά των ηγεμονικών αξιώσεων.

Το κείμενο της ομιλίας που ακολουθεί φιλοξενείται στην παρούσα ιστοσελίδα κυρίως επειδή στην εποχή που οι έλληνες κατακλύζονται από ανεκδοτολογικά "ιστορικά" κείμενα, από υπεραπλουστευμένες προπαγανδιστικές εκλογικεύσεις και από ιδεολογήματα ή θεωρήματα που σκοπό έχουν να υπονομεύσουν την πολιτική κυριαρχία των ελλήνων, ο Λυσσαρίδης προσφέρει μια ακριβοδίκαιη και διυποκειμενικά μαρτυρούμενη εκδοχή της πορείας της Κύπρου κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Ο ποιητικός του λόγος, η γνησιότητα των διατυπώσεών και η ρητορική του ικανότητα αναδεικνύουν χωρίς να επισκιάζουν την αλήθειαν.

Άνθρωποι όπως ο Λυσσαρίδης που διόλου τυχαία βρισκόταν πάντα στις επάλξεις αυτών που αγωνίζονται για ελευθερία λένε πάντοτε την αλήθειαν. Αλήθεια που διαπερνά τα σύνορα, τις εθνικότητες και τις ιδιοτελείς συμβατικές ενδοκρατικές, κομματικές ή διακρατικές διαμάχες.

Π.Ήφ. Δεκέμβριος 2005  

Απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας

1955-2005. Πενήντα οδυνηρά χρόνια ημι-ανεξάρτητης πορείας.

Πενήντα χρόνια ηρωϊσμών και προδοσιών, επιτευγμάτων και παραλήψεων.

Πενήντα χρόνια λαϊκής ανάτασης και ιστορικών πλαστογραφιών.

Πενήντα χρόνια που σημάδεψαν την ιστορία του Ελληνισμού της Κύπρου πιο καταλυτικά από κάθε άλλη περίοδο της πολυχιλιόχρονης ιστορίας του.

Με τα καταθλιπτικά αποτελέσματα να αποτελούν το κληροδότημα στις νέες γενιές.

Με το διάτρητο συρματόπλεγμα να εμπαίζει την αφέλεια μας ότι δήθεν ράγισαν τα διαχωριστικά σύνορα.

Με τον Πενταδάκτυλο να σαρκάζει όταν του ζητούμε να αποσείσει τους δεσμώτες.

Κι αυτό θα με κυνηγάει στον ύπνο και τον ξύπνιο μου και θα το επαναλαμβάνω μονότονα σε κάθε επαφή μου στον μητροπολιτικό και τον Κυπριακό χώρο.

Ξέρουν πως ο βράχος δεν έχει χέρια να τους αποδιώξει.

                                    Εσένα Πενταδάκτυλε να

                                    ξεριζώσουν δεν μπορούν

                                    Εμάς δυό μέτρα συρματόπλεγμα

                                    δυό μπαταριές και μια βρισιά

                                                            γιατί μας αποδιώχνουν

Μακρά η βιολογική μου διαδρομή. Είχα το προνόμιο ή τη δυστυχία να βιώσω προσωπικώς όλες τις κρίσιμες ώρες της νεώτερης ιστορίας του Κυπριακού Ελληνισμού. Και να μαρτυρήσω δείγματα εξευτελισμού του θανάτου από απροσκύνητους αγωνιστές αλλά και βουτυροσπόνδυλες προσαρμογές σε ξένες πιέσεις και προσωπικές φιλοδοξίες.

1955 Η Βρετανική αυτοκρατορία ετοιμόρροπη αλλά και ασθμαίνουσα να συντηρήσει εστίες πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας.

Η Κύπρος προσφερόταν λόγω μεγεθών και της μικτής δημογραφικής σύνθεσης.

Η Βρετανική αποικιοκρατική διοίκηση απέκλειε κάθε ειρηνική ανέλιξη όχι μόνο προς αυτοδιάθεση-ένωση όπως ήταν το αρχικό αίτημα αλλά και προς λειτουργική και βιώσιμη αυτοκυβέρνηση.

Στόχος η επιβολή διαιρετικού, μη λειτουργικού καθεστώτος για «μόνιμη» διασφάλιση της πολιτικής τους κηδεμονίας και της κυρίαρχης γεωγραφικής στρατιωτικής τους παρουσίας.

Το ουδέποτε του Χόπκινσον αποτελούσε το απαύγασμα της Βρετανικής πολιτικής.

Η πλήρης απουσία αιρετών σωμάτων, και στοιχειωδών δημοκρατικών θεσμών απέκλειε εξελικτική ειρηνική πορεία.

Αποτελεί αυταπάτη η άποψη ότι η Μ. Βρετανία θα επέτρεπε σταδιακή μετάβαση σε ανεκτή και βιώσιμη μορφή ανεξαρτησίας.

Η βίαιη έκρηξη ήταν νομοτελειακώς αναπόφευκτη.

Η παθητική αντίσταση θα  μπορούσε να αποβεί αποτελεσματική σε αχανείς χώρες όπως η Ινδία (και εκεί δεν ήταν πάντα παθητική) αλλά θα ήταν ατελέσφορη στην μικρή Κύπρο.

Η ΕΟΚΑ αποτελούσε την έκφραση της λαϊκής έκρηξης.

Οι αγωνιστές εξευτέλιζαν τον θάνατο. Οι ζωντανοί ζήλευαν τους όρθιους νεκρούς. Ο Αυξεντίου ξαναζωντάνευε τις Θερμοπύλες, ο Μάτσης με την πρακτική αυτοπυρπόληση (αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας) μας αναβίωσε το Αρκάδι κι ο έφηβος ποιητής Παλληκαρίδης αναζητούσε το μονοπάτι για να βρει λευτεριά στο σχοινί της αγχόνης.

Είναι γεγονός ότι έλειπε η ολοκληρωμένη στρατηγική και η ανάλυση των εμπλεκομένων συμφερόντων ιδιαίτερα ο ρόλος της Τουρκίας, την οποίαν επανενέπλεξαν στο Κυπριακό πολιτικό προσκήνιο οι τότε Ελληνικές κυβερνήσεις, με την τριμερή.

Η ΕΟΚΑ υπήρξε ένα γνήσιο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα.

Η μαζική, αυτοθυσιακή συμμετοχή αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία ανήκε στη δεξιά. (Ο Μακάριος διαφοροποιήθηκε στη διαδρομή).

Όμως το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα δεν ήταν ιδεολογικό και ο αντι-αποικιακός χαρακτήρας του τού προσέδιδε σαφή προοδευτική  χροιά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με εντολή της ηγεσίας του ΕΟΚΑ ανατινάχθηκαν αεροπλάνα που προορίζονταν για τη Γαλλοβρετανική επίθεση ενάντια στο Νάσσερ.

Η δε προσωπική μου εμπειρία είναι ακόμα πιο ενδεικτική. Έγινα δεκτός με γνωστή την ιδεολογική μου κατεύθυνση. Στα πρώτα βήματα με συμφωνία ιδρύσαμε την οργάνωση αριστερών πατριωτών και μού αποδόθηκε ο τίτλος του μοναδικού πολιτικού τομεάρχη.

Η Μ. Βρετανία ενέπλεξε την Τουρκία για να αξιοποιήσει την Τουρκοκυπριακή μειονότητα, να διασπάσει το εσωτερικό μέτωπο και να επιβάλει λύσεις φυλετικού και διοικητικού διαχωρισμού, διατηρώντας κυριαρχία σε 2,5% των Κυπριακών εδαφών με την προσωνυμία των κυρίαρχων Βρετανικών βάσεων κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και των περί αποικιοκρατίας ψηφισμάτων του Ο.Η.Ε.

Η επανάσταση δεν ηττήθηκε στρατιωτικά και αυτό αποτέλεσε θετικό εμβολιασμό για το παγκόσμιο αντιαποικιακό κίνημα, ιδιαίτερα στην Αφρική, κατέληξε όμως σε πενιχρό αποτέλεσμα με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.

Με τον φυλετικό διαχωρισμό, το δικαίωμα αρνησικυρίας του Τουρκοκύπριου αντιπροέδρου, την κηδεμονική παρουσία της Τουρκίας, το μη λειτουργικό σύνταγμα τα αδιέξοδα ήσαν αναπόφευκτα.

Οι καλούμενες διακοινοτικές διαταραχές του 1963-4 ήσαν στην πραγματικότητα το πρώτο βήμα της κοινής Αγγλο-τουρκικής πολιτικής για δημιουργία ενός Τουρκο-πολιτικο-στρατιωτικού προγεφυρώματος κατά το δυνατό ομοιογενούς. Σ΄ αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και η έκθεση του τότε Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. Ου Θάντ.

Η απόδοση ευθυνών στην πρόταση 13 σημείων του Μακαρίου για λειτουργικότητα του συντάγματος και από ημετέρους αποτελεί πολιτικό μαζοχισμό. Από πότε προτάσεις οδηγούν αντί σε διάλογο σε αδιέξοδο;

Τα διχοτομικά σχέδια αποκτούν την τελική τους μορφή με τον Κίσσιντζερ όπως αποδεικνύεται από τα δημοσιευθέντα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Ο Κίσσιντζερ κατέληγε ότι η λύση του Κυπριακού θάπρεπε να επιδιωχθεί με τον γεωγραφικό διαχωρισμό των κοινοτήτων. Αυτό δεν ήτο εφικτό με ειρηνικές διαδικασίες. Έτσι προκρίθηκε η αξιοποίηση της υποχείριας χούντας για πραξικόπημα δολοφονία του Μακαρίου, βίαιο διαχωρισμό, επιβολή πειθήνιου καθεστώτος και γεωγραφικών και διοικητικών-φυλετικών ημιδιχοτομικών σχεδίων.

Ο πλήρης διαχωρισμός εθεωρείτο επισφαλής. Οι Βρετανοί δεν θα είχαν επιδιαιτητικό ρόλο και το ένα τμήμα θα έφερε την επίσημη Ελληνική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο.

Το σχέδιο πέτυχε με μια όμως επιπλοκή. Την επιβίωση του Μακαρίου.

Έγινε προσπάθεια νομιμοποίησης του μεταπραξικοπήματος με κύρια δύναμη αντίδρασης την ΕΔΕΚ.

Έγινε επίσης προσπάθεια να αξιοποιηθεί η μεταπραξικοπηματική κατάσταση για νομιμοποίηση και επέκταση της Τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας σ΄ ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια με το σχέδιο Γκιουνές.

Προσφέρω την προσωπική μου μαρτυρία. Τα εκατοντάδες αυτόματα που είχαν προγραμματισθεί για κατασίγαση της φωνής αντίδρασης στη σύνταξη της πολιτικής ηγεσίας (νόμιμης και πραξικοπηματικής) σίγησαν κάτω από την επιχειρηματολογία μας, γιατί οι δεκαοχτάχρονοι  χειριστές δεν ήσαν προδότες, αλλά παραπλανημένοι. Γι  αυτό έριξα το σύνθημα δεν υπάρχουν προδότες λαοί, αλλά προδομένοι.

[Εμβόλιμο σχόλιο του Π. Ήφαιστου: Αυτή η επισήμανση του αδιάφθορου διαχρονικά συνεπή ήρωα της ελευθερίας Βάσου Λυσσαρίδη είναι καίριας ιστορικής σημασίας. Αποστομώνει εκείνους τους μεταπράτες των διεθνοφασιστικών αξιώσεων όταν αγωνιώντας να επιβάλουν το ανελεύθερο σχέδιο Αναν την περίοδο 2000-2004 επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα πολλών πολιτικών προσώπων στην Κύπρο στην βάση των πολιτικών διαχωρισμών της περιόδου 1974-73 (τους οποίους, διαχωρισμούς, εισήγαγε στους ανυποψίαστους κυπρίους ο ελλαδικός χουντισμός της εποχής εκείνης, αίτιο του εγκλωβισμού πολλών γνήσιων αγωνιστών σε φαύλο κύκλο αυτοκτονικών αντιπαραθέσεων). Οι πρακτικές δολοφονίας χαρακτήρων απορρέουν από αυτό που σε άλλη περίπτωση ονόμασα ελλαδικό αναρχονεοφιλελευθεροφασιστικόεπεικοινωνικό σύμπλεγμα (με προεκτάσεις στην Κύπρο) που όλως περιέργως στηρίζει κάθε υπονόμευση της πολιτικής κυριαρχίας των ελλήνων. Η προσωπική εμπειρία του υποφαινόμενου είναι η ίδια με τον Βάσο Λυσσαρίδη. Στην πριν και αμέσως μετά το 1974 περίοδο, όπως και πολλοί άλλοι με πυξίδα την πολιτική φιλοσοφία του "γιατρού" (Λυσσαρίδη), έτυχε να βρίσκομαι πάντοτε στην ορθή πλευρά των αντιπαραθέσεων. Ποτέ, εν τούτοις, δεν θα ταύτιζα τους γνήσιους πατριώτες που παρασύρθηκαν από τους εγκάθετους χουντικούς με τους ελάχιστους συνειδητούς συνοδοιπόρους και συνεργάτες της Χούντας που ηγήθηκαν του πραξικοπήματος στην Κύπρο. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι μερικοί από αυτούς τους κύπριους που το 1974 έπαιξαν το παιχνίδι της υπονόμευσης της κυπριακής ανεξαρτησίας μαζί με τους ελλαδίτες νεοφιλελευθεροαναρχοπροοδευτικούς αντίστοιχούς τους υπήρξαν οι φανατικότεροι υποστηρικτές του ανελεύθερου σχεδίου Αναν].

Σε 15 μέρες τα αυτόματα στα χέρια ολιγάριθμων δολοφόνων αυτή την φορά προσπάθησαν να εκτελέσουν την φωνή που επέμενε ότι η συνταγματική νομιμότητα αποκαθίσταται μόνο με την επάνοδο του νομίμως εκλεγέντος προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Θύμα ο Δώρος Λοϊζου που έκτοτε απόβηκε σύμβολο αγώνα και που εξακολουθεί με το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα να κρατάει τσίλιες στα σταυροδρόμια της ανθρωπότητας και να παραμένει στην ομόνυμη τώρα πλατεία φρουρός για λευτεριά και δικαίωση.

Τα σχέδια συνεχίσθηκαν με άλλη μορφή. Τον εκβιασμό για αποδοχή λύσεων που θα μονιμοποιούσαν και νομιμοποιούσαν τα κατοχικά δεδομένα.

Με τη λανθασμένη επιλογή του διακοινοτικού διαλόγου που ενώ δεν ήταν διακοινοτικός πρόσφερε άλλοθι στην κατοχική Τουρκία και με τις συνεχείς μονόπλευρες υποχωρήσεις μεταθέταμε συνεχώς τα πλαίσια του διαλόγου με τους διεθνείς Πόντιους Πιλάτους να προτείνουν λύσεις μέσης απόστασης μεταξύ των συνεχώς αναβαθμιζομένων απαιτήσεων του θύτη  και των αεί υποβαθμιζομένων αιτημάτων του θύματος.

Έτσι φτάσαμε στην επιδιαιτησία και το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν.

Ευτυχώς είναι τώρα αποδεκτό καθολικώς ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί το λάθος της αποδοχής επιδιαιτησίας, ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων και δημοψηφίσματος χωρίς πρότερη συμφωνία.

Το σχέδιο Ανάν θα καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία, την ένταξη θα υπέγραφαν δυο ισότιμοι συμπρόεδροι (Παπαδόπουλος και Ντενκτάς), σε περίπτωση αδιεξόδου θα είχαμε διαρχία και διπλή αναγνώριση. Δεν θα αναφερθώ στα εγγυητικά επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, την εσαεί στρατιωτική παρουσία, την κατάργηση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας με ξένους δικαστικούς να λύουν πολιτικά αδιέξοδα και να καταρτίζουν τον προϋπολογισμό, την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την μετατροπή των Ελληνοκυπρίων σε δεύτερης τάξης Ευρωπαίων πολιτών, την διαγραφή των δικαστικών αποφάσεων κ.τ.λ.

Για πρώτη φορά στην Κύπρο μαρτυρήσαμε κοινωνία πολιτών που έσπαζε τα κομματικά στεγανά. Το σχέδιο απορρίφθηκε από το 76% των Ελληνοκυπρίων, αλλά ίσως και την πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων δεδομένου ότι οι καθοδηγούμενοι έποικοι αποτελούσαν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος στις κατεχόμενες περιοχές.

Και τώρα;

Θα αξιοποιήσουμε την παρουσία μας στην Ε.Ε. ή θα επιτρέψουμε να μετατραπεί σε μπούμερανγκ με πιέσεις προς τη δική μας πλευρά για αποδοχή λύσεων που συγκρούονται μετωπικά με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο;

Δεν πετύχαμε όσο έπρεπε αναφορικά με τις προϋποθέσεις για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-Τουρκίας.

Δηλαδή οδικό χάρτη για τερματισμό της κατοχής, πρότερη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και υλοποίηση του πρωτοκόλλου.

Όμως δεν ταιριάζει ο θρήνος σε όσους εμπλέκονται σε εθνικούς αγώνες.

Υπάρχουν περιθώρια διορθωτικής πορείας.

Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προϋποθέτει και την δική μας συγκατάθεση.

Και ενώ Ελλάδα και Κύπρος σταθήκαμε ευνοϊκά προς Ευρωπαϊκή στροφή της Τουρκίας το καταστήσαμε σαφές ότι στόχος είναι ο εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας και όχι η Ευρωπαϊκή κατολίσθηση προς αντιευρωπαϊκές, παράνομες αξιώσεις της Τουρκίας.

Πρώτο δείγμα γραφής το πρώτο κεφάλαιο της συμμόρφωσης της Τουρκίας στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη τελωνειακή σύνδεση.

Να ενιστάμεθα στο άνοιγμα άλλων κεφαλαίων και αν αυτό δεν καταστεί εφικτό να απαγορεύουμε το κλείσιμο οποιουδήποτε κεφαλαίου, γιατί όλα συνδέονται με τη στάση της Τουρκίας έναντι της Κύπρου (Συγκοινωνίες, πολιτιστικά κ.τλ.)

Επετειακή παρουσίαση; Μα οι επέτειοι όταν εκκρεμούν βασικά καθήκοντα δεν πρέπει να εξαντλούνται σε ωραιολογίες και συνθήματα.

Στόχος η διορθωτική πορεία γιατί μας αναμένουν δυσχέρειες αν διαπράξουμε άλλα λάθη κάτω από την πίεση παραγόντων που ευνοούν τις Τουρκικές θέσεις είτε λόγω σύμπτωσης συμφερόντων, είτε γιατί θεωρούν την Τουρκία ως τον κατ΄ εξοχή πληρεξουσιακό περιφερειακό παράγοντα.

Να αξιοποιήσουμε τα εμπλεκόμενα συμφέροντα. Να μη ζητούμε πιστοποιητικά ελατηρίων όταν μας προσφέρονται σωσίβια όπως ως ένα βαθμό έγινε με την αρχική στάση της Γαλλίας και της Αυστρίας.

Υπάρχουν οι δυνατότητες.

Να δοκιμάσουμε την αντοχή ή την ανοχή όλων με την αποστολή πλοίων υπό Κυπριακή σημαία στα Τουρκικά λιμάνια. Και να μη αρκεσθούμε σε διαμαρτυρίες που προκαλούν τον σαρκασμό των αποδεκτών ή μόνο προσφυγές στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια με μακροχρόνιες διαδικασίες και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας αποφάσεις. Να αξιοποιήσουμε τα δικαιώματα μας ως ισοτίμου μέλους της Ε.Ε.

Μακρηγόρησα. Όμως δεν γνωρίζω πότε και αν θα έχω μια ανάλογη ευκαιρία επικοινωνίας μαζί σας.

Εγώ θα το επαναλάβω. Δεν υπάρχει δικαιολογητικό απουσίας από εθνικούς αγώνες. Ούτε ο θάνατος. Ούτε υπάρχουν ιδεολογικά σύνορα στον αγώνα για λευτεριά.

Θα το επαναλάβω.

Στην Κύπρο των απροσκύνητων απαγχονισμένων.

Στην Κύπρο που κρατάει ακριβά τ΄αχνάρια του Κανάρη στη Λάπηθο.

Στην Κύπρο, που κρατάει ζωντανό το όραμα του Παλληκαρίδη.

Στην Κύπρο του πάθους των πολλών και της απάθειας των ολίγων.

