Της Ελένης Γούλα, 21-1-2018

Ως «Μακεδονία» ορίζεται η ιστορική περιοχή της βαλκανικής χερσονήσου που εκτείνεται από το όρος Σκάρδος, βόρεια της πόλης των Σκοπίων, ως την κοιλάδα των Τεμπών νότια κι από την οροσειρά της Ροδόπης ανατολικά, ως τον ορεινό όγκο της Πίνδου δυτικά. Αυτά είναι τα κοινώς αποδεκτά όρια της νεώτερης γεωγραφικής Μακεδονίας που διαμορφώθηκαν τον 19οαιώνα κατά την περίοδο αποδυνάμωσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Παρότι η περιοχή αυτή δεν προσφέρεται από πλευράς γεωμορφολογίας κι ιστορίας ως  μια ενιαία γεωγραφική οντότητα, εντούτοις θεωρήθηκε «φυσική» γεωγραφική περιοχή, που εκτείνεται στην επικράτεια τριών γειτονικών κρατών: στην Ελλάδα, όπου ανήκει η μισή περίπου έκταση και κατοικεί ο μισός πληθυσμός της, στην πλειονότητά του εθνικά ομοιογενής, στα Σκόπια (ΠΓΔΜ) όπου ανήκει σχεδόν το 40% της έκτασης και κατοικείται κυρίως από Σλάβους κι Αλβανούς, και στη Βουλγαρία που ανήκει το 10% της έκτασης, στην περιοχή Μπλαγκόεβγκραντ. Πρόκειται για την πρώην Ανατολική Ρωμυλία την οποία προσάρτησε πραξικοπηματικά η Βουλγαρία το 1885 και το 1919 με την συνθήκη του Νεϊγύ ο ελληνικής προέλευσης πληθυσμός της υποχρεώθηκε σε ανταλλαγή με τους Βουλγάρους της Ελλάδας.

Η ονομασία αυτή υιοθετήθηκε για την ευρύτερη αυτή περιοχή επειδή στα τέλη 19ου και στις αρχές του 20ου αι. η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Σερβία διεκδικούσαν εδάφη της τότε θνησιγενούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκαλώντας το διεθνώς γνωστό Μακεδονικό Ζήτημα.  Όποιος βέβαια γνωρίζει στοιχειωδώς ιστορία  δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι η ευρύτερη αυτή περιοχή, που κατοικείται τους τελευταίους αιώνες από λαούς διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκεύματος, οφείλει την ονομασία της στην Μακεδονία της Ελλάδας, όπου κατά την αρχαιότητα είχε συσταθεί το ελληνικό βασίλειο της Μακεδονίας που άκμασε τον 4ο αιώνα π.Χ. επί βασιλείας του Φιλίππου του Β και του γιου του Αλεξάνδρου Γ, γνωστός ως  Μέγας Αλέξανδρος. Δεν μπορεί επίσης ν’ αμφισβητήσει ότι Μακεδονικό έθνος δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ στην ευρύτερη αυτή περιοχή, η οποία από τον 6ο αι. μ.Χ. κατοικήθηκε από σλαβικά φύλα που εκχριστιανίστηκαν από το Βυζάντιο και άλλα είτε υποτάχτηκαν κι ενσωματώθηκαν σε αυτό, είτε σύστησαν δικά τους κράτη.

Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρείται να διαμορφωθεί όχι μόνο Μακεδονικό κράτος, αλλά και Μακεδονικό έθνος για να εξυπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ισχυρών. Αυτό επιχειρείται να γίνει με το κρατίδιο των Σκοπίων, το οποίο οι «σύμμαχοι και εταίροι» μας επιθυμούν να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί διεθνώς και κυρίως από τα μέλη της συμμαχίας. Η Ελλάδα λοιπόν καλείται να δώσει τη συγκατάθεσή  στο προτεινόμενο όνομα «Νέα Μακεδονία». Και η ελληνική κυβέρνηση την έδωσε! Τι μπορεί όμως αυτό να σημαίνει για την Ελλάδα αλλά και για την ευρύτερη περιοχή ; 

Το κρατίδιο των Σκοπίων  καταλαμβάνει την περιοχή της πάλαι ποτέ ρωμαϊκής επαρχίας της Δαρδανίας, ενώ η ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας εκτεινόταν νοτιότερα. Η περιοχή αυτή επί Τίτο ονομάστηκε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» κι αποτελούσε ένα από τα ομόσπονδα κράτη της Γιουγκοσλαβίας. Όταν η Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε, τη δεκαετία του 1990, από νατοϊκά στρατεύματα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ, το κρατίδιο των Σκοπίων ονομάστηκε το 1992 Πρώην Γιouγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ ή FYROM). Αυτή τουλάχιστον ήταν η επίσημη ονομασία που υιοθετήθηκε, την οποία αναγνώριζε και η Ελλάδα, αλλά ανεπισήμως τα ίδια τα Σκόπια, όπως και η πλειονότητα της Διεθνούς Κοινότητας, το αποκαλούσαν «Μακεδονία».

Τα Σκόπια έχουν  ως  εθνική επέτειο την εξέγερση του Ίλιντεν του 1903 (όταν η περιοχή ήταν επί οθωμανικής ακόμη κυριαρχίας) θεωρώντας πως σηματοδοτεί την αρχή της σλαβομακεδονικής εθνογένεσης (η ίδια επέτειος γιορτάζεται και από τους Βουλγάρους όχι όμως ως εθνική).  Η εξέγερση αυτή υποστηρίζεται ότι  διοργανώθηκε από δύο αλληλομισούμενες Μακεδονικές Επαναστατικές Οργανώσεις (ΜΕΟ), εκ των οποίων η μία επιζητούσε τη δημιουργία αυτόνομου μακεδονικού κράτους και η άλλη την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Τελικά επικράτησε η ηγεσία της δεύτερης οργάνωσης, ενώ οι αυτονομιστές εκδιώχθηκαν και η εξέγερση καταστάλθηκε βίαια από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Όμως με αφορμή την αιματηρή καταστολή του Ίλιντεν, Ρώσοι και Αυστριακοί έσυραν τον σουλτάνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και του επιβλήθηκαν μεταρρυθμίσεις.  Όλες οι μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν τους βαλκανικούς λαούς έμειναν στο «θα»,  αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής πέτυχαν να κερδίσουν την αστυνόμευση της περιοχής. Ένας Ιταλός οργάνωσε τη χωροφυλακή και δημιουργήθηκαν πέντε «πολυδύναμα» αστυνομικά κέντρα. Της Δράμας με Άγγλο διοικητή, των Σερρών με Γάλλο, του Μοναστηρίου με Ιταλό, των Σκοπίων με Αυστριακό και της Θεσσαλονίκης με Ρώσο! Από τις «μακεδονικές διοικητικές ρυθμίσεις» εξαιρέθηκε  ένα τεράστιο κομμάτι από το Κοσσυφοπέδιο, που δεν υπήρχε κανένας λόγος να λέγεται Μακεδονία, αλλά μπήκε στο κόλπο, ώστε, μέσω αυτού,  να μπορέσει κάποια στιγμή να έχει λόγο επέκτασης στο Αιγαίο και η Αυστροουγγαρία. Δυο χρόνια αργότερα, δεν άλλαξε τίποτα υπέρ των βαλκάνιων λαών, αλλά η χωροφυλακή ελεγχόταν από εκπροσώπους των μεγάλων δυνάμεων κι είχε  ανάψει για τα καλά ο Μακεδονικός Αγώνας.  Υποστηρίζεται επίσης,  πως οι απόγονοι των εκδιωχθέντων αυτονομιστών που κατέφυγαν στην Αμερική και την Αυστραλία χρηματοδότησαν το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων.

Ο Τίτο θέλοντας να δημιουργήσει στο υπογάστριο της σοβιετικής ΕΣΣΔ (πρώην Ρωσίας) ένα ανάχωμα στην επέκταση των καπιταλιστικών χωρών της Δύσης – στη σφαίρα επιρροής των οποίων ανήκε και η Ελλάδα- χρειαζόταν το όνομα «Μακεδονία» για να δημιουργήσει ένα κομμουνιστικό κράτος που θα έφτανε ως το Αιγαίο. Το σχέδιο αυτό είχε τη συναίνεση και της ηγεσίας του τότε ΚΚΕ.  Οι σημερινοί διοργανωτές του παιχνιδιού, δηλαδή οι γεννήτορες του κρατιδίου των Σκοπίων, χρειάζονται το όνομα για να δημιουργηθεί ένα δικό τους προτεκτοράτο στο υπογάστριο της Ρωσίας, αφενός για να ανακόψουν την επέκτασή της προς το Αιγαίο και την επιρροή της στην περιοχή των Βαλκανίων, κι αφετέρου για να διασφαλίσουν την ασφαλή διέλευση των ενεργειακών αγωγών και των στρατευμάτων τους.

Η δημιουργία ενός τέτοιου κρατιδίου όμως προϋποθέτει οι λαοί που κατοικούν την περιοχή να απολέσουν τις εθνικές τους ταυτότητες και να υιοθετήσουν μια νέα συλλογική ταυτότητα. Πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί ένα νέο ιστορικό κι εθνικό «Μακεδονικό» αφήγημα που απευθυνόμενο στο συλλογικό ασυνείδητο των κατοίκων θα συμβάλλει στη διαμόρφωση νέων συνειδήσεων.

Το νέο «μακεδονικό» αφήγημα των Σκοπίων, του υβριδικού αυτού προτεκτοράτου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όπως διαμορφώνεται μέσα από το πρόγραμμα «Σκόπια 2014»,  στόχο έχει να σφυρηλατήσει και να παγιώσει την «μακεδονική» εθνική ταυτότητα του πολυφυλετικού κρατιδίου. Για το λόγο αυτό δεν μετατρέπουν μόνο σε Σλάβους τον Κύριλλο και Μεθόδιο, ή τους ιθύνοντες της εξέγερσης του Ίλιντεν σε Σκοπιανούς, αλλά καθιστούν και την Κλεοπάτρα σύγχρονη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (!), βρίσκουν «Μακεδόνες» απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Πακιστάν και τους υποδέχονται με  τιμές στα Σκόπια. Στο προπαγανδιστικό αυτό πρόγραμμα κύριο ρόλο παίζει η μνημειακή αρχιτεκτονική με την οποία επιχειρούν να επιβάλλουν το νέο τους εθνικό αφήγημα. Έτσι βαφτίζουν «μακεδονικό στυλ» το μπαρόκ και το ανάγουν στον 4ο αι. π.Χ. για να δικαιολογήσουν την χολυγουντιανής έμπνευσης γκροτέσκο  τέχνη που προωθούν. Και μετά από κάποιες δεκαετίες προπαγάνδας οι κάτοικοι δηλώνουν με περηφάνια ότι είναι «Μακεδόνες» έχοντας οικειοποιηθεί παράταιρα πολιτισμικά σύμβολα διαφόρων λαών κι έχοντας παράλληλα απολέσει τη δική τους πολιτισμική κι εθνική ταυτότητα.

Τα προγράμματα βέβαια αυτά είναι λογικό να προκαλέσουν την αντίδραση άλλων εθνοτήτων. Έτσι βλέπουμε ότι μετά την υιοθέτηση της αλβανικής και της σλαβικής ως επίσημες γλώσσες του κρατιδίου, οι Αλβανοί επιδίδονται σε καταστροφές μνημείων, και κυρίως αυτών που παραπέμπουν στο αφήγημα της Μακεδονίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το παιχνίδι που παίζεται τώρα με την ελληνική Μακεδονία θα μπορούσε σε συμβολικό επίπεδο να παραλληλιστεί με την περίπτωση του Κοσσόβου. Το Κοσσυφοπέδιο είναι η περιοχή που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της συλλογικής κι εθνικής ταυτότητας των Σέρβων από τον 14ο αι. Η μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389) εναντίον των επεκτεινόμενων τότε Οθωμανών καθιερώθηκε από τον 19ο αιώνα ως εθνική εορτή των Σέρβων. Ωστόσο, τώρα η περιοχή αυτή θεωρείται αλβανική  κι οι Σέρβοι ξεριζώθηκαν βίαια μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, χάνοντας όχι μόνο την πατρίδα τους αλλά και το συμβολικό ορόσημο της συλλογικής τους συνείδησης.

Η περίπτωση της Μακεδονίας αποτελεί ένα κραυγαλέο παράδειγμα  κατάχρησης της Δημόσιας Ιστορίας στο βωμό των πολιτικών και γεωστρατηγικών επιδιώξεων των Αγορών και της Παγκοσμιοποίησης. Τα ιστορικά δεδομένα, οι ιστορικές πηγές, τα αρχαιολογικά ευρήματα, δεν έχουν καμία σημασία αυτά καθ’ αυτά. Μπαίνουν στο μπλέντερ, κόβονται ράβονται, απλοποιούνται, παραποιούνται για να σχηματίσουν νέες ιστορικές αφηγήσεις, νέους μύθους, νέα εθνικά αφηγήματα προπαγάνδας που στόχο θα έχουν να διαμορφώσουν νέες συλλογικές κι εθνικές συνειδήσεις, ώστε να εξυπηρετηθούν τα πολιτικά, γεωστρατηγικά κι οικονομικά συμφέροντα της Νέα Τάξης.

Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται κατανοητή η επιλογή του όρου «Νέα Μακεδονία» ως εθνικό προσδιοριστικό του υβριδικού κρατιδίου των Σκοπίων που προέκυψε μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από τις νατοϊκές δυνάμεις, τις ΗΠΑ, και την ΕΕ.

Το ουσιαστικό ερώτημα είναι γιατί ζητάν την αναγνώριση του ονόματος από την Ελλάδα; Δεν τους αρκεί που, με την προπαγάνδα και την παραχάραξη της ιστορίας που  τόσα χρόνια έχει γίνει, όλος ο κόσμος τους αποκαλεί «Μακεδονία» (ασχέτως του επιθετικού προσδιορισμού); Αν τα Σκόπια μετονομάζονταν σε “USA slaboalbanian pseudomakedonian”,(που ανταποκρίνεται και περισσότερο στα πραγματικά δεδομένα), θα το αναγνωρίζαμε ;

Με το να δίνουμε τη συγκατάθεσή μας  στο όνομα Μακεδονία που διεκδικούν τα Σκόπια αναγνωρίζουμε ότι τους παραδίδουμε και το συμβολικό νόημα του ονόματος που έχει διεθνώς καταχωρηθεί ως σήμα κατατεθέν. Κι αυτό είναι ο οικουμενισμός της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Παράλληλά, επισημοποιούμε την προπαγάνδα τους και τα αλυτρωτικά τους σχέδια για μια Μακεδονία που θα φτάνει ως το Αιγαίο, αλλά δεν θα έχει τίποτα να κάνει με την Ελλάδα. Επίσης, δίνουμε τη συγκατάθεσή μας για την παραχάραξη της ιστορίας όλης της ευρύτερης περιοχής. Δίνουμε τη συγκατάθεσή μας για την αλλοίωση συλλογικών κι εθνικών συνειδήσεων των λαών που κατοικούν στην περιοχή αυτή, μεταξύ των οποίων και των Ελλήνων της Μακεδονίας. Και μάλιστα παραδίδουμε αυτό το όνομα με τις ευχές μας σε ένα κρατίδιο που είναι αποτέλεσμα διάσπασης κυρίαρχου κράτους, σε ένα υβριδικό προτεκτοράτο της παγκοσμιοποίησης που αναζωπυρώνει και προωθεί αλυτρωτικά οράματα.

Στην ουσία το όνομα αποτελεί τον δούρειο ίππο για να προωθηθούν τα γεωστρατηγικά και οικονομικά σχέδια των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων, στην περιοχή. Γι’ αυτό το λόγο  ενέχει σημαντικούς κινδύνους  για τη μελλοντική διατήρηση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Τα σχέδια των σύγχρονων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προβλέπουν διεθνοποίηση της περιοχής, όπερ προϋποθέτει εδαφικό διαμελισμό  της Ελλάδας. Με την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας της χρήσης του όρου «Μακεδονία» ως εθνικό προσδιορισμό των Σκοπίων ανοίγει ο δρόμος για τη διεθνοποίηση της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας και τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας μας. Αυτό σχεδιάζεται και για τη Θράκη (τη γέφυρα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας όπως είπε ο Ερντογάν) και για το Αιγαίο (τη θάλασσα ειρήνης και διαλόγου, όπως είπε ο Τσίπρας).

Στην ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, δεν μπορεί να καταλογιστεί άγνοια, αφέλεια, επιπολαιότητα. Μόνο δοσίλογη και προδοτική είναι μια κυβέρνηση που αυθαίρετα παραχωρεί το όνομα «Μακεδονία» σε ένα υβριδικό προτεκτοράτο της παγκοσμιοποίησης προκειμένου τα Σκόπια να μπουν στο ΝΑΤΟ. Βέβαια, η απόφασή της στην αναγνώριση της ονοματοδοσίας «Μακεδονία» αποτελεί την κατάληξη της ενδοτικής στάσης προηγούμενων κυβερνήσεων κι άλλων κομμάτων. Η ελληνική πολιτική ελίτ της μεταπολίτευσης συμβιβάστηκε κι υποτάχτηκε στις επιταγές των οικονομικών πατρόνων της Ελλάδας. Επί Τίτο η ελληνική κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή (του εθνάρχη) αναγνώρισε χωρίς πολύ δράμα μια δημοκρατία της Μακεδονίας, υπογράφοντας τη συμφωνία περί αμοιβαίων δικαστικών σχέσεων (18/6/1959). Το 1992 η Ελλάδα, με υπουργό εσωτερικών τον Α. Σαμαρά, αναγνώρισε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας να γίνει δεκτό στον ΟΗΕ το κρατίδιο των Σκοπίων, που τον προηγούμενο χρόνο είχε αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία, με την ονομασία  ΠΓΔΜ/ FYROM  και χωρίς σημαία.

Μια έντιμη, πατριωτική κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κι ανεξάρτητου κράτους που προασπίζει την ασφάλεια και τα συμφέροντα του λαού της δεν θα αποδεχόταν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης να επεμβαίνουν και να διαμελίζουν ενιαία, κυρίαρχα κράτη, δημιουργώντας κράτη-μαριονέτες των δικών τους συμφερόντων. Δεν θα αναγνώριζε ποτέ  στα βόρεια σύνορά του ένα ψευδοκράτος που, εξυπηρετώντας τα ιμπρεριαλιστικά σχέδια των γεννητόρων του, λειτουργεί ως αναμοχλευτής αλυτρωτικών οραμάτων θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής.

Όμως, το δοσίλογο πολιτικό σύστημα της μνημονιακά κατεχόμενης Ελλάδας   έχει συναινέσει στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, όπως επιβάλει η ΕΕ και οι Αγορές. Έχει, κατ’ επιταγήν των Θεσμών, ρευστοποιήσει υποδομές, δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Έχει εξαθλιώσει και οδηγήσει στη γενοκτονία τον ελληνικό λαό. Αυτό το πολιτικό σύστημα τώρα είναι έτοιμο να θέσει επί χάρτου και τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας μας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πειθήνια εφαρμόζει τις εντολές των ΗΠΑ, της ΕΕ, των Θεσμών. Κι εφόσον τώρα απαιτείται να δοθεί η έγκριση του ονόματος για να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και το υβριδικό κρατίδιο  να λειτουργήσει ως μόνιμη βάση του νατοϊκού στρατού, πρέπει χωρίς ολιγωρία να δοθεί. Και με ονομασία που συμβολίζει την έναρξη μιας νέας εποχής. Τον οικουμενισμό της παγκοσμιοποίησης και των Αγορών!

Κι αυτά πρέπει να περάσουν αποπροσανατολίζοντας το λαό από το ουσιαστικό διακύβευμα. Εν μέσω του θορύβου που προκάλεσε η συζήτηση για το Σκοπιανό πέρασαν τα μέτρα του 4ου πολυνομοσχεδίου! Παράλληλα, η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει την Κοινή Γνώμη εστιάζει τη συζήτηση στο ποιο επίθετο θα ήταν καταλληλότερο να δοθεί κι όχι στο ότι ένα προτεκτοράτο της παγκοσμιοποίησης καπηλεύεται μια ονομασία κι επί αυτής επιχειρεί να διαμορφώσει μια τεχνητή «εθνική» συνείδηση για να λειτουργήσει ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην ευρύτερη περιοχή. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα εθνικιστικό κλίμα που όχι μόνο θα ανάψει τα αίματα μεταξύ των βαλκάνιων λαών, αλλά θα διχάσει και τον ελληνικό λαό.

Πατριδοκάπηλοι «εθνικοπατέρες» του συστήματος, που θρέφονται από αυτό και το συντηρούν, επιθυμώντας να δρέψουν δάφνες πατριωτισμού για να τις εξαργυρώσουν εκλογικά, υποκριτικά προβάλλουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας αποσκοπώντας στον αποπροσανατολισμό της Κοινής Γνώμης. Ακόμα κι η συγκυβέρνηση των ΑΝΕΛ αντιτίθεται στο επίθετο του ονόματος! Κάποιοι από αυτούς (Καρατζαφέρης, Λεβέντης) καλούν τον λαό σε συλλαλητήριο την Κυριακή 21 Γενάρη, όμως καμία νύξη για το ουσιαστικό διακύβευμα. Την ίδια στιγμή άλλοι εκπρόσωποι του συστήματος (Μπουτάρης) σπεύδουν να χαρακτηρίσουν το συλλαλητήριο «κατάπτυστο», ενώ παράλληλα οργανώσεις του Σόρος ετοιμάζουν αντισυγκεντρώσεις για να περάσουν διχαστικά τα μηνύματα του διεθνισμού. Στόχος να μηδενιστεί και να περιθωριοποιηθεί κάθε γνήσια πατριωτική φωνή!

Ωστόσο, άσχετα από τις μύχιες προθέσεις των συστημικών διοργανωτών του συλλαλητηρίου και των συστημικών επικριτών του, το κάλεσμα βρήκε ευρεία λαϊκή απήχηση κι  αναμένονται μεγάλες κινητοποιήσεις πολιτών τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Εξωτερικό. Απ’ την άλλη, δεν είναι λίγοι οι πολίτες  που αναρωτιούνται «τι μου ετοιμάζουν πάλι στην πλάτη μου;» προτιμώντας τη σιωπή και την αποχή. Το λαϊκό αισθητήριο αναμένει την επόμενη εθνική προδοσία είτε παραμένοντας σιωπηρό, είτε αντιδρώντας αντανακλαστικά.

Η ευρεία λαϊκή κινητοποίηση  αντικατοπτρίζει τη σωρευμένη  οργή και δυσαρέσκεια για την εξαθλίωσή του ελληνικού λαού, για την εξαπάτησή του, για την εθνική του ταπείνωση. Αυτή την οργή το σύστημα επιθυμεί να ποδηγετήσει  χρησιμοποιώντας κάθε μέσο επικοινωνιακής προπαγάνδας με στόχο τον αποπροσανατολισμό της Κοινής Γνώμης  σε επουσιώδεις ατραπούς και το διχασμό του ελληνικού λαού.  Αναμοχλεύονται ένστικτα και καλλιεργούνται ιδεοληψίες αλλά  κουβέντα καμία για το ουσιαστικό διακύβευμα: την Κατοχή της Ελλάδας μέσω του χρέους! Την διέλευση του αγωγού ΤΑΡ από την Βόρεια Ελλάδα που προμηνύει τον διαμελισμό των εδαφών της χώρας μας. Την μετατροπή της Ελλάδας σε στρατιωτική βάση για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών συμφερόντων των Ισραηλινών, των Αμερικανών, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.

Στην παρούσα φάση τα εθνικά μας ζητήματα σε όλα τα μέτωπα, Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο, «τακτοποιούνται», και μάλιστα με διαδικασίες fast track, από κυβερνήσεις-συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, οι οποίες παραδίνουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και συναινούν, επί της ουσίας, στην κατάργηση της ίδιας της κρατικής μας υπόστασης.

Ο Αγώνας για την προάσπιση της Ελλάδας δεν περιορίζεται στη Μακεδονία κι ούτε εξαντλείται σε ένα συλλαλητήριο. Είναι αγώνας διαρκής και καθημερινός ενάντια στο καθεστώς κατοχής που έχει επιβληθεί στη χώρα μας και τους δοσίλογους που το υπηρετούν. Είναι αγώνας για μια ενιαία, αδιαίρετη, ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα! Για μια χώρα κυρίαρχη και ανεξάρτητη που δεν θα θυσιάζεται στις επιταγές και τα συμφέροντα της ΕΕ, των Θεσμών, του ΝΑΤΟ, της Παγκοσμιοποίησης.

Πρέπει ΤΩΡΑ, ο λαός να παραμείνει ενωμένος και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του!

Η Ελένη Γούλα είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ. & Αναπλ. μέλος της Πολιτικής Γραμματείας