Σχόλιο GMR: Θα μπορούσε να είναι ένα καλό άρθρο-πρόταση στη βάση αρχών, αν το έβλεπε κάποιος είτε τελείως καλοπροαίρετα, είτε τελείως ανυποψίαστα. Όμως, όπως προκύπτει από τα σχόλιά μας στο tag της στήλης “Συγγραφείς”, Π. Μηλιαράκης, ενώ θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι, δεν μας αφήνει ο ίδιος ο κος Μηλιαράκης να “αγιάσουμε”.

Διαβάστε το κερασάκι-δηλητήριο της τούρτας σωτηρίας της πατρίδας, που μας προσφέρει ο έγκριτος νομικός: “ 2) να υπερασπίζεται το κράτος δικαίου ως κράτος κοινωνικών δικαιωμάτων και φορολογικής ισονομίας στο πλαίσιο της αντίστοιχης φοροδοτικής ικανότητας, με εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, μόνο σε σχέση και σε αναφορά με την ανάπτυξη της οικονομίας και την άνοδο του ΑΕΠ “.

Εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων, υπό το πρίσμα της φιλανθρωπίας των δανειστών (να δίνουμε ίσα να μην πεθάνουμε και να χρωστάμε εσαεί), απαιτεί ο έγκριτος νομικός, σε αντίθεση με τα δυο TAG θέσεων του ΟΗΕ της G-M-R (εδώ 1ο και 2ο TAG), σε αντίθεση με το δικό του εδώ άρθρο με το οποίο ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ την υποχρέωση της Ε.Ε. να αποζημιώσει την Ελλάδα για τις ζημιές που της προκάλεσε με τα μνημόνια, σε αντίθεση (συνδυαστικά όλα) και με το δικό του εδώ (ως “εδώ”, βλέπετε σχόλιο και άρθρο και δυνατότητας εξόδου από ΕΕ-Ευρωζώνη “αν αυτό καταστεί αδιστάκτως αναγκαίο ” και ταυτόχρονα άρθρο-τεκμήριο της παράνομης ευρωπαϊκής-ευρωζωνικής συμπεριφοράς).

Η στάση του κου Μηλιαράκη είναι πολλαπλά ελεγχόμενη, ιδιαίτερα σε σχέση με την επαγγελματική του ιδιότητα.

Επειδή δε κριτική άνευ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΑΝΤΙ-πρότασης δεν έχει αξία, θυμίζουμε τη εδώ τελευταία πρόταση μας, που διαβιβάσαμε σε όλους τους συγγραφείς και σε όλες τις ιστοσελίδες που περιέχονται στην G-M-R.

Πέτρ. Μηλιαράκης, 19 Σεπτεμβρίου 2019

Προσφάτως επιχειρείται ανασύνταξη της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» και κατά την άποψη μου «κέντρο»-αριστεράς», όπου ορθώς ο όρος «κέντρο» τίθεται εντός εισαγωγικών.

Εν όψει αυτών των «ζυμώσεων» χρήσιμα και ίσως κρίσιμα είναι να λεχθούν τα εξής:

Η εμφανιζόμενη ως «κεντροαριστερά» και ταυτοχρόνως ως «σοσιαλδημοκρατία», με αναφορά στον ευρωπαϊκό μητροπολιτικό χώρο, αποτελεί μύθο ότι αφορά αντιμπεριαλιστική ή έστω αντικαπιταλιστική εκδοχή στα πολιτικά πράγματα. Και τούτο γιατί οι Μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού, όποτε εφάρμοσαν «σοσιαλδημοκρατία», ουδέποτε έθιξαν την εθνική αστική τάξη υπέρ των συμφερόντων όχι μόνο της εθνικής εργατικής τάξης, αλλά και των συμφερόντων του λεγόμενου «μεσαίου χώρου» -που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Αυτό προκύπτει με ελεύθερη σκέψη και καλόπιστη προσέγγιση στα ιστορικά δεδομένα της συσσώρευσης σε παγκόσμια κλίμακα, για όσους έχουν μελετήσει στην επιστήμη τα σχετικά έργα και δοκίμια.

• ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ιστορικώς είναι βέβαιον ότι στις Μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού , οι πολιτικές της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» και της «σοσιαλδημοκρατίας» , αξιοποιώντας την εκμετάλλευση των χωρών και των κοινωνιών της Περιφέρειας, μετέφεραν «κοινωνικό πλεόνασμα» στις Μητροπόλεις.

Έτσι, με την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και των πρώτων υλών των Περιφερειών ελάμβανε χώρα άμβλυνση των εσωτερικών αντιθέσεων (ακόμη και των ταξικών διαφορών) υπέρ του μητροπολιτικού και κοσμοπολίτικου κεφαλαίου.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «τέτοια» ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε και ουδέποτε θα υπάρξει, γιατί η Ελλάδα δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ ως Μητροπολιτική χώρα. (Παρενθετικώς: η Ελλάδα αφορά χώρα της Περιφέρειας και στον παρόντα χρόνο αφορά μέρος του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Νότου»).

Περαιτέρω, κοινός τόπος στις ημέρες μας είναι ότι, υπό το καθεστώς των «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών που κυριαρχούν στον ευρωπαϊκό χώρο (και όχι μόνο), οι εμφανιζόμενες δυνάμεις ως «κεντροαριστερά» ή ως «σοσιαλδημοκρατία» τελούν σε συνάφεια και αιτιώδη σχέση με την πολιτική αντίληψη της κεντροδεξιάς ή άλλως του νεοφιλελευθερισμού.

Τούτο δε αποδεικνύεται περιτράνως από τη σύμπραξη σε κυβερνητικούς σχηματισμούς Μητροπολιτικών χωρών της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, μπορεί ευχερώς να διατυπωθεί μια κατ´ αρχήν αντίληψη ότι: η διαφοροποίηση ανάμεσα στην «κεντροαριστερά» και στην «κεντροδεξιά», ελάχιστη σημασία έχει ως «δίλημμα»…

* ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Οι σύγχρονοι κοινωνικοί σχηματισμοί κατά το μάλλον και μάλλον είναι διαρθρωμένοι σε επιμέρους διαστρωματώσεις, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα τις κοινές κοινωνικές, οικονομικές, ακόμη και πολιτιστικές καταβολές και αναφορές.
Από τότε που στις παραγωγικές διαδικασίες προέκυψαν οι δυναμοηλεκτρικές μηχανές (1867), οι κινητήρες εσωτερικής καύσης (1877), το τραμ (1879), οι πετρελαιομηχανές (1891), η ασύρματη επικοινωνία (1901), το αεροπλάνο (1903), η τηλεόραση (1929), οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (από το 1950 και μετά), είναι προφανές ότι μετεξελίχθηκαν μεν οι παραγωγικές σχέσεις, οι κοινωνικές δυνάμεις όμως του «χώρου», οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι ουδέποτε έγιναν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Ειδικότερα μετά από τον ατμό, τον ηλεκτρισμό, και την εξέλιξη των ηλεκτρονικών συσκευών, είναι προδήλως βέβαιον ότι οι σύγχρονες τεχνολογίες, η λεγόμενη πλέον «τεχνητή νοημοσύνη», αποτελούν πυλώνες της νέας οικονομίας και της οικονομικής πρωτοβουλίας.

Ως εκ τούτου, το πέρασμα της ήδη νεοφυούς βιομηχανικής επανάστασης στην ψηφιακή εποχή της μετανεωτερικότητας, συνιστά τη μεγαλύτερη πρόκληση. Η πρόκληση όμως αυτή συνεπάγεται αναπαραγωγή ιδεολογίας.

Εδώ όμως πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο όρος «κέντρο» εν Ελλάδι στην προδικτατορική κυρίως περίοδο, ήταν ο χώρος που δεν ανήκε στην ανανεωτική αριστερά, που δεν αποδεχόταν το Λαϊκό Κόμμα ή την προδικτατορική ΕΡΕ, ενώ ιδεολογικά δεν τον αφορούσε το ΚΚΕ. Αφορούσε δε αμιγώς «κομματικό» και όχι «ταξικό» διαχωρισμό σε βάθος χρόνου, με αναφορά στην πολιτική διάκριση μεταξύ «Βενιζελικών και Λαϊκών»… Την «ταξική διάκριση» διεκδικούσε διαχρονικά το ΚΚΕ της «παρανομίας», πράγμα που διεκδικούσε και διεκδικεί και στα χρόνια της (τότε και τώρα) νομιμότητας.

* ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ

Το ιστορικό καθήκον συνεπώς στον παρόντα χρόνο αφορά στην ανάγκη ύπαρξης και στήριξης πολιτικού υποκειμένου κοινών προσδοκιών, κοινών δικαιωμάτων, και κοινών υποχρεώσεων ,που θα καλύπτει όλο το φάσμα εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως «μη προνομιούχοι», όρο που ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε στην πολιτική του για πρόσβαση στο Λαό, χωρίς αναφορά καν στον όρο «μεσαίος χώρος» ή «κέντρο».

Ο πολιτικός δε αυτός φορέας ως πολιτικό υποκείμενο οφείλει:

1) να διακηρύττει πολιτικό λόγο δυνάμενο να εφαρμοσθεί , και κατάλληλο να συνθέτει την ιδιωτική πρωτοβουλία με τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα, (βάσει των απαιτήσεων και εξελίξεων της ψηφιακής οικονομίας), 2) να υπερασπίζεται το κράτος δικαίου ως κράτος κοινωνικών δικαιωμάτων και φορολογικής ισονομίας στο πλαίσιο της αντίστοιχης φοροδοτικής ικανότητας, με εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, μόνο σε σχέση και σε αναφορά με την ανάπτυξη της οικονομίας και την άνοδο του ΑΕΠ, 3) να υπηρετεί την αξιοκρατία με σεβασμό στην αριστεία, 4) να ακυρώνει «σεχταριστικές αντιλήψεις και πρακτικές», 5) να αντιπαρατίθεται στο «αφήγημα της καλύτερης διαχείρισης των μνημονίων» με ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο», και 6) να επιβεβαιώνει, (διαπολιτευόμενος-αντιπολιτευόμενος τη νεοφιλελεύθερη «ελίτ των Βρυξελλών»), την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της Ευρώπης ως Συμπολιτείας η οποία υπερασπίζεται τη Δημοκρατική Αρχή, τα κοινά σύνορα, τη κοινωνική συνοχή, την αειφόρο ανάπτυξη, το σεβασμό στο περιβάλλον και την αλληλεγγύη, ως έννομα αγαθά, αλλά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών της Ενωσης.

Η επιτυχία του εγχειρήματος της ιστορικής πρόκλησης που θα υπαγάγει σε μια συναντίληψη κοινωνικών συμμαχιών υπό τους (κατά την προσωπική μου εκτίμηση) προαναφερόμενους «έξι» όρους, αφορά το ιστορικό καθήκον των καιρών..!

ΥΓ: παρεμπίπτουσα υποσημείωση: Στις 23 Ιουνίου του 1789, όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ επανήλθε στην Αίθουσα που συνεδρίαζαν οι τρεις τάξεις, κάθισε ο ίδιος στο κέντρο. Δεξιά του, κάθισαν οι εκπρόσωποι των αριστοκρατών, θεωρώντας τιμητικό να παρίστανται «δεξιά του βασιλιά», αφήνοντας αναγκαστικά την αριστερή πλευρά στο Λαό και σε ό,τι πιο προοδευτικό είχε η Γαλλία. Αυτά για την ιστορία, και για το από «πού» προέρχονται οι όροι : «αριστερά» και «δεξιά».

———————
* ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).

Πηγή: matrix24.gr