Στην Κύπρο που το όνειρο ξεψυχά στο συρματόπλεγμα της ντροπής και ξαναζωντανεύει στον Πενταδάκτυλο.

Στην Κύπρο της αντίστασης και της περηφάνιας, όπως την κατέγραψε πρόσφατα ο λαός μας με το όχι του.

Στην Κύπρο που στους τοίχους της γράφτηκε η ιστορία με μελάνι και αίμα και που αυτή τη φορά δεν την έγραψαν μόνο παιδιά, αναμένεται η λύτρωση.

Κι εγώ με την δανεική φλόγα των παιδιών θα βρίσκομαι στα μετερίζια.

Ζωντανός ή νεκρός θα συνεχίσω τον αγώνα ως την δικαίωση. Ωσότου μεταβώ ή μεταβείτε λεύτεροι στον λεύτερο Πενταδάκτυλο.

Αυτό είναι το μόνιμο συμβόλαιο μου με το έθνος.

 

(Σημείωση: Η έμφαση σε μερικά σημεία της γραπτής ομιλίας είναι δική μου. Το παρεμβαλλόμενο σχόλιο, επίσης, κρίθηκε σκόπιμο επειδή ενέχει μεγάλη σημασία στην σχετική συζήτηση γύρω από το σχέδιο Αναν  Π. Ήφ.)

-----------------------------------------------------------------

Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης: «.. προσπάθεια παρθενογένεσης ενός τερατώδους πολυκηδεμονευόμενου συνομοσπονδιακού μορφώματος …»
H ιατρική σκέψη μας δίδαξε πως χωρίς διάγνωση πραγματικοτήτων δεν υπάρχει επαρκής θεραπευτική αγωγή. Πως τα λάθη όταν συγκαλύπτονται βρυκολακιάζουν. Πως μόνο η εμμονή στην αποκάλυψη της αλήθειας οδηγεί σε κάθαρση και θεραπεία. Με δέος αποδέχομαι τιμητικές διακρίσεις στην Αθήνα. Και το αίσθημα γίνεται πιο έντονο όταν τα μηνύματα είναι ακόμα καταθλιπτικά. Βρίσκομαι εδώ ταπεινός αποδέκτης τιμητικών διακρίσεων στην πρωτεύουσα των λογισμών μου την Αθήνα, στην πρωτεύουσα των Πανελλήνων ανεξαρτήτως τόπου διαμονής ή κρατικής υπόστασης. Την Αθήνα που από τα φοιτητικά μου χρόνια διαμόρφωσε διαχρονικά τη στάση μου. Την Αθήνα των μεγάλων διαδηλώσεων για την ένωση, την Αθήνα της αντίστασης ενάντια στο ναζισμό όταν ακόμα η Ευρώπη ήταν γονατισμένη. Θα παραμείνουμε απλοί θεατές στην απόπειρα διαγραφής πατρίδων και δικαιωμάτων, στην πλαστογράφηση της ιστορίας, στην προσπάθεια παρθενογένεσης ενός τερατώδους πολυκηδεμονευόμενου συνομοσπονδιακού μορφώματος; Απάθεια ή σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή. Κι εγώ θα επαναλάβω πως αρνούμαι να διαγράψω την Κερύνεια και την Λάπηθο με τα ανεξίτηλα αχνάρια του Κανάρη, γιατί αν το αποδεχθώ θα έχω ενταφιάσει την αξιοπρέπειά μου. Μου επιδαψιλεύετε τιμές. Και ειλικρινά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη αλλά και ανέτοιμος να τις αποδεχθώ γιατί οι καταθλιπτικές καταστάσεις συνεχίζονται γιατί τ' αηδόνια του Σεφέρη δολοφονήθηκαν, γιατί η αρχαία λαλιά βουβάθηκε στη Σαλαμίνα και την Έπεια, γιατί η Ελληνική παράδοση δολοφονείται. Και αισθάνομαι άβολα όταν ο πατριωτισμός λοιδορείται και η αναφορά στις ρίζες προβάλλεται ως σοβινισμός. Αρνούμαι να αποδεχθώ την πλαστογράφηση μιας πολυχιλιόχρονης ιστορίας γιατί έτσι θα αυτοπυρπολήσω τις ρίζες μου. Αρνούμαι να ρυτιδώσω τις σκέψεις μου. Κι αν ανεχθώ τη φίμωση της αρχαίας λαλιάς θα χάσω τη φωνή και τη γραφίδα μου. Αν αφήσω ορφανό το μνήμα του Μούσκου και την Έπεια θα με κυνηγούν οι Ονήσιλλοι και οι Ρε. Αρνούμαι να τιθασεύσω την αγωνία μου. Γιατί οι κίνδυνοι ελλοχεύουν. Γιατί Ανανόμορφα σχέδια καραδοκούν. Ενώ οι συνθήκες ευνοούν μια νέα διεκδικητική στρατηγική.
πηγή cityofathens.gr (Δήμος Αθηναίων)

------------------------------------------------------------

12.11.2008. Πολιτική τρομοκρατία και μια συνέντευξη του "γιατρού"

Η καταγγελία Λυσσαρίδη

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/diadromes/82285

Αποστολή| Εκτύπωση | 07/11/2008 | ΜΕ ΤΟ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

«Βαριά» ήταν η κουβέντα του Β. Λυσσαρίδη περί πνευματικής τρομοκρατίας απέναντι σε όσους διαφωνούν με την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης στο Κυπριακό, οι οποίοι καταμηνύονται ως «σοβινιστές» ή «εχθροί της λύσης». Βαριά, τόσο από το βάρος της πολιτικής πείρας και προσφοράς τού τελευταίου, ίσως, ιστορικού ηγέτη της Κύπρου, όσο και από το βάρος της πολιτικής της σημαντικότητας.
Αλλά, η καταγγελία του Β. Λυσσαρίδη, είναι πολιτικά σημαντική και από μιαν άλλη άποψη: Υποδεικνύει ότι, οι μορφές πνευματικής τρομοκρατίας, δεν εξαντλούνται στις συνήθεις μεθόδους απαγόρευσης έκφρασης του λόγου, εφαρμογής μέτρων λογοκρισίας, αποκλεισμού της διαφορετικής άποψης, δίωξης των φορέων και των μέσων διάδοσής της, κ.ο.κ.
Μπορεί να διαλαμβάνει μορφές ηπιότερες και πιο ανεπαίσθητες, γι’ αυτόν το λόγο πιο επικίνδυνες, που έχουν να κάνουν με τη στιγματοποίηση και τον ηθικό διασυρμό του φορέα της αντίθετης άποψης, αλλά και την αξιολογική αυτοϋπεξαίρεση του εντολοδόχου της εξουσίας, μέσω της στρατηγικής της «απρόσωπης αφοσίωσης», όπου ο τελευταίος αυτοπροσδιορίζεται ως ο φορέας ενός ιερού καθήκοντος, το υποκείμενο ενός αδιαμφισβήτητου ηθικού κύρους, όπως η επίκληση του ακραιφνούς και ανιδιοτελούς πατριωτισμού, που τον τοποθετούν έξω από όλες τις αξιολογήσεις και τον καθιστούν τον ‘λογικό’ φορέα αυτής της ιερής αποστολής.
Έτσι, όπως έλεγε ο Νίτσε, ο εντολοδόχος, «καθαγιάζεται από την ίδια αυτή αποστολή, καθίσταται ένας άνθρωπος ανώτερης βαθμίδας», αφήνοντας για τους άλλους το πεπρωμένο της ηθικής μικρότητας και της σαθρότητας των σκοπών. Κι όπως συνεχίζει ο Νίτσε, μέσα από τις στρατηγικές, το «πολιτικό ιερατείο» ακυρώνει την ύπαρξή του προς όφελος του λαού, του έθνους, γίνεται -ο ίδιος- ο λαός, το έθνος, «το μέτρο όλων των πραγμάτων», όπως πάλι σημειώνει ο Νίτσε.
Με αυτές τις στρατηγικές, σχετίζεται και η έτερη «στρατηγική της ειλικρίνειας», την οποία επικαλούνται συχνά οι πολιτικοί, για να επαληθεύσουν την αντιστοιχία των όσων λένε και των όσων κάνουν. Μόνο που, η ειλικρίνεια, δεν αποτελεί ακριβή απεικόνιση ενός κοινού κόσμου, αλλά, το πολύ, μια «προσπάθεια έντιμης απεικόνισης του εαυτού». Ως τέτοια, ούτε αυτή μπορεί να τίθεται ως μέτρο των πραγμάτων, πόσω μάλλον των πραγμάτων της πολιτικής.

 

Η πιο κάτω συνέντευξη Β. Λυσσαρίδη στο Ρ. Πρώτο στον δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο - 10.11.2008   0800 – 0900 πρωινή.

 Β. Λ. Αν νομίζουν μερικοί ότι με τον βιολογικό μου θάνατο θα απαλλαγούν και από την παρουσία μου αυτοαπατώνται γιατί θέλω να πιστεύω ότι θα ζώ στις καρδιές των συναγωνιστών μου, ιδιαίτερα αυτών που περάσαμε όλες αυτές τες καταιγίδες μαζί και επομένως η φωνή μου ακόμα και μετα θανατίως θα βρίσκεται στις ψυχές αυτών των ανθρώπων.

 Λ.Μ.  Αισθάνεσθε ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμα καταιγίδα κ. Λυσσαρίδη;

 Β. Λ. Ασφαλώς ναι. Το θέμα είναι πως μπορούμε να την ανατρέψουμε. Το ότι υπήρξαν οι κατολισθήσεις τις αναφέρατε ήδη, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι γίνονται πλέον αντιληπτές και από το λαό όπως και το θέμα του συνεταιρισμού...

 Λ.Μ.  Το θέμα είναι, γίνονται αντιληπτές από το λαό, ή τουλάχιστον από μια μεγάλη μερίδα του λαού, γίνονται αντιληπτές από τους έχοντες και την ευθύνη, εκλελεγμένους από τον ίδιο το λαό κ. Λυσσαρίδη;

 Β.Λ. Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω θα φανεί από την συμπεριφορά τους. Εγώ πιστεύω ότι αν δεν γίνει μια ανασκευή όλων αυτών των καταστάσεων το Κυπριακό έχει λυθεί. Αν  θα έχουμε δύο κράτη, αν θα έχουμε νέο συνεταιρισμό τον οποίο από το 1964 έχει ενταφιάσει η δική μας πλευρά. Διότι τότε η παγκόσμια Κοινή Γνώμη και όλες οι χώρες αναγνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως το μόνο Πρόεδρο ΟΛΩΝ των Κυπρίων και ΟΛΗΣ της Κυπριακής Επικράτειας αρνούμενοι να δεχθούν ότι τάχατες το καθεστώς Ζυρίχης και Λονδίνου ήταν συνεταιρικό και επομένως με την διάλυσή του λόγω της αποχώρησης των Τουρκοκυπρίων διαλύετο και η Κυπριακή Δημοκρατία.

 Λ.Μ.  Μας θυμίζετε τώρα ότι ήταν η τούρκικη άποψη η θεωρία περι συνεταιρισμού, αυτή τη θεωρία την οποία είχαν εκκολάψει κατά την διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ σε συμμαχία μεταξύ τους οι Τούρκοι και οι Εγγλέζοι.

 Β.Λ. Ασφαλέστατα. Η όλη ιστορία ξεκινά από τους ΄Αγγλους. Στην προσπάθεια τους να συντηρήσουν μια πολιτικοστρατιωτική παρουσία εδώ,  ενέπλεξαν την Τουρκία κατά παράβαση των συνθηκών της Λωζάνης,  για να χρησιμοποιήσουν τους Τούρκους ως ασπίδα ενάντια στο αίτημα του λαού μας για Αυτοδιάθεση.

 Λ.Μ. Εδώ καταβάλλεται όμως,  το γνωρίζετε πολύ, και μια προσπάθεια συντονισμένη προσπάθεια,  την είδαμε σε έξαρση προ της 24ης Απριλίου 2004 του δημοψηφίσματος, προσπάθεια να πεισθούν οι ΄Ελληνες Κύπριοι ότι ήταν οι ίδιοι που έφταιξεν, οι ίδιοι που κακομεταχειρίστηκαν τους Τουρκοκύπριους και προκάλεσαν το Κυπριακό πρόβλημα, και άρα ως φταίχτες πρέπει να πληρώσουν κιόλας.

 Β.Λ. Μου θυμίζει όλες τις ιστορίες που ο εγκληματίας λέει πάντα ότι το θύμα φταίει. Και εδώ δυστυχώς όταν το λέει ο εγκληματίας είναι φυσιολογικό. Το να έρχεται το θύμα ή ένα τμήμα του θύματος να προσπαθεί να αποδώσει ευθύνη για το τεράστιο έγκλημα της κατοχής, της εθνοκάθαρσης,  της καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  να μου επιτραπεί να πω ότι αυτό αποτελεί πολιτικό μαζοχισμό.

 Λ.Μ. Αναχωρείτε για την ελλαδική πρωτεύουσα για την εκδήλωση της Τετάρτης 12 Νοεμβρίου 2008 όπου θα είστε ένας από τους ομιλητές, τι προσδοκείτε στην Αθήνα κ. Λυσσαρίδη; Ρωτάμε γιατί γνωρίζουμε από τους εν Αθήναις πόσο ακούγετε η φωνή Λυσσαρίδη σ΄όλη την Ελλάδα.

 Β.Λ. Γι΄αυτό είναι καθήκον μου σ΄αυτή την κρίσιμη ώρα, με τις μικρές μου δυνάμεις να προσπαθήσω να ενημερώσω και Ελληνικό λαό, τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό, πέραν της ενημέρωσης που πρέπει καθημερινά να γίνεται στην Κύπρο. Διότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι και εκεί δεν υπάρχει η δέουσα μαχητικότητα για το Κυπριακό πρόβλημα. Ακόμα και το γεγονός ότι η Τουρκία έγινε μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας χωρίς αντίδραση ούτε εκ μέρους της Κύπρου ούτε εκ μέρους της Ελλάδος παρά μόνο εκ των υστέρων,  να μου επιτραπεί να πώ ότι αυτό δεν είναι ορθή τακτική.

 Λ.Μ. Ποία ήταν η απόκριση που βρήκατε χθές μιλώντας στους συναγωνιστές σας της ΕΔΕΚ (συνέδριο ΕΔΕΚ) κύριε Λυσσαρίδη;

 Β.Λ. Τόσο συγκινητική που δεν με άφηναν να φύγω από την πλατφόρμα. Και αργότερα όταν βγήκα έξω μου θύμισε τις παλιές καλές εποχές των ανθρώπων που είναι έτοιμοι πράγματι για οποιαδήποτε θυσία για την πατρίδα, την ελευθερία και στην πατρίδα και την ελευθερία εμείς συμπεριλαμβάνομε όλους τους Κυπρίους.

 Λ.Μ. Από την μια συμβαίνει αυτό που λέτε, από την άλλη μεριά υπάρχουν κριτικές για την στάση του κόμματος ενώ μετέχει στην κυβέρνηση του κ. Χριστόφια από την άλλη μεριά ασκεί κριτική αν θα μπορούσε να το πει κανείς.

 Β.Λ. Κοιτάχτε. Η ελπίδα είναι ότι θα πρέπει να αναιρέσει τις κατολισθήσεις. Προσέξετε, σε πολλές περιπτώσεις λέει ότι εγώ θα στηριχτώ στο πρόγραμμά μου. Το πρόγραμμά του μιλάει για ενότητα χώρου,  κράτους, θεσμών,  οικονομίας,  για αποχώρηση των στρατευμάτων, για απαλλαγή από εγγυητές...

 Λ.Μ. Θεωρείτε δηλαδή κ. Λυσσαρίδη, για παράδειγμα αυτό το οποίο αναφέρετε και εναντίον του οποίου τοποθετηθήκατε σαφέστατα, δηλαδή, το joint statement της 23ης Μαίου 2008 ανάμεσα στον κ. Χριστόφια και τον κ. Ταλάτ για τον συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων κρατών, το θεωρείτε ότι είναι εκτός του προγράμματος και της προεκλογικής δέσμευσης του κ. Χριστόφια;

 Ασφαλέστατα είναι εκτός προγράμματος. Σε καμία περίπτωση από τη μια μπορούμε να μιλούμε για ενότητα χώρου κράτους κτλ και να μιλούμε για δυο φυλετικά κράτη τα οποία απέρριψε ο Νέλσον Μαντέλα εν φυλακί; Ασφαλέστατα είναι έξω από τις προγραμματικές του διακηρύξεις. Η πίεση του κόμματος είναι, εμείς σε ψηφίσαμε πάνω σε ορισμένες διακηρύξεις. Να τις τηρήσεις.

 Λ.Μ. Τώρα που είπατε για τον Νέλσον Μαντέλα, μου θυμίσατε και τον Νέλσον Μαντέλα, θυμόμαστε και εμείς πως απέρριψαν μετα βδελυγμίας  οι Νοτιοαφρικάνοι,  το Αφρικανικο Εθνικό Κογκρέσσο, την πρόταση των τότε απομειναρίων του καθεστώτος των λευκών ρατσιστών για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στην Νότια Αφρική.

 Β.Λ. Μάλιστα, το ονόμαζαν παντουστάνς και το απέρριψαν μετά βδελυγμίας και είναι αυτό που λέω και στην ομιλία μου στην Αθήνα. Πώς θα τολμήσω να αντικρύσω τον Μαντέλα όταν ήμουνα ο υπεύθυνος παγκοσμίως του αγώνα εναντίον του απαρχάιτ εναντίον του παντουστάνς εναντίον των φυλετικών διακρίσεων αν και μόνο προσυπογράψω φυλετικές διακρίσεις;  Θα είναι αντίφαση ζωής.

 Λ.Μ. Τι αισθανθήκατε κύριε Λυσσαρίδη που παρακολουθήσατε οι ΗΠΑ να εκλέγουν τον πρώτο πρόεδρο των ΗΠΑ;

 Β.Λ. Ανεξαρτήτως του τι πολιτική θα ακολουθήσει στο Κυπριακό και άλλα που μας αφορούν άμεσα, θα πρέπει να πω ότι η χαρά μου ήτο μεγίστη γιατί αυτό σήμαινε πλέον μια ιστορική καμπή. Πεθαίνει ο ρατσισμός ακόμα και στην χώρα που, μετά την Νότια Αφρική, τον γέννησε.

 Λ.Μ. Η χώρα των φυλετικών διακρίσεων

 Β.Λ. Ανεξαρτήτως του πόσο θα μας ικανοποιήσει στα δικά μας ζητήματα, και θέλω να ελπίζω πως θα είναι καλύτερος, αλλά ανεξαρτήτως αυτού, εγώ το θεωρώ μια παγκόσμια μεγάλη νίκη του ότι ένας αφροαμερικανός γίνεται πρόεδρος της Αμερικής.

 Λ.Μ. Για να βοηθήσει ο Μπάρακ Οπάμα κύριε Λυσσαρίδη δεν θα έπρεπε να ήταν αιχμή του δόρατος των Ελλήνων Αθηνών και Λευκωσίας η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα;

 Β.Λ. Ασφαλέστατα. ΄Αη Γιώρκη βοήθα μου και εσύ τον πόδα κούναγιε. Εμείς έχουμε την απαίτηση οι άλλοι να προωθούν τα δικά μας αιτήματα αλλά εμείς σοφρόνως να σιωπούμε για να μην διαταράξουμε την γαλήνη του κατακτητή ή του επεμβασία ή εκείνου που μας καταπατεί τα δικαιώματά μας . Αυτή δεν είναι ορθή πολιτική.

 Λ.Μ. Η Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορούσαν να έχουν πυρηνική βόμβα στο οπλοστάσιό τους, είχαν κάτι όμως που μπορούσε να εξελιχθεί σε πολύ πιο δυνατό. Την Ελληνοαμερικανική κοινότητα την οποία λυσμόνησαν εντελώς δεν είναι;

 Β.Λ. Συμφωνώ. Κάποτε διαδραμμάτιζε ένα σημαντικό ρόλο. Τώρα όμως ο ρόλος της δυστυχώς δεν είναι αυτός που αναμέναμε να είναι.

 Λ.Μ. Φταίει η ίδια η Ελληνοαμερικανική κοινότητα ή μήπως φταίει η Αθήνα και η Λευκωσία;

 Πρώτα η Αθήνα και η Λευκωσία και μετά και εκείνη.

 Ευχαριστούμε πολύ κύριε Λυσσαρίδη, καλό ταξίδι.

 Απομαγνητοφώνηση Φανούλας Αργυρού.