Σχόλιο GMR: Καλό ως ανάλυση του κακού. Άλλως, προσπάθεια εξαφάνισης, ακόμα και από τα λεξικά, της λέξης ΕΛΛΗΝΑΣ.

Σταύρος Λυγερός, 29 Νοεμβρίου 2019

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο όρος “συνεκμετάλλευση” έχει ένα ιδιαίτερο σημειολογικό φορτίο στην ιστορία των ελληνοτουρκικών και ο Θάνος Ντόκος, ως έμπειρος και διαβασμένος αναλυτής, το γνωρίζει. Ως εκ τούτου, η σχετική δήλωσή του [«ιδέες περί συνεκμετάλλευσης μπορούν να συζητηθούν υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης (υφαλοκρηπίδας), μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο»] δεν έγινε παρεμπιπτόντως.

Όπως ο ίδιος ομολόγησε, τα όσα είπε για τα ελληνοτουρκικά –με την ιδιότητα πλέον του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας– ήταν απάντηση σε συνέντευξη του Τούρκου πρεσβευτή στην Αθήνα. Είναι θεμιτό, λοιπόν, να θεωρήσουμε πως μέσω του Ντόκου η Αθήνα έστειλε ένα μήνυμα στην Άγκυρα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και εξετάζουμε αναλυτικά τα λεγόμενά του.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Συγχαρητήρια κύριε Λυγερέ. Σε έναν πόλεμο μεταξύ δυο αντιπατριωτικών μερών, πόλεμο που δεν αφορά τον λαό και την πατρίδα, παρά μόνο στο λαοπεριθωριοποιητικό , παρακρατικό, αντισυνταγματικό, σφετεριστικό της λαϊκής κυριαρχίας σκέλος, αυτής της ιδιότυπης “πολεμοσυμμαχίας” των ένθεν και ένθεν συμμοριών, λάβατε θέση. Και πάλι συγχαρητήρια.

Σταύρος Λυγερός, 12 Νοεμβρίου 2019

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

 

Αυτή τη φορά δεν είναι ακριβώς το “άβατο των Εξαρχείων”, αλλά το γειτονικό “άβατο της ΑΣΟΕΕ” που εισέβαλε στην επικαιρότητα. Όπως αναμενόταν, η επιχείρηση της αστυνομίας για εκκαθάριση κατειλημμένου χώρου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, προκάλεσε την αναμενόμενη δυναμική αντίδραση των αντιεξουσιαστικών ομάδων, οι οποίες θεωρούσαν κεκτημένο δικαίωμά τους να έχουν μετατρέψει σε “γιάφκα” πανεπιστημιακό χώρο!

Και γιατί όχι, αφού αυτό γινόταν ανεκτό εδώ και πολλά-πολλά χρόνια όχι μόνο στο συγκεκριμένο, αλλά και σε άλλους πανεπιστημιακούς χώρους. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και με τις επιχειρήσεις της αστυνομίας για εκκαθάριση κατειλημμένων κτηρίων, αλλά και τώρα πανεπιστημιακών χώρων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει αποφασισμένη να υλοποιήσει την επαγγελία της και να εφαρμόσει το δόγμα “Νόμος και Τάξη”.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR :   Κύριε Λυγερέ, δεν γνωρίζουμε αν η κοινωνία “μάλλον θα χειροκροτήσει” τα του ασύλου της Νέας Κατοχικής Κυβέρνησης. Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε, είναι πως με στρογγυλέματα και αποφυγή του κεντρικού προβλήματος (χρεοκρατία-κατοχή), η δημοσιογραφία καθίσταται συν-ένοχος.

Στ. Λυγερός, 9 Αυγούστου 2019

Η κατάχρηση είναι ο χειρότερος εχθρός κάθε δικαιώματος, κάθε δημοκρατικής κατάκτησης. Πρόκειται για κανόνα χωρίς εξαίρεση. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μία ζωντανή απόδειξη. Ποιός θα μιλούσε για το θέμα αυτό εάν δεν είχαν μεσολαβήσει όλα εκείνα, που το έχουν υπονομεύσει στη συνείδηση της κοινής γνώμης; Σήμερα, η νεόδμητη κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως είχε προαναγγείλει και προεκλογικά ετοιμάζεται να το καταργήσει και μάλιστα με τη συναίνεση της κοινής γνώμης.

Υπενθυμίζουμε ότι το άσυλο καθιερώθηκε σ’ άλλες εποχές, όταν κυριαρχούσαν αυταρχικά καθεστώτα, για να προστατεύσει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα πανεπιστήμια από την κρατική καταστολή. Στη σημερινή Ελλάδα δεν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα. Η “τηλεοπτική δημοκρατία” διαθέτει πιο έμμεσους, αλλά πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να εξασφαλίζει την υποταγή των “υπηκόων”.

Παρά το γεγονός ότι στην εποχή του Διαδικτύου και των social media το άσυλο έχει χάσει το αρχικό του νόημα. Θα μπορούσε, ωστόσο, να παραμείνει ένας χρήσιμος θεσμός, με την έννοια ότι ενισχύει την αίσθηση ελευθερίας, χωρίς την οποία εκφυλίζεται η ίδια η έννοια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Το σωστό, λοιπόν, δεν είναι η κατάργησή του, αλλά να τεθεί φραγμός στις κραυγαλέες καταχρήσεις του. Το στοίχημα διορθωτικών παρεμβάσεων για τη διατήρησή του, όμως, έχει προ πολλού χαθεί.

(more…)

Στ. Λυγερός, 25 Αυγούστου 2019

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι η κρίση έχει επηρεάσει τον τρόπο που οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου αντιμετωπίζουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση και ειδικότερα το εγχείρημα του κοινού νομίσματος. Η ευρωαισιοδοξία των προηγούμενων δεκαετιών ανήκει πλέον στο παρελθόν. Την έχει αντικαταστήσει μία αμφισβήτηση, η οποία εδώ και χρόνια έχει προσλάβει όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Το διαπιστώνουμε όπου και όποτε γίνουν εκλογές στη Γηραιά Ήπειρο και αναμένεται αυτή η τάση να επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι άλλοτε πρωταθλητές στον ευρωπαϊσμό Ιταλοί.

Η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οράματος, ο νέου τύπου ευρωσκεπτικισμός, εκδηλώνεται –με ειδική μορφή– και στις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα. Είναι, όμως, πιο έντονος στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, επειδή είναι αυτές που υφίστανται πολύ πιο επώδυνα τις επιπτώσεις της μονοδιάστατης λιτότητας, την οποία επιβάλει το ευρωιερατείο. Πρώτη η Ελλάδα, η οποία ενώ τυπικά συνεχίζει να είναι ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα έχει περιέλθει σε καθεστώς μεταμοντέρνας αποικίας στο πλαίσιο μίας Ένωσης που λειτουργεί πλέον με άτυπο αφεντικό και άτυπη ιεραρχία.

(more…)

Σχόλιο GMR : Χοντρό, ή Λεπτομέρεια;

Τα δημοψηφίσματα δεν είναι παιχνιδάκι και ιδιαίτερα αν αφορούν το αν θα ανατρέψουμε την Κατοχή.

Εκτός αν πάρουμε ως δεδομένο πως αυτοί που έστησαν (στο άψε σβήσε, εκβιαστικά και με αοριστία του τύπου “μονά χάνεις-ζυγά κερδίζω”) το δημοψήφισμα, είχαν αποφασίσει και μάλιστα δικαιολογημένα(^*) κύριε Λυγερέ, πώς θα ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΟΥΝ το ενδεχόμενο του ΟΧΙ.

Αν το “ρε ζουμέ” του άρθρου δεν είναι Χοντρό (ολίσθημα), τότε ο Διάβολος κρύβεται στην Λεπτομέρεια (του αστερίσκου).

(*) “Ο Τσίπρας δεν είχε πολύ άδικο που ερμήνευσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως απόρριψη των εκβιαστικών πιέσεων και όχι ως παρότρυνση για ρήξη.” 

Στ. Λυγερός, 27 Ιουλίου 2019

Παρότι μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος (Ιούνιος 2015) το “όχι”δέχθηκε πανταχόθεν πυρά και δεν πρόσφερε φερέγγυα πολιτική προοπτική, σάρωσε. Ο κύριος λόγος είναι ότι εξέφρασε την υπαρξιακή ανάγκη της πλειοψηφίας των Ελλήνων να αντιδράσουν στον στραγγαλισμό της χώρας και να μην υπογράψουν με την ψήφο τους την εκβιαστική υπαγωγή της ελληνικής κοινωνίας σε μία πρόσθετη εξοντωτική λιτότητα.

Κατά τα άλλα, όσοι απείχαν από τον γκρεμό κατά κανόνα τότε ψήφισαν “ναι”, φοβούμενοι το ενδεχόμενο πρόκλησης χάους. Αντιθέτως, τα τμήματα του πληθυσμού που είχαν πέσει στον γκρεμό ή ήταν κοντά στο χείλος του ψήφισαν τότε κατά κανόνα “όχι”. Το 61,3% που ψήφισε “όχι” έστειλε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα. Υπογράμμισε κατά αναμφισβήτητο τρόπο ότι οι Έλληνες δεν ήθελαν εξοντωτική λιτότητα και εν μέρει ευαισθητοποίησε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Η σαρωτική νίκη του “όχι”, όμως, δεν άλλαξε τον συσχετισμό δυνάμεων. Δεδομένου ότι τη στρόφιγγα της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών την έλεγχε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι του ευρωιερατείου είχαν τη δυνατότητα να προκαλέσουν έμφραγμα στην ελληνική οικονομία και το έπραξαν. Από εγγυητής των ελληνικών τραπεζών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε μετατραπεί σε εργαλείο στραγγαλισμού τους και κατ’ επέκτασιν στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας.

(more…)

Σχόλιο GMR : Αγαπητέ κύριε Λυγερέ και όσοι φίλοι γοητευτήκατε από το “χαμόγελο Τσίπρα” (για τους γνωρίζοντες, υπήρξε μόνο χασκόγελο Τσίπρα):

Για τους γνωρίζοντες την στάση του Τσίπρα σε ΤΑΞΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, κυβίστηση ΔΕΝ υπήρξε. Υπήρξε μια διαρκής κοροϊδία του λαού, εκ μέρους ενός πολιτικού ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΟΣ, στα πλαίσια ενός κόμματος με αριστερές κορώνες και με πολιτική ανούσια ως προδοτική από ταξική και πατριωτική άποψη, αλλά και με αξιοσημείωτη εμμονή σε μηχανιστικές μεθόδους κατάληψης θέσεων στον αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτισμό, με την βοήθεια κατάληψης θέσεων σε όλα τα Κοινωνικά παρακολουθήματά του (Συνδικαλισμό, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Επιστημονικά Σωματεία, κλπ).

Όπως ακριβώς και το ΚΚΕ, με την διαφορά πως οι μεν (του ΚΚΕ) προβάλλουν φονταμενταλιστικό προφίλ, οι δε “πολυεπίπεδο” ως “πολυχρωματικό” (βλέπετε Gay Pride κι απάνω τούρλα, εδώ) προφίλ.

Στ. Λυγερός , 25 Ιουλίου 2019

Ο Ιούλιος είναι πολλαπλά σημαδιακός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Πιο πρόσφατος κρίκος η μεγάλη κυβίστηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο 2015, μερικές ημέρες μετά το 63,2% που είχε λάβει το “Όχι” στο δημοψήφισμα. Μπορεί, λοιπόν, αμφότεροι να είχαν φιλοδοξήσει με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξουν την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως ήταν το ευρωιερατείο που τελικώς τους υποχρέωσαν όχι μόνο να υποταχθούν, αλλά και να αρχίσουν να δικαιολογούν τις μνημονιακές πολιτικές που στη συνέχεια εφάρμοσαν.

Παρά τις μεγαλοστομίες του πριν τον Ιανουάριο του 2015 τα γεγονότα απέδειξαν ότι ο Τσίπρας δεν κατανοούσε τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί δεύτερο κόμμα με μικρή διαφορά από τη ΝΔ. Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του τον έθεταν αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές.

Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές όχι μόνο δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους, επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου, αλλά αντιθέτως θα επιδίωκαν να “ξεβρακώσουν” πολιτικά τη νέα κυβέρνηση. Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το κυρίαρχο δόγμα της λιτότητας. Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό μήνυμα στους λαούς κυρίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας για το τι τους περιμένει εάν δώσουν την ψήφο τους σε αντισυστημικά κινήματα που αμφισβητούν τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.

(more…)