Και σήμερα, φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως έχουμε μία από τα ίδια.

Παρόλα αυτά μπορούμε να σημειώσουμε κάποια πράγματα. Η μικρή σημερινή διακύμανση «ωφέλησε» τον macd  να βρεθεί για δεύτερη μέρα κάτω από το trigger του. Αυτό είναι κάτι που δίνει ελπίδες στη θέση μας να αποβεί σωστή. Δεν τη κατοχυρώνει όμως και θα πρέπει να δούμε εμμονή και για τρίτη ημέρα προκειμένου να αισθανθούμε πιο άνετα.

Ο τυπικός στόχος του ημερήσιου είναι συνήθως οι 310 μονάδες. Μακάρι να είχαν γίνει απαράβατος νόμος όσα παρατηρούμε αλλά δεν είναι έτσι. Ακόμα και ο τρόπος μιας κίνησης που εν τέλει θα προσεγγίσει το στόχο  αλλάζει κατά περίπτωση. Οι πιθανότητες όμως είναι με το μέρος των 310.

Στο intraday γράφημα παρατηρούμε πτώση των τιμών κάτω από τις ~331-332 μονάδες (μπλέ στήριξη). Ακολουθεί συσσώρευση κάτω από την στήριξη με δύο για την ώρα retest. Τέτοιες συσσωρεύσεις συνήθως είναι διάλειμμα πριν να δούμε νέο πτωτικό σκέλος. Όμως στις αγορές τα πράγματα ποτέ δεν είναι μόνο «κεφάλι» ή μόνο «γράμματα».

Έτσι, στο επόμενο (intraday) διάγραμμα παρατηρούμε ότι μια σχετικά μεγάλη ανοδική τάση τερματίζεται με τη διάσπαση της ανοδικής της γραμμής που την υποστήριζε. Γνωρίζουμε όμως, πως πολλάκις τέτοιες τάσεις θέλουν να κρατήσουν τον χαρακτήρα τους και αυτό το κάνουν με κάποιο retest της αναφερόμενης γραμμής, είτε έως το σημείο εξόδου είτε και ακόμα υψηλότερα.

Μια και υποψιαζόμαστε τέτοια τερτίπια δεν μπορούμε βέβαια να μείνουμε απαθείς. Καθόσον τέτοια εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει και πάλι σε υποχώρηση (καθυστερημένη), μπορεί όμως και να ενεργοποιήσει άλλες καταστάσεις σε περίπτωση που βρεθεί πάνω από το 340-345 με εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που εμείς τώρα ευελπιστούμε. Το stop επομένως της θέσης μας είναι οι 332-333 μονάδες έστω και για λίγο.

Ένα επιπλέον διάγραμμα με μικρές διαφορές από όσα είδαμε, το παραθέτουμε για μελέτη σας. Κάτω από το 321.5 μπορεί να βγει δεύτερο short με το αργότερο τιμές κάτω από το 319 για όσους θέλουν να είναι περισσότερο ασφαλείς.

============================================================

Τα σημερινά πολιτικά δρώμενα μας αποκάλυψαν πράγματα αδιανόητα και σοβαρότατα, με την πλήρη έννοια των λέξεων. Δεν ξέρω πόσοι μπορείτε πράγματι να καταλάβετε και να αντιληφθείτε πόσο σοβαρή είναι η παραδοχή του αρχηγού του κόμματος του ΠΑΣΟΚ ότι κατέχει (σίγουρα σε usb, φαντάζομαι και όχι σε έντυπο υλικό) τα πολεμικά σχέδια του στρατεύματος. Αυτό που ο ίδιος παραδέχθηκε είναι κάτι που απαγορεύεται ρητώς και δια ροπάλου. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αλλά είναι ακριβώς όπως τα λέω.

Δεν μπορώ να ξέρω αν και κατά πόσο θα προξενήσει τριγμούς στην τριτοκομματική, και ίσως και στο χρηματιστήριο (όταν γίνει καλά αντιληπτό και συνειδητοποιηθεί τι ακριβώς ελέχθη, γιατί αρχικά πέρασε στο ντούκου, και ακούστηκαν ακόμα και χειροκροτήματα, καλά… δεν παίζονται) ένας βασικός πυλώνας στήριξης του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού να έχει κάνει τέτοια πράξη. Κανονικά με το άκουσμα της είδησης θα πρέπει ο ΑΓΕΕΘΑ να διατάξει στο στρατιωτικό δικαστικό σώμα να προβεί σε ενέργειες έρευνας, πως τέτοια στοιχεία βρέθηκαν στα χέρια του, πως εκείνος τόλμησε και τα αποδέχθηκε να βγουν και να κυκλοφορούν εκτός πενταγώνου. Το επόμενο άμεσο βήμα (μια και οι αναπαραγωγές συνηθίζονται) θα πρέπει να είναι βεβαίως να αλλάξουν τα σχέδια από άκρη σε άκρη, πράγμα τρομερά επίπονο, χρονοβόρο και ασφαλώς μια κατάσταση που θα επιφέρει στο επιτελείο τρομερή αναστάτωση από το πουθενά. Το σημαντικότερο όμως σχόλιο μου είναι για το μήνυμα που περνά μέσα από αυτά που βλέπουμε, μαθαίνουμε, ακούμε. Και το μήνυμα που εκπέμπεται κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ότι «η χώρα είναι δική μου και την κάνω ότι εγώ θέλω». Δυστυχώς κύριοι. Αυτή φαίνεται να είναι η υφιστάμενη νοοτροπία. Εκείνοι είναι η χώρα και όχι ό,τι υπάρχει από άκρη σε άκρη σε τούτη τη γωνιά της Ευρώπης, με τους ανθρώπους της, την ιστορία της, τις παραδόσεις, τη φύση της, την πανίδα και χλωρίδα, γιατί ακόμα και αυτή δεν σέβονται όταν υπάρχουν υπόνοιες ότι φωτιές μπαίνουν για να ικανοποιηθούν συμφέροντα. Θεωρούν την χώρα κτήμα τους. Και πως να μην είναι άλλωστε; Συγκεκριμένα στην εκπομπή του Kontrachannel “Επί του Πιεστηρίου” το βράδυ της περασμένης Τετάρτης , σύμβουλος της Κυβέρνησης και καθηγητής νομίζω οικονομικών, δεν ενθυμούμαι το όνομα του, σε συζήτηση που είχαν για το χρέος ανέφερε με περίσσεια έπαρση ότι δεν θα πρέπει να μας απασχολεί το χρέος. Και πρόσθεσε ότι δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολεί για το λόγο ότι δεν θα το πληρώσουμε εμείς (όλο) αλλά θα πληρώνουν και οι επόμενες τέσσερις ίσως και παραπάνω γενεές. Τρελάθηκα όταν το άκουσα. Με ποιο δικαίωμα κάνουν κάτι τέτοιο; Το να το λέγουν δε ευθαρσώς αποδεικνύει με το καλύτερο τρόπο ότι πράγματι θεωρούν και έχουν κάνει τη χώρα κτήμα τους. Και βέβαια με εκατοντάδες εκατομμύρια euro περιουσίες στην άκρη μπορεί να έχουν εξασφαλίσει τις δικές τους τέσσερις και παραπάνω γενεές. Εμείς όμως οι υπόλοιποι τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας; Μπορείτε να το σκεφτείτε;

Το έχουμε πει και δοθείσης ευκαιρίας θα το ξαναπούμε.

Η κατάσταση που ζούμε και βιώνουμε είναι μια αρρώστια. Για παράδειγμα (ένα μόνο) δεν μπορεί να μην είναι άρρωστο το ότι κανείς δεν γνωρίζει και δεν υπάρχει πουθενά επίσημα αναρτημένο πόσο ακριβώς είναι το χρέος της χώρας.   Ο,τι όμως βιώνουμε δεν ήρθε εξ’ ουρανού. Έχει συγκεκριμένα αίτια, προέκυψε από συγκεκριμένες πολιτικές, λαθεμένες στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους, που ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν κατάφερε να βελτιώσει (μιλάμε και για λάθη του παρελθόντος γιατί τα λάθη έχουν μεγάλη ιστορία), αλλά τουναντίον φρόντισε να εκθρέψει και να διογκώσει. Για το λόγο αυτό ό,τι τρέχει σήμερα πρέπει να γίνει στάχτη, από άκρου εις άκρον. Και να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Με πιο τρόπο θα γίνει τελικά, δεν ξέρουμε, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχουμε συγκεκριμένη άποψη και δεν το παλεύουμε. Ούτε πότε θα γίνει. Το σίγουρο είναι ότι η αρρώστια αυτή προκάλεσε – μεταξύ άλλων – και την αρρώστια του μαγαζιού την οποία βλέπουμε πως εκδηλώνεται ακόμα και τώρα, ή εκδηλώθηκε μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Και αυτό θα πρέπει να εξυγιανθεί. Σωστά; Δεν μπορεί να είναι μια ζωή έτσι, άρρωστο. Η σκέψη και τα ερωτήματα μας, τα μέσα μας, τα βαθύτερα ζητούν απάντηση στο εάν αυτά τα δύο θα εξυγιανθούν ξεχωριστά και εντελώς ξεκομμένα το ένα από το άλλο; Μπορεί να γίνει; Νομίζουμε, ταπεινά, όχι, δεν φαίνεται να μπορεί να γίνει. Άρα, μήπως κάτι μεγάλο και «χοντρό» πρέπει να συμβεί ώστε να σηματοδοτήσει πανηγυρικά (σε εισαγωγικά ή όχι το πανηγυρικά) το τέλος της αρρώστιας και την απαρχή μιας νέας υγιούς περιόδου; Μιας περιόδου βασισμένης πάνω στο σεβασμό του ανθρώπου και στο σεβασμό των θεσμών που ο ίδιος ο άνθρωπος (όλοι εμείς χωρίς εξαιρέσεις) θα φτιάξει και όχι «θεσμούς» που θα μας επιβάλλουν άλλοι.

Την καλημέρα μας και καλή συνέχεια.