Σκέψεις GMR: Κρίσιμα σημεία στο άρθρο, όπου αντιφάσκουν οι διαπιστώσεις σε σχέση με τα ερωτήματα, τις προτάσεις, ενδεχόμενα και με τις προθέσεις:

1)— “Μετά την ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, το αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας ουσιαστικά δεν εκπροσωπείται στον κομματικό ανταγωνισμό.”

Επισημαίνουμε,

α) πως όσο την ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ του αντιμνημονιακού κινήματος από την πολιτική τάξη(=”στον κομματικό ανταγωνισμό”) – – όπου στην πολιτική τάξη συμπεριλαμβάνουμε ΚΑΙ τους αντιμνημονιακούς αλληλοσφαζόμενους στην ποδιά του “τι κι αν είναι Κατοχή” ΑΝΤΙ-Προσώπου Σου Κοινοβουλευτισμού (και Ευρώ-τοιούτου) – – την ονομάζουμε Ήττα, αδυνατούμε (οι δημοσιολογούντες), σκοπίμως είτε από έλλειψη ακριβοδίκαιας διάγνωσης, να στραφούμε (εμείς οι δημοσιολογούντες) προς τον λαό (που είναι αγαπητός μόνο ως οπαδός-ψηφοφόρος).

β) Αν είναι δυνατόν, για την “Μετά την ήττα” εκπροσώπηση της εθνικής ανεξαρτησίας, να αναρωτιόμαστε (από το 2010 ως σήμερα;), παρά την προηγούμενη διαπίστωση(;)/ καταγγελία(;) “τρόπο του λέγειν”(;)/ “άνοιγμα πρός (ποιούς;)” , αν πρέπει να κρεμαστούμε απ’ τα βαρίδια της έξωθεν εξαρτημένης πολιτικής τάξης: “Είναι η στιγμή για μια ιστορική, όσο και αναγκαία πολιτική και διανοητική στροφή. Η ελληνική κοινωνία δείχνει έτοιμη. Η πολιτική τάξη μπορεί;”

Μήπως αγαπητοί πνευματικοί άνθρωποι, ρίχνουμε νερό στον μύλο της ΗΤΤΟΠΑΘΟΥΣ (“ας είμαστε ρεαλιστές”!) και της ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ;

Πως εξηγείται(;) αυτή η εναπόθεση ελπίδων στον Κατοχικό Αντιπροσωπευτικό Κοινοβουλευτισμό, όταν αυτή η ίδια η ιντελιγκέντσια (εδώ αλλά και αλλού) διαπιστώνει:

“Στην ελληνική κοινωνία το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ανολοκλήρωτο και γι’ αυτό διαχρονικό, λαμβάνοντας διάφορες μορφές, ενοποιητικές, απελευθερωτικές, αντιστασιακές, αμυντικές. Το αίτημα αυτό συνδέεται άρρηκτα με τη δημοκρατία, το κοινωνικό ζήτημα και τη γεωπολιτική κίνηση.“

Πως εξηγείται ότι το αμέσως παραπάνω αίτημα ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ/ΚΑΤ’ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΝΤΕΛΙΓΚΕΝΤΣΙΑ;

2)– “Λανθάνει, όμως, ένας δυισμός μεταξύ της πολιτικής τάξης και τμημάτων της κοινωνίας, όπως κατέδειξε η κινητοποίηση ενάντια στις “Πρέσπες”.”

Πρόκειται για light-δυισμό.

Η κινητοποίηση ενάντια στις”Πρέσπες” εγκλωβίστηκε στην δεξιά ως ακροδεξιά ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ/ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ/ΟΡΓΑΝΩΣΗ (ΕΔΩ δυο σχόλιά μας), ανεκτική ως καθαρά υποστηρικτική των μνημονίων και της παντοειδους εκχώρησης Εθνικής κυριαρχίας.

Ο lightĺ-δυισμός θα μπορούσε να μετατραπεί σε δυισμό, ΑΝ η αντιμνημονιακή ιντελιγκέντσια ΗΘΕΛΕ να ασχοληθεί με την συνολική, κατά της παντοειδους εκχώρησης Εθνικής κυριαρχίας, αντιστασιακή-απελευθερωτική-αναγγεννητική ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ(εδώ η σχετική πρόταση-στάση ζωής της G-M-R).

Όμως δεν το κάνει, και στην ουσία εξυμνεί την “πατριωτική” διγλωσσία, τον “Ναι στα μνημόνια – Όχι στις “Πρέσπες” πατριωτισμό, αλλά και το “πάντα Ναι στους ΠΟΛΙΤΕΥΟΜΕΝΟΥΣ, υποστηρικτές της κανονικότητας”.

3)– “Η ελληνική πλευρά να θέσει θέμα στην ΕΕ για επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων με τη Συρία.” Με το καλό να εφαρμόζονται τέτοιες προτάσεις από τους ίδιους τους προτείνοντες, μελλοντικούς αξιωματούχους… (όσο βεβαια είμαστε εγκλωβισμένοι στην ΕΕ).

4)– “Η Ελλάδα ήταν και θα παραμείνει κοινωνικό κράτος δικαίου.”

Αυτό αφορά τις κατ’ εντολήν ΕΕ σχέσεις Ελλάδας-μεταναστών. Με τις σχέσεις Ελλάδας (κρατούντων)-Ελληνικής Αυτεξουσιότητας και Ελλήνων πολιτών συμβαίνουν τα ΑΝΤΙΘΕΤΑ.

._

Βασ. Ασημακόπουλος, 8 Μαρτίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η μεγάλη, πλανητικής κλίμακας, μετακίνηση πληθυσμών αποτελεί μια σταθερά στο πέρασμα των αιώνων, λαμβάνοντας και συγκρουσιακές μορφές. Η διαμόρφωση των σημερινών εθνών της Ευρώπης είναι το ιστορικό προϊόν και αυτής της διαδικασίας, με τις μεγάλες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις στις συνθήκες εθνογένεσης. Η νεωτερικότητα, (συμβατικά ορίζεται από το 1789 μέχρι και το 1989) παγίωσε την ιστορικά εξελισσόμενη μορφή της σύζευξης έθνους-κράτους και το αντίστοιχο διεθνοπολιτικό σύστημα.

Ο Ψυχρός Πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες παγώματος στις μετακινήσεις πληθυσμών, εθνοκρατικά μοντέλα ανάπτυξης-συναίνεσης, δυναμικές εμφανίσεις πολυεθνικών κεφαλαιοκρατικών μορφών ως κυρίαρχη έκφραση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και ανάδυση περιφερειακών-υπερεθνικών ολοκλήρωσεων μέσα στις αντιφατικές κινήσεις τους.

Στον μεταδιπολικό κόσμο, η δυναμική επέκταση των διαδικασιών συσσώρευσης κεφαλαίου παγκοσμίως πυροδότησε εκ νέου μετακινήσεις πληθυσμών και τάσεις ρευστοποίησης συνόρων. Έτσι διαμορφώθηκαν μεταξύ άλλων οι συνθήκες του σύγχρονου μεταναστευτικού ζητήματος. Η εξέλιξη του ελληνικού έθνους-κράτους κινήθηκε στη διελκυστίνδα των σχέσεων του ευρωατλαντικού-οθωμανικού-τουρκικού χώρου. Η Ρωσία, ανεξαρτήτως του κοινωνικού της συστήματος, διατηρεί διαχρονικά σημαντική επιρροή στις λαϊκές τάξεις, αλλά μειωμένη στις κρατικές ελίτ από την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμο.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr