_.

Γ. Κοντογιώργης, 25 Ιανουαρίου 2023

Σχόλιο GMR: Η κύρια ανάρτηση μας είναι όλη και όλη μία εικόνα με αφορμή ανάρτηση που αλιεύσαμε από το FB. Το σχόλιο μας είναι η απάντηση και στον κ. Καθηγητή μα περισσότερο στον αγαπητό πολίτη που συναινεί ιδιαίτερα με το ερώτημα που θέτει στο τέλος και όπως το θέτει.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Μόνοι τους, δηλαδή οικειοθελώς, θα πονέσουν εαυτούς και θα πάνε να μπούνε στην φυλακή, όλοι οι πρωθυπουργοί της περιόδου του ευρώ, σεβαστέ κύρια Καθηγητά Γ.Κοντογιώργη και αγαπητέ Βασίλη Καραγιάννη;;

Το “πόσο πιο μπροστά να τραβήξουνε, πόσο πιο μπροστά να πάνε οι προβεβλημένοι ρέ“, έχει σχέση με το ΠΩΣ αυτές οι πραγματικά πολύ “προχώ”, αλλά στην ουσία τους ποινικές καταγγελίες⁽¹⁾, θα φθάσουν “να πονέσουν” τους υπαιτίους της Χρεοκρατίας. Άλλως, τέτοιες δημόσιες καταγγελίες, “άνευ του ΠΩΣ” (δηλαδή άνευ σχετικού επιχειρησιακού σχεδίου και ΑΝΕΥ θέλησης ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ μιας κρίσιμης μάζας ενεργών πολιτών με βάση το επιχειρησιακό σχέδιο του “ΠΩΣ”), προκαλούν μειδιάματα στους υπαιτίους, άντε και κανένα σχόλιο του τύπου, “Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας λέει ότι (μαλακία) θέλει”.

Για το ΠΩΣ, το ποθούμενο δεν σου έρχεται στο πιάτο, εξ άλλου υπάρχουν και δυσκολίες και πέμπτη φάλαγγα (πχ ²),  χρειάζεται “βρέξε κώλο να φας ψάρι”, ως εκ τούτου δείτε και κρίνετε (και απαντάμε στην κάθε απορία-κριτική) την παρακάτω ανάρτησή μας (ανοίγοντας όλους τους διαδοχικούς συνδέσμους !) που περιέχει όλα τα σχετικά, δοκιμασμένα και στην πράξη, αλλά,…, ΑΛΛΑ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΟΥΣ, έκκλησή μας (επανειλημμένα τεθείσα προς αυτούς ³) για αντιστασιακή-απελευθερωτική-αναγεννητική, ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ:   https://greek-market-research.com/article/antonis-kafetzopoylos-i-orgismeni-anartisi-kai-to-quot-karfi-quot-ston-chomenidi/

Αν αγαπητοί, Γ.Κοντογιώργη, Βασίλη Καραγιάννη και Προ(σ)βεβλημένοι συμπολίτες, ανέχεστε τον “Μήτσο”⁽¹⁾ διαλαλώντας τα παθήματά σας, ανέχεστε και την ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ του ΜΗΤΣΟΥ. Και ο ΜΗΤΣΟΣ, γελά.

(1) Φαντασθείτε κάποιος στο χωριό να γυρίζει δώθε κείθε και να διαλαλεί, “ο Μήτσος πήδηξε την γυναίκα μου”. Τον “Μήτσο”, ή τον πλακώνεις επί τόπου με όσες δυνάμεις έχεις ή μπορείς να συγκεντρώσεις, ή με όλες αυτές τις δυνάμεις τον χώνεις φυλακή και αν τυχόν η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ κάνει τα στραβά μάτια, Έ τότε, με όλες αυτές τις δυνάμεις μαζί σου, πηδάς και την Δικαιοσύνη (έχουμε και σχετικά παραδείγματα στην διάθεση νομικών-ενεργών πολιτών).

Κάποιοι έχουν ξεκινήσει το πλάκωμα (παραδείγματα διαθέσιμα στην, εκ μέρους μας ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, ιστοσελίδα μας), δηλαδή έχουν εξευτελίσει-αποδομήσει τους υπαιτίους, ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΕΝΩΠΙΟΙ-ΕΝΩΠΙΩ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ-ΔΙΚΑΙΙΚΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΑ (Όχι κομματικά), οι δε υπαίτιοι/κυβερνώντες, απλά “το βούλωσαν”, μαζί τους δε “το βούλωσαν” (κατά τα λοιπά κομματικά λαλίστατοι) και ΟΛΟΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ/ΚΟΜΜΑΤΑ της ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, καθώς και ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΥΟΜΕΝΟΙ, από το 2010 (2010 πρώτη μήνυση εσχάτης προδοσίας από Δ.Αντωνίου) ως σήμερα.

(2) https://greek-market-research.com/clink/kke-lykos-me-provia-provatoy/

https://greek-market-research.com/clink/oi-diadilosies-kke-antarsya-syriza-mera25/

https://greek-market-research.com/clink/eklogiki-sygklisi-ti-ki-an-einai-katochi-patriotikon-dynameon/

(3) Βέβαια, η G-M-R έχει εντοπίσει τους λόγους που “δεν υπάρχει απάντηση” από τους προβεβλημένους στις επανειλημμένες προς αυτούς προτάσεις μας, που πολύ συνοπτικά αυτοί οι λόγοι οφείλονται στα,

1) “εγώ ξέρω ιστορία δεν ξέρω οικονομικά”,

2) “δεν είναι λύση να βγούμε από το ευρώ”,

3) “μα τι να κάνει η Δικαιοσύνη, το θέμα είναι πολιτικό”,

4) “το θέμα είναι να πάμε στη Δραχμή εγώ δεν ξέρω νομικά”,

5) “έχω καεί από τον χυλό και φυσάω και το γιαούρτι”,

πράγματα όμως που είναι μικρές/μικρότατες, για να μην πούμε “εν αμαρτίαις”, προφάσεις.

Υστερόγραφο-Συμπλήρωμα του σχολίου της G-M-R

Με βάση το εδώ https://www.youtube.com/watch?v=WFPMxqK6lY8&authuser=0 ηχητικό της συνέντευξης που έδωσε ο Καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης στον Γιώργο Σαχίνη, επισημαίνουμε δυο βαριές κουβέντες του σεβαστού Καθηγητή:

Α) — “Πρώτα από όλους τους περιορισμούς δικαιωμάτων που μας επιβλήθηκε είναι αυτός της εθνικής κυριαρχίας.“

Β) — “Δυστυχώς εμείς έχουμε μονόλογο στην πολιτική μας από πολλά χρόνια, να σκεφτούμε τι ψηφίζουμε, τι απαιτούμε, με όλα τα μέσα να κινηθούμε.“

Για ΤΟ ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ (από το 2010…) απάντησε ήδη ο σεβαστός Καθηγητής https://edromos.gr/dilosi-kasimati/?amp=1 .

Για το ΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ προτείνουμε στον σεβαστό Καθηγητή (και στον Γιώργο ΣΑΧΙΝΗ) να δεχθούν ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΑΝΟΙΧΤΗ συζήτηση ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ-ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και ακολούθως “ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ” κατά την διατύπωση του Γ.Κασιμάτη, για τα εξής παρακάτω, ως συνέχεια του παραπάνω (πριν το υστερόγραφο) σχολίου μας:

1) https://greek-market-research.com/clink/oie-apaitisi-gia-l-e-ch-amp-logodosia-ypaition/ . υποστηρικτικά:https://greek-market-research.com/clink/d-a-d-a-dimosias-antidebtocracy-pragmatognomosynis/ .

2) Ανάκτηση του οικονομικού/νομισματικού μέρους της εθνικής κυριαρχίας ( https://greek-market-research.com/clink/metopiko-programma-diexodoy-apo-tin-krisi/ ).

3) Ένταξη των άνωθεν 1 και 2 σε ένα δημοκρατικά οργανωμένο αντιστασιακό-απελευθερωτικό-αναγεννητικό επιχειρησιακό σχέδιο (ως νομιμοποιημένη από το άρθρο 120Σ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ), με υψωμένη την “δ.ά.δ.α.” ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ-ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ-ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ (έχοντας υπ’ όψιν τα παθήματα της ΣΠΙΘΑΣ από τους, Διευθυντή οργανωτικού της Γιάννη Δημητροκάλη (μεγαλοστελέχους της ΝΔ) και των προθύμων να την “αξιοποιήσουν”, Γ.Καραμπελιά (από το 2010 πολέμιος του εθνικού νομίσματος και αδιάφορος για την εσχάτη προδοσία/σφετερισμό λαϊκής κυριαρχίας), Δ. Καζάκη βέρου κομμουνιστή (στην θεωρία προ του 2012 και το 2011 στην πράξη με το “τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ.” που όμως το κατεξευτέλισε ιδιοτελώς από το 2012 και μετά), αλλά και προθύμου επίσης για “ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Κατοχή αξιοποίηση” της “σύγκλησης πατριωτικών δυνάμεων” ( https://greek-market-research.com/clink/eklogiki-sygklisi-ti-ki-an-einai-katochi-patriotikon-dynameon/ ) .

Επικουρικά θυμίζουμε τα περί εσχάτης προδοσίας του Μίκη Θεοδωράκη (και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ τις σχετικές ΑΔΙΑΒΑΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2010-ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟΥ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ και ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ = ΣΤΕΡΗΣΗ ΦΥΣΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗ): https://www.news247.gr/koinonia/se-eiriniki-epanastasi-kalese-o-mikis-theodorakis.6103951.html .  ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΕΙΩΘΕΙ πως η αντιμετώπιση (και από τον Μίκη Θεοδωράκη) της μνημονιακής εθελοεκχώρησης Εθνικής κυριαρχίας ως εσχάτη προδοσία, θεωρήθηκε προφορικά απέναντι μας, από τον νομικό της “Σπίθας” Κέντρου κ. Γαβριήλ Πελεκίδη, ως, “αυτά είναι βλακείες“. Με τέτοιες “Δημοτροκαλικά” οργανωτικές και λοιπές αντικρουόμενες και μη δικαιϊκά ολοκληρωμένες αντιλήψεις, κάθε “εύκολη”/αποσπασματική λύση καταπολέμησης των υπαιτίων των μνημονίων, του τύπου, “αύριο δεν κάνουμε φορολογικές δηλώσεις“, ή “Γενική πολιτική απεργια“, και χωρίς ώριμο, συνολικό δημοκρατικά συμφωνημένο επιχειρησιακό σχέδιο, με αρχές και τακτικές εις γνώση όλων και με την συμμετοχή όλων, δεν δίνουν αποτέλεσμα, αντίθετα επιβεβαιώνουν την ακλόνητη συνοχή του “τι κι αν είναι Κατοχή” αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού.

Επίσης, ανεξάρτητα του αν κάποιοι νομικοί υποστηρίζουν την “γραμματική διατύπωση” του άρθρου 86 του Συντάγματος^(*), ή (διαφορετικά  από τους προηγούμενους) τον παραμερισμό του άρθρου 86Σ με βάση την αντικειμενική νομική σκέψη^(**), ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ ΠΩΣ, η στέρηση Φυσικού Δικαστή, η κάθε σχετική υπέρ μνημονίων (βλέπε ΣτΕ κλπ) ΚΑΚΟΔΙΚΙΑ, η ανάγκη ενός πανδικαστικού συνεδρίου για την αντιμετώπιση της Χρεοκρατίας (βλέπετε σχετική απόφαση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων εντός του σχολίου της ανάρτησης: https://greek-market-research.com/article/kritiki-askoyn-oi-eisaggeleis-gia-ton-neo-poiniko-kodika/ ), απαιτούν την “ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ”, ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ.

(*) “Το άρθρο 86 ερμηνεύεται συνεπώς με βάση τους κανόνες ερμηνείας του Συντάγματος, με αφετηρία την γραμματική του διατύπωση που αναπαράγει μια νομική δομή μόνιμη στην ελληνική έννομη τάξη από το 1864/1877, μέσα στο πλαίσιο της συστηματικής του ερμηνείας που το συνδέει με τα άρθρα 84 και 85 και μέσα στο πλαίσιο της ιστορικής και τελολογική ερμηνείας του που καταδεικνύει ότι ούτε επιδιώχθηκε ούτε επήλθε (ούτε το 1975 ούτε το 2001) οποιαδήποτε μεταβολή ως προς το γνωστό και σταθερό πεδίο εφαρμογής των ειδικών κανόνων περί ποινικής ευθύνης των υπουργών. Ουδείς θέλησε και πρότεινε και ουδέποτε η αναθεωρητική Βουλή ψήφισε μεταβολή της καθαρής και σταθερής διάκρισης σε δυο κατηγορίες αδικημάτων, τα σχετικά και τα άσχετα προς τα καθήκοντα του υπουργού.” από, https://www.constitutionalism.gr/mylonopoulos-spyropoulos-arthro86s/ .  Μπορείτε να δείτε από βικιπαίδεια τις σχετικές ένθεν και ένθεν αντιμετωπίσεις: ( https://el.wikipedia.org/wiki/Νομική ). 

Όμως, αν το ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ επειδή κατά την γνώμη των υποστηρικτών της “γραμματικής διατύπωσης” και άλλων νομικών ισχυρισμών που οδηγούν στην ατιμωρησία και επίσης  οδηγούν και στο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ να δικάζεται ο ΥΠΑΙΤΙΟΣ από το ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ή από την αντιπροσωποκοινοβουλευτική ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ, αυτό ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, πως μια ΑΝΤΙΔΙΚΑΙΪΚΗ (σύμφωνα με την “γραμματική διατύπωση”) συνταγματική ρύθμιση, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΘΕΙ “ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ” (συμπεριλαμβανομένης, ΤΟΤΕ, της αντιμετώπισης του άρθρου 86Σ ως, ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΑΓΝΟΟΥΝ,  ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ) .

(**) https://greek-market-research.com/clink/i-antikeimeniki-nomiki-skepsi/

_.

Βασ. Καραγιάννης, 13 Φεβρουαρίου 2021

Γιώργος Κοντογιώργης, 3 Φεβρουαρίου 2021

Πολλές οι εκδόσεις για την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει αυτή του Γιώργου Κοντογιώργη, Ελληνισμός και Ελλαδικό κράτος (εκδόσεις Ποιότητα). Και ξεχωρίζει γιατί βάζει στην συζήτηση λιγότερο δημοφιλή αλλά εξαιρετικής σπουδαιότητας ζητήματα. Κάποια από αυτά τα αποσαφήνισε η συνομιλία μας με τον καθηγητή. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψουν οι αναγνώστες μελετώντας (κι όχι φυλλομετρώντας!) το βιβλίο. – alakati.gr

ΕΡ.: κ. Κοντογιώργη τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 είναι επέτειος που προσφέρεται για γιορτές ή για –να μην πούμε πένθος– περισυλλογή;

Γ.Κ.: Για να ισχυρισθεί κάποιος ότι καλούμαστε να γιορτάσουμε το γεγονός των 200 χρόνων πρέπει να είναι είτε αυτόκλητος αναβάτης στο υποζύγιο της κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους ή να είναι εμποτισμένος από κάποια υψηλή διαστροφή όπως εκείνη της καθολικής αλλοτρίωσης. Ο απολογισμός των διακοσίων χρόνων προσφέρεται μόνο για καβάφειους θρήνους όπως αυτοί που περιγράφονται στο ποίημά του, «Ποσειδωνιάται». Η απλή αποτίμηση του προεπαναστατικού ελληνισμού και του κρατικού μορφώματος που εμφύτευσαν οι απολυταρχικές δυνάμεις της Ευρώπης στη μήτρα του κοσμοσυστημικού του χώρου είναι από μόνη της αποκαλυπτική: ο προεπαναστατικός ελληνισμός εκινείτο στην ανθρωποκεντρική ομοθεσία της οικουμένης με θεμέλιες κοινωνίες τις πόλεις/κοινά και πρόταγμα απελευθέρωσης την αποκατάσταση του ομόλογου κράτους της δημοκρατικής κοσμόπολης. Ο ελληνισμός είχε επανέλθει μετά την άλωση σε μια πρωτοφανή όσο και πολυσήμαντη απογείωση που του επέτρεπε να φιλοδοξεί τη διαδοχή και κατ’ επέκταση την οικειοποίηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τρόπος της επανάστασης τον καταδίκασε σε μια συντριπτική ήττα, που οδήγησε εντέλει στην παράδοσή του στις δυνάμεις της ευρωπαϊκής φεουδαλικής απολυταρχίας. Οι δυνάμεις αυτές έθεσαν δύο όρους για να αναγνωρίσουν την ελευθερία ακόμη και μιας ελάχιστης γεωγραφικής άκρης του ελληνισμού, όπως η Πελοπόννησος και η Στερεά. Πρώτον, το κράτος να είναι θνησιγενές, σε ασφυκτικά όρια, θεσμικά εξαρτημένο από αυτές ως προτεκτοράτο και δεύτερον, να είναι πολιτικά ομότροπο, δηλαδή υπό καθεστώς δεσποτικής απολυταρχίας. Για να διασφαλισθούν οι συγκεκριμένοι όροι επελέγη μια ξενική μοναρχία που συνοδεύθηκε από ξένο στρατό κατοχής, ενώ το σύνολο των πολιτικών, στρατιωτικών και διοικητικών αξιωματούχων στελεχώθηκε επίσης από Γερμανούς. Το εν λόγω κράτος δεν μπορεί να αποτιμηθεί παρά ως εμφύτευμα της φεουδαλικής δεσποτείας στη μήτρα του έως τότε ζώντος ελληνικού κόσμου, και μάλιστα στον δικό του ζωτικό ανθρωποκεντρικό χώρο, ο οποίος του επέτρεπε να στοχάζεται με γνώμονα τη φάση της οικουμένης στην οποία εισήλθε από τους ελληνιστικούς χρόνους βιώνοντάς την αδιάλειπτα έκτοτε. Το εν λόγω εμφύτευμα υπέβαλε τον ελληνισμό στο καθεστώς της μεσαιωνικής φεουδαρχίας που άφησε πίσω του από την προδρακόντεια εποχή, ενώ σήμανε την ολοκληρωτική οπισθοδρόμησή του προκειμένου να εναρμονισθεί με τη μετάβαση του ευρωπαϊκού κόσμου από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Συγχρόνως οι Δυνάμεις δεν απέκρυπταν ότι δεδηλωμένος σκοπός του νεότευκτου κράτους ήταν ο έλεγχος του μείζονος ελληνισμού και στο βάθος η αποδόμησή του, δηλαδή η ανάσχεση της εθνικής ολοκλήρωσης.

ΕΡ.: Να υποθέσουμε ότι ο ελληνικός κόσμος του 19ου αιώνα αποτελούσε δυνάμει απειλή για τον ευρωπαϊκό κόσμο;

(more…)

Σχόλιο GMR: “…απόσειση της νεοτερικής αιρετής μοναρχίας…” με ποιον τρόπο;

Αυτοαπόσειση;

Να την αποσείσουν, οι ΑΛΛΟΙ;

Να την αποσείσει, ο λαός, ο οποίος λαός καταπροδόθηκε από ΟΛΑ τα αλληλοσφαζόμενα και “βούρ για την Κατοχική Βουλή” αντιμνημονιακά σχήματα;

Μήπως οι Ειδήμονες (επιστήμονες-διανοούμενοι) οφείλουν να καταθέσουν επιχειρησιακό αποσειστικό (αντιστασιακό-απελευθερωτικό-αναγεννητικό) σχέδιο και αν δεν διαθέτουν τέτοιο να αφουγκραστούν τι σχετικό κυκλοφορεί από “μη Ειδήμονες” (π.χ. λέμε τώρα: https://greek-market-research.com/clink/d-a-d-a-dimosias-antidebtocracy-pragmatognomosynis/ );

_.

Γ. Κοντογιώργης, 31 Δεκεμβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η δημιουργία του ελλαδικού απολυταρχικού κράτους το 1832, και μάλιστα ως θνησιγενούς προτεκτοράτου, σήμανε την ολοκληρωτική αποτυχία της ελληνικής επανάστασης και την εγκαινίαση μιας θανάσιμης αντιμαχίας με τον ελληνισμό, ο οποίος βίωνε αδιάκοπα από την αρχαιότητα έως τότε το ανθρωποκεντρικό γινόμενο της ελευθερίας, και μάλιστα στη φάση της οικουμένης. Στο νέο του βιβλίο “Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος” (εκδόσεις Ποιότητα) ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης αποτυπώνει τη δραματική πορεία των Ελλήνων μακριά από τις πολιτικές ρίζες τους.

Η ελληνική επανάσταση του 1821 απέβλεπε όντως στην ανάκτηση του κράτους της οικουμένης, την κοσμόπολη, με υπόβαθρο τις πόλεις/κοινά, δομημένες πολιτειακά με όχημα την εταιρική οικονομία και τη δημοκρατία. Το κράτος της απολυταρχίας αποτέλεσε εξαρχής ξένο σώμα στον κορμό του ελληνισμού και, ως εκ τούτου, έθεσε ένα προαπαιτούμενο προκειμένου να μην απορριφθεί: την αποβολή των ανθρωποκεντρικών του θεμελίων (των κοινών, της εταιρικής οικονομίας, της δημοκρατίας) από το σώμα της ελληνικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση του κοσμοπολιτειακού του προτάγματος.

Για να υλοποιηθεί όμως το ζητούμενο, προϋπετίθετο να διαρρήξει ο ελληνισμός τη σχέση του με τις αξιακές κληρονομιές του, να αποξενωθεί από το πολιτισμικό του έρμα και να επανεκκινήσει την ιστόρησή του με ρήτρα τις οφειλές του στον “δυτικό κανόνα”. Εφεξής ο “Νεοέλληνας” εδιδάσκετο να βλέπει τον εαυτό του με τα μάτια του κράτους της απολυταρχίας και της διάδοχης συνταγματικής/αιρετής μοναρχίας, δηλαδή με την (περιορισμένη) οπτική του μεταφεουδαλικού ανθρώπου.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Το να μπλέκει κάποιος τηλεγραφικά, την “Αριστερά ως θεραπαινίδα της διεθνούς των Αγορών“, με όσο “νόμισε“⁽¹⁾ ο Μάρξ, συμβαίνει συχνά όμως, αν συμβαίνει από επιστήμονες, αυτό δεν αρμόζει στην επιστημονική ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ.

Ο  ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ αποδέχεται το τεράστιο για τα ανθρώπινα δεδομένα έργο του Μαρξ, έχει αναγνωρίσει την συμβολή του έργου του Μαρξ, στην κατανόηση της κοινωνικής εξέλιξης και συγκεκριμένα, έχει αποδεχθεί την διάκριση και σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων, προσπαθώντας να ενισχύσει την κοινωνική πρόοδο, απελευθερώνοντας “με Όσα ο Νόμος Ορίζει“, καταπιεσμένες και μη πλήρως αξιοποιούμενες κοινωνικές δυνάμεις (απαλείφοντας μέσω των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της νομοθεσίας, την εγγενή ανισότητα των μερών, εργασίας-“κεφαλαίου”).

Αν με λίγα λόγια, βάλλοντας κατά της κάθε, του Τσίπρα ή του Κουτσούμπα Αριστεράς, βρίσκουμε ευκαιρία να μην “προσκυρώνουμε στο μέλλον” την ΑΞΙΑ μιας κοινωνίας Α-ΤΑΞΙΚΗΣ, δηλαδή δίχως ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΜΕΡΩΝ⁽²⁾, τότε πρέπει να σκεφτούμε (εκ των πεπραγμένων του καθενός, είτε πρόκειται για καθηγητή Πανεπιστημίου, είτε για εργάτη, είτε για καλλιτέχνη, είτε για στρατιωτικό, είτε για ιερωμένο), αν ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ, υπερασπιζόμαστε με πράξεις-τεκμηριώσεις-προτάσεις, την ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ταξική διαφοροποίηση, ή την α-ταξική κοινωνία, όπου το ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΥ (ασφαλώς αυτό δε θα’ναι κράτος=δύναμη του “κεφαλαίου”, ούτε και όποιο κράτος εξουσίας) θα ΟΡΙΖΕΙ τα ΕΧΕΓΓΥΑ⁽³⁾ για οικονομική, πολιτική, δικαιϊκή/συνταγματική, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η λογική, κριτικάρω (ενδεχόμενα έως υβριστικά) την ισχύουσα ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΤΑΞΗ, αλλά στο μέλλον “προσκυρώνουμε” ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αλλά ΟΧΙ (προς Θεού, ΟΧΙ) α-ταξική κοινωνία, ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ τι θέση παίρνουμε (ΘΕΣΗ-ΕΡΓΟ) επί των ζητημάτων της ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ των ΜΕΡΩΝ (βλέπετε σχόλιο με πρόταση για παρόν-μέλλον, στο τέλος του σχολίου της ανάρτησης https://greek-market-research.com/article/quot-o-paraxenos-kosmos-poy-den-vrisketai-poythena-quot-koinonikos-katakermatismos-kai-avevaiotita/ , ακόμα ενδεικτικά: “Ευρώ θηλειά στον λαιμό της Ελληνικής Κοινωνίας ” από Σπύρο Λαβδιώτη, εθνικό νόμισμα ή Ευρωγερμανικό νόμισμα, βλέπετε Μετωπικό Πρόγραμμα Εξόδου από την Κρίση, Θ. Μαριόλη Δ. Καλτσώνη Κ. Παπουλή, και τίθεται ΣΟΒΑΡΟ θέμα “τι τέλος πάντων προσκυρώνουμε στο παρόν” ως εχέγγυο για το μέλλον).  

———————————

(1) Η Αριστερά, λοιπόν, μπορεί να απέτυχε όσον αφορά την επαγγελία της για τον σοσιαλισμό, αλλά, ως ιστορική παράμετρος, δεν απέτυχε. Εξεπλήρωσε τον ιστορικό της ρόλο. Ρόλο, όμως, τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν το προσκυρώνουμε στο μέλλον, όπως νόμισε ο Μαρξ.

(2) ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ των μερών(αγροτικός πληθυσμός-εργατική τάξη & κυβερνών κόμμα των εργατών) υπήρξε και στην εξέγερση της Κροστάνδης το 1821 και στην μετέπειτα σταλινικού τύπου “σοβιετική” (καθόλου των σοβιέτ) διακυβέρνηση.

(3) στην Ελλάδα παίρνοντας υπ’ όψιν την διαχρονική εξέλιξη της ελληνικής ψυχής, ταιριάζει καλύτερα από το να πούμε ελληνικής κοινωνίας, ο Γεώργιος Σκλαβούνος μας παρουσιάζει τα ΕΧΕΓΓΥΑ που αναφέραμε στο έργο του “Εθνική Ταυτότητα ή Εθνική Συνείδηση;“.

._

Γιώρ. Κοντογιώργης, 31 Αυγ. 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η Αριστερά παραμένει εμμονικά στο σύστημα που επεξεργάσθηκε η νεοτερικότητα κατά την έξοδό της από τη φεουδαρχία και του οποίου η εφαρμογή ολοκληρώθηκε προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το γεγονός αυτό συνομολογεί την προσχώρησή της στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης που στοχεύει την περιοριστική οριοθέτηση του διαλόγου για την εξέλιξή του. Όσον αφορά το διακύβευμα της πολιτικής χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών, η Αριστερά πρωτοστατεί στην άρνησή της.

Το ενδιαφέρον εν προκειμένω είναι ότι η Αριστερά συντάσσεται με την κυρίαρχη σταθερά της νεοτερικότητας, η οποία υποστηρίζει ότι ο κόσμος της, η εποχή μας, αποτελεί όχι φάση στην εξελικτική πορεία του κοινωνικού ανθρώπου, αλλά το τέλος της (ανθρωποκεντρικής) της ολοκλήρωσης. Επομένως, το αύριο γι’ αυτήν είναι το σήμερα και κατά τούτο οι λύσεις στα προβλήματα θα πρέπει να αναζητηθούν στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος. Όχι με την υπέρβασή του.

Εύλογα, αφού το σύστημα εισήλθε, κατ’ αυτήν, ευθέως από τη δεσποτεία-φεουδαρχία στην πλέον ολοκληρωμένη εκδοχή της δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, η όποια αμφισβήτησή του οδηγεί αναπόφευκτα στην οπισθοδρόμηση. Η προσέγγιση αυτή, εντούτοις, είναι στην πηγή της περιέλευσης της κοινωνίας σε πολιτική αδυναμία. Και μάλιστα στην απολύτως ταξική και αντικοινωνική οριοθέτηση του σκοπού της πολιτικής. Διότι, δεν εξηγεί πώς είναι δυνατόν, ένα σύστημα και μάλιστα μια Πολιτεία που συμπυκνώνει το καταστάλαγμα της δημοκρατίας, να παράγει ολιγαρχικές πολιτικές!

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR:   Η συνεισφορά της G-M-R στο θέμα:

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (όπως και η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ) είναι ένα ΔΙΚΑΙΩΜΑ^(*), που κατακτάται και ΕΠΑΝΑΚΑΤΑΚΤΑΤΑΙ με αυτοθυσία (όπως όλα τα δικαιώματα). Εξ’ άλλου, αυτή η αυτοθυσιακή^(**) παράμετρος, είναι η ειδοποιός διαφορά, μεταξύ δικαιώματος και ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ.

(*) Άρθρο 1 Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

(**) εδώ, εκ του κειμένου, ο τρόπος έναρξης μιας προσπάθειας για αποτελεσματική αυτοθυσία, κάθε φορά που το ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟ καταπατάται από το “ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ ΔΙΚΑΙΟΝ” (αυτό των, εργοδοτών σε ταξικό επίπεδο, εκπροσώπων παγκοσμιοποίησης/ομοσπονδιοποίησης/χρεοκρατίας σε διεθνικό επίπεδο):

“Εμείς εδώ ο καθένας μας έχουμε βούληση. Όμως όλοι μαζί δεν έχουμε βούληση. Και δεν έχουμε όλοι μαζί βούληση, γιατί η συνολική βούληση χρειάζεται διαβούλευση. Να συγκεντρωθούμε, να μιλήσουμε και να πάρουμε μια απόφαση. Να θεσμοθετηθούμε ως συλλογικότητα.”

Ως G-M-R συμφωνούμε, να το ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ (πως αλλιώς; θα μας το χαρίσουνε;)

Και επειδή το ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟ ευρίσκεται πενήντα χρόνια μπροστά από την υπάρχουσα ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟ (βλέπετε ενδεικτικά: “το θέμα δεν είναι νομικό, ειναι πολιτικό”-“μα πιστεύετε στην Ελληνική Δικαιοσύνη;”), ας ξεκινήσουμε (τουλάχιστον) από την εν τη πράξει επανακατάκτηση των θεσμοθετημένων και μη εφαρμοζόμενων ή καταπατουμένων, δικαιωμάτων.

Σχετική η εδώ επιστολή (βλ. σχόλιο, εστάλη και με email) προς κο Γιάγκο Ανδρεάδη.

._

Γ. Κοντογιώργης, 26 Μαίου 2012

Συνέντευξη του καθ. Γ. Κοντογιώργη στο anti-ntp.net. (26 Μαίου 2012)

Posted on 06/09/2012

αφιερώστε τον χρόνο που απαιτείται για να ακούσετε τον καθ. Γ. Κοντογιώργη, σε αυτή την συνέντευξή του στο ιστολόγιο anti-ntp.net, και νομίζω πως δεν θα πάει χαμένος ο χρόνος σας, ακόμα κι αν υπάρξουν σημεία διαφωνίας.

Ακολουθούν απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα:

Στη δημοκρατία ο πολίτης είναι κυρίαρχος και ο πολιτικός ακούει.

Πως μπορεί η κοινωνία να αντισταθμίσει την δύναμη των αγορών μέσα στο κράτος; Οχι πια με τους παραδοσιακούς τρόπους, πορείες και απεργίες. Οι πολιτικοί και οι αγορές που τους έχουν σε ομηρία, γράφουν την κοινωνία στα παλιά τους τα παπούτσια. Ολη η συζήτηση που κάνουν έχει ως σκοπό της το συμφέρον των αγορών και όχι των κοινωνιών.

Η αριστερά έχει γίνει η ουρά του παγκόσμιου καπιταλισμού, και δεν έχει καμμία ιδεολογία και καμμία πρόταση, έξω από τα όρια του συστήματος. Δεν είναι ο φόβος του συστήματος η αριστερά.

Αυτό που φοβούνται οι πολιτικές εξουσίες και οι αγορές είναι η κοινωνία. Οσο η ανάσα της κοινωνίας πλησιάζει την πολιτική, ο φόβος τους αυξάνεται.

Η κοινωνία πρέπει να αξιώσει να αλλάξουν οι πολιτικές σχέσεις και όχι να παραμένει στον ιδιωτικό χώρο που είναι σήμερα.

Αν το σύστημα ήταν κατ’ ελάχιστον αντιπροσωπευτικό τότε οι κοινωνίες θα ήταν στον δημόσιο χώρο και όχι στον ιδιωτικό. Το σύστημα το κατέχει εξ ολοκλήρου το κράτος και αυτοί που έχουν την νομιμοποίηση να το διαχειρίζονται.

(more…)

Σχόλιο GMR: Χάριν της ανάδειξης της ιδανικής κοινωνίας (Γ.Κ.: “τα δικαιώματα ευδοκιμούν όπου δεν συντρέχει η ελευθερία“), νομίζουμε και αν κάνουμε λάθος διορθώστε μας, ο σεβαστός καθηγητής ΥΠΟΤΙΜΑ ως ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΙ,

(α) τις ουσιώδεις μαρξιστικές (με όλες τις αντικειμενικές κριτικές) ιστορικές και κοινωνιολογικές μελέτες/θεωρίες/αντίστοιχες ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ^(*), για την μέσω της εξέλιξης της παραγωγικής διαδικασίας εξέλιξη των κοινωνικών αντιθέσεων και

(β) την εξέλιξη του Δικαιϊκού Πλαισίου (με το φιλοσοφικονομικό αποκορύφωμα της ΑΠΟΔΟΧΗΣ της “εγγενούς ανισότητας των μερών, δηλαδή την σε βάθος νομική αναγνώριση και νομική/ΔΙΚΑΙΪΚΗ υπεράσπιση της μαρξιστικής θεωρίας των τάξεων) το οποίο στην ουσία του, συμβαδίζει προοδευτικά , αλλά ΟΧΙ ΑΝΑΛΟΓΑ^(**), με την εξέλιξη της παραγωγικής διαδικασίας.

Ο ανθρώπινος πόνος/λύπη υπήρχε, θα υπάρχει, και από την αδυναμία αντιμετώπισης φυσικών καταστάσεων και από την αδυναμία ΑΝΑΛΟΓΗΣ ΣΥΜΒΑΔΙΣΗΣ της εξέλιξης του ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ Δικαίου σε σχέση με την παραγωγική εξέλιξη.

(*)   Μάρξ: Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει το κόσμο με διαφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε (η 11η θέση για τον Feurbach που αναγράφεται στον τάφο του).

(**)    Θεωρούμε πως το Ισχύον Δίκαιο αν και συμβαδίζει προοδευτικά με την παραγωγική εξέλιξη, εν τούτοις ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, διότι ευρίσκεται πενήντα χρόνια μπροστά απο τις διαθέσεις της τάξης των εργαζομένων να αποκαταστήσουν την σχέση Ισχύοντος Δικαίου-τοις πράγμασι Δικαίου, ιδιαίτερα δε, από άποψη ποιοτικών δυνατοτήτων, όπως της περίπτωσης των μόνο θεωρητικολογούντων καθηγητών νομικής (ιδιαίτερα όταν τους αγκαλιάζει η τάξη των κεφαλαιοκρατών), με εξαιρέσεις όπως Αριστόβουλος Μάνεσης-Αλίκη Γιωτοπουλου ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ, αλλά και των σημερινών Γ. Κασιμάτη-Α. Δημητρόπουλο που η επιστημονική τους ΕΜΠΛΟΚΗ παραμένει αναξιοποίητη. Θα θέλαμε την συμβολή και του Γ. Κοντογιωργη για την μείωση αυτής της σχετικής υστέρησης του Δικαίου, κυρίως/κατ’αρχήν του ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ Δικαίου, σε σχέση με την ΕΓΓΕΝΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ .  

Για πληρέστερη τεκμηρίωση του σχολίου μας παραθέτουμε τα σχόλια των τριών λινκ από την G-M-R:

1)  ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ=ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΉ

2)  Γιώργος Κοντογιώργης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης: Έχουμε εισέλθει σε μια, μετά τη νεοτερικότητα, φάση.

3)  ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΉ ΗΓΕΣΊΑ Ή ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΉ ΔΙΑΘΕΣΗ;

4)  Ευρωπαϊκό «ναυάγιο» στο Λιβυκό Πέλαγος – Μόνη έμεινε η φρεγάτα «ΣΠΕΤΣΑΙ»

Θεωρούμε πως το σχόλιο θα ήταν ανολοκλήρωτο, σύμφωνα με τις περιστάσεις, αν δεν τοποθετούσαμε , “εν κατακλείδι”, το εδώ λινκ, ως σημερινή παρέμβαση για την ΕΜΠΛΟΚΗ ΜΑΣ επί της ΤΑΞΙΚΗΣ & ΔΙΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ.

Γ. Κοντογιώργης , 13 Ιουλίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το ζήτημα της Αριστεράς συνδέθηκε ιστορικά με μια εκδοχή της προόδου η οποία προέκρινε την επιτάχυνση της ενσωμάτωσης των σε ανθρωποκεντρική υστέρηση κοινωνικών στρωμάτων (ιδίως των δυνάμεων της εργασίας) ή και κοινωνιών (όπως η ρωσική) στη νέα εποχή. Σε θεωρητικό επίπεδο, το πρόταγμα της Αριστεράς, το πρόταγμα του σοσιαλισμού, αξιολογήθηκε ως μέτρο, και μάλιστα ως η αρχετυπική εκδοχή της μετάβασης της ανθρωπότητας σε μια μετακαπιταλιστική φάση, που άγγιζε ουσιαστικά το ιδεώδες της ανθρώπινης κατάστασης.

Η Αριστερά, έως σήμερα, δεν έπαψε να προβάλλει τον ιστορικό της προορισμό ως την ειμαρμένη που προόρισται να φέρει την ανθρωπότητα στη μετακαπιταλιστική εποχή και όχι ως εναλλακτικό δρόμο για τη μετάβαση από τη δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια κρίσιμη παράμετρο για την κατανόηση της Αριστεράς στις ημέρες μας, η οποία επιπλέον αναδεικνύει το έλλειμμα γνωσιολογίας και προτάγματος που τη διατρέχει.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Ίσως πρέπει να επισημάνουμε, πώς το γράψιμο της ιστορίας θα πρέπει να μας απασχολήσει εντονότερα από το γράψιμο επί της ιστορίας.

Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, ποιόν εξυπηρετεί η επαναλαμβανόμενη  ανάλυση και ακόμα πιο επαναλαμβανόμενη ρητορική καταδίκη, της πρόσφατα γραμμένης ιστορίας;

Οι “συγγραφείς” της “εκσυγχρονιστικής νεωτερικότητας” μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι (με τέτοια ολοκληρωτική συγγραφική επεξηγηματικότητα επί της γραμμένης ιστορίας).

._

Γ. Κοντογιώργης , 23 Ιουνίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η αιτία της νεοελληνικής κακοδαιμονίας, τις συνέπειες της οποίας βιώνει για μια ακόμη φορά με επώδυνο τρόπο το ελληνικό έθνος, έχει βαθιές ρίζες στην ιδεολογία της εξάρτησης που έφερε μαζί του το νεοελληνικό κράτος και η οποία δεν είναι απλώς πολιτική. Το διακύβευμά της είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορική ανάδυση και τη νομιμοποίηση της ηγεμονίας του Δυτικού Κόσμου στη νεότερη εποχή. Αυτή διέρχεται ευθέως όχι από τη γενεαλογία της σχέσης του Ελληνισμού με το Νεότερο Κόσμο, αλλά από τη θέση που “όφειλε” να του αποδοθεί στην ταξινομία της κοσμοϊστορίας.

Στο πλαίσιο αυτό, το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα εκλήθη να αναλάβει έναν ρόλο αποδόμησης του μείζονος Ελληνισμού, απαξίωσης του ελληνικού παρόντος και αποκοπής του από τα ιστορικά του πεπραγμένα. Ο ρόλος αυτός, καθιστούσε απολύτως αναγκαία τη συγκρότηση μιας κρατικής διανόησης με βαθιά εγχαραγμένη την ιδεολογία μιας παραρτηματικής πρόσδεσης του ίδιου του Ελληνισμού στην Εσπερία. Ιδεολογία απόσχισης των μετα-ρωμαϊκών του πεπραγμένων (του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας) από την “αρχαιότητα”.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Γιώρ. Κοντογιώργης, 30 Απριλίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η ευτυχία όσων μας κυβερνούν είναι ότι έχουν πετύχει, λόγω πανδημίας, αυτό που μέχρι τώρα ονειρεύονταν, αλλά θεωρούσαν ανέφικτο: την συσπείρωση του λαού στην εξουσία τους, στον λόγο και στις αποφάσεις τους. Σήμερα, δεν τους αμφισβητεί κανείς, ούτε και τολμάει να εξέλθει του σπιτιού του για να διαδηλώσει. Ας αναλογισθούμε τι συνέβη τα τελευταία χρόνια με τη στροφή των κοινωνιών σε αντισυμβατικές συμπεριφορές.

Πρόκειται όμως για πρόσκαιρη κατάσταση. Όταν η πανδημία υποχωρήσει και οι κοινωνίες αναπνεύσουν, θα κάνουν τον απολογισμό τους και θα αποτιμήσουν τις συνέπειες που θα είναι όλες δικές τους. Άλλοι θα έχουν απολυθεί και άλλοι θα έχουν χάσει το εισόδημά τους. Θα έχει αποσυντεθεί η οικονομία και θα έχουμε εισέλθει σε μία κρίση άλλου τύπου, που εάν οι κυβερνώντες δεν μεριμνήσουν να αντιμετωπίσουν έγκαιρα, θα επισπευσθούν οι εξελίξεις προς μια εξόχως ασταθή περίοδο, με ανατροπές που σήμερα δεν τις φανταζόμαστε.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: “Ένα πράγμα φοβούνται οι αγορές και οι ελίτ που τις διακινούν: Την αξίωση των κοινωνιών να γίνουν θεσμικές συνιστώσες του πολιτικού συστήματος“

Πως θα γίνει αυτό (ρωτάμε ως G-M-R);

Απαντά ο καθηγητής Γ.Κοντογιώργης: “με εθνική-πολιτισμική συνοχή“.

Αν συνεχιζόταν η συζήτηση, θα ετίθετο το ερώτημα “τι θα κάνουν με την εθνικη-πολιτισμική συνοχή οι Ελληνες;“, η δε απάντηση θα ήταν (είναι επί δέκα χρόνια τώρα), “μα θα αποφάσιζε ο λαός“. Συνεχίζουμε εμείς, “κι αν ο λαός αποφάσιζε έξοδο από ευρωζώνη ή και απο ΕΕ;“, “θα ήταν καταστροφικό” ή απάντηση.

Υποθετικός ο διάλογος, με δεδομένες όμως τις ένθεν και ένθεν ΕΠΙΛΟΓΕΣ.

Και το δημοψήφισμα του 2015;;;

Μεγάλη ιστορία κι αυτό. Για τους μεν ήταν καταστροφικό το ΟΧΙ, για τους δε (η G-M-R μεταξύ αυτών) ήταν καταστροφικό το ΝΑΙ.

Α, ξεχάσαμε , για την G-M-R, ήταν όχι μόνο καταστροφικό το ΝΑΙ, αλλά και πρόταση εσχάτης προδοσίας ενσωματωμένη σε δημοψήφισμα. Καμμία απορία;

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

._

Γ. Κοντογιώργης, 25 Απριλίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Πριν την εκδήλωση της πανδημίας, κυριαρχούσε η άποψη πως η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση ορίζει ένα άλλο σύστημα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ιδιοποίηση του συστήματος, που είναι εξ αντικειμένου εγκατεστημένο μέσα στα κράτη. Ιδιοποίηση από τον οικονομικό παράγοντα, ο οποίος με το όνομα “αγορές”, αυτονομήθηκε από το κράτος και φιλοδοξεί να παίξει ένα διακρατικό ρόλο.

Οι νέοι οικονομικοί ηγεμόνες έχουν θέσει σε ομηρία τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών και έχουν εκβάλει από το σκοπό της πολιτικής το συμφέρον των κοινωνιών. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί οι “αγορές” είναι πρωτογενώς παντοδύναμες, αλλά επειδή οι κοινωνίες παραμένουν εγκιβωτισμένες σε αξίες, σε θεσμούς και σε πολιτικές συμπεριφορές του 18ου αιώνα. Με άλλα λόγια, η μεν οικονομία έχει ήδη μεταβεί στο μέλλον, ενώ οι κοινωνίες παραμένουν δέσμιες σε ένα παρελθόν που παρήλθε ανεπιστρεπτί.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr