Του Κώστα Κόλμερ, 24 Ιουνίου 2017

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ ανεδείχθη εις βιβλικόν προφήτη για την χώρα του, με την εκφρασθείσα πολιτική : «Πρώτα (βάζουμε) την Αμερική» (κι’ έπονται όλοι οι άλλοι, Ευρωπαίοι, γκλομπαλιστές, πολιτικώς ορθοί κλπ ).

Η Ελβετική οικονομική εφημερίς ΧΑΝΤΕΛΣΤΣΑΗΤΟΥΝΓΚ έγραψε» πρόσφατα (1.3.17) “Switzerland first” .Πρώτη η Ελβετία, με πέντε πρωτοβουλίες δημοψηφισμάτων που κατοχυρώνουν την εθνική κυριαρχία των Ελβετών.

Σημειωτέον ό,τι η εθνική ανεξαρτησία της Ελβετικής Ομοσπονδίας δεν υπέστη κανένα πλήγμα τελευταίως, εν αντιθέσει προς την Ελλάδα,που με το τέταρτο μνημόνιο των «δανειστών», έχασε και τα τελευταία υπολείμματα οικονομικής ανεξαρτησίας, για να πάρει… «τη δόση της»!

Το νέο μνημόνιο δίνει την χαριστική βολή στους ανέργους, φορολογουμένους και συνταξιούχους και «θα μειώσει την ιδιωτική κατανάλωση περαιτέρω» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21.5.17).

Συνεπώς, το εθνικό προϊόν θα υποχωρήσει κι’ εφέτος με τις γνωστές παρενέργειες : μείωση της απασχολήσεως, αύξηση των καθυστερουμένων δανείων, υστέρηση δημοσίων εσόδων και διόγκωση του χρέους κλπ.

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι η «περαιτέρω» οικονομική ύφεση, όσον η πορεία της μεσαίας εισοδηματικής τάξεως που οδεύει προς την καταστροφή , με τα νέα, αδιέξοδα μέτρα λιτότητος.

Αγοραστική αδυναμία.

Όπως μετά την Γερμανική κατοχή, το 77% της αγοραστικής δυνάμεως των νοικοκυριών συγκεντρούτο εις χείρας του 15% του πληθυσμού, έτσι και με την ν έ α, η μεσαία τάξις έχει χάσει μέγα μέρος της αγοραστικής δυνάμεως και η ανεργία πλήττει ιδιαιτέρως την νέα γενεά – άνω του 50%.

Εις άλλας εποχάς, το σύνθημα «πρώτη η χώρα » ήταν αυτονόητο δια τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους. Μετά 70 έτη ειρήνης και σχετικής ευημερίας, η αυτονόητη προστασία του «μεσαίου νοικοκυριού» εγκατελείφθη. Ουδείς ενδιαφέρεται σήμερον δια την σωτηρία της «ραχοκοκαλιάς της κοινωνίας»: Των αστών και μικροΐδιοκτητών, που στενάζουν κάτω από δυσβάστακτο φορολογικό βάρος και των νέων που στερούνται ευκαιριών απασχολήσεως και εισοδήματος.

Εν τούτοις, από το «μεσαίο» 78% του Ελληνικού λαού αναμένεται η στήριξη της οικονομίας,πλην όμως επί ματαίω, αφού ούτε το ίδιο ελπίζει «σε καλύτερες μέρες». Το 68% ερωτηθέντων σε πρόσφατη δημοσκόπηση αναμένει σοβαρή επιδείνωση της οικονομίας, εφέτος.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ουδόλως ανησυχούν, για την τύχη της νέας γενεάς που χάνεται αλλά περί άλλων τυρβάζουν- ακόμη κι’ ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν βρίσκει λέξη συμπαθείας για την χειμαζομένη μεσαία τάξη της Ελλάδος.

Αιδώς Αργίοι.

Τελευταίως, πολλές παρα-φωνίες ακούονται και ύποπτες δράσεις αναλαμβάνονται , που πλήττουν την μεσαία αστική τάξη της χώρας .

Υπέρογκες, νέες εισφορές επιβάλλονται,αιφνίδιες «φορολογικές παγίδες» στήνονται και μαζικές εκποιήσεις 500.000 ακινήτων ετοιμάζονται, με την ευλογία των «θεσμών» της Ε.Ε., που υπαγορεύουν το περιεχόμενο τεσσάρων μέχρι τούδε μνημονίων, εκ των οποίων τα δύο τελευταία υπεγράφησαν από την παρούσα κυβέρνηση,η οποία υποτίθεται ότι «θα τα’σχιζε».

Παράλογα συνδικαλιστικά προνόμια διατηρούνται αλώβητα, δικαιώματα των λαθρομεταναστών τίθενται υπεράνω των γηγενών και διεθνείς «συμφωνίες» a–la cart (πχ. σύμβαση Σαίνγκεν, Μααστρίχτ, Παρισίων) υπερισχύουν του Ελληνικού συντάγματος.

Τα Εξάρχεια, το Μενίδι , το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και η Μυτιλήνη αναρχούνται, το «άσυλο» των ταραχοποιών επανέρχεται στα ανεπιστήμια,η φύλαξη των συνόρων ανατίθενται σε ξένες αποστολές (ΝΑΤΟ, Φροντέξ)και οι φύλακες της δημοσίας τάξεως προπηλακίζονται από τους αναρχικούς στο μέσον της πρωτευούσης,όταν δεν μετέχουν στην Gay Pride.

Στα ακριτικά μας νησιά toy BA Αιγαίου, η υποταγή του κράτους στα αίολα κελεύσματα ανωνύμων ή επωνύμων κύκλων (Γιουρογκρούπ, ΜΚΟ, Σόρος) καθιστά την ζωή των κατοίκων αφόρητο.

Η Παρισινή σύμβαση για το περιβάλλον απειλεί την ενεργειακή επάρκεια της χώρας μας και στο Αμύνταιο η ΔΕΗ έχασε ένα ολόκληρο λιγνιτωρυχείο.

Η εθνική κυριαρχία σιγά- σιγά διαβιβρώσκεται κι’ ο Ελληνισμός συρρικνούται – κυρίως δημογραφικώς. Κατά 50.000 εμειώθησαν οι ΄Ελληνες το 2016 και έως 500.000 αφ’ ης η χώρα συνετάχθη με το ευρώ το 1999.

Ένα συνονθύλευμα λαθρομεταναστών αναπληροί την μείωση του πληθυσμού της χώρας ( υπολογιζομένων εις ένα εκατομμύριο) κατ’ εντολή των Ευρωπαίων νεοαποικιοκρατών .

Ουσιαστικώς, η Ελλάς παραμένει απροστάτευτος όχι μόνον από τους εχθρούς της αλλά και από τους καλουμένους «φίλους» ή τηλεοπτικώς, «εταίρους» .

Σε τέτοιο βαθμό δοκιμάζεται ο Ελληνικός λαός, όπου μέχρις και ο Αμερικανός πρόεδρος Τράμπ διεμαρτυρήθη προσφάτως ότι « είναι απαίσιο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα» αλλ’ η σπανία προεδρική εκδήλωση συμπαθείας απεσιωπήθη από τα εγχώρια ΜΜΕ!…

Εξουσία αυτοσκοπός

-Διατί άραγε ουδείς Έλλην πολιτικός δεν λέγει το ίδιο με τον Αμερικανό πρόεδρο : πρώτα η χώρα και έπειτα όλα τ’άλλα – περί δημοκρατίας, παρελάσεων μειοψηφιών, «πολιτικώς ορθών» και παρομοίων ηχηρών;

Η εξήγηση είναι απλή: Τα κόμματα επιδιώκουν πάση θυσία την επανεκλογή των, ψαρεύοντας ψήφους ακόμη και στον υπόκοσμο και οι πολιτικοί κυνηγούν την εξουσία που κατέστη αυτοσκοπός και όχι υπηρέτης της πατρίδος.

Στην ηγεσία της χώρας, οι «εταίροι» επιθυμούν να έχουν «χρησίμους ηλιθίους» (κατά Λένιν) και υπηρέτες των ευρωσυμφερόντων κι’ όχι αληθείς πατριώτες. Η κοινή γνώμη διαβουκολείται από τα ΜΜΕ, ώστε ν’αποδέχεται ασυζητητί την μη… «Επιβίωση» της.Η πλειοψηφία (80%) έπευσε να πιστεύει στην Ευρωπαϊκή ιδέας – δι’ότι αυτή εσήμαινε…

Επιταγή άνευ αντικρίσματος

Οι μεταπολιτευόμενοι Έλληνες αξιωματούχοι αρέσκονται σε ασάφειες,ως «η Ελλάς ανήκει στην δύση» (Κων/νος Καραμανλής), «η Ευρώπη πολλαπλών επιλογών» (Αλέξης Τσίπρας), «να διαφυλάξουμε την Ευρωπαϊκή ενότητα» (Κυριάκος Μητσοτάκης) .Σαν η φιλτάτη πατρίς να ήταν φέουδον του «βαρώνου εκ Σερρών», ως αν η Ελλάς να ενετάχθη στην δευτέρα ταχύτητα της ΕΕ και εάν η διάλυση της «ηνωμένης Ευρώπης» να ήτο Ελληνική υπόθεσις και όχι λανθασμένης αρχιτεκτονικής της.

Βασικός στόχος των ασαφειών αυτών είναι η επιδίωξη προσωπικής ηγεμονίας των πολιτικών αναλώμασι του εθνικού συμφέροντος .

Εν τούτοις, τα αίολα συνθήματα των πολιτικών υιοθετούν αβασάνιστα καθηγητάδες και ιθαγενείς ευρωπαράσιτοι, κινούμενοι άλλοτε από προσωπικό συμφέρον (τα ποικίλα «Ευρωπρογράμματα») και άλλοτε από πνευματική οκνηρία (ο κομφορμισμός του κατεστημένου) .

Παρά τις λογικές και βιώσιμες προτάσεις που υποβάλλουν σκεπτόμενοι πολίτες,δια την αντιμετώπιση του Ελληνικού προβλήματος ( = η χαμηλή ανταγωνιστικότης, οικονομική καθυστέρηση, θεσμική ανεπάρκεια)ή ακόμη για την θεραπεία των Ευρωπαϊκών προβλημάτων (=η έλλειψη νομιμοποιήσεως των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, ως του Γιούργκρουπ, η οικονομική στασιμότης πλην της Γερμανίας), η ακαδημαϊκή κοινότης της χώρας αρνείται πεισμόνως να δει την πραγματικότητα.

Λησμονούν εν τούτοις, οι ευρωπαράσιτοι το 8ετές αδιέξοδο των παραδοχών τους :Τι σημαίνει λιτότης που επιβάλλουν οι Γερμανοί πλην της καταστολής της δυνητικής οικονομικής αναπτύξεως της Ελλάδος;

Ποία έννοια της «ενοποίησης της Ευρώπης», πλην της εξαφάνισης των αριθμητικώς των μικροτέρων Ευρωπαϊκών λαών, μεταξύ των οποίων και το Ελληνικό γένος,με την «απαισία μεταχείριση» (Τράμπ) που του επιφυλάσσουν Φράγκοι, Ούννοι, Νορμανδοί ,στο άτυπο Γιούρογκρουπ και με την άτιμο Κομμισσιόν .

Αυταπάτες και αυτοδιαψεύσεις.

Ειδικώτερον,καθ’ όσον αφορά την θέση της Ελλάδος μέσα στην ΕΕ, οι ευρωλάγνοι αγνοούν αυταπόδεικτες πραγματικότητες:

1.Στην «πρώτη ταχύτητα» της ευρωζώνης ευρίσκεται η χώρα επί 15ετία και χρεοκόπησε. Ποία άλλη «πολλαπλή επιλογή» απομένει πέραν της εξόδου από την ευρωζώνη;

2.Στην ΕΟΚ διατέλεσε ως «βασικό μέλος» η Ελλάς και τι επέτυχε; Την καταστροφή της βιομηχανίας , της Γεωργίας, Αλιείας, της δημοσίας πίστης .Την κατάργηση του εθνικού νομίσματος,τη χρεωκοπία των Τραπεζών (υπό της ΕΚΤ) και τώρα, τον διωγμό της Μεγάλης Εμπορικής Ναυτιλίας κατ’ απαίτησιν του… «ναυπηγού» Σόημπλε (ΣΣ: μετόχου των Γερμανικών ναυπηγείων εμπορευματοκιβωτίων) ενώ ο Ελληνικός Τουρισμός υπονομεύεται στα ανατολικά νησιά μας από την λαθρομετανάστευση της συμφωνίας Μέρκελ-Ερντογκάν.

3.Στην Ευρωπαϊκή ακτοφυλακή ανετέθη η προστασία των εξωτερικών συνόρων της χώρας μας και αυτά παραβιάζονται καθημερινώς κατά τον πλέον «απαράδεκτο τρόπο» από τις Τουρκικές κανονιοφόρους και αεροσκάφη.

Παρά την πλήρη διάψευση των προσδοκιών του Ελληνικού λαού από την ένταξη στην ΕΕ, οι αυταπάτες κυβερνητών και κυβερνωμένων συνεχίζονται αμείωτες όπως στο παρελθόν.

Δηλωτικόν της αρχικής αυταπάτης υπήρξεν η ανασφάλεια του «εθνάρχου», με την υποταγή της Ελλάδος «στην Δύση», σαν εκείνη των Παλαιολόγων στην Φεράρα, που,τέλος πάντων, αυτοί είχαν απωλέσει την εδαφική κυριαρχία του Βυζαντίου από τους Οθωμανούς, πλήν Κων/λεως και Μυστρά…

Ο «εθνάρχης» αντιθέτως παρέλαβε μια ισχυρά χώρα το 1955, που είχε απαλλαγεί από τον Οθωμανικό ζυγό (1821,1912,1916-18) είχε κατατροπώσει τον Φασισμό (1940) και είχε πλήξει καιρίως τον Ναζισμό ( Κρήτη 1941) και νίκησε τον διεθνή Κομμουνισμό (1944-49) επί του πεδίου της μάχη. Δεν είχε συνεπώς κανένα λόγο να παρακαλεί οιονδήποτε – πολλώ δε μάλλον στους πρώην εχθρούς του γένους, Φράγκους (1917), Ούννους (1941-44) και Λογοβάρδους (1940), ν’ αποδεχθούν την Ελλάδα στους κόλπους των.

Ως αποτέλεσμα της άνευ όρων προσχωρήσεως,η «Δύση» ουδέποτε συνετάχθη με τα εθνικά μας δίκαια, στο Αιγαίο πέλαγος ( συμφυή με τα διεθνώς ισχύοντα ), δεν απεκήρυξε την ονομασία «Μακεδονία» της ήδη διαλυομένης  πΓΔΜ και δεν προστάτευσε την Ελληνική κοινότητα στην Βόρειο ΄Ηπειρον από την Αλβανική καταπίεση ενώ επεχείρησε δύο τουλάχιστον φορές, να διαλύσει την Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία. Τελευταίως μάλιστα την απείλησε με «θερμό επεισόδιο» αν δεν ενδώσει στα σχέδια του Έσπεν Μπάρθ Εϊντε.

Η Ευρ. Επιτροπή ουδέποτε αντετάχθη στις Τουρκικές παραβιάσεις των Ελληνικών χωρικών υδάτων (πχ. στο Αγαθονήσι) και του εναερίου χώρου στο Αιγαίον, ως λχ. υπεστήριξε προσφάτως την Ολλανδία στην πολιτική διένεξη με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογκάν.

Άρα, η ευρωεπιταγή στερείται αντικρίσματος και ως ιδεολόγημα αποτελεί θλιβερή έκφραση υποτελείας και γραικυλισμού των ανασφαλών πολιτικών μας.

Αναπροσανατολισμός και αυτάρκεια.

Είναι φανερόν ότι η πατρίς μας χρειάζεται μία νέα Ιδέα επιβιώσεως του Ελληνισμού, στηριζομένου αποκλειστικώς στις ίδιες δυνάμεις, δίχως δανεικά, μνημόνια, «αξιολογήσεις» και ατέρμονες διαπραγματεύσεις με ένα Δανό οικονομιστή και μία Ρουμάνα υπάλληλο του ΔΝΤ.

Επείγει η επανάληψη παλαιάς διακηρύξεως του Χαριλάου Τρικούπη :«Η Ελλάς δύναται να ζήσει και θα ζήσει». Ως γνωστόν την επομένη ημέρα της πτωχεύσεως του 1893,ο Τρικούπης είχε πει ότι απ’ τον Ελληνικό λαόν εξαρτάται η επιβίωση και ανάπτυξη του και όχι απ’ τους ξένους δανειστές.

Πράγματι:

Με την επανάσταση του 1909, το έθνος απελευθερώθη διά δευτέραν φορά από τα δεσμά των Κοτσαμπάσηδων (κατάργηση των τσιφλικιών της Θεσσαλίας υπό του Ελευθερίου Βενιζέλου) και ο Ελληνικός στρατός ελευθέρωσε την Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο και τα Νησιά, από τους Τούρκους και Βουλγάρους.

Με την νίκη του κυβερνήτου Ιωάννου Μεταξά το 1940 κατά της Ιταλίας απεσβέσθη το όνειδος της Μικρασιατικής καταστροφής.

Ο Εθνικός στρατός,υπό την ηγεσία του στρατάρχου Αλεξάνδρου Παπάγου, κατήγαγε την πρώτη μεταπολεμικώς νίκη κατά του διεθνούς κομμουνισμού στα Ελληνικά βουνά.

Με την νομισματική αναπροσαρμογή του 1953, η Ελληνική οικονομία όχι μόνο σταθεροποιήθη αλλά επέτυχε χαμηλό πληθωρισμός (παρά την 50% υποτίμηση») και μεγάλη ανάπτυξη .

Με την αναπτυξιακή πολιτική 1968-72, η οικονομία έκανε αδιαμφισβήτητα άλματα εισοδήματος και παραγωγής.

Οι ευρωπαράσιτοι όμως υποστηρίζουν τώρα ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει… «Τέτοια θαύματα είναι σήμερα απίθανα», λέγουν μοιρολατρικά, αποδεχόμενοι την εξάρτηση από τα ταμεία της Ε.Ε.,ως γνήσιοι Κουΐσλινγκ.

Κι’ όμως,αν κάποιος εκ της ευρωεξηρτημένων αναζητούσε την ισορροπία, θα εύρισκε στον Πλούταρχο την συνθήκη επιβιώσεως του λαού στο Μέτρον των δυνατοτήτων του κι’ όχι στα δανεικά (Περί του «Μη δει δη δανείζεσθαι»).

Με την υποκατάσταση του Δήμου υπό της σήμερον κομματοκρατουμένης πολιτείας , χάνεται το πλεονέκτημα της αυτοβούλου δημοκρατίας, ως την εφαρμόζουν σήμερα επιτυχώς οι Ελβετοί, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Ιάπωνες κλπ. δηλ. της ανεξαρτήτου πολιτικής με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.

Αν παρά ταύτα, η κλασσική γραμματεία και η συγκριτική διακυβέρνηση πέφτει κάπως βαριά στους ανερμάτιστους πολιτικάντηδες, ας διερωτηθούν το προφανές: Διατί οι εκτός ευρωζώνης χώρες Δανία, Σουηδία, Νορβηγία και Βρεταννία ευημερούν, ενώ η ευρωκρατουμένη χώρα μας δυσημερεί.

Ιστορικώς επίσης, διατί με την βασιλευομένη δημοκρατία, η Ελλάς προόδευσε ενώ με τη «πρωθυπουργική», φθίνει οικονομικώς, πολιτιστικώς και δημογραφικώς;

Την απάντηση έδωσαν ακόμη και απληροφόρητοι πολίτες εις πρόσφατο δημοσκόπηση , οπότε απεφάνθησαν ότι είναι εναντίον του κομματικού κράτους και υπέρ των «εθνικών θεσμών».

-Τι σημαίνει το εύρημα;

Νομίζω ό, τι οι πολίτες απεχθάνονται πλέον τα κόμματα εξουσίας και τάσσονται υπέρ της συμμετοχής των στο πολιτικώς γίγνεσθαι : Να κάνουν ίδιοι τις επιλογές κι’ όχι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Ν’ απαλλαγούν οι εργαζόμενοι απ’ τον συνδικαλισμό και να ξεφύγει η διακυβέρνηση από τους Ευρωπαϊκούς «θεσμούς» των Βρυξελλών, που δένουν τον λαό μας,ως τον Γκιούλιβερ οι Λιλιπούτιοι.

Αλλά τίνι τρόπω ο μέσος Ελλην μπορεί να επιβιώσει μέσα στον σύγχρονη παγκοσμιοποίηση των μεγάλων συμφερόντων,των Τραπεζών, χρηματιστών, «λόμπιζ», κομματαρχών ; Πώς μπορεί να σταθεί στα πόδια του να ευδοκιμήσει και πάλι μόνος; Τι δέον γενέσθαι;

Η Μέση Ελευθερία.

Ο Αριστοφάνης,αν ζούσε σήμερα θα συνιστούσε δια το πολίτευμα την απόδοση στον Δήμο των παλαιών δικαιωμάτων του (Ιππής) και κυρίως, την ελαφρά φορολογία της μέσης τάξεως (Βάτραχοι), που αποτελεί το επιστέγασμα της λαϊκής κυριαρχίας . Η επιβίωση του λαού εξασφαλίζεται με την απελευθέρωση του.

Λέξη κλειδί είναι,λοιπόν, η Ελευθερία.

Οι ατομικές ελευθερίες, που σήμερα καταπατώνται από το κορπορατικό κράτος, πρέπει ν’ ανακτηθούν πλήρως στο πλαίσιο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των χειραφετημένων πολιτών.

-Αλλά τι σημαίνει πολιτική χειραφέτηση;

Ότι έκαστος πολίτης ασκεί τα προσωπικά του δικαιώματα έως εκεί όπου αρχίζει το κοινό συμφέρον κι’ ότι η έγερση αξιώσεων προϋποθέτει την κάλυψη του κόστους από το εγχώριο προϊόν και όχι όπως σήμερα, από δημευτικούς φόρους (πχ. ΕΝΦΙΑ, φόροι κληρονομίας, πάγια τέλη και φόροι υπέρ τρίτων κλπ).

Η αναδιανομή του πλούτου είναι ένα μεταφυσικό πρόβλημα που ανακύπτει όχι από κάποια ηθική υποχρέωση αλλά από την μεγάλη ανισότητα αγοραστικής δυνάμεως – όταν το 3% έχει περισσότερο εισόδημα από το 97%, φαινόμενο που εκτρέφουν το κορπορατικό κράτος και τα επιχειρηματικά καρτέλ.

Το κρίσιμο οικονομικό ζήτημα είναι πώς θ’ αυξηθή το εθνικό προϊόν, που εμποδίζεται από το «αποτυχημένο κράτος» , την υπέρμετρη φορολογία της μέσης τάξεως και τις αξιώσεις που επιβάλλουν οι δανειστές (πχ. 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα επί σειράν ετών).

Βεβαίως,υποτίθεται ότι την ελευθερία εξασφαλίζει ο συνταγματικός χάρτης αλλ’ όταν η παρ-ερμηνεία του επιτρέπει την υπονόμευση της ισονομίας από την τεχνητή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τότε η πρωθυπουργική δημοκρατία μεταβάλλεται εις φοροδοτική δουλείαν.

Πόσους μήνες εργασίας χρειάζεται σήμερον ένας εργαζόμενος για να πληρώσει τους φόρους στο σπάταλο και αντιπαραγωγικό Ελληνικό δημόσιο; Τέσσαρες, έξη μήνες ή περισσότερο;

Η οικονομική ελευθερία προϋποθέτει σεβασμό της ιδιοκτησίας, προστασία του ατομικού εισοδήματος, κυκλοφορία του μετρητού χρήματος , ελεύθερον ανταγωνισμό, χαμηλή φορολογία και ίσες ευκαιρίες στα οικονομικώς δρώντα άτομα .

Η χαμηλή φορολογία είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική είσπραξη των δημοσίων εσόδων και βασική για την συσσώρευση του πλούτου. Ο καθείς δικαιούται να ζει από την εργασία του,χωρίς να δίδει λογαριασμό σε κανένα γραφειοκράτη. Το κράτος δεν επιτρέπεται να δεσμεύει τις καταθέσεις και να δημεύει την ακίνητη περιουσία.

Η Δεκάτη.

Οι σοσια-ληστές ανεβάζουν σήμερα την άμεση φορολογία στο 65% και την έμμεση στο 23% μ’ αποτέλεσμα την μείωση των δημοσίων εσόδων τα οποία αναπληρώνουν με δημευτικούς φόρους, εξωτερικό δανεισμό και εκποίηση της δημοσίας περιουσίας.

Εν τούτοις, η διεθνής πρακτική και η δημοσιονομική θεωρία έχουν αποδείξει ότι τα δημόσια έσοδα μεγιστοποιούνται μέχρις ενός ορίου, όταν οι φορολογικού συντελεστές είναι χαμηλοί και ενιαίοι. Π.χ. 10% ο ΦΠΑ και ενιαίο φόρον εισοδήματος,με γενναίο αφορολόγητο όριο (πχ. 15.000 ευρώ ετησίως).

Οι συλλογικές ανάγκες του κράτους θα καλύπτονται από την φορολογία της καταναλωτικής δαπάνης και όχι από την φοροαφαίμαξη του ατομικού εισοδήματος της μέσης τάξεως, δοθέντος ότι το εισόδημα είτε δαπανάται είτε αποταμιεύεται. Σήμερα διαρρέει στο εξωτερικό.

Η αποταμίευση ,οι επενδύσεις και τα εξαγόμενα προϊόντα δεν πρέπει να επιβαρύνονται από φόρους ,διά λόγους διεθνούς ανταγωνιστικότητος.

Η φορολογία του εισοδήματος με 10% πρέπει να είναι ενιαία και ουδετέρα, για να μην επηρεάζει τις επενδυτικές αποφάσεις. Της καταναλώσεως πρέπει να γίνεται στην «Πηγή» -στην εισαγωγή, στα διυλιστήρια πετρελαίου,στις Τράπεζες, για τον έλεγχο των πιστώσεων κλπ.

Τότε και μόνον τότε,το φορολογικό σύστημα γίνεται αποδοτικό και αποτελεσματικό στην κατανομή των πόρων μέσα στην αγορά όταν δεν δημιουργεί κίνητρον φοροδιαφυγής.

Συστηματικές φοροτεχνικές προσπάθειες από ανεξάρτητες αρχές με κατάργηση των Εφοριών, αυξάνουν τα δημόσια έσοδα «στην πηγή» με χαμηλό κόστος και ελαχιστοποίηση της διαφθοράς, χωρίς να καταπιέζουν τα άτομα.

Ο σχηματισμός «πρωτογενών πλεονασμάτων» αποβαίνει εις βάρος της Αναπτύξεως όταν τα περισσεύματα του προϋπολογισμού εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα πχ. των ξένων πιστωτών.

Αντιθέτως εάν τα περισσεύματα επενδύονται σε υποδομές βοηθούν την ιδιωτική πρωτοβουλία και εξυπηρετούν το εσωτερικό δημόσιον χρέος.

Οι διαστάσεις του κράτους πρέπει περιορίζονται στα επίπεδα των φορολογικών εσόδων και να μην στηρίζονται στην απομύζηση της παραγωγής και στην επιβάρυνση της επένδυσης. Η απλοποίηση της γραφειοκρατίας και η ταχεία απονομή της δικαιοσύνης είναι αναγκαίες για την Ανάπτυξη όπως και οι δημόσιες υποδομές.

Τι θα γίνει όμως με το κράτος-προνοίας και τους κοινωνικώς αδυνάτους; Μπορεί αυτό να καταργηθή, χωρίς αθέτηση του κοινωνικού συμβολαίου, όπως γίνεται σήμερα;

-Όχι βεβαίως! Τα δημόσια έσοδα της καταναλωτικής δαπάνης επαρκούν για τις συντάξεις και την κοινωνική πρόνοια, εάν περιορισθή η σπατάλη του εθνικού εισοδήματος, που προκαλεί σήμερα η περιττή δημοσιοϋπαλληλία (830.000), τα κόμματα, οι συνδικαλιστές και τα καρτέλ, με την διαρπαγή του εθνικού πλούτου στην οποία αποδύονται συστηματικώς.

Εάν η ισονομία περιορίσει τα φορολογικά προνόμια και τις απαλλαγές (πχ. των βο-λευτών, των «πολιτισμικών ιδρυμάτων», των ΜΚΟ και των απο-κομμάτων) τα χρήματα επαρκούν για τους οικονομικώς αδυνάτους.

Συμπληρωματικώς για τους απόρους, υπάρχει ο Εθελοντισμός και η ιδιωτική ευεργεσία. Δεν εξέλειπε στον τόπο μας η κοινωνική αλληλεγγύη, ούτε ο Ωνάσης και ο Νιάρχος « τα πήραν μαζί τους στον άλλο κόσμο» . Πάντοτε υπήρχαν εθνικοί ευεργέτες και χορηγοί για συλλογικά αγαθά, νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, σωφρονιστήρια (ανθρώπινα), σχολειά, χώρους αθλήσεως και βεβαίως, όχι πάντοτε στην πρωτεύουσα, ως επιδιώκουν ιδιοτελείς διαχειριστές κληροδοτημάτων αλλά στην περιφέρεια, εν όψει «εθνικών αναγκών» όπως η δημογραφική ανάταξη της χώρας, η τεχνική- επαγγελματική εκπαίδευση, η προστασία της δημοσίας υγείας,του φυσικού περιβάλλοντος και η εθνική άμυνα κλπ.

Μετά την αναδιάταξη της φορολογίας από το εισόδημα στην δαπάνη και τον περιορισμό της κρατικής κραιπάλης, τα αδιανέμητα «συλλογικά αγαθά» όπως η Άμυνα, Δικαιοσύνη, Υγεία, η υποχρεωτική εκπαίδευση και η τοπική αυτοδιοίκηση εξυπηρετούνται επαρκώς με τα έσοδα εκ της εγχωρίου καταναλώσεως, ιδίως της πολυτελούς και της ανταποδοτικής . Λχ. των εισαγόμενων ενεργοβόρων αυτοκινήτων και ειδών πολυτελείας με λογικούς δασμούς. Δια τους δήμους, μ’ένα μικρό τέλος ακινήτου περιουσίας (3^ο/οο) εις αντικατάστασιν των 3 δις. ευρώ της κρατικής επιχορηγήσεως και του δημευτικού ΕΝΦΙΑ που επέβαλε ο Αντωνάκης Σαμαράς, η Τρώηκα και οι διαρκώς αυτοδιαψευδόμενοι κυβερνήτες «μας» .

Όταν επιβάλλονται χαμηλοί συντελεστές ΦΠΑ επί της καταναλωτικής δαπάνης (όχι περισσότερο του 10% επί της αξίας αγαθών και υπηρεσιών), τότε περιορίζεται το πρόβλημα φοροαποφυγής στους παρανόμους.

Εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι σήμερα διαρρέουν άνω των 7 δις. ευρώ από τον ΦΠΑ, 5 δις. από δασμούς στα καύσιμα, τσιγάρα και ποτά, κι’άλλα τόσα από την υπερφορολόγηση της οικοδομής, με τις παράπλευρες απώλειες στην απασχόληση των 1000 επαγγελμάτων της Οικοδομής (65% νυν μειωμένης), τότε η φοροαπόδοση της καταναλωτικής δαπάνης υπερβαίνει τα 75 δις. ετησίως και προέρχεται κυρίως από εισαγόμενα αγαθά.

Επιπροσθέτως η Ανάπτυξη στηριζομένη στο χαμηλό και ενιαίο φόρο εισοδήματος 10% έχει τα εξής αποτελέσματα:

Από την λαϊκή αποταμίευση δημιουργείται το αίσθημα της ιδιοκτησίας στην μέση και χαμηλή εισοδηματική τάξη και χρηματοδοτείται μέσω των Ταμιευτηρίων, η επένδυση και η παραγωγή.

Από την προσέλκυση της Μεγάλης Εμπορικής Ναυτιλίας κερδίζεται συνάλλαγμα πολλών εκατομμυρίων που μπορεί εύκολα να διαχυθή στην οικονομία και ν’ αποφέρει επενδύσεις «στην ξηρά».

Με την αναζωογόνηση του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος θα δημιουργηθούν κέρδη που φορολογούμενα με 10%, θα ημπορούσαν να συμβάλλουν στην ισοσκέλιση του κρατικού προϋπολογισμού .

Με χαμηλούς φοροδασμούς, σοβαρή μηχανοργάνωση, καθολικό Κτηματολόγιο και απαλλαγή των μισθωτών και συνταξιούχων από την υποχρέωση φορολογικής δηλώσεως, η φοροεισπρακτική μηχανή θα μπορούσε να αφιερωθή στην είσπραξη του ΦΠΑ και τα διαρρέοντα σήμερον έσοδα θα ηδύναντο να χρηματοδοτήσουν με 200 ευρώ τον μήνα την συντήρηση παντός τέκνου Ελλήνων μέχρις 6ετών,για την καταπολέμηση της υπογεννητικότητος και να περισσεύσουν αρκετά για την λειτουργία 150.000 θέσεων παιδικών σταθμών που σήμερα λείπουν.

Η απόσβεση του δημοσίου χρέους,χωρίς άλλους δημευτικούς φόρους και εκποίηση της δημοσίας περιουσίας (Σπατόσημα, δασικούς χάρτες, νομιμοποίηση αυθαιρέτων και πώληση των «ασημικών της οικογενείας» ) θα ήταν πράξη δικαιοσύνης για τους εγχώριους πιστωτές του δημοσίου, μετόχους Τραπεζών και τους οργανισμούς κοινωνικής ασφαλείας των οποίων τα κεφάλαια εδημεύθησαν.

Το «ξεπούλημα της δημοσίας περιουσίας» εις ξένους επενδυτές (ΧΟΧΤΗΦ, ΝΤΟΗΤΣΕ ΤΕΛΕΚΟΜ, ΦΡΑΜΑΠΟΡΤ, ΖΗΜΕΝΣ, ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΔΟΥΣ), αφορά κυρίως φυσικά μονοπώλια, που εξ ορισμού ανήκουν στο Ελληνικό λαόν και δια τούτο η παραχώρηση των συνιστά υπεξαίρεση ποινικώς κολάσιμη.

Τα φυσικά μονοπώλια και αφανή καρτέλ θα πρέπει να ελέγχονται δικαστικώς, μακράν των κομματικών σκοπιμοτήτων,εργολαβικών συμφερόντων και επιχειρηματικών λυμεώνων. Αποτελεί προσβολή της εθνικής νοημοσύνης να χρειαζόμεθα τους Κινέζους για να λειτουργήσει επιχειρηματικώς το λιμάνι του Πειραιώς, που ίδρυσαν ο Θεμιστοκλής και ο Κίμων προ 26 αιώνων

Η πραγματική δημοκρατία εξυπακούει την ισονομία, ισηγορία και κυρίως ισοπολιτεία, δηλ. την πολιτική Ομόνοια όπου η μειοψηφία υποτάσσεται στην πλειοψηφία, χωρίς να καταδολιεύεται .

Το ζητούμενο είναι ποίος θα επιβάλλει την Ομόνοια στους Έλληνες και αδιαφορώντας δια τους ξένους επικυριάρχους, φροντίζων αποκλειστικώς το δημόσιο συμφέρον.

Πρώτη την Ελλάδα

Υπήρχαν στο παρελθόν πολίτες που δεν απέβλεπον στο ατομικό συμφέρον δια της εξουσίας αλλά στην υστεροφημία, όπως ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Κίμων στην αρχαία Αθήνα και πλείστοι όσοι σύγχρονοι συμπολίτες μας (πχ.ο Καποδίστριας, ο Σίνας, ο Βαλλιάνος, οι Ζάπες, ο Βερβάκης, ο Αβέρωφ, ο Μποδοσάκης, ο Ωνάσης, ο Ν.Καζαντζάκης και άλλοι πολλοί) που προσέφεραν πολλά στον τόπο δίχως απολαβήν.

Όμοιοι των, πατριώτες υπάρχουν αρκετοί και σήμερα αλλά δεν τολμούν να αναμειχθούν «στα κοινά» από τον φόβο της διαβολής απ’ τα θιγόμενα κατεστημένα συμφέροντα.

Εις αξίους πολίτες πρέπει να ανατεθεί η προστασία της μεσαίας Τάξεως ως πρώτη μέριμνα του κράτους και σε ειδικούς η διαχείριση του – όχι εις γνωρίζοντες μόνον την «μπακαλική», αν και ενίοτε η γνώση της είναι σοβαροτέρα της κοινοβουλευτικής πρακτικής. Ακολούθως θα υπάρξουν ωφέλειες δι’ όλους τους άλλους : πένητες και πλουσίους. Και τότε όλη η Ελλάς θα ευδοκιμήσει και πάλι όπως στο απώτερο παρελθόν.

Το σύγχρονο πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι οικονομικόν αλλά κυρίως πολιτικό. Το ζητούμενο είναι η πολιτική αλλαγή, μακράν των εξωτερικών εξαρτήσεων που είναι απολύτως εφικτή, στηριζομένη στον μέσο λαόν, τους «δουλευτάδες», και όχι στα άκρα του κοινωνικού ριπιδίου, τους παρασίτους των κομμάτων.

Κ. Κόλμερ