Σχόλιο GMR :   Σημαντικότατο κείμενο. Να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες Εισαγγελείς και Δικαστικοί, μετά να διαβάσουν και να ενεργήσουν αρμοδίως^(*) τις εις την G-M-R και αλλού αναρτήσεις-τεκμηριώσεις-προτάσεις-άμεσες/έμμεσες αλλά σαφείς καταγγελίες, των οικονομολόγων κκ Θ. Μαριόλη, Σ. Λαβδιώτη Σ. Στάλια, αλλά και άλλων οικονομολόγων, αλλά και ενεργών πολιτών με ιδιαίτερες επιδόσεις στα Οικονομικά (βλέπετε χαρακτηριστικά Γ.Π.Τριανταφυλλόπουλος, Δ. Χαλυβόπουλος).

(*) διαφορετικά αντιμετωπίζουν την κατηγορία παραβάσεως καθήκοντος προσποιούμενοι μειωμένο καταλογισμό.

Πέτρ. Μηλιαράκης, 8 Αυγούστου 2019

Με αφετηρία τη κρίση, που το «πολιτικό σύστημα» του «μνημονιακού τόξου» επεφύλαξε κυρίως από τις αρχές του 2010 στην Ελλάδα, και με αφορμή τις εκλογές του Ιουλίου 2019, επιβάλλονται (επιγραμματικώς) οι παρακάτω επισημειώσεις, που αφορούν αμιγώς ευρωπαϊκές πολιτικές –και ευρωπαϊκό ενωσιακό δίκαιο.

• Η «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ» ΤΟΥ ΝΕΟΦΕΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το «κοινοτικό» και ήδη «ενωσιακό κεκτημένο», κινείται σ’ ένα «ιδιόμορφο εκκρεμές», όπου στο ένα άκρο αναγορεύεται ως έννομο αγαθό η «ελεύθερη αγορά» (1) και στο άλλο άκρο αναγορεύονται ως έννομα αγαθά η «κοινωνική συνοχή» (2) και η «ευημερία των Λαών» (3).
Έτσι καταλείπεται «ενδιάμεσο πεδίο» ώστε η εκάστοτε άρχουσα ιδεολογία να επιβάλει τις πολιτικές και τα συμφέροντα που υπηρετεί, υπερασπιζόμενη τη νομιμότητα των επιλογών της. Ασφαλώς στην παρούσα ιστορική φάση, κυρίαρχο είναι το «δόγμα του νεοφιλελευθερισμού» και ως εκ τούτου το εκκρεμές «στάθμευσε» στο «άκρο της ελεύθερης αγοράς».

Αρχικώς θα πρέπει να επισημειωθεί ότι το κυρίαρχο δόγμα του «νεοφιλελευθερισμού» και της «μεταδημοκρατίας» δεν αφορά πρόσφατες πολιτικές στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς, οι ευρωσκεπτικιστές αφυπνίστηκαν από και διά της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που συνηθίζεται να ακούγεται ως «Συνθήκη του Μάαστριχτ» (1992).

(more…)

Στ. Λυγερός, 25 Αυγούστου 2019

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι η κρίση έχει επηρεάσει τον τρόπο που οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου αντιμετωπίζουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση και ειδικότερα το εγχείρημα του κοινού νομίσματος. Η ευρωαισιοδοξία των προηγούμενων δεκαετιών ανήκει πλέον στο παρελθόν. Την έχει αντικαταστήσει μία αμφισβήτηση, η οποία εδώ και χρόνια έχει προσλάβει όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Το διαπιστώνουμε όπου και όποτε γίνουν εκλογές στη Γηραιά Ήπειρο και αναμένεται αυτή η τάση να επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι άλλοτε πρωταθλητές στον ευρωπαϊσμό Ιταλοί.

Η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οράματος, ο νέου τύπου ευρωσκεπτικισμός, εκδηλώνεται –με ειδική μορφή– και στις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα. Είναι, όμως, πιο έντονος στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, επειδή είναι αυτές που υφίστανται πολύ πιο επώδυνα τις επιπτώσεις της μονοδιάστατης λιτότητας, την οποία επιβάλει το ευρωιερατείο. Πρώτη η Ελλάδα, η οποία ενώ τυπικά συνεχίζει να είναι ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα έχει περιέλθει σε καθεστώς μεταμοντέρνας αποικίας στο πλαίσιο μίας Ένωσης που λειτουργεί πλέον με άτυπο αφεντικό και άτυπη ιεραρχία.

(more…)