Σχόλιο GMR: Υποτακτικοί του ξένου παράγοντα αμφότεροι Σημίτης-Πρωθυπουργός. Όμως τις μεταξύ τους κατηγορίες, ουδείς (εκ των δημοσιολογούντων για “αντι”πολιτευομένους, για κομματάρχες, για αγαπητικούς της Βουλής δεν συζητάμε καν) διαθέτει επαρκές ήθος-θέληση να αξιοποιήσει για ανατροπή και αναδόμηση των πραγμάτων.

_.

Μάκης Ανδρονόπουλος, 11 Μαρτίου 2023

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Το επενδυτικό κλίμα που επιδιώκει να δημιουργήσει η κυβέρνηση είναι ένας επιβεβλημένος στόχος που όμως μέχρι σήμερα έχει αποδώσει ασταθή αποτελέσματα. Στις περισσότερες περιπτώσεις κυριαρχούν οι επενδύσεις στο real estate και τα deals κερδοσκοπικών funds, τα οποία μάλιστα συχνά χρηματοδοτούνται με δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες! Δηλαδή, με τα εθνικά μας κεφάλαια οι ξένοι αποκτούν τον έλεγχο της οικονομίας μας. Αυτό δεν λέγεται ξένη επένδυση, αλλά κερδοσκοπικός οπορτουνισμός».

Την απρόσμενη αυτή επισήμανση έκανε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε συνέντευξη που δημοσίευσε η “Οικονομική Επιθεώρηση”, η οποία με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς για το ζήτημα του αφελληνισμού του παραγωγικού ιστού της χώρας γράφω -βοώντας εν τη ερήμω- από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας της χρεοκοπίας. Το σημαντικότερο όμως που είπε, είναι ότι οι ξένοι παίρνουν λεφτά από τις ελληνικές τράπεζες (θυμάστε την Fraport που δανείστηκε από την Alpha Bank). Το ερώτημα τώρα είναι πόσα θα πάρουν οι ξένοι και από το Ταμείο Ανάπτυξης…

Το πρόβλημα καταγράφεται ήδη από το 2007 όταν το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών άγγιξε το 15% του ΑΕΠ, αλλά κανείς τότε δεν θορυβήθηκε αφού οι πάντες έπλεαν ανέμελα μέσα στην ευμάρεια του ευρώ όπως ο Τιτανικός ανάμεσα στα παγόβουνα. Στη συνέχεια ήρθε η δεκαετία της χρεοκοπίας για να καταγράψει επενδυτικό κενό 100 δισ. ευρώ, την εκποίηση μπιρ-παρά σε ξένους των ελληνικών επενδύσεων στα Βαλκάνια, των τραπεζών (μαζί με όλη την καλλιεργήσιμη γη/ΑΤΕ και ΒΙΠΕ), στρατηγικών ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, τώρα ΔΕΗ κ.ά.).

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Λουκάς Αξελός, 2 Οκτωβρίου 2022

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Φιλοδοξία του παρόντος κειμένου είναι να θίξει δύο σημαντικά ζητήματα που μας απασχόλησαν έντονα στο παρελθόν, αλλά δεν βλέπω γιατί, με ένα διαφορετικό, φυσικά, τρόπο και ρόλο, δεν θα μας απασχολήσουν στο παρόν και το μέλλον. Τα ζητήματα αυτά είναι πρώτον ο ρόλος του στρατιωτικού παράγοντα στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και δεύτερον τα όρια ύπαρξης, παρουσίας και δράσης του φασισμού στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.

Βασικό όχημα στην όλη μου έρευνα ήταν η ανάλυση που κάνει ο Σεραφείμ Μάξιμος στο εμβληματικό έργο του “Κοινοβούλιο ή Δικτατορία;” το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Στοχαστής”, με μια κριτική εισαγωγή μου (σελ. 13-150). Θα σταθώ, λοιπόν, κατ’ αρχήν στο πρώτο μέρος που αφορά τον στρατιωτικό παράγοντα, δηλαδή πως ο στρατιωτικός παράγοντας μεταλλάχθηκε από όργανο άσκησης και επιβολής της λαϊκής κυριαρχίας σε όργανο άσκησης και επιβολής δικτατορικής εξουσίας.

Η μελέτη των άτακτων σχηματισμών (κλεφτών και αρματωλών) των προεπαναστατικών χρόνων ως και των πρωτοδιαμορφωνόμενων σχηματισμών των χρόνων της Επανάστασης, αλλά και μετά αυτήν, μιλά από μόνη της για τον ρόλο του στρατιωτικού παράγοντα στην διαμόρφωση της σύνολης εικόνας του ανάπηρου νεοελληνικού κράτους. Αυτό μας βοηθάει στο να αντιληφθούμε το αφενός και το αφετέρου της πρακτικής του στρατιωτικού παράγοντα με όρους κοινωνικούς και ιστορικούς.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr