Καλή Μεγάλη Παρασκευή

Ω γλυκί μου Εαρ

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

Ν. Καζαντζάκης, 30 Απριλίου 2021

«Μαγδαληνή»: Ένα υπέροχο ποίημα του τεράστιου Νίκου Καζαντζάκη για την Μεγάλη Παρασκευή…

Η σχέση του σπουδαιότερου μυθιστορηματογράφου της Ελλάδας με την επίσημη Εκκλησία πέρασε μέσα από χίλια μύρια κύματα.

Αυτό όμως δεν ίσχυε και για τη σχέση του Νίκου Καζαντζάκη με τον Χριστιανισμό: ήταν μια σχέση βαθιά, που διέτρεχε κάθε γραμμή των κειμένων του, κι αν διαβάσει κανείς και τις περισσότερο μύχιες σκέψεις του θα δει πώς ήταν και κάτι που διέτρεχε και την ίδια του την ψυχή.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν απόλυτα ταιριαστό να μοιραστούμε μαζί σου ένα ποίημά του.

Όχι απλά ένα γραπτό του, αλλά ένα στιχούργημά του κατάλληλο για αυτήν την ημέρα. Ένα ποίημα σαν ζεστή αγκαλιά για την ψυχή, γεμάτο στίχους που δίνουν τροφή για σκέψη.

Η «Μαγδαληνή» του Νίκου Καζαντζάκη

«Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Εγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια
στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,
πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ’ έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε
σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ’ αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!
Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό
κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι
στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη»

Πηγή: daynight.gr