Στεφανία Λυγερού, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Η Δικαίωση

Ή γιατί ΔΕΝ αντιδρά ο κόσμος

(Έρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο και αφορά αποκλειστικά -μόνο- τον εαυτό του.)

Το 99% των ανθρώπων όταν καλούνται να πάρουν μία απόφαση απομονώνουν το ζήτημα, κρατούν μόνο ό,τι τους αφορά, και το δίλημμα παίζεται ανάμεσα στα «μπορώ/δεν μπορώ», «θέλω/δεν θέλω». Ενώ σχεδόν ποτέ (κανένα ζήτημα) δεν αφορά μόνο τους ίδιους.

Να πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της έκτρωσης. Το 99% των ανθρώπων επιλέγει με γνώμονα το θέλω ή δεν θέλω/μπορώ δεν μπορώ. Τι θα συμβεί αν σκεφτεί ότι δεν αφορά η απόφαση μόνο τον ίδιο; Στην περίπτωση τώρα που συνυπολογίσει ΚΑΙ τον άνθρωπο που πρόκειται να γεννηθεί, το δίλημμα αλλάζει, γίνεται: από τη μία θα βάλει τα «θέλω δεν θέλω/μπορώ δεν μπορώ» του και από την άλλη τα «μου επιτρέπεται;/έχω το δικαίωμα;» Λίγο πιο πολύπλοκο τώρα ε;

Αν σε κάθε δίλημμα υπολογίσεις όλες τις παραμέτρους που το απαρτίζουν, τότε: ΚΑΘΕ απόφαση 1. για να την πάρεις θα σου βγει η ψυχή 2. ό,τι και να διαλέξεις θα έχεις πρόβλημα. Είτε θα επιλέξεις με προτεραιότητα τον εαυτό σου και θα ζήσεις με ενοχές, είτε θα επιλέξεις με προτεραιότητα τον κάθε άλλον-καθετί ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ και θα θυσιάσεις τον εαυτό σου.

(Υπάρχει και ένα τρίτο, το οποίο όμως έρχεται μετά από βαθιά επίγνωση. Αξίζει όμως μια ολόκληρη ζωή -και δυο και τρεις- να χαραμίσεις για να την αποκτήσεις.)

Έφαγα το λοιπόν όλη μου τη ζωή, όχι μόνο προσπαθώντας να παίρνω αποφάσεις κοιτώντας το ΚΑΘΕ ζήτημα συνολικά (υπολογίζοντας δηλαδή ΟΛΟΥΣ όσους-ΟΛΑ όσα αφορά), το κουραστικότερο όμως, αυτό που κυριολεκτικά με έφαγε, ήταν η απορία: Πώς παίρνουν οι άλλοι τόσο εύκολα (ελαφρά την καρδία) αποφάσεις! Πώς την γλιτώνουν και δεν έχουν ενοχές; Πώς νικούν τη συνείδησή τους;Φυσικά θεωρούσα ότι το πρόβλημα το έχω εγώ! έχω αυτόν τον παράξενο χαρακτήρα!! σκέφτομαι τόσο πολύ, εμβαθύνω τόσο πολύ, ψειρίζω τόσο πολύ όλα τα ζητήματα (οι άλλοι μου το έλεγαν, δεν το σκέφτηκα από μόνη μου).

Σήμερα που κατάλαβα ΠΩΣ παίρνει αποφάσεις η πλειοψηφία μου ‘ρθε στο νου η ατάκα (αξέχαστου, πνευματώδη, ελληνικού κινηματογράφου) «α, καλααααα»!!! Έτσι μάνα μου, με αυτόν τον τρόπο, παίρνω κι εγώ όσες αποφάσεις θες!!! και πανεύκολα!!! και ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ από πάσα ευθύνη!! και χωρίς ενοχές!!!

(Μετά την ανακάλυψη: έχεις φάει αυτές τις καραμέλες που στο στόμα σκάνε τσουφ τσουφ τσουφ; Κάτι τέτοιο έγινε μέσα στην ψυχή μου! Πυροτεχνήματα! Ανάσταση! Αλληλούια!)

Ο λόγος που έγραψα το συγκεκριμένο κείμενο δεν ήταν για να μοιραστώ την ανακάλυψή μου, δεν ξέρω καν αν αφορά έστω και έναν άνθρωπο αυτό που αντιλήφθηκα. Γράφω για να μην έχουμε απορίες για το σήμερα. Για να μην πασχίζουμε άδικα βρε αδελφέ! Για να μην πασχίζουμε σε λάθος δρόμο, με λάθος τρόπο.

Αν θες να μάθεις γιατί ΔΕΝ αντιδρά ο κόσμος (στον «κόσμο» βάλε κι εσένα μέσα), η απάντηση είναι: ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΟΡΑ!!!!

Η πλειοψηφία ΔΕΝ βάζει από τη μία τα «μπορώ δεν μπορώ/θέλω δεν θέλω» της και από την άλλη το «τι θα απογίνουν οι επόμενες γενεές» και το «μου επιτρέπεται;/έχω το δικαίωμα;»!!! Αν έβαζε όλους όσους αφορά Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΣΗ απέναντι στο ζήτημα, ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΕΡΝΕ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΤΗΣ ΤΩΝ Η ΖΥΓΑΡΙΑ!!! Δεν γίνεται άνθρωπος να αντέξει να σηκώσει αυτού του όγκου/μεγέθους των τύψεων!!!

Η πλειοψηφία ΒΓΑΖΕΙ από το δίλημμα ΟΛΟΥΣ όσους θα φαν στη μάπα τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΣΗ/ΠΡΑΞΗ, και έτσι, λόγω αυτού, αποφασίζουν πανεύκολα, και ελαφριά την καρδία, και απαλλασσόμενοι από όλα τα βάρη, διαλέγοντας ΜΟΝΟ (αποκλειστικά) μεταξύ τα «μπορώ δεν μπορώ/θέλω δεν θέλω» τους.

Απλό; Απλούστατο!!