Ηλίας Φιλιππίδης^(*), 31 Μαίου 2019

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΦΟΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΜΠΕΡΗΣ ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ

1. Η νοθευμένη Μεταπολίτευση

Η Μεταπολίτευση θεωρήθηκε ως εδραίωση της δημοκρατίας, ως ομαλός πολιτικός βίος και ως η καλύτερη κοινοβουλευτική περίοδος στην ιστορία του Ελλαδικού κράτους. Είναι μεγάλο το ερώτημα, ποιά είναι η ευθύνη της Μεταπολιτεύσεως ως συνολικού πολιτικού και θεσμικού πλαισίου, για το συνολικό τελικό αποτέλεσμα της καταβαραθρώσεως της Ελλάδας στην χρεοκοπία και την παρακμή.

Εκτός αν γενικεύσουμε τον «Δούρειο» αφορισμό και θεωρήσουμε, ότι και η ένταξη στο καθεστώς των Μνημονίων ήταν και αυτή «μία στραβή στην διάρκεια της βάρδιας» της αψόγου Μεταπολιτεύσεως …..

Κατά την γνώμη μας η Μεταπολίτευση ήταν εκ γενετής μία νοθευμένη και προβληματική κατάσταση. Η πτώση της Χούντας συνέβη, αφού οι Αμερικανοί είχαν εξασφαλίσει μία συμφωνία (ασφαλώς γραπτή) μεταξύ του Κων/νου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, με το εξής περιεχόμενο:

α. θα λειτουργήσει ένα διπολικό πολιτικό σύστημα με την εναλλαγή δύο κομμάτων, τα οποία θα ιδρύσουν οι δυο θεμελιωτές της Μεταπολιτεύσεως.

β. Το «αριστερό» κόμμα του Α. Παπανδρέου θα έχει την άδεια να παιανίζει τα εμβατήρια του αντιαμεκαρισμού, προκειμένου να απορροφήσει την οργή των Ελλήνων για την επιβολή της Δικτατορίας και να υιοθετήσει όλα τα συνθήματα του ΚΚΕ, προκειμένου να επιτραπεί ή νομιμοποίησή του αλλά το ποσοστό του να μην υπερβαίνει το 10%, όπως είχε συμφωνηθεί με την Συμφωνία της Μόσχας το 1944.

γ. Δεν θα γίνει ποτέ πόλεμος με την Τουρκία, ό,τι και αν συμβεί στην Κύπρο. Ούτε θα ανοίξει ο Φάκελος της Κύπρου. Η τύχη της Κύπρου διαχωρίζεται οριστικά από αυτήν της Ελλάδας.

Δεν ξέρουμε, πότε θα έπεφτε η Χούντα, αν αυτό εξηρτάτο από τους ίδιους τους Έλληνες. Τα γεγονότα που σχετίζονται με την πτώση της Χούντας και οι μετέπειτα εξελίξεις σε Ελλάδα και Κύπρο πείθουν, ότι οι Αμερικανοί έκλεισαν τον διακόπτη της «μηχανικής υποστηρίξεως» της Χούντας, αφού είχαν εξασφαλίσει:

α. την κατοχή της μισής Κύπρου από τους Τούρκους και

β. την διαμόρφωση, ενός νέου πολιτικού πλαισίου για την Ελλάδα, το οποίο θα επιτρέπει τον πλήρη έλεγχο της από τον ατλαντικό παράγοντα, και τον αποκλεισμό κάθε σοβιετικής επιρροής, χωρίς να χρειάζεται ποτέ πια να εμφανισθούν τεθωρακισμένα στους δρόμους της Αθήνας. Τα ίδια τα πολιτικά κόμματα θα ανανεώνουν την υποτέλεια της Ελλάδας πολύ καλύτερα από τα τάνκς.

2. Η εικονική δημοκρατία της Μεταπολιτεύσεως

Οι θεμελιωτές της Μεταπολιτεύσεως Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου ανέλαβαν συνειδητά να οικοδομήσουν μία δημοκρατία χωρίς το θεμέλιο της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ο μεν Κ. Καραμανλής θυσίασε την εθνική ανεξαρτησία προκειμένου να μας εντάξει στην τότε ΕΟΚ άνευ όρων και χωρίς διασφάλιση της εθνικής παραγωγής και χωρίς ένα μακρόπνοο εθνικό πρόγραμμα αναπτύξεως. Η ίδια η απόφαση του όμως στηριζόταν σε δύο ελπίδες:

α. ότι οι Έλληνες θα προσαρμόζονταν στις ανταγωνιστικές συνθήκες της ανεπτυγμένης ευρωπαϊκής οικονομίας και

β. ότι τα κράτη της ΕΟΚ θα αναλάμβαναν την ευθύνη για την ασφάλεια της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Ο Κ. Καραμανλής θυσίασε συνειδητά την Κύπρο για να αποτρέψει την Τουρκική απειλή κατά της Ελλάδας και χωρίς να χρειασθεί πόλεμος.

Και οι δυο αυτές ελπίδες διαψεύσθησαν παταγωδώς. Η διάψευση της ασφάλειας οφείλεται βεβαίως στην υποκρισία και τα συμφέροντα των Ευρωπαίων αλλά και στην ιδεολογία της υποτέλειας από την οποία εμφορείτο ο Κ.Κ. Όμως η διάλυση της ελληνικής οικονομίας, του κρατικού μηχανισμού και της παιδείας ήταν έργο του ΠΑΣΟΚ και των συνδικαλιστών, οι οποίοι λειτουργούσαν ως τερμίτες.

Ο Α. Παπανδρέου επεδίωξε να εγκαθιδρύσει ένα κομματικό καθεστώς εξουσίας, επενδύοντάς το με μια παραλλαγή επαναστατικότητας, κάτω από την οποίαν επώαζε η αυθαιρεσία και η διαφθορά. Ο Ανδρέας παραπλάνησε τον λαό ταυτίζοντας την εξουσία του ΠΑΣΟΚ με την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία.

Αυτό που δεν καταλάβαμε είναι, το πως πέσαμε στην χοάνη της τραπεζοκρατίας και της χρεοκοπίας

Είχε προηγηθεί η ώσμωση ενός λαϊκού καπιταλισμού των χρηματιστήριων με τον λαϊκό σοσιαλισμό των διεκδικήσεων (διορισμών, αυξήσεων). Αυτές οι πρακτικές διαπότισαν τον λαό μας μέχρι το μεδούλι και σχημάτισαν μία συγκλίνουσα ιδεολογία, στην οποία, θα μπορούσαμε να δώσουμε το όνομα διαμπερής λαϊκισμός, κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι:

α. η δημοκρατία είναι αυτονόητη, δεν έχει υποχρεώσεις, προσφέρει μόνο δικαιώματα, κυριότερα των οποίων είναι η αυθαιρεσία, η αναξιοκρατία και διαφθορά.

β. η οικονομία είναι μόνο κατανάλωση, η παραγωγή είναι κάτι άλλο. Η αγοραστική δύναμη παρέχεται από τις τράπεζες!

γ. από την στιγμή που μπήκαμε στην ΕΟΚ και μετά στην Ζώνη του Ευρώ, δεν τίθεται θέμα πτωχεύσεως. Μπορούμε να καταναλώνουμε και να δανειζόμαστε χωρίς περιορισμό.

Έτσι δεν είδαμε ότι το τυρί ήταν μέσα στην φάκα που μας είχε στήσει η κοσμοκρατορία του χρήματος (Δ. Κωνσταντακόπουλος).

Στην πραγματικότητα είχαμε καταργήσει στην πράξη την διαφορά μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Ο λαός είχε συγκλίνει σε μία ενιαία ιδεολογία του καταναλωτισμού και του δικαιωματισμού.

Η εναλλαγή των κομμάτων ήταν πλέον ένα τυπικό τελετουργικό και δεν είχε καμμία πολιτική σημασία.

Η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία χωρίς αλλαγή πολιτικής με μετατόπιση κάθε φορά ενός κρίσιμου ποσοστού ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο, μου θυμίζει την μετατόπιση φορτίου στα πλοία ως αιτίας ναυαγίου (shifting).

Στην περίπτωση της Ελλάδας το ναυάγιο είναι η ίδια η Ελλάδα ως ακυβέρνητο πλοίο στην φουρτουνιασμένη θάλασσα της Χρεοκρατίας και η «δημοκρατία» είναι απλώς η μετατόπιση του φορτίου από την μια μπάντα του πλοίου στην άλλη.

3. Ανάγκη για μία «ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η νίκη της Ν.Δ. μπορεί να αφορά τους οπαδούς του ενός κόμματος και του άλλου αλλά δεν αφορά ούτε την Ελλάδα ούτε την δημοκρατία, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν αποτελούν ένα πολιτικό γεγονός.

Από κοινωνιολογικής πλευράς για να θεωρήσουμε ένα γεγονός ως πολιτικό, θα πρέπει να συντρέχουν τουλάχιστον δυο προϋποθέσεις:

α. πρέπει να κινείται ο πολιτικός χρόνος. Ο πολιτικός χρόνος της Ελλάδας έχει σταματήσει στις 22 Απριλίου 2010 στο Καστελλόριζο με την αναγγελία από τον Γ. Παπανδρέου του ερχομού του κυκλώνα του πρώτου Μνημονίου και του ΔΝΤ στην πατρίδα μας. Όσα κόμματα και να εναλλαχθούν στην εξουσία, όταν δεν αλλάζει η πολιτική, τότε αποδεικνύουν, είτε το θέλουν είτε όχι, ότι λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία ή πιο λαϊκά ως χάνδρες στο ίδιο κομπολόϊ.

β. η αλλαγή πολιτικής προσφέρει ευκαιρίες ανανεώσεως στα κόμματα και αλλαγές προόδου στην κοινωνία.

Νομίζω, ότι θα πρέπει να καθιερώσουμε μία διάκριση ανάμεσα στην πολιτική και την κυβερνητική. Τουτέστιν εμείς έχουμε κυβερνητικούς, όχι πολιτικούς. Ο πολιτικός έχει όραμα και πρόγραμμα και αισθάνεται ως υπηρέτης του λαού (πόλεως). Ο κυβερνητικός είναι εξουσιολάγνος. Γι’ αυτόν η εξουσία είναι αυτοσκοπός. Το αποτέλεσμα της πολιτικής είναι η ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα της κυβερνητικής, στην καλύτερη περίπτωση είναι η αποτελμάτωση και στην χειρότερη η παρακμή και η διάλυση του κράτους. Η τελευταία περίπτωση αντιστοιχεί δυστυχώς στην σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Τουλάχιστον θεωρητικώς θα πρέπει να εξορίσουμε τους «σπουδαρχίδες» από τον χώρο της πολιτικής.

Σήμερα το τεκμήριο της πολιτικότητας έχουν μόνο οι δημοκρατικές, πατριωτικές και αντισυστημικές δυνάμεις. Είναι δυστυχώς αυτές που απέτυχαν να εκπροσωπηθούν στο Ευρωκοινοβούλιο. Οι βασικές αιτίες είναι δύο:

α. η έλλειψη πολιτικού πολιτισμού των Ελλήνων της Μεταπολιτεύσεως και

β. ο κατακερματισμός και αρχηγισμός των πολιτικών (με την σημασία που δώσαμε) δυνάμεων της χώρας.

Τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε:

α. να ξεκινήσει μία εκστρατεία διαφωτίσεως του λαού μας. Αυτή η πρωτοβουλία δεν θα πρέπει να έχει κομματικό χαρακτήρα αλλά να καταλήξει στην διαμόρφωση ενός σύγχρονου ελληνικού Διαφωτισμού.

β. να συγκροτηθεί η «ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (ΔΙΑΔΗ, DEMOCRACY CONFERENCE). Θα είναι ένα μόνιμο και ανοικτό φόρουμ συναντήσεως, διαλόγου και συσπειρώσεως των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Η ΔΙΑΔΗ θα επεξεργάζεται θεωρητικά θέματα της πολιτικής και της δημοκρατίας, θα αναλύει την πολιτική κατάσταση της χώρας, θα προβαίνει σε οραματικές και προγραμματικές προτάσεις προς τα κόμματα και θα συνεργάζεται με αντίστοιχες προσπάθειες στον ευρωπαϊκό χώρο.

Ο Δ. Κωνσταντακόπουλος έχει προτείνει επιπλέον την δημιουργία ενός ιστοτόπου, ο οποίος θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε πρακτορείο αξιόπιστων πολιτικών και οικονομικών ειδήσεων εσωτερικού και εξωτερικού.

Αν δεν αντιμετωπισθεί η κακομοιριά της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα και δεν ανακτηθεί η εθνική ανεξαρτησία, ο Ελληνισμός θα χαθεί για πάντα από το προσκήνιο της ιστορίας. Η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μία εσχατολογική περίοδο, όπου ο Ξένος παράγοντας θέλει τον χώρο και όχι την ανάπτυξη της χώρας.

(*)  Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός.

Πηγή: hellenologia.com