ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.

Η επικινδυνότητα των ισχυρών και η ισχύς των επικινδύνων: παραλλαγές μιας μη συμβατικής πραγματικότητας
Friday
29/03/2024
20:12 GMT+2
Κείμενα Γνώμης Βίκυ Βασιλαντωνοπούλου ΔΙΑΠΛΟΚΗ
0

Σχόλιο GMR: Για τις ανάγκες αρχείου της ιστοσελίδας αλλά και ενημέρωση κάθε αναγνώστη μεταφέρουμε μέρος του κειμένου από τον πιο κάτω σύνδεσμο Εξουσίες, επιστημονική ουδετερότητα και εγκληματολογικός λόγος Εξουσίες, επιστημονική ουδετερότητα και εγκληματολογικός λόγος (eemeke.org)

από το 1ο Συνέδριο της ΕΕΜΕΚΕ, Αθήνα 24-27 Μαίου 2016

και από την σελίδα 180 και έπειτα κείμενο της κ. Βίκης Βασιλαντωνοπούλου με τίτλο “Η επικινδυνότητα των ισχυρών και η ισχύς των επικινδύνων: παραλλαγές μιας μη συμβατικής πραγματικότητας

_.

 

 

 

Βίκυ Βασιλαντωνοπούλου, 24-27 Μαίου 2016

 

 

 

 

… Όταν ο κίνδυνος της οικονομικής κατάρρευσης είναι πλέον προ των πυλών, επιστρατεύεται η τόσο κατά τα άλλα δαιμονοποιημένη έννοια της κρατικής παρέμβασης. Το εκ πρώτης όψεως παράδοξο, που θέλει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας παγκόσμιας κεφαλαιακής ανεπάρκειας και οικονομικής ύφεσης να βάζουν πλάτη οι εθνικές οικονομίες, ως σταθερές πηγές κεφαλαιακής ρευστότητας, υπακούει στη λογική που διατρέχει τη χρηματοπιστωτική τάξη πραγμάτων.

Σύμφωνα με τους εξισωτικούς υπολογισμούς που ακολουθούν, η συγκέντρωση του κέρδους είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον καταμερισμό του κινδύνου, καθώς και των επιβλαβών συνεπειών των σχετικών ριψοκίνδυνων πρακτικών, ο οποίος οφείλει να επιμερίζεται σε όσο το δυνατόν περισσότερα υποκείμενα (Wac-quant L., 2001).

Η ανάποδη ανάγνωση μιας τέτοιας λογικής αποκαλύπτει, ότι στόχος των χρηματοπιστωτικών πρακτικών καταλήγει να γίνεται βεβιασμένα ο καθένας μας, όχι μόνο στη συλλογική του διάσταση, αλλά και ατομικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι και η επανάληψη με την οποία περιστρέφεται αυτός ο φαύλος κύκλος της τιτλοποίησης του κινδύνου και κατόπιν της κρατικής χρηματοδότησης και αποσόβησης
του, που περαιτέρω μεταφράζεται σε περικοπές των δημοσίων δαπανών, σε περιστολές των δημοσίων αγαθών και δικαιωμάτων, σε υποβιβασμό του δημοσίου βίου, αλλά ταυτοχρόνως και σε πολλαπλασιασμό των ιδιωτικών κερδών, σε όλο και μεγαλύτερη σώρευση κεφαλαίου και τελικά στη παγίωση μιας νέας ολιγαρχίας.

(more…)