Σχόλιο GMR:    Γι’ αυτό και η G-M-R ξεκινάει την πιο πρόσφατη εδώ πρόταση/ σχέδιο επιστολής της με το “Εθνική Ταυτότητα ή Εθνική Συνείδηση” του Γεωργίου Σκλαβούνου, περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΙΑ 1982, και με πρόταση του συγγραφέα για επί του άρθρου σχεδιασμό που μας διαβίβασε με σχετικό του email ^(*), με μια μόνο διαφορά μας με τον συγγραφέα. Η διαφορά μας με τον συγγραφέα, έγκειται, στον σήμερα (και από το 2010) απαιτούμενο ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ, ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ. Οι όποιες καλές προοπτικά (ξεκινάμε με τέλειες αρχές και σχέδιο, ούτως ώστε, σιγα-σιγά και σε τριακόσια χρόνια ΘΑ…) ιδέες, εξαϋλώνονται, αν δεν προσαρμοστούν αποτελεσματικά σε ΚΑΘΕ τρέχουσα κρίσιμη κατάσταση, όπως αυτή της Εθελοεκχώρησης της Εθνικής Κυριαρχίας (Ελλάδας-Κύπρου).

Βέβαια, πίσω από κάθε διαφορά, υπάρχουν/κρύβονται αν δεν προσεχτούν οι “λεπτομέρειες” κάποιοι εγγενείς-βασικοί λόγοι που κάνουν την διαφορά. Στο εδώ επίσης καταπληκτικό άρθρο του Γ.Σ., “Το Μοντέλο της Χορωδίας” που αφορά τρόπο συγκρότησης-λειτουργίας των κοινωνιών, έχουμε τις εξής επισημάνσεις, βάσει των οποίων, ΕΜΠΟΔΙΖΕΤΑΙ, η κάθε φορά και για κάθε περίπτωση ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ αντιμετώπιση των κρίσεων.

(*) — Χρειαζόμαστε πανεθνικό διάλογο προβληματισμού και δέσμευσης:

Α) Στην δημιουργία ενός κινήματος κοινωνικού διαλόγου, προβληματισμού και δέσμευσης, σε πανεθνική κλίμακα, εν όψει της τρίτης εκατονταετίας του ελεύθερου εθνικού μας βίου.

 Πως αντιμετωπίζουμε, στην πράξη, την παρακμή, αλλά και την ανάγκη ανασυγκρότησης, τοπικά κλαδικά εθνικά;

 Σε ποια πράξη-δράση, δεσμευόμαστε δημόσια;;;τόσο στην αντιμετώπιση της παρακμής όσο στην αντιμετώπιση της ανασυγκρότησης;;;

 Ποιο Δήμο και ποια Ελλάδα θέλουμε; σε σε ποια Ευρώπη σε ποιο Κόσμο;

 Ένας τέτοιος διάλογος που αρθρώνεται τόσο τοπικά σε επίπεδο Δήμου , κλαδικά, επιστημονικά και θέτει 2 ενότητες θεμάτων/

   Α1)  Ποιά Πατρίδα θέλουμε στον τρίτο αιώνα του ελεύθερου εθνικού μας βίου και Α2)  Πως περνάμε ως κοινωνία από τον από την ιδιώτευση στον κριτικό λόγο, και από τον κριτικό λόγο στην κριτική πράξη, στον διάλογο της πράξης.

Β) Πως περνάμε από το σημερινό πολιτικοκομματικό μας σύστημα, σε ένα δημοκρατικό, πολυκομματικό αλλά εθνοενωτικό πολιτικό σύστημα.

 Σε ένα σύστημα που αριστοποιεί την κοινωνική συμμετοχή, την εσωκομματική δημοκρατία. Ενα πολιτικό σύστημα που στηρίζεται και στηρίζει ένα ουδέτερο πολιτικά κράτος ικανό να διασφαλίζει και να υπηρετεί την αρμονική συνύπαρξη των μορφών ελεύθερης οικονομίας , κοινωνικής οικονομίας, συνεταιριστικής και κοινοτικής οικονομίας.

 Πως υπηρετούμε ένα τέτοιο σύστημα στον Δήμο στην Περιφέρεια, στον Επαγγελματικό και επιστημονικό κλάδο;; (Δικηγορικοί Σύλλογοι, Επιμελητήρια, εκπαιδευτικοί…κλπ.κλπ)

Γ) Ποια θα ήταν μια στρατηγική εθνικής και πολιτισμικής επιβίωσης;;

 Ποιος είναι ποιος μπορεί και οφείλει ο ρόλος μας ο ρόλος του κάθε οργανωμένου φορέα, επιστημονικού,επαγγελματικού, πολιτιστικού, του Δήμου μας σε μια τέτοια Στρατηγική;

Γιώργος Κοντογιώργης, 3 Φεβρουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το 1922 είναι η γενεσιουργός αιτία της ανασφάλειας που έχει η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας σήμερα. Το 1922, όμως, δεν είναι η αρχή της κρίσης του Ελληνισμού. Η κρίση του έχει μακρινές ρίζες στο 1204 και μετά στην Ελληνική Επανάσταση. Δεν είναι γνωστό σήμερα σε κανέναν ότι το 1204 ένα κραταιό ακόμη ελληνικό κράτος, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, παρεδόθη από την πολιτική ηγεσία του στον ξένο παράγοντα.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε νεωτερικότητα, δηλαδή η δυναμική της μετάβασης στη μεγάλη κλίμακα, γεννήθηκε στο Βυζάντιο. Η νεωτερικότητα, που κορυφώνεται στο διάστημα μεταξύ του 8ου και 12ου αιώνα θα μετακενωθεί στη Δύση, για να ξεκινήσει η ανθρωποκεντρική της μετάβαση. Θα μετακενωθεί και στην Ανατολή για να εγγραφεί για πρώτη φορά στους Άραβες, οι οποίοι έτσι για πρώτη φορά μεταλαμβάνουν της ελληνικής γραμματείας.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr