Σχόλιο GMR: Πράγματι, συγκινητική και συμπονετική η ανάρτηση του κου Μόσιαλου. Δεν είδαμε όμως συγκίνηση ή συμπόνια, ούτε για τις μνημονιακές αυτοκτονίες, ούτε για την φυγή στο εξωτερικό εκατοντάδων χιλιάδων απελπισμένων νέων. Μάλιστα, ο κος Μοσιαλος, αισθάνεται και υπερήφανος (ως ατιμώρητος μαζί με ολόκληρη την μνημονιακή πολιτική και πολιτειακή τάξη) για την συμμετοχή του σε αυτά τα κατορθώματα.

Όσο για τον πνευματικό κόσμο, αυτός, βλέπει το πράγμα, …, με σκεπτικισμό, …, ίσως και από καλό μπαλκόνι του ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ^(*).

(*) Από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ: Κατά τον Μαρξ το σύνολο των υλικών κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών αποτελούν την βάση ή αλλιώς (υπο)δομή (Unterbau) και η αντανάκλαση της βάσης στην πνευματική, λόγια, ηθική ζωή, αποτελεί το εποικοδόμημα, ή αλλιώς υπερδομή (Überbau).

._

Ηλ. Μόσιαλος, 13 Νοεμβρίου 2020

«Δεν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, και σπάνια μαθαίνουμε τα ονόματά τους, εκτός από κάποιους επώνυμους»

Η Ελλάδα κατέγραψε τριπλό αρνητικό ρεκόρ την Πέμπτη, με 3.316 κρούσματα, 310 διασωληνωμένους και 50 νεκρούς.

Στους νεκρούς του κορονοϊού αναφέρεται σε ανάρτησή του ο καθηγητής πολιτικής της υγείας του LSE, Ηλίας Μόσιαλος και τονίζει: «Δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να φύγουν σαν ένας αριθμός, να μείνουν σαν στατιστική».

Αναλυτικά, ο Ηλίας Μόσιαλος γράφει: «Ακούμε κάθε ημέρα για τους νεκρούς από τον κορωνοϊό: ανάλογα την ημέρα 30, 40, 50 απώλειες. Και όλοι μας, όπου και αν ζούμε σκεφτόμαστε πόσο θα αυξηθούν αυτά τα νούμερα. Ποιος είναι ο κίνδυνος για εμάς; Απειλούμαστε; Όλες αυτές οι σκέψεις είναι λογικές και ανθρώπινες. Όμως δεν μπορούν να τις κάνουν πλέον ούτε αυτοί που έφυγαν, ούτε οι οικογένειές τους. Αυτές οι οικογένειες δεν σκέφτονται τα ενθαρρυντικά νέα για τα εμβόλια: σκέφτονται τους αγαπημένους που έχασαν. Κάθε μέρα υπάρχουν 30, 40, 50 οικογένειες που πονούν και πενθούν.
Περισσότερες ακόμα που φοβούνται για τους ανθρώπους τους που είναι στην εντατική.

Εμείς από την άλλη, σήμερα, αύριο και μεθαύριο θα ακούσουμε πάλι τα νούμερα. Ίσως να ανεβαίνουν, και μαζί με τα νούμερα θα αυξάνεται και ο φόβος. Μετά, θα αρχίσουν να μειώνονται και θα παίρνουμε πάλι μια ανάσα.

Αλλά όσοι έφυγαν δεν θα γυρίσουν πίσω. Θα μείνουν μόνο στις στατιστικές και στις επιστημονικές ανακοινώσεις. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, και σπάνια μαθαίνουμε τα ονόματά τους, εκτός από κάποιους επώνυμους. Δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να φύγουν σαν ένας αριθμός, να μείνουν σαν στατιστική. Γιατί είναι δικοί μας άνθρωποι. Είναι αυτοί που χάνουμε από κοντά μας, άδικα».

Πηγή: newsbeast.gr