Αντ. Παπαντωνίου, 9 Οκτωβρίου 2019

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ

Να φυλάττω πίστην εις την Πατρίδα

Υπακοήν είς το Σύνταγμα, τους Νόμους και τα Ψηφίσματα του Κράτους,

Υποταγήν εις τους Ανωτέρους μου.

Να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τάς Διαταγάς των.

Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσην μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου,

Τας Σημαίας

Να μην εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ αυτών.

Να φυλάττω δε ακριβώς τους Στρατιωτικούς Νόμους,

Και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος Στρατιώτης.

     Οι πιο πάνω στίχοι είναι βεβαίως οι στίχοι που εκφωνεί ο κάθε Νέος που κατατάσσεται στο Στράτευμα και στα Σώματα Ασφαλείας και δίδεται πάντα σε Πανηγυρική Εκδήλωση που σημαίνει ότι δημοσιοποιεί την ύψιστη αυτή υποχρέωση που αναλαμβάνει για το υπόλοιπο της Ζωής του. Μια ζωή αφιερωμένη στην προστασία της Ιστορίας του και των Συμπολιτών του!

     Επειδή όμως όλες οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους περιεχόμενο, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, θα επιχειρήσω να ενημερώσω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ και με βάση την Επιστήμη πιο είναι το ακριβές νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούνται έτσι ώστε ο Πολίτης , ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος ο υπόχρεος του Όρκου να αντιληφθεί τι ακριβώς νόημα έχουν οι λέξεις και ποιες είναι οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει . Και αυτό είναι και χρήσιμο και αναγκαίο έτσι ώστε να μην μπορεί ποτέ να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε η ότι «έτσι νόμιζε» και ο απλός Πολίτης να καταλάβει ποιες είναι οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει ο Υπόχρεος για να αισθάνεται το δικαίωμα της απαίτησης για την εφαρμογή τους.

     Η πρώτη λοιπόν λέξη που συναντούμε είναι η λέξη Πατρίδα. Δηλαδή ο Γεωγραφικός Χώρος που γεννηθήκαμε και ζούμε και βεβαίως για να μπορούμε να ζούμε αρμονικά και με όλους όσους έχουν επίσης γεννηθεί στον ίδιο Τόπο θα πρέπει να έχουμε ορίσει κάποιους κοινά αποδεκτούς Κανόνες συνύπαρξης. Συνεπώς θα πρέπει να δώσουμε τον ορισμό του Κράτους για να μην ξεφύγουμε σε μια αγελαία Ζωή. Το Κράτος λοιπόν εννοείται ότι περιλαμβάνει όλους εκείνους τους Ανθρώπους που ζούν σε ένα συγκεκριμένο τόπο και συνδέονται μεταξύ τους οργανικά και Κυριαρχικά για την επίτευξη ορισμένου σκοπού. Και βεβαίως αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να είναι άλλος από το να ζούν με αξιοπρέπεια, με ασφάλεια με την προστασία από κάθε απειλή εσωτερική η εξωτερική ενώ ταυτόχρονα η προστασία αυτή θα ανατρέχει και στο παρελθόν που χαρακτηρίζει την Ιστορία του και τον Πολιτισμό του με στόχο αφού τον παρέλαβε από τους προγόνους του να τον παραδώσει ακέραιο και στους απογόνους του, κάνοντας όποιες θυσίες και αν χρειαστούν, έτσι ώστε να υπάρξει η συνέχεια της ύπαρξης της έννοιας που λέγεται Πατρίδα .

     Και επειδή όπως είπαμε πιο πάνω δημιουργήσαμε μια Πατρίδα και λειτουργική για την αρμονική συμβίωσή μας βάλαμε κάποιους σταθερούς Κανόνες λειτουργίας του Κράτους που τους ονομάσαμε Σύνταγμα. Εκεί περιγράφονται όλα τα βασικά Ανθρώπινα Δικαιώματα αλλά και η Δομή και ο τρόπος λειτουργίας του Κράτους, που σημειωτέον ότι για να θεωρείται, Διεθνώς, σαν ένα Δημοκρατικό Κράτος θα πρέπει να έχει προσαρμοστεί και σε κάποιες βασικές υποχρεώσεις που προβλέπονται από αυτό που λέμε «Διεθνές Δίκαιο». Επειδή όμως ένα Σύνταγμα δεν μπορεί να είναι αναλυτικό ως προς την κάθε διάταξή του, το επόμενο στάδιο που προβλέπεται είναι η ψήφιση από το Κοινοβούλιο των Νόμων. Των Νομικών εκείνων δηλαδή Κειμένων που θα προβλέπουν αναλυτικά και θα ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα υλοποιούνται οι διατάξεις του Συντάγματος. Έτσι λοιπόν και το Σύνταγμά μας στο Άρθρο 120παρ.2 μας εξηγεί τι σημαίνει Νόμος, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να αυθαιρετήσει ως προς την ανάλογη Συνταγματική επιταγή. Διαβάζουμε λοιπόν ότι: Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους Νόμους που ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΟ και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων! Από τον ορισμό λοιπόν αυτό του ίδιου του Συντάγματος ως προς την έννοια του Νόμου προκύπτει ότι «Νόμος» δεν είναι οτιδήποτε ψηφίζεται στο Κοινοβούλιο και συνεπώς σε μια τέτοια αναντιστοιχία και παραβίαση ουδείς έχει την υποχρέωση να τον εφαρμόζει. Συνεπώς Δεν υπάρχει Νόμος που να δεσμεύει για την εφαρμογή του! Και επειδή το ζήτημα αυτό είναι ιδιαιτέρως σοβαρό και κρίσιμο πέραν από το εάν ο κάθε «Νόμος» είναι Συνταγματικός και άρα και υποχρεωτικός, υπάρχει γενικότερο ζήτημα Νομιμότητας δοθέντος ότι την 6-5-2010 πραγματοποιήθηκε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ , με σφετερισμό εξουσίας, όπως προβλέπεται στο Άρθρο 120παρ.3, (Εκχώρηση άνευ όρων και αμετάκλητα κάθε Ασυλίας λόγω Άσκησης Εθνικής Κυριαρχίας), με συνέπεια τη στιγμή εκείνη στην Ελλάδα μεταβλήθηκε βίαια το Πολίτευμα σε ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ., ενώ στη συνέχεια και σε δεύτερο χρόνο επιβλήθηκε ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ ακόμα και DE JURE με τον Ν.4336/14-8-2015 Φ.Ε.Κ.94 Α (ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ Γ-ΣΕΛ.1014)!

     Συνεπώς κανένας απολύτως Νόμος δεν πληροί την επιταγή του Συντάγματος ως προς την έννοια του «Νόμου»!

     Στην συνέχεια δε ο Όρκος αναφέρεται σε «Ομολογία Πίστεως» ως προς την υπακοή στις Διαταγές των Ανωτέρων που όμως υποχρεωτικά θα πρέπει να δίδονται προκειμένου να δημιουργούν υποχρέωση υλοποίησης στα πιο πάνω αναφερθέντα περί του Συντάγματος και των Νόμων καθώς και σε άλλη μία βαθμίδα μια κλίμακα υποδεέστερη του Νόμου που είναι οι Υπουργικές Αποφάσεις , ποτ απλά αναλύουν το Νόμο για να γίνει πιο κατανοητός.

     Και καταλήγει , κατά την άποψή μου με το κορυφαίο « Να υπερασπίζω με Πίστην και αφοσίωσην, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου,

ΤΑΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

Να μην τας εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ αυτών!!!

     Εγώ έκανα λοιπόν με αυτή την αναφορά μου στο Μέγα Θέμα του Όρκου που κι εγώ έχω δώσει τι ακριβώς σημαίνουν κάποιες έννοιες , επειδή όλες έχουν βιαστεί, και τώρα πιά ο κάθε ένας αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη που έχει απέναντι στον Ελληνικό Λαό και στην Ιστορία να σκεφτεί εάν τιμά τον Όρκο του και να πάρει τις αποφάσεις που απαιτεί η Ιστορία αλλά και η υλοποίηση του Όρκου, δηλαδή η

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ!

ΑΘΗΝΑ 10-10-2019

Αντώνης Παπαντωνίου

Υποναύαρχος Λ.Σ.(ε.α)-Νομικός