Σχόλιο GMR: Η G-M-R αναρτά το συνημμένο λινκ, χωρίς καν να το έχει ανοίξει.

Αναρτά ένα λινκ με πιασιάρικο τίτλο, ένα λινκ, που έχει ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ (και ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ και σαν τέτοιο το αναρτούμε).

Γιατί το λέμε αυτό;

Διότι από το εδώ (Περί λευκού και αποχής – Μία απάντηση στον Γιάννη Μαύρο –7/7/2019) άρθρο του κου Νίκου Μπινιάρη, προκύπτει πως ο ΜΟΝΟΣ τελικά ΤΡΟΠΟΣ, ο εκ Θεού δοσμένος τρόπος, να κυβερνώνται και ταυτόχρονα να αντιδρούν στον τρόπο που κυβερνώνται, τα ΘΥΜΑΤΑ, είναι η κάθε τέσσερα χρόνια καταφυγή στις κάλπες ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Οι δε, ανώτερου του κοινού πνευματικού επιπέδου συμπολίτες, διατηρούν — το πως (δεν) είναι άλλο θέμα — το δικαίωμα, να απευθύνουν προτάσεις εις ώτα ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Είναι ΤΥΧΑΙΟ (;) το πως το συνημμένο e-mail (βλ. φωτο στο τέλος του σχολίου) προς κο Σταύρο Λυγερό/slpress, κόπηκε στα θαύματα και δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να έχει ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ με αντίστοιχες αιτήσεις δημοσίευσης, όπως πχ των αιτήσεων δημοσίευσης των κκ Γιομπατζολιά, Μπινιάρη, κλπ;

Ας προβληματιστούν μερικοί αρθρογράφοι (όχι όλοι φυσικά, διότι υπάρχουν και έντονες συνδέσεις με προκαταλήψεις, συμφέροντα, αυτά κι αν, δημοσιολογικός ναρκισσισμός-εδώ διαβάζουν πολλοί).

Συν-εισφέρουμε για τον προβληματισμό, με την εδώ, κομμένη στα θαύματα από slpress/Σταύρο Λυγερό, πρόταση-τρόπο συμμετοχής στα κοινά.

._

Νίκ. Μπινιάρης, 1 Μαρτίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Θα ήταν ευχής έργον αν μπορούσαμε έστω να τραγουδήσουμε. Το μόνο που κάνουμε μέχρι στιγμής είναι να κρώζουμε. Αυτό το αρχαίο έθνος –ο όρος έθνος υπάρχει στο πλατωνικό έργο– έχει εδώ και πολλές δεκαετίες υποστεί μια ιστορική διαφθορά. Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών του ταγών αλλά και μεγάλο μέρος του λαού έχει υποστεί όχι την αγοραία επονομαζόμενη διαφθορά, αλλά κάτι βαθύτερο. Έχει υποστεί μια ψυχική διαστροφή. Η διαστροφή αυτή συνίσταται στην απώλεια του φυσικού αισθήματος της επιβίωσης, ένα ορμέμφυτο με το οποίο έχει προικίσει η φύση κάθε έμβιο ον, παρότι η Ελλάδα δέχεται εισβολή.

Δυστυχώς, ανεπίληπτα, κάπου μεταξύ του “δεν διεκδικούμε τίποτα” και η “ΕΕ αποτελεί ασπίδα προστασίας μας” χάσαμε το πρωτογενές αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Σε αυτό συνέβαλε και η ξαφνική ευμάρεια ενός λαού, ο οποίος μαστιζόταν επί δύο τουλάχιστον χιλιετηρίδες από απόλυτη φτώχεια και ανασφάλεια. Δεν είμαστε ιστορικά ο μόνος λαός ο οποίος έχει υποστεί τέτοια μοίρα. Και οι Χετταίοι το ίδιο υπέστησαν.

Εμείς πάντως από τη δεκαετία του ’70 με τη δημογραφική μας συρρίκνωση δηλώσαμε πως οι μάχες για μας έχουν τελειώσει. Η επιθυμία του θανάτου έχει πλέον γίνει συνώνυμη με την επιθυμία της ηδονής της καλής ζωής. Μιας καλής ζωής που ανακαλύψαμε πως υπάρχει κάπου εκεί έξω σε επιδόματα, συντάξεις, δάνεια, και στην επίπλαστη ασφάλεια μιας παχύσαρκης κουτσομπόλας και αργοκίνητης γριάς που λέγεται ΕΕ. Εκεί ψάχναμε για ένα καταφύγιο. Υποθέσαμε πως το βρήκαμε και αφεθήκαμε να ανταλλάζουμε κούφια λόγια, τα οποία καλά-καλά δεν κατανοούσαμε τι ακριβώς εννοούσαν.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr