Σχόλιο GMR: Διαβάζουμε στην αρχή του κειμένου:

“Η Αντίσταση αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και συνταγματική υποχρέωση των πολιτών μόνο όταν έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι καμιά λειτουργίας του κράτους δεν λειτουργεί σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος και του Διεθνούς Δικαίου και δεν έχει μείνει καμιά πολιτειακή διαδικασία στον λαό ως σύνολο και στον κάθε πολίτη, να μπορούν με αξιοπιστία να προσφύγουν για έννομη προστασία.” .

Το τονίζουμε πάλι: “και δεν έχει μείνει καμιά πολιτειακή διαδικασία στον λαό ως σύνολο και στον κάθε πολίτη, να μπορούν με αξιοπιστία να προσφύγουν για έννομη προστασία“.

Το ερώτημά μας είναι, γιατί, για ποιόν λόγο, και ο σεβαστός για τις αντιμνημονιακές του γνωματεύσεις καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης και πλείστοι όσοι αντιμνημονιακοί νομικοί, ολιγώρησαν μετ’ επιμονής ως εξής:

Πρώτον δεν δέχθηκαν να εκτιμήσουν για τις προσφυγές “κάθε πολίτη”, μέχρι πού αυτές έφθασαν (μετά την αρχική καταγγελία) και τι ζήτημα θα μπορούσε να δημιουργήσει (ζήτημα, “από το πεζοδρόμιο ως και διεθνώς”) η αντιμετώπισή τους, δεδομένου πως πολλές από αυτές, έλαβαν από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου το πράσινο φώς της στοιχειωδώς απαιτούμενης επάρκειας (ενώ άλλες κακώς ή καλώς ετέθησαν στο αρχείο) και διαβιβάσθηκαν στην Βουλή.

Προκαλεί δε ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση, πως τόσοι έγκριτοι (αντιμνημονιακοί κιόλας!) νομικοί και άλλοι τόσοι καθηγητές, ενώ τους το γνωστοποιήσαμε, πως κάποιες από αυτές τις ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΕΣ, ούτε που διαβάστηκαν ως περιεχόμενο^(*), ούτε ακόμα ως φύση καταγγελίας στην Βουλή (πολλώ δε μάλλον μηδέ αιτιολόγηση για τυχόν απόρριψη υπήρξε), ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ ΣΥΝΕΝΟΧΙΚΑ.

Δεύτερον, παρατηρήθηκε, πρωτοφανούς εγωκεντρικότητας και αντί-αλληλέγγυας συμπεριφοράς άρνηση συνεργασίας ως καθαρή εχθρότητα, μεταξύ των διαφόρων μηνυτών, παρά τις προσπάθειες της G-M-R για συνέργειες.

———————————————-

(* αστερίσκος μεγάλης σημασίας) — ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΣΤΕΡΗΣΗ ΦΥΣΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗ που κουκουλώθηκε από ΟΛΟΥΣ τους νομικούς καθηγητές πανεπιστήμιων. Υπήρξαν καθηγητές και νομικοί που διατύπωσαν αιτιολογημένη γνώμη πως, μπορούσε η τακτική δικαιοσύνη να παρακάμψει το 86Σ (και να μην διαβιβάσει την δικογραφία στη βουλή), να εξετάσει μέχρι και να εκδικάσει μηνύσεις κατά μνημονιακών κυβερνώντων [καθηγητής Ανδρέας Δημητρόπουλος: ως έγκλημα επ’ ευκαιρία της εκτέλεσης των καθηκόντων τους αλλά όχι “σύμφωνα μέ” την εκτέλεση των καθηκόντων τους, είτε (άλλοι νομικοί) λόγω υπεροχής άλλων, πέραν του 86Σ, άρθρων του Συντάγματος όπως 4 (αρχή ισότητας) & 26 (αρχή διάκρισης των λειτουργιών) και μάλιστα θεμελιωδών, μη δυνατόν να αναθεωρηθούν,].

Ολες αυτές οι περί παράκαμψης του 86Σ νομικές απόψεις, συνάντησαν την μήνιν του Γεωργίου Κασιμάτη διότι τότε (είπε) “θα μας πετάξουν έξω από τα δικαιϊκά φόρα όλου του κόσμου“.

Σεβαστή μεν ως κατάθεση νομικής άποψης.

ΟΜΩΣ, όχι σεβαστή σε συνδυασμό με την “ένοχη ουδετερότητα” στο ζήτημα της προαναφερθείσας, παγκοσμίως δικαιϊκά απαράδεκτης ΣΤΕΡΗΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗ (βάλτε και το ασυμβίβαστο αν θέλετε, καταγγελλόμενος να εξετάζει ως εντεταλμένος κοινοβουλευτικός εισαγγελέας την κατ’αυτού μήνυση), ακόμα και ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΟΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΣ όπου τυχόν εξετάστηκαν και απορρίφθηκαν σωστά τεκμηριωμένες καταγγελίες.

_.

Γ. Κασιμάτης, 14 Φεβρουαρίου 2021

Γνωμάτευση προς τον επικεφαλής της Διαδικτυακής Επιστημονικής Συζήτησης Νομικών Ιατρών και Οικονομολόγωνκαθηγητή Γιώργου Παύλου, την οποία διοργάνωσε το Πολυκεντρικό Αυτοργανούμενο Πολιτικό Δίκτυο Ελληνισμού, στις 13-14. 2. 2021, ώρα 19:00

Η ΑΣΚΗΣΗ 

ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Α. ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η ΑΣΚΗΣΗ

ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ

Η Αντίσταση αποτελεί μια μορφή ανθρώπινης δράσης, που απαντά σε όλη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, πάντοτε δε ως το έσχατο όπλο, ως η έσχατη κοινωνικά θεμιτή αντί-δράση του ανθρώπου κατά της απειλής του. Η ιστορική αυτή ισχύς της αντίστασης ανάγεται, αναμφίβολα -πάντοτε από τη μοναδική σκοπιά της έλλογης ανθρώπινης κατανόησης- στη σύμφυτη ιδιότητα της ύπαρξης, να μάχεται εναντίον κάθε μορφής απειλής της. Ανάγεται στην ύπαρξη, η οποία νοείται ως χωροχρονική κίνηση προς τα εμπρός, στη δε διαλεκτική της ιστορίας που αποτελεί ροή σύγκρουσης του «καλού» και του «κακού», με σκοπό το «καλύτερο». Σ’ αυτήν ακριβώς την ιστορικότητα της ύπαρξης αντιστοιχεί η ουσιαστική έννοια της πολιτικής ως ρυθμιστικής ιδιότητας δράσης του ανθρώπου με σκοπό τη βελτίωση της κοινωνικής ζωής. Εδώ είναι η πηγή της έννοιας της Αντίστασης ως πολιτικής δράσης. Αυτή η ολιστική θεώρηση της Αντίστασης την καθιστά εγγενές ιστορικό «δικαίωμα» του ανθρώπου ως μέλους της πολιτικής κοινωνίας.

Από την αστική επανάσταση και μετά, στο πλαίσιο της πολιτικής θέσμισης της θέσης του ανθρώπου στην πολιτική κοινωνία με τον καθορισμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη και το αρχών νομιμότητας (προστασία της αξία του ανθρώπου, ισχύς της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους δικαίου, διασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης), η Αντίσταση εντάχθηκε στο θεσμικό σύστημα αυτών των αρχών νομιμότητας ως θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να είναι φορέας του και να το ασκεί με κάθε πρόσφορο μέσο, εφόσον ο ύπατος φορέας της υποχρέωσης προστασίας τους, η πολιτεία παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές της νομιμότητας ή δεν ανταποκρίνεται γενικά στην υποχρέωση προστασίας του ανθρώπου βάσει των εν λόγω αρχών.

Σήμερα, το διευκρίνισης της θεσμικής έννοιας της Αντίστασης απέκτησε, για πρώτη φορά στην ιστορία της, τόσο μεγάλη έκταση και κατέστη τόσο μεγάλη ανάγκη. Αυτό οφείλεται σε μια σειρά λόγων που δημιουργεί η σημερινή πολιτική κοινωνία. Ο πρώτος λόγος είναι η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και κοινωνικών δράσεων του ανθρώπου, καθώς και των ιδεολογικοπολιτικών κριτηρίων ηθικής αξιολόγησής τους και του συμφέροντος που υπηρετούν. Ο δεύτερος λογος είναι η πολυπλοκότητα του θεσμικού συστήματος προστασίας του ανθρώπου, με συνέπεια να είναι δύσκολη και η αξιολόγηση της νομιμότητας κάθε ανθρώπινης δράσης και η γνώση των μέσων προστασίας που έχει ο κάθε άνθρωπος. Ο τρίτος λόγος είναι ότι η ανάπτυξη της καταναλωτικής κοινωνίας με τον πλούτο κατασκευασμένων και μη αναγκών και μέσων ικανοποίησής τους και η τεχνολογική ανάπτυξη της πληροφόρησης μείωσαν καταλυτικά την πηγαία ικανότητα σκέψης και νόησης του ανθρώπου, ώστε να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα από το και στις πιο απλές μορφές τους, και προκάλεσαν πλήρη αδυναμία διάκρισης του «καλού» από το κακός» το «κοινωνικά ηθικό» από το «κοινωνικά ανήθικο» και το νόμιμο από το παράνομο. Ετσι, η επιλογή των μέσων αντίστασης, η οποία πριν από αυτή την «ανάπτυξη» ήταν αυτονόητα και για τον αναλφάβητο, σήμερα απαιτούν καθοδήγηση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και οι επιστήμονες!

(more…)

G-M-R, 21 Μαρτίου 2020

Το άρθρο 120Σ μπορεί να βρει άπειρους τρόπους απελευθερωτικής συν-αντίστασης, όσα εμπόδια και αν βάζουν οι σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας (εδώ ΙΜΔΑ-ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΜΑΝΕΣΗΣ).

Όμως αυτοί οι τρόποι, δεν “αφορούν”(;), δεν αγγίζουν(;), τον εγωκεντρισμό⁽¹⁾ της αντιμνημονιακής ιντελιγκέντσιας, η οποία ιντελιγκέντσια, στη θέση της αφαιρετικής σύνοψης⁽²⁾, δηλαδή του ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ της παντοειδούς εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, τοποθετεί την κάθε μια εβδομαδιαία εκτοξευόμενη επί μέρους μεγαλογνωσία, συνήθως μεγαλογνωσία μακράν του ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ και (κυρίως) ΜΑΚΡΑΝ της “δ.ά.δ.α.” της δημοκρατικής-αλληλέγγυας-δικαιϊκής-ανιδιοτελούς ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗΣ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗΣ ΣΥΝ-ΕΡΓΕΙΑΣ.

(1) Αυτόν τον εγωκεντρισμό^(*) που θέλει να παραμείνει στα χαρτιά και μετά θάνατον ως επιβεβαίωση άξιας ζωής, ζωής όμως που ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΟΥΝ εις το ΔΙΗΝΕΚΕΣ πιο άξιοι, ταυτοχρόνως απείρως ΑΘΛΙΟΙ.

(2) και την επί της ΚΑΤΑΦΑΝΟΥΣ σύνοψης ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ανάλυση/ τεκμηρίωση/ πρόταση/ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΡΑΣΗ.

 — (*) —  εγωκεντρισμό-μετανεωτερικό ατομισμό-(κονφορμιστικό) ναρκισσισμό, εδώ το σχετικό άρθρο του Σάββα Σαββόπουλου.

Σχετικά μπορείτε να δείτε και εδώ. (ΣΥΝ-εφαρμογή του άρθρου 120Σ, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;) και εδώ (Σοσιαλισμός=Δημοκρατία σε εφαρμογή), ναί, ή όχι;

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

MEPOΣ TETAPTO – Eιδικές τελικές και μεταβατικές διατάξεις > TMHMA Δ΄ – Aκροτελεύτια διάταξη

‘Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)

1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε’ Aναθεωρητική Bουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975. 

2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 2019

Ο Πρόεδρος της Βουλής

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝ. ΤΑΣΟΥΛΑΣ

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ δίχως την (Βλ. πιο κάτω “Προηγούνται ΤΑ …) κατάλληλη (με κατάλληλο επιχειρησιακό σχέδιο και με αναλυτική περιγραφή τακτικών κινήσεων/ελιγμών) ΠΡΟ-ΕΡΓΑΣΙΑ (οπωσδήποτε με συμ-μετοχή των Μαζών = “το σύνολο των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων”/Λένιν Άπαντα τόμος 41 σελ.187 και με συναίσθηση του ενδεχόμενου σοβαρού λάθους όπως η κατάπνιξη από τον ίδιο τον Λένιν της δικαιολογημένης Εξέγερσης της ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ το 1821), είναι σύνθημα αφελών ή, ακόμα χειρότερα, καιροσκόπων⁽³⁾.
Τελευταίο στάδιο/στόχος της ΠΡΟ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ = η Συντακτική Εθνοσυνέλευση, όπου όχι μόνο να τίθεται η ελευθερία συμμετοχής τόσο στην χρήση και Διοίκηση των μέσων παραγωγής, όσο και στον καθορισμό των κοινωνικών εθνικών σκοπών (Ροζέ Γκαρωντύ), αλλά επίσης, η συμμετοχή να είναι και βάσει πολιτισμικών αρχών προετοιμασμένη στην (ΕΘΝΙΚΗ) συνείδηση του λαού (ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;) που, και να μην ψηφιστεί επαναφορά στο παλαιό καθεστώς, και να τεθούν συγκεκριμένες ρυθμίσεις ώστε: να διασφαλίζονται δημοκρατικές προϋποθέσεις σε Δικαιοσύνη-Οικονομία (τέτοιες που να πετύχει το μετωπικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση), διεθνείς σχέσεις (πχ Ελλάδα παγκόσμιο υπόδειγμα υπεράσπισης της Ειρήνης-Πολιτισμού, αυτό σημαίνει, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, επανεξέταση της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ).
Προηγούνται ΤΑ ΕΞΗΣ ΒΗΜΑΤΑ :
–   Λογοδοσία των υπαιτίων των μνημονίων.
–   Ανατροπή/πολιτική εξουδετέρωση των υπαιτίων.
–   Αποδόμηση-κλονισμός των υπαιτίων.
–   Μέτωπο τριπλοσυνδυασμένο (αγωνιστικά-επιστημονικά/δικαιϊκά-πολιτικά, με “δ.ά.δ.α.” Δικαιοσύνης-Ανιδιοτέλειας-Δημοκρατίας-Αλληλεγγύης, με ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ σχέδιο και προβλεπόμενες τακτικές κινήσεις-τακτικούς ελιγμούς, αντιστασιακό-απελευθερωτικό-αναγεννητικό (ΙΚΑΝΟ από τη στιγμή που θα γεννηθεί ως τη στιγμές που θα μεγαλώνει και θα πετύχει τα παραπάνω).
–   ΣΥΝΕΡΓΕΙΕΣ με σκοπό το αμέσως παραπάνω μέτωπο.

Σημείωση: Αν δεν ξεκινήσεις το πρώτο βήμα, “η αρχή είναι το ήμισυ του παντός”, και θελήσεις να πηδήξεις (χωρίς συνέργειες, δηλαδή αν επιδιώξεις γρήγορο-χωρίς αρχές μέτωπο σχημάτων) στο δεύτερο, ή στο τελευταίο στάδιο (ακόμα χειρότερα) τότε δεν θα πετύχεις καμμία αλλαγή διότι η όποια αλλαγή δεν θα έχει επιφέρει καμμία μεταβολή στην συνειδητή συμμετοχή του κόσμου στο εγχείρημα, δηλαδή θα πρόκειται για μηχανιστικές λειτουργίες, χωρίς συνειδητοποίηση για τον ουσιαστικό στόχο, διότι ο ουσιαστικός στόχος δεν είναι ένα “καλό συνταγματικό χαρτί” (Βλ. πχ Σύνταγμα Καποδίστρια) αλλά μια ΚΑΛΗ⁽⁴⁾ανατροπή των υπαιτίων που μόνο αυτή μπορεί να φέρει καλή συντακτική εθνοσυνέλευση (αφού θα έχουν εξουδετερωθεί οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί του καθεστώτος κατοχής πχ η διαπλοκή με δικαιοσύνη-ΜΜΕ), πως μόνο αν ξεκινήσεις με αρχές-σχέδιο μπορείς να ανατρέψεις την Μνημονιακή και ποικιλοτρόπως Εθελοεκχωρητική και της Εθνικής Κυριαρχίας και του Ελληνικού Πολιτισμού, Κατοχή.  (Από την εδώ επιστολή μας προς Γ.Μαργαρίτη και λοιπούς διανοούμενους πατριώτες.)

(3)

     α)    «Μη μας δείχνετε το στόχο αν δεν μας πείτε τον τρόπο. Γιατί οι στόχοι και οι τρόποι συγχέονται τόσο σ΄αυτή τη γη, που αν αλλάξεις τον τρόπο αλλάζεις το στόχο και στόχο άλλο δείχνουνε τα νέα μονοπάτια».

ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ ΛΑΣΑΛ

     β)    Ο κορυφαίος θεωρητικός της στρατηγικής στην αρχαία Κίνα, ο Σουν Τζου, έχει περιγράψει με σαφήνεια τις συνέπειες της κοντόφθαλμης επιλογής στα κεφαλαιώδη ζητήματα του σκληρού πυρήνα ύπαρξης μιας κρατικής οντότητας:  «Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική είναι ο θόρυβος πριν την ήττα».

(4) ΚΑΛΗ έτσι που να γίνει η Ελλάδα με Εθνική Συνείδηση (Γ.Σκλαβούνος) και ΜΕΤΩΠΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.