του καθ. Δρα Ηλία Φιλιππίδη ^(*), 19 Ιουν. 2019

Η πρώτη προϋπόθεση εξασφαλίσεως του ελληνικού μέλλοντος είναι η πολιτική ωρίμανση του λαού μας

Το μεταλλαγμένο γονιδίωμα του ελλαδικού δικομματισμού

Ο δικομματισμός καθιερώθηκε στην Ελλάδα μετά την πτώση της Χούντας υποτίθεται ως ένα ανώτερο στάδιο του πολιτικού μας πολιτισμού, ως υπέρβαση της βαθειάς παραδόσεως του Διχασμού και του Εμφυλίου πολέμου και για την πληρέστερη έκφραση της πολιτικής βουλήσεως του λαού μας.

Ο δικομματισμός ήταν η πολιτική πρόταση του Κων/νου Καραμανλή σε συνεργασία με τον Ανδρέα Παπανδρέου και με τους Αμερικανούς σε ένα διπλό ρόλο, τόσο του επόπτου όσο και του αόρατου τρίτου πόλου του νέου πολιτικού συστήματος ανανεώσεως της εξαρτήσεώς μας.

Κατ’ ουσίαν ο δικομματισμός στην Ελλάδα λειτουργεί ως ένας τριαδισμός εξουσίας, ως ένα τρίγωνο, του οποίου η βάση με τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα βρίσκεται μέσα στην χώρα, ενώ η κορυφή του τριγώνου βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, στα γραφεία ελληνικών υποθέσεων του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και της CIA.

Ο δικομματισμός στην Ελλάδα λοιπόν λειτουργεί στην βάση δύο λογικών. Η μία λογική έχει εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα αλλά λειτουργεί προσχηματικά, με την έννοια, ότι επιτρέπει την απρόσκοπτη εναλλαγή των δύο κομμάτων της εξουσίας, ενώ παράλληλα αποκλείει από την εξουσία όλα τα μικρότερα κόμματα. Η άλλη λογική είναι η βαθύτερη και έχει γεωπολιτικό χαρακτήρα. Ο δικομματισμός καθιερώθηκε στην χώρα μας, όχι για να εκφράζει την βούληση του ελληνικού λαού αλλά για να την ελέγχει και να μην της αφήνει διέξοδο να εκδηλωθεί.

Από τον Τσίπρα στον Μητσοτάκη

Μέχρι το 2015, ακόμη και μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος, ο λαός μας, μη έχοντας άλλο κλαδί να πιαστεί στον γκρεμό των Μνημονίων, πίστευε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το κόμμα, που θα ανέτρεπε αυτό το στημένο και σάπιο σύστημα του μεταλλαγμένου δικομματισμού και θα θεμελίωνε, έστω έπειτα από κάποιες αναπόφευκτες αποτυχίες, μία νέα Μεταπολίτευση, την πρώτη πραγματική δημοκρατία μετά τον Πόλεμο.

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ απορροφήθηκε πλήρως από το σύστημα επικυριαρχίας της αυτοκρατορίας του Χρήματος και εντάχθηκε στον μηχανισμό του προσχηματικού ελλαδικού δικομματισμού της υποτέλειας.

Ο ίδιος ο Τσίπρας αντιγράφει πλήρως την υποκριτική (με την ιστορική και την μεταφορική έννοια του όρου) τακτική της πολώσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, μιμούμενος το ύφος του και την φωνή του. Ο δε Κυριάκος, εξ ορισμού υποστηρικτής του μνημονιακού καθεστωτισμού, δεν διαθέτει πολιτικό ένστικτο. Χωρίς την απειρία του και ορισμένα λάθη, που μπορεί να ήταν και εσκεμμένα, η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές θα μπορούσε να ήταν και 13%.

Οι πραγματικοί δημοκράτες σε αυτόν τον τόπο μπορούμε να πάρουμε μία ανάσα ανακουφίσεως διαπιστώνοντας, ότι ο λαός μας δεν παρασύρθηκε από το έξαλλο κλίμα της τεχνητής πολώσεως, που ήθελε να επιβάλει ο Τσίπρας. Όμως έχουμε να δώσουμε μία νέα εξέταση στις εθνικές εκλογές. Πρέπει να αποδείξουμε, ότι:

• α) στην Μεταπολίτευση ο ρόλος των δύο ισχυροτέρων πολιτικών κομμάτων μέχρι σήμερα, όποια και αν είναι αυτά, είναι η εξυπηρέτηση του συστήματος εξαρτήσεως από τον διεθνή παράγοντα επικυριαρχίας, ο οποίος αντιμετωπίζει την χώρα μας ούτε καν σαν προτεκτοράτο αλλά ως αποικία προς εκμετάλλευση και ότι
• β) ο ελληνικός λαός έχει αντιληφθεί, ότι ο ρόλος του είναι μόνο να τον εξαπατούν με παραπλανητικά συνθήματα και να τον αρμέγουν και ότι δεν είναι πλέον διατεθειμένος να παίζει τον ρόλο του εθελοντή πολιτικού κρατουμένου, για να μπαίνει πότε στο ένα μαντρί και πότε στο άλλο.

Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι με αυτό το σύστημα των κλειστών επιλογών και των ομοιογενών πολιτικών πρακτικών, είμαστε εμείς οι ίδιοι, που ανανεώνουμε την υποτέλειά μας.

Όμως η ευθύνη πέφτει και στα μικρότερα κόμματα με πρώτο και προβληματικότερο το ΚΚΕ. Αυτό το κόμμα της αγωνιστικής παραδόσεως έχει πάρει διαζύγιο από το παρόν, ακολουθώντας μία πολιτική του «ήξεις, αφήξεις» και ζει μόνο για το μέλλον, περιμένοντας την κατάρρευση του καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ διακατέχεται από την έπαρση, ότι είναι ό,τι πιο έξυπνο διαθέτει ο τόπος μας, επειδή αποκαλύπτει την βαθύτερη αιτία όλων των προβλημάτων μας, που είναι ο καπιταλισμός. Λες και δεν το ξέραμε. Από την άλλη όμως το ΚΚΕ αγνοεί παντελώς την γεωπολιτική, την ενεργειακή και την γεωπολιτισμική διάσταση των παγκοσμίων εντάσεων και μιλάει εμμονικώς και ημιμαθώς μόνο για «κεφάλαιο» και «αστική τάξη». Π.χ. Για την επιθετικότητα της Τουρκίας φταίει η αστική της τάξη και αν γίνει πόλεμος με την Ελλάδα, θα φταίει και η δική μας! Μεγαλείον σοφίας. Για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ποιος έφταιγε;

Τέτοιες «αλήθειες» αποβλακώνουν και δεν αφυπνίζουν τον λαό μας ούτε τον συσπειρώνουν οι χωριστές συγκεντρώσεις με απόσταση ασφαλείας από άλλους επίσης διαμαρτυρόμενους πολίτες. Έχει καταγραφεί στο κεφάλαιο της πολιτικής μας παρακμής η σχιζοφρενική «αντίδραση» του κόμματος της αλήθειας στο Δημοψήφισμα του 2015. Με τέτοιους «επαναστάτες», που αφήνουν τα τρένα της συγκυρίας να φεύγουν το ένα μετά το άλλο, ο παγκόσμιος καπιταλισμός μπορεί να κοιμάται ήσυχος, ότι μόνο όταν έλθει η Δεύτερη Παρουσία, θα υποχρεωθεί να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του, εκτός αν μέχρι τότε και αυτά θα έχουν παραγραφεί!

Ευθύνη έχουν και τα μικρότερα «πατριωτικά, δημοκρατικά, αντισυστημικά» κόμματα, τα οποία υποφέρουν από δύο παιδικές ασθένειες:

• α) τον αρχηγισμό των ηγετίσκων τους και
• β) την απόκλιση άλλων προς τα δεξιά και άλλων προς τα αριστερά.

Δεν αντιλαμβάνονται, ότι:

• α) το υπέρτατο πρόταγμα της πολιτικής μας συγκυρίας είναι η Εθνική Ανεξαρτησία. Η εθνική ανεξαρτησία είναι μία, δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή.
• β) Αν οι πατριώτες δεν μπορούν να συγκλίνουν στο στοιχειώδες ερώτημα, του ποιες είναι οι εθνικές μας προτεραιότητες, με ποιό δικαίωμα διεκδικούν ευθύνες για το μέλλον της πατρίδας μας και πώς θα δώσουν στον λαό το παράδειγμα της εθνικής ενότητας και της λαϊκής συστρατεύσεως;

Συμπεράσματα

Ο εθνικός μας ηγέτης, ο μοναδικός Μίκης Θεοδωράκης μας έχει δώσει με την ζωή του το παράδειγμα, ότι:

• α) η αγάπη για την Πατρίδα και τον Λαό είναι μία και αδιαίρετη.
• β) Ο αληθινός πατριώτης είναι και οικουμενικός. Διότι η έννοια της πατρίδας είναι και ιδανικό. Με τον ίδιο αξιακό σεβασμό ο πατριώτης βλέπει και τις άλλες πατρίδες και συμμερίζεται τον πόνο και τους αγώνες και των άλλων λαών.

Είμαστε ένας μικρός λαός και τα τελευταία εκατό χρόνια έχουμε περιέλθει σε μία δίνη συρρικνώσεως και παρακμής. Το ερώτημα που μας θέτει η ιστορία είναι συγκεκριμένο: θέλουμε να πάμε συντεταγμένα προς το μέλλον ή θα αφεθούμε μοιρολατρικά να καταλήξουμε στην χωματερή της ιστορίας; Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να διαμορφώσουμε ένα σύγχρονο αλλά μακράς πνοής Νέο Ελληνικό Όραμα. Η ύπαρξη του Ελληνισμού και στο ανοικτό μέλλον, αλλά και ως εκτόπισμα πολιτισμού και ιδεολογίας, αποτελεί βασική προϋπόθεση για μία ανθρωποκεντρική και δημοκρατική εξέλιξη τουλάχιστον του ευρωπαϊκού χώρου.

* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός

Πηγή: hellenologia.com