_.

Ηλία Φιλιππίδη, 3 Ιανουαρίου 2023

Έχει δικαίωμα ο Ελληνισμός να οραματίζεται;

Μία πρόταση για ένα νέο Ξεκίνημα.

Το δίλημμα ανάμεσα στον αφανισμό και την αναγέννηση.

Για μία επανάσταση των συνειδήσεων 

.   Το έλλειμμα της κοινωνικής πρωτοβουλίας.

Δεν πρόκειται για πολιτική πρωτοβουλία. Γενικώς υπάρχουν τέσσερα είδη πρωτοβουλιών: 

α. η κρατική (κυβερνητική και αυτοδιοικητική)

β. οι  πρωτοβουλίες των πολιτικών κομμάτων

γ. η ιδιωτική πρωτοβουλία (η επιχειρηματικότητα) και

δ. υπάρχει ένα ακόμη και μάλιστα πολύ σημαντικό είδος, η κοινωνική πρωτοβουλία. Όμως ένας από τους πολλούς λόγους, για τους οποίους η Ελλάδα θεωρείται καθυστερημένη χώρα, είναι το γεγονός της ατροφίας της κοινωνικής πρωτοβουλίας.

Ακόμη και στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως η κοινωνική πρωτοβουλία όχι μόνο δεν ενθαρρυνόταν  αλλά αντιθέτως συνθλιβόταν από την κρατική εξουσία, η οποία θέλει να έχει το μονοπώλιο της πρωτοβουλίας αλλά και από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία εφάρμοζαν την αρχή: «ό,τι δεν το ελέγχουμε, το πολεμάμε».

Στην ατροφία της κοινωνικής πρωτοβουλίας συμβάλλει και η αδράνεια της ελλαδικής κοινωνίας, η οποία στο πλαίσιο του πελατειακού κράτους έχει εθισθεί να εξαρτάται από το πολιτικό σύστημα και έχει περιορισθεί στο να χειροκροτεί και να ψηφίζει μία από τις υπάρχουσες κομματικές επιλογές με την λογική του «Μη χείρον βέλτιστον» ή της πλειοδοσίας των ρουσφετιών.

2.   Η δημογραφική και πολιτισμική παρακμή της Ελλάδας.

Δεν επιτρέπεται πια να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ζούμε σε ένα αποτυχημένο κράτος με μία αδύνατη και παραμελημένη οικονομία, ειδικά στον πρωτογενή τομέα, και μία κοινωνία υπό διάλυσιν. Τα Μνημόνια όχι μόνο δεν βελτίωσαν την κατάσταση αλλά την επιδείνωσαν με την πτωχοποίηση του λαού, την παραχώρηση των τραπεζών μας, συμπεριλαμβανομένης και της Τράπεζας της Ελλάδος, σε ξένα συμφέροντα αγνώστου προελεύσεως και την υποθήκευση της περιουσίας του Δημοσίου για 99 χρόνια (2016-2115)! Παράλληλα εξελίσσεται η διαδικασία, να περιέλθει η ιδιοκτησία μεγάλου μέρους των ακινήτων σε ξένα χέρια, είτε οικειοθελώς με αγοραπωλησίες σε πλουσιότερους αλλοδαπούς είτε με εκχώρηση των υποθηκευμένων ακινήτων στα Funds.

(more…)

_.

Γιάγκος Ανδρεάδης – Πέπη Ρηγοπούλλου., 04 Ιαν. 2022

Την πρώτη Ιανουαρίου 1922 το επίσημο ενδιαφέρον στην Ελλάδα μετακινήθηκε από την μνήμη της Επανάστασης του 21 στην μνήμη της Καταστροφής του 22.

Για την πλειοψηφία των Ελλήνων η μνήμη τέτοιων κορυφαίων – χαρμόσυνων είτε επώδυνων- γεγονότων δεν είναι θέμα επετείων διότι αυτά αφορούν στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας.

Για όσους ωστόσο θα ασχοληθούν και πάλι αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσουν από την μια ανάμεσα στις εξουσίες και σε κάποιους ιδεολογικούς συρμούς, -έτσι κι αλλιώς εχθρικούς προς ότι θεωρούν «εθνοκεντρισμό»- και από την άλλη στο κοινό αίσθημα που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία στις εκλογές και την δημοφιλία στα Μέσα, θα πρόκειται πάλι για μια δύσκολη υπόθεση.

Οι ρητορικές μετακινήσεις κάποιων διαχειριστών της μνήμης στην διάρκεια των επετειακών εκδηλώσεων υπήρξαν αρκετά διαφωτιστικές για ευρύτερα ζητήματα που σχετίζονται με την πρόσληψη του παρελθόντος του ελληνισμού που ενδεχομένως θα λειτουργήσουν εκ νέου για την επέτειο του 22.

Ερευνητές, σχολιαστές και άλλοι παράγοντες του εορτασμού ξεκίνησαν με δηλώσεις ότι δεν επρόκειτο να αναφερθούν στον «ρομαντικό» ύμνο των Ελλήνων επαναστατών, αλλά ότι θα προτείνουν ένα νέο αφήγημα, αποκαλύπτοντας τα λάθη ή/και τα εγκλήματά τους.

Ωστόσο, στην διαδρομή, άλλαξαν ρητορική και λεξιλόγιο. Αυτό που μάλλον μέτρησε, πέραν της πενίας των επιχειρημάτων τους, ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έστειλε εκ των κάτω πολλαπλά μηνύματα που βεβαίωναν ότι, παρά τις αναθεωρητικές ενστάσεις, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα και ο Κανάρης συνέχιζαν να είναι στην κοινή συνείδηση ήρωες και το Μεσολόγγι έπος.

(more…)

Ολγα Μαύρου, 29 Μαίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών στο Γκελεντζίκ προβλήθηκε την περασμένη εβδομάδα, αλλά δεν έγινε εκτενή αναφορά στο βαθύτατο ελληνικό παρελθόν της περιοχής, στο γεγονός ότι κάποτε εκεί υπήρχε η αρχαία ελληνική πόλη Τορικός και ότι στη γειτονιά υπήρχαν πολλά αρχαία ελληνικά μονοπάτια, που πλέον έχουν ξεχαστεί από τους Ελλαδίτες, ενώ με δυσκολία τα θυμούνται πια και όσοι είναι εκεί και τα διαβαίνουν.

Oι πρόσφυγες, από την Τραπεζούντα κυρίως, εγκαταστάθηκαν εκεί χίλια οκτακόσια χρόνια αργότερα. Ο ψευδοΣκύλαξ ή ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς έγραφε για την γειτονιά εκείνη: «Ἀπὸ Τανάϊδος δὲ ποταμοῦ ἄρχεται ἡ Ἀσία, καὶ πρῶτον ἔθνος αὐτῆς ἐστὶν ἐν τῷ Πόντῳ Σαυρομάται. Σαυροματῶν δέ ἐστιν ἔθνος γυναικοκρατούμενον. Τῶν γυναικοκρατουμένων ἔχονται Μαιῶται. Μετὰ δὲ Μαιώτας Σίνδοι ἔθνος· διήκουσι γὰρ οὗτοι καὶ εἰς τὸ ἔξω τῆς λίμνης· καί εἰσιν πόλεις ἐν αὐτοῖς Ἑλληνίδες αἵδε· Μετὰ δὲ Σινδικὸν λιμένα Κερκέται ἔθνος.Μετὰ δὲ Κερκέτας Τορέται ἔθνος καὶ πόλις Ἑλληνὶς Τορικὸς καὶ λιμήν. Μετὰ δὲ Τορέτας Ἀχαιοὶ ἔθνος.Μετὰ δὲ τούτους Κόλχοι ἔθνος καὶ Διοσκουρὶς πόλις καὶ Γυηνὸς πόλις Ἑλληνὶς καὶ Γυηνὸς ποταμὸς καὶ Χερόβιος ποταμός, Χόρσος ποταμός, Ἄριος ποταμός, Φᾶσις ποταμὸς. Φᾶσις Ἑλληνὶς πόλις.

Καὶ ἀνάπλους ἀνὰ τὸν ποταμὸν σταδίων ΡΠʹ, εἰς πόλιν (μάλην) μεγάλην βάρβαρον, ὅθεν ἡ Μήδεια ἦν· ἐνταῦθά ἐστι Ῥὶς ποταμός· Ἴσις ποταμός, Ληιστῶν ποταμός, Ἄψαρος ποταμός. Μετὰ δὲ Βύζηρας Ἐκεχειριεῖς ἔθνος, καὶ ποταμὸς Πορδανίς, καὶ Ἀραβὶς ποταμός, Λίμνη πόλις, Ὠδείνιος πόλις Ἑλληνίς. Μετὰ Ἐκεχειριεῖς Βέχειροι ἔθνος, Βεχειρικὸς λιμήν, Βεχειριὰς πόλις Ἑλληνίς. Μετὰ δὲ Βεχειρὰς Μακροκέφαλοι ἔθνος, καὶ Ψωρῶν λιμήν, Τραπεζοῦς πόλις Ἑλληνίς». Στην περιοχή αναφέρεται με το μεταγενέστερη ονομασία της (Πάγραι) και ο Αρριανός (393, 28, όχι στη ομώνυμη της Συρίας).

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Μάκ. Ανδρονόπουλος, 4 Ιανουαρίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο ορισμός της σύγχρονης ελληνικότητας, το εξ αρχής ανοιχτό Ταυτοτικό Ζήτημα δηλαδή, ενδέχεται  – έμμεσα ή άμεσα– να κυριαρχήσει στις επιστημονικές, ιδεολογικοπολιτικές και φιλοσοφικές ζυμώσεις που θα διεξαχθούν κατά τους πανηγυρικούς εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία. Το Ταυτοτικό διαπερνά τους δύο αιώνες ιστορίας της ελεύθερης Ελλάδας και κατά τις μεταπολιτευτικές δεκαετίες επανατέθηκε εκ των πραγμάτων, με διάφορες αφορμές…

Το τραύμα της προδοσίας της Κύπρου, η ένταξή μας στην ΕΕ και το περίφημο “ανήκομεν εις την Δύσιν”, η εισβολή των Αλβανών και των ευρωπαίων μεταναστών, το πέρασμα του οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, οι λοιδορίες που υπέστη ο ελληνικός λαός κατά τη δεκαετία της χρεοκοπίας, οι αυξανόμενες γεωπολιτικές απειλές και τα κύματα των μεταναστών από την Ασία και την Αφρική κράτησαν το Ταυτοτικό Ζήτημα στην επικαιρότητα. Στα σαράντα εφτά αυτά χρόνια τόσο η επιστημονική έρευνα, όσο και οι αναζητήσεις στο χώρο των τεχνών, της λογοτεχνίας, των ιδεών και της θεωρίας, παρά τις αντιθέσεις, οδήγησαν στην διεύρυνση και στην εμβάθυνση της έννοιας της “ελληνικότητας”.

Στο κοινωνικό πεδίο, οι διεργασίες αυτές κατέβαιναν άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε “αμάσητες” και κυρίως, αν όχι πάντα, ανακλαστικά με αφορμή διάφορα γεγονότα. Η πρόσληψη της ελληνικότητας στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες, παρά τον ερευνητικό και θεωρητικό πληθωρισμό, συντελούνταν συγκινησιακά και συναισθηματικά μέσω της μουσικής κατά κύριο λόγο. Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε εδώ όλες αυτές τις περίπλοκες διεργασίες, αυτό  –ελπίζουμε– θα το κάνουν άλλοι ειδικοί κατά τη διάρκεια του 2021. Εμείς απλώς θα τονίσουμε ότι το οντολογικό ερώτημα “αν γεννιέσαι Έλληνας ή γίνεσαι” παραμένει ουσιαστικά χωρίς τελεσίδικη απάντηση στο εθνικό φαντασιακό.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: “…απόσειση της νεοτερικής αιρετής μοναρχίας…” με ποιον τρόπο;

Αυτοαπόσειση;

Να την αποσείσουν, οι ΑΛΛΟΙ;

Να την αποσείσει, ο λαός, ο οποίος λαός καταπροδόθηκε από ΟΛΑ τα αλληλοσφαζόμενα και “βούρ για την Κατοχική Βουλή” αντιμνημονιακά σχήματα;

Μήπως οι Ειδήμονες (επιστήμονες-διανοούμενοι) οφείλουν να καταθέσουν επιχειρησιακό αποσειστικό (αντιστασιακό-απελευθερωτικό-αναγεννητικό) σχέδιο και αν δεν διαθέτουν τέτοιο να αφουγκραστούν τι σχετικό κυκλοφορεί από “μη Ειδήμονες” (π.χ. λέμε τώρα: https://greek-market-research.com/clink/d-a-d-a-dimosias-antidebtocracy-pragmatognomosynis/ );

_.

Γ. Κοντογιώργης, 31 Δεκεμβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η δημιουργία του ελλαδικού απολυταρχικού κράτους το 1832, και μάλιστα ως θνησιγενούς προτεκτοράτου, σήμανε την ολοκληρωτική αποτυχία της ελληνικής επανάστασης και την εγκαινίαση μιας θανάσιμης αντιμαχίας με τον ελληνισμό, ο οποίος βίωνε αδιάκοπα από την αρχαιότητα έως τότε το ανθρωποκεντρικό γινόμενο της ελευθερίας, και μάλιστα στη φάση της οικουμένης. Στο νέο του βιβλίο “Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος” (εκδόσεις Ποιότητα) ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης αποτυπώνει τη δραματική πορεία των Ελλήνων μακριά από τις πολιτικές ρίζες τους.

Η ελληνική επανάσταση του 1821 απέβλεπε όντως στην ανάκτηση του κράτους της οικουμένης, την κοσμόπολη, με υπόβαθρο τις πόλεις/κοινά, δομημένες πολιτειακά με όχημα την εταιρική οικονομία και τη δημοκρατία. Το κράτος της απολυταρχίας αποτέλεσε εξαρχής ξένο σώμα στον κορμό του ελληνισμού και, ως εκ τούτου, έθεσε ένα προαπαιτούμενο προκειμένου να μην απορριφθεί: την αποβολή των ανθρωποκεντρικών του θεμελίων (των κοινών, της εταιρικής οικονομίας, της δημοκρατίας) από το σώμα της ελληνικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση του κοσμοπολιτειακού του προτάγματος.

Για να υλοποιηθεί όμως το ζητούμενο, προϋπετίθετο να διαρρήξει ο ελληνισμός τη σχέση του με τις αξιακές κληρονομιές του, να αποξενωθεί από το πολιτισμικό του έρμα και να επανεκκινήσει την ιστόρησή του με ρήτρα τις οφειλές του στον “δυτικό κανόνα”. Εφεξής ο “Νεοέλληνας” εδιδάσκετο να βλέπει τον εαυτό του με τα μάτια του κράτους της απολυταρχίας και της διάδοχης συνταγματικής/αιρετής μοναρχίας, δηλαδή με την (περιορισμένη) οπτική του μεταφεουδαλικού ανθρώπου.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Γιώρ. Μιχαηλίδης, 21 Νοεμβρίου 2020

Τις τελευταίες δεκαετίες όπου στην Ελλάδα κυριάρχησε μία συντηρητική εσωστρέφεια, αγνοήθηκε σταδιακά ο οικουμενικός χαρακτήρας του Ελληνισμού. Οι Έλληνες «ξέχασαν» τις ελληνικές κοινότητες ανά τον κόσμο.

Κι αν σε έναν βαθμό είναι γνωστή, η ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης και η Ομογένεια των ΗΠΑ και της Αυστραλίας, τότε η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων αγνοεί την ύπαρξη των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας με την πανάρχαια ιστορία τους, τους Καλάς και άλλες μικρές κοινότητες στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή που έλκουν την καταγωγή τους από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στο κείμενο αυτό, όμως, θα ασχοληθούμε με τους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας. Ένα κομμάτι της κοινωνίας της γειτονικής χώρας που είναι αναγνωρισμένο ως μειονότητα. Που έλκει την καταγωγή του στους πρώτους αποικισμούς του 8ου π.Χ αιώνα, που επιβίωσε της ρωμαϊκής κατοχής και μπολιάστηκε με μετανάστες από την ηπειρωτική Ελλάδα της βυζαντινής και της οθωμανικής εποχής.

Η γέννηση της Μεγάλης Ελλάδας

Η ιταλική χερσόνησος νότια της Νάπολης, συμπεριλαμβανομένων των ακτών της Καλαβρίας, της Λουκάνιας, της Απουλίας, της Καμπανίας και της Σικελίας αποικήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες με τις μεταναστεύσεις της παλιάς Ελληνικής Διασποράς που σημειώθηκαν κατά τον 8ο αιώνα π.Χ.

(more…)

Πάνος Σαββόπουλος, 1 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η μεγάλη κίνηση της Σμύρνης γινόταν στον Φραγκομαχαλά. Εκεί, τα μαγαζιά ήταν στολισμένα και γεμάτα με κόσμο που ψώνιζε. Πολύς, όμως, ήταν και ο κόσμος που πήγαινε απλά για να δει την κίνηση. Συνήθως, μετά τα ψώνια ή τη βόλτα, ο κόσμος κατέληγε εκεί που τελείωνε ο Φραγκομαχαλάς στα μαγαζιά “Μυροβόλος Άνοιξις” και “Μπον Μαρσέ”, για να φάει καμία μπουγάτσα ή γαλακτομπούρεκο ή σάμαλι ή μπακλαβά κ.λ.π., αλλά κυρίως ζεστούς, αφράτους και μυρωδάτους λουκουμάδες.

Οι ταβέρνες στη Σμύρνη παραμονή της Πρωτοχρονιάς, και κυρίως αυτές στην προκυμαία, ήταν γεμάτες κόσμο – άντρες μόνο, φυσικά! Οι γλεντζέδες που πήγαιναν εκεί, δεν πήγαιναν για να φάνε, παρά για να σφίξουν κάνα ρακί ή τσίπουρο ή και κρασί με ολίγον, αλλά πάντα διαλεχτό μεζέ. Στις 22.00′ τραβιόντουσαν οι γλεντζέδες από τις ταβέρνες κι οι άλλοι απ’ τα καφενεία και τις μπυραρίες και μαζευόντουσαν στα σπίτια τους. Κι αυτό, γιατί θέλανε να ετοιμάσουν στο σαλόνι το αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, ώστε όταν θα χτυπούσαν στις 12.00′ τα μεσάνυχτα οι καμπάνες, το τραπέζι να είναι έτοιμο για «να το δει», όπως έλεγαν, ο Άη-Βασίλης.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr