του Σπ. Λαβδιώτη, 8 Αυγ. 2018

Μέρος 17ο

    Η Νομοθεσία Dodd – Frank του 2010 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ειπώθηκε στην προηγούμενη δημοσίευση, ρητώς απαγορεύει τη διάσωση των αμερικανικών τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων. Απαιτεί το πιστωτικό ίδρυμα, που δεν πληροί τις απαιτήσεις κεφαλαίου, ήτοι δεν είναι φερέγγυο, να τεθεί υπό εκκαθάριση, δεν διασώζεται με χρηματοδότηση της κυβέρνησης. Οι μέτοχοι του ιδρύματος και οι πιστωτές απορροφούν τις ζημιές και όχι οι φορολογούμενοι. Τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου και οι διευθυντές απολύονται και τα περιουσιακά στοιχεία εκποιούνται.

    Είναι ειρωνικό, την ίδια χρονική στιγμή που οι αμερικανοί απαλλάσσονταν από τον εφιάλτη του ‘too big to fail’, η ελληνική ηγεσία με την προτροπή της τρόικα έκανε διαμετρικώς το αντίθετο. Αποφάσισε να σώσει τις τράπεζες και το ευρώ και να χρεοκοπήσει τον ελληνικό λαό. Ο παραλογισμός της φράσης «παρέχοντας κεφάλαιο στις τράπεζες εφόσον χρειαστεί», της απεριόριστης κεφαλαιακής ενίσχυσης από ένα κράτος χωρίς δικό του νόμισμα και υπερβολικό δημόσιο χρέος είναι αυτό- καταστροφικός. Πόσο μάλλον, όταν το νομισματικό σύστημα του ευρώ με τις χαλαρές απαιτήσεις κεφαλαίου της Βασιλείας ΙΙ είναι σαν ένα «βαρέλι χωρίς πάτο». Αυτό δείχνει πλην την πλεκτάνη και την ηθική σήψη, και περιφρόνηση των δεινών που θα υποστεί η ελληνική κοινωνία.

    Συνεπώς, για τι είδους οραματιστές των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης- το ακούσαμε και πρόσφατα- εμείς ομιλούμε, αφού οι ευρωπαίοι ξεκίνησαν ανάποδα. Πρώτα, με την επίτευξη της νομισματικής ένωσης, επειδή ήταν αδύνατον να συμφωνήσουν για μια συντονισμένη δημοσιονομική πολιτική με έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Έτσι, τα κράτη θα παρέμεναν ανεξάρτητα με αυτόνομες πολιτικές κυβερνήσεις, αρνούμενα την αμοιβαία ευθύνη για κοινή οικονομική ανάπτυξη και τραπεζική ένωση, όπου θα υπήρχε ένα κοινό ταμείο – όχι των φορολογούμενων των κρατών, αλλά από συνεισφορές των ιδιωτικών τραπεζών – για επιμερισμό των πιθανών ζημιών. Όμως, για σκεφτείτε πως θα λειτουργούσαν οι ΗΠΑ, χωρίς Πρόεδρο, χωρίς Κογκρέσο, χωρίς Υπουργείο Οικονομικών, χωρίς Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό, παρά μόνο με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, το Fed;

    Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α αναλαμβάνει την ευθύνη να χρηματοδοτήσει τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες των διαφόρων πολιτειών, ιδίως σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Λόγου χάριν, εάν η κυβέρνηση της πολιτείας της Νεβάδα βρεθεί στα πρόθυρα χρεοκοπίας, τότε η Ουάσινγκτον θα σπεύσει και μέσω του Υπουργείου Οικονομικών θα χρηματοδοτήσει την Νεβάδα για να σταθεροποιηθεί. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση μοιράζεται με τις πολιτείες την πολιτική και οικονομική ευθύνη και υπάρχει υψηλός βαθμός ενοποιημένης αγοράς εργασίας χωρίς φραγμούς. Ο ετήσιος προϋπολογισμός των ΗΠΑ ανέρχεται στο 20% του ΑΕΠ περίπου και είναι τεράστιος σε σχέση με της Ευρωπαϊκής Ένωσης : πάνω από είκοσι φορές μεγαλύτερος του ετήσιου προϋπολογισμού της ΕΕ, που ανέρχεται στο πενιχρό 1% του ΑΕΠ της ΕΕ. Σε αριθμούς, ετήσιος προϋπολογισμός ΗΠΑ $ 3.600 δις, έναντι μόνο € 160 δις της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2017. [1]

    Άρα, ποιός κοροϊδεύει ποιόν, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ήταν εξ αρχής μια ουτοπία, ένα όραμα ανεκπλήρωτο, διότι τα κράτη- μέλη της ΕΕ, όπως η Ελλάδα, δεν είναι συγκρίσιμα με την Νεβάδα, επειδή δεν υπάρχει ο Uncle Sam να παρέμβει για να βοηθήσει την Ελλάδα να αντιμετωπίσει μια απρόσμενη κρίση. Αντιθέτως, όταν βρέθηκε σε δυσχερή θέση οι ευρωπαϊκές αρχές αντί να την βοηθήσουν, έσπευσαν με μηχανορραφίες να την δυσφημίσουν αλλοιώνοντας το πραγματικό ύψος του ελληνικού δημοσίου χρέους. Σκοπός, η αμφίεση της ελληνικής κρίσης ως δημοσιονομική κρίση από χρηματοπιστωτική, για να διασώσουν όχι την Ελλάδα από χρεοκοπία, αλλά τις ιδιωτικές τράπεζες του πυρήνα της ζώνης του ευρώ.

    Ο λόγος, η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ήταν ένα απρόσμενο γεγονός και η κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος συμπαρέσυρε τις ‘ελληνικές’ τράπεζες, οι οποίες ήταν υπερβολικά δανεισμένες και εκτεθειμένες σε δάνεια και επενδύσεις υψηλού κινδύνου και εκτός της ελληνικής επικράτειας, ιδίως στα Βαλκάνια. Από την άλλη, οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες σε κερδοσκοπικές αγορές ελληνικών ομολόγων και δανειοδότηση των εγχώριων τραπεζών. Το φυσιολογικό ερώτημα είναι, που οφείλεται το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον των τραπεζών του πυρήνα της ευρωζώνης να έχουν επενδύσεις άνω των € 100 δις σε ελληνικά χρεόγραφα και βραχυπρόθεσμο δανεισμό στις τράπεζές μας;

    Το ενιαίο νόμισμα του ευρώ συνέβαλε τα μέγιστα στην κρίση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, διότι έδωσε τη δυνατότητα υλοποίησης μιας κοινής πλατφόρμας διακίνησης των τραπεζικών καταθέσεων, γνωστά ως κεφαλαία, από την μια πλευρά στην άλλη της ζώνης του ευρώ, χωρίς τριβές και συναλλαγματικούς κινδύνους. Έτσι, αναπτύχθηκε με γνώμονα τη μεγιστοποίηση του κέρδους, η άνευ ελέγχου χορήγηση δανείων και κερδοσκοπικών επενδύσεων που περιέθαλπε η σαθρή αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης. Αυτή διευκόλυνε την επίτευξη τραπεζικών κερδών των χωρών οι οποίες είχαν πλεονασματικά κεφάλαια, όπως της Γερμανίας και της Γαλλίας.

    Το Μάαστριχτ στις διατάξεις του οποίου είναι θεμελιωμένη η νομισματική ένωση, στηρίζονταν στην υπόθεση ότι αυτή πρέπει να κρατήσει για πάντα, ες αεί. Για να ισχυροποιήσει την υπόθεση, ενώ καθόρισε σαφείς όρους για την ένταξη μιας χώρας στο ευρώ, προμελετημένα, δεν περιέλαβε καμία διάταξη για την έξοδο. Από την στιγμή λοιπόν που οι αγορές κατέληξαν να πιστεύουν ότι κανένα μέλος ποτέ δεν θα έφευγε από τη ζώνη του ευρώ και κανένα πλέον εθνικό κράτος δεν θα μπορούσε να υποτιμήσει, ο δανεισμός ήταν ασφαλής και κερδοφόρος. Συνεπώς, είναι φυσικό τα πιστωτικά ιδρύματα να αναπέμπουν τις ευχαριστίες τους στο ευρώ, διότι τα χρηματιστικά κεφάλαια μπορούσαν να επενδυθούν χωρίς κίνδυνο σε κράτη όπως η Ελλάδα, η οποία παρείχε ένα ελκυστικό πεδίο δράσης, λόγου υψηλότερου επιτοκίου δανεισμού.

    Ως εκ τούτου, με την ένταξη στη ευρωζώνη σε ηλεκτρονική μορφή την 1η Ιανουαρίου 2001, η Ελλάδα αποτέλεσε έναν πόλο έλξης κερδοσκοπικών κεφαλαίων μέσω της ενιαίας πλατφόρμας του ευρώ. Τα πλεονασματικά κεφαλαία των τραπεζών του ‘σκληρού πυρήνα’ οσμίζοντας μεγαλύτερη κερδοφορία άρχισαν να εισρέουν με φανταστικούς ρυθμούς στην Ελλάδα και η πιστωτική επέκταση της χώρας έφθασε στο απόγειό της. Η δραματική πτώση των επιτοκίων και η διαφορά αποδόσεων των ελληνικών χρεογράφων σε σχέση με τα αντίστοιχα του πυρήνα ώθησε, κατεξοχήν τις Γαλλικές, Γερμανικές και τράπεζες του Benelux σε μία ξέφρενη ροή χρηματιστικού κεφαλαίου σε επενδύσεις ομολόγων, δανείων του τραπεζικού τομέα και σε απευθείας επενδύσεις. [2]

    Ως επακόλουθο, σχεδόν όλη η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που επετεύχθη από τις αρχές του 2001 μέχρι το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης του 2008 οφείλεται σε δανεισμό. Η επιπόλαια ενθάρρυνση της πίστωσης με τα εορτοδάνεια, μετοχοδάνεια, θαλασσοδάνεια και η υπερβολική χορήγηση των στεγαστικών δανείων, αναπτέρωσε το σύνδρομο της επιδεικτικής κατανάλωσης και δημιούργησε μια μεγαλοπρεπή πιστωτική φούσκα. Το ΑΕΠ από € 136 δις στα τέλη 2000 αυξήθηκε στα € 243 δις τέλη 2008, ήτοι κατά € 107 δις ή 79%. Όμως, τα δάνεια των νοικοκυριών και επιχειρήσεων την ίδια χρονική περίοδο εκτινάχτηκαν από € 60 δις στα € 250 δις, ήτοι κατά € 190 δις ή 317%, μια αστρονομική αύξηση δανεισμού. [3]  Το δημόσιο χρέος, αντίστοιχα, αυξήθηκε από € 149 δις (109% του ΑΕΠ) στα € 263 δις το 2008, αλλά η σχέση με το ΑΕΠ παρέμεινε αμετάβλητη στο 109%. Είναι φανερό το βάπτισμα, χωρίς σχόλια, του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο χρέος από περίοπτες διεθνείς αρχές οι οποίες διακήρυτταν ότι ήρθαν για να μας σώσουν.

Σπύρος Λαβδιώτης, Τσαγκαράδα, 8 Αυγούστου 2018

Επεξηγήσεις

1   United States Budget, Executive Office of the President, & EU Budget, European Commission.

2   Στον νομισματικό τομέα, ξεχωρίζουν η εξαγορά της Εμπορικής τράπεζας από την Credit Agricole και Γενικής Τράπεζας από την Societe General, ενώ στον πραγματικό, ΟΤΕ, Αερολιμένας Αθηνών κ.α.

3   Ελληνική Στατιστική Αρχή, και Τράπεζα της Ελλάδος, Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας.