_.

Γιάγκος Ανδρεάδης – Πέπη Ρηγοπούλλου., 04 Ιαν. 2022

Την πρώτη Ιανουαρίου 1922 το επίσημο ενδιαφέρον στην Ελλάδα μετακινήθηκε από την μνήμη της Επανάστασης του 21 στην μνήμη της Καταστροφής του 22.

Για την πλειοψηφία των Ελλήνων η μνήμη τέτοιων κορυφαίων – χαρμόσυνων είτε επώδυνων- γεγονότων δεν είναι θέμα επετείων διότι αυτά αφορούν στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας.

Για όσους ωστόσο θα ασχοληθούν και πάλι αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσουν από την μια ανάμεσα στις εξουσίες και σε κάποιους ιδεολογικούς συρμούς, -έτσι κι αλλιώς εχθρικούς προς ότι θεωρούν «εθνοκεντρισμό»- και από την άλλη στο κοινό αίσθημα που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία στις εκλογές και την δημοφιλία στα Μέσα, θα πρόκειται πάλι για μια δύσκολη υπόθεση.

Οι ρητορικές μετακινήσεις κάποιων διαχειριστών της μνήμης στην διάρκεια των επετειακών εκδηλώσεων υπήρξαν αρκετά διαφωτιστικές για ευρύτερα ζητήματα που σχετίζονται με την πρόσληψη του παρελθόντος του ελληνισμού που ενδεχομένως θα λειτουργήσουν εκ νέου για την επέτειο του 22.

Ερευνητές, σχολιαστές και άλλοι παράγοντες του εορτασμού ξεκίνησαν με δηλώσεις ότι δεν επρόκειτο να αναφερθούν στον «ρομαντικό» ύμνο των Ελλήνων επαναστατών, αλλά ότι θα προτείνουν ένα νέο αφήγημα, αποκαλύπτοντας τα λάθη ή/και τα εγκλήματά τους.

Ωστόσο, στην διαδρομή, άλλαξαν ρητορική και λεξιλόγιο. Αυτό που μάλλον μέτρησε, πέραν της πενίας των επιχειρημάτων τους, ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έστειλε εκ των κάτω πολλαπλά μηνύματα που βεβαίωναν ότι, παρά τις αναθεωρητικές ενστάσεις, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα και ο Κανάρης συνέχιζαν να είναι στην κοινή συνείδηση ήρωες και το Μεσολόγγι έπος.

(more…)

Σχόλιο GMR:  —-  Το σχόλιο που συνοδεύει την παρούσα ανάρτηση εστάλει και ως επιστολή στο email του αρθρογράφου, κ. Γιάγκου Ανδρεάδη.

Σεβαστέ Κύριε Γιάγκο Ανδρεάδη,

Το συνημμένο δημοσίευμα της ΕΣΤΙΑΣ, που ΔΕΝ διαψεύστηκε, μας ωθεί να “κάνουμε κάτι”^(*) σωστό ίσως μικρό στην αρχή, αλλά άμεσα. Οι Επί-κρατούντες πορεύονται ως ο Ελ Σίντ της κινηματογραφικής ταινίας.

Παρακάτω θα βρείτε όλα τα ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΚΑ (όπως η φύση της G-M-R) δουλεμένα, επιχειρήματα, τεκμηριώσεις προτάσεις, καταγγελίες, δράσεις/αντιστάσεις και , ΚΥΡΙΩΣ ΑΡΧΕΣ (επί των οποίων στηρίζονται οι προαναφερθείσες δραστηριότητες ενεργών πολιτών).

Από την εμπειρία, δυο γερές ΒΑΣΕΙΣ-ΑΡΧΕΣ λείπουν από διακεκριμένους πατριώτες, η δυνατότητα σε εύρος και βάθος κατανόησης αξιοποίησης του κατακτημένου νομικού πολιτισμού (πιο πολύ στο ταξικό πεδίο και στον νομικό τρόπο αντιμετώπισης του σφετερισμού λαϊκής κυριαρχίας και της εσχάτης προδοσίας, λιγότερο σε αυτό του Διεθνούς Δικαίου επί γεωπολιτικών ζητημάτων) και/είτε η εξέταση συνεργασιών με υπερεθνικούς οργανισμούς θεσμικούς και μη (από ΝΑΤΟ -ΕΕ ως Λέσχη Μπίλντρερμπεργκ) υπό το πρίσμα ΑΡΧΩΝ-ΗΘΟΥΣ (η GMR το ορίζει μέσα στα κείμενα συντομογραφικά αλλά και συμβολικά ως “δ.ά.δ.α.“).

Θεωρούμε από την εκτεταμένη και βαθιά τεκμηριωμένη βιωματική μας εμπειρία, πως πιο κοντά σε αρχές σε συνδυασμό με επί μέρους λύσεις, βρίσκεστε Εσείς μαζί με τους κ.κ. Λ. Αξελό και Λ. Βάσση. Στο σημείο αυτό αν θέλετε μπορείτε να δείτε και εδώ σχετικό TAG της GMR, με τίτλο “Θα θέλαμε τον Γ. Κοντογιώργη, τον Γ. Κασιμάτη, τον Π. Ήφαιστο,… ”

Επιθυμία μας μόνο η παροχή/ΣΥΝ-ΕΙΣΦΟΡΑ “πυρομαχικών εκ του οπλοστασίου μας” για μια ΕΙΡΗΝΙΚΗ αλλά ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ.

(*) “Με δεδομένο ότι οι άλλοι, όταν αξίζουν, δεν μας ζητούν να τους μαϊμουδίσουμε, αλλά να τους συναντήσουμε, αποκαλύπτοντας με την σκέψη και την πράξη σε αυτούς και σε μάς του ίδιους από πού κρατούμε και τι είμαστε.“

._

Γιάγκος Ανδρεάδης , 24 Ιουλίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο Ερντογάν αποφάσισε η Αγία Σοφία να γίνει αυτό που δεν είναι: Τζαμί. Η Αγία Σοφία όμως είναι κάτι άλλο: Κέντρο. Όχι «κέντρο του κόσμου», «ιερό κέντρο», αλλά, κάτι που περιέχει και υπερβαίνει όλα τα άλλα, Κέντρο. Μοναδικό αν και όχι το μόνο. Στο νου μου έρχονται τρία τουλάχιστον ακόμα: Ο Παρθενώνας, ο καθεδρικός ναός της Σαρτρ στην Γαλλία και το Τατζ Μαχάλ στην Ινδία. Το ότι είναι τόσα, ή περισσότερα, δεν αλλάζει την μοναδικότητά τους.

Υπάρχουν εκφράσεις τους σε κείμενα και εικόνες τους σε βιβλία ή και καρτ ποστάλ. Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με τον συγκλονισμό που γεννούν όταν κάποιος τα δει με τα μάτια του. Συγκλονισμός που σφραγίζει σώμα και ψυχή, συνείδηση και όνειρα. Και στα τέσσερα κυριαρχεί το φως. Εξωτερικό στον Παρθενώνα και στο Τατζ Μαχάλ. Εσωτερικό στην Αγία Σοφία και στην Σαρτρ, αλλά πάντοτε ίδιο: ένα και μοναδικό. Φως που οδηγεί τα βήματά μας. Τότε και τώρα.

Ο Όμηρος χάραξε μια για πάντα τα ελεύθερα βήματα των ποιητών. Η Αγία Σοφία το ορατό που αιχμαλωτίζει το αόρατο. Η Αγία Σοφία είναι το κέντρο. Μοναδικό, ανεπανάληπτο και πολυώνυμο. Τέτοιος –ένας και μοναδικός– είναι και ο Θεός του οποίου την σοφία υμνεί. Υπό την ακριβώς αντίθετη έννοια από την μισαλλόδοξη ισλαμική ρήση “Ένας είναι ο Αλλάχ”.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Ανδρεάδης Γιάγκος , 21 Ιουλίου 2015

Ο καθηγητής και σκηνοθέτης Γιάγκος Ανδρεάδης, μιλά για την παράσταση O Δον Κιχώτης των φαναριών

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη

Είναι δυνατό ο Τσε να ταυτιζόταν με τον Δον Κιχώτη; Η παράσταση του Γιάγκου Ανδρεάδη O Δον Κιχώτης των φαναριών: Μεταμορφώσεις του περιπλανώμενου από τον Θερβάντες στον Γκεβάρα, που πραγματοποιείται από το Κέντρο Κλασικού Δράματος από χτες μέχρι την Κυριακή στον Κινηματοθέατρο Τριανόν, μπορεί να μην απαντάει ακριβώς στο ερώτημα, ωστόσο είναι η αιτία εξαιτίας της οποίας μας αποκαλύπτεται η αδυναμία του Τσε για το αριστούργημα του Θερβάντες. Ο Δον Κιχώτης ήταν ένα από τα βιβλία που κουβαλούσε στο σακίδιό του και ένας σταθερό σημείο αναφοράς του.

Η αποκάλυψη αυτή είναι εξάλλου και η «μαγιά» της πραγματικά πρωτότυπης παράστασης που συνδυάζει εκτός από το κείμενο του Δον Κιχώτη, τα Ημερολόγια του Τσε, βιογραφίες του, βίντεο, το ισπανικό φλαμένκο και, τέλος, το Θεάτρο Σκιών δραματοποιώντας, όπως τονίζει ο εμπνευστής-σκηνοθέτης της και διευθύνων του Μεταπτυχειακού Προγράμματος Πολιτιστικής Διαχείρισης και του Κέντρου Κλασικού Δράματος και Θεάματος του Παντείου «από διαφορετικούς αλλά συγκλίνοντες δρόμους τα μεγάλα θέματα της περιπλάνησης, της Ουτοπίας και της εξέγερσης».

«Ανάμεσα στα τόσα εκατομμύρια των θαυμαστών του Δον Κιχώτη, της συγκλονιστικής δημιουργίας του Θερβάντες, συγκαταλέγεται και ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ού αιώνα. Ο Τσε Γκεβάρα», προσθέτει ο καθηγητής και σκηνοθέτης. «Ο Τσε είχε πάντα ένα αντίτυπο του έργου στο πολεμικό σακίδιό του και ταυτιζόταν με τον “Ιππότη της ελεεινής μορφής” στα προσωπικά και τα πολιτικά κείμενά του».

(more…)

Ανδρεάδης Γιάγκος , 3 Απριλίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Κάποιες προσωπικές και συλλογικές μου μνήμες κινητοποιήθηκαν από την πρόσφατη συζήτηση για το νέο ή/και σύγχρονο πατριωτισμό, κατ’ αντιπαράθεση προς τον άλλο, τον οποίο ίσως πρέπει πια να αποκαλούμε παλαιό. Επίσης, από τον διάλογο με άλλες απόψεις που θεωρούν ότι κάθε πατριωτισμός είναι ένα βδέλυγμα και όχι σπάνια στηρίζουν αντίστοιχες πράξεις.

Ζητώ συγγνώμη διότι θα αντλήσω στοιχεία από την ιστορία της οικογενείας μου, όχι πολύ διαφορετικής από αυτήν πολλών άλλων ελληνικών οικογενειών. Συν τοις άλλοις ο εθελούσιος εγκλεισμός λόγω κορωναϊού και ηλικίας που με κατατάσσει στις ευπαθείς ομάδες, μαζί με μια κάποια ανησυχία για τις εξελίξεις, συμβάλλουν στην ανάδυση αυτή της μνήμης.

Ξαναβλέποντας την οικογενειακή μου ιστορία είμαι αναγκασμένος να παραδεχθώ ότι σφραγίζεται από αυτό τον παλιού τύπου πατριωτισμό. Το ίδιο το όνομά μου, Ανδρεάδης, είναι ψευδώνυμο, που έλαβαν οι πρόγονοί μου από το Δυρράχιο όταν το 1821 κατέβηκαν στην Πελοπόννησο, Καλαμάτα, για να λάβουν μέρος στην Επανάσταση. Περιμένω, εννοείται, τα πορίσματα της επιτροπής σοφών που θα αναδείξουν την αλήθεια για την Επανάσταση του ’21, αναμφίβολα εμφορούμενοι από το πνεύμα του νέου πατριωτισμού, για να αποφασίσω, αν οι πρόγονοι έπραξαν καλώς ή κακώς.

……..

Ό,τι αγάπησα σε κάθε γωνιά του κόσμου από την Ευρώπη τις ΗΠΑ, το Βελιγράδι, την Κούβα, την Ινδία και την Κίνα και ό,τι αγάπησα στην Ελλάδα είναι ένα. Προφανώς, για κάποιους το επίθετο αυτού του πατριωτισμού, που είναι αυτονόητα και διεθνισμός, είναι “παλαιός ή ντεμοντέ πατριωτισμός” κατ’ αντίθεση προς τον νέο, τρέντυ, πατριωτισμό που έγινε πρόσφατα θέμα συζήτησης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr