Λουκάς Αξελός, 2 Οκτωβρίου 2022

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Φιλοδοξία του παρόντος κειμένου είναι να θίξει δύο σημαντικά ζητήματα που μας απασχόλησαν έντονα στο παρελθόν, αλλά δεν βλέπω γιατί, με ένα διαφορετικό, φυσικά, τρόπο και ρόλο, δεν θα μας απασχολήσουν στο παρόν και το μέλλον. Τα ζητήματα αυτά είναι πρώτον ο ρόλος του στρατιωτικού παράγοντα στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και δεύτερον τα όρια ύπαρξης, παρουσίας και δράσης του φασισμού στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.

Βασικό όχημα στην όλη μου έρευνα ήταν η ανάλυση που κάνει ο Σεραφείμ Μάξιμος στο εμβληματικό έργο του “Κοινοβούλιο ή Δικτατορία;” το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Στοχαστής”, με μια κριτική εισαγωγή μου (σελ. 13-150). Θα σταθώ, λοιπόν, κατ’ αρχήν στο πρώτο μέρος που αφορά τον στρατιωτικό παράγοντα, δηλαδή πως ο στρατιωτικός παράγοντας μεταλλάχθηκε από όργανο άσκησης και επιβολής της λαϊκής κυριαρχίας σε όργανο άσκησης και επιβολής δικτατορικής εξουσίας.

Η μελέτη των άτακτων σχηματισμών (κλεφτών και αρματωλών) των προεπαναστατικών χρόνων ως και των πρωτοδιαμορφωνόμενων σχηματισμών των χρόνων της Επανάστασης, αλλά και μετά αυτήν, μιλά από μόνη της για τον ρόλο του στρατιωτικού παράγοντα στην διαμόρφωση της σύνολης εικόνας του ανάπηρου νεοελληνικού κράτους. Αυτό μας βοηθάει στο να αντιληφθούμε το αφενός και το αφετέρου της πρακτικής του στρατιωτικού παράγοντα με όρους κοινωνικούς και ιστορικούς.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr