Θάνος Ιωαννίδης, 8 Νοεμβρίου 2019

…Και αφού οι κλιματικοί επιστήμονες και μετεωρολόγοι δεν καταφέρνουν με τα υφιστάμενα εργαλεία γνώσης να προβλέψουν με μεγάλη ασφάλεια τον καιρό παραπάνω από μια εβδομάδα, αντιθέτως κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο ότι μπορεί να προβλέψουν με υψηλή πιθανότητα (διάστημα εμπιστοσύνης πάνω από 67%-70%) πως θα συμπεριφερθεί το κλίμα του πλανήτη τις επόμενες 10ετίες…

‘…Ο απώτερος σκοπός της ‘εφαρμοσμένης’ πολιτικής είναι να κρατά τις μάζες φοβισμένες – και εξ ανάγκης αυτές να εκλιπαρούν για την ασφάλεια τους – απειλώντας τες με μια ατέλειωτη σειρά ξωτικών και φαντασμάτων, όλα τους πλασματικά…Η ανάγκη να σωθεί η ανθρωπότητα είναι σχεδόν πάντα ένα προσωπείο με την πρόθεση να την εξουσιάσει…’

     Η κρατούσα επιστημονική θεωρία της κλιματικής αλλαγής αλλά και της ρητορικής μιας ιδιαίτερα μεγάλης μερίδας πολιτικών, επιχειρηματικών κύκλων αλλά και των mainstream ΜΜΕ βασίζεται κύρια στην διαχρονική αύξηση της μέσης ατμόσφαιρας της γης ως αποτέλεσμα της ανθρωπογενούς δραστηριότητας έκλυσης των ρύπων του θερμοκηπίου και κυρίως της έκλυσης του διοξειδίου του άνθρακα (CO2).

Το κυρίαρχο ‘εργαλείο’ στήριξης μιας επιστημονικής θεωρίας σχετικά με το κλίμα δεν είναι άλλο από την ντετερμινιστική παρατήρηση της κρίσιμης παραμέτρου της μετρήσιμης θερμοκρασίας. Από εκεί και πέρα, ένα σύνολο θερμοκρασιών που συλλέγηκαν σε ένα χρονικό διάστημα (συνήθως 10ετιών) είτε μέσω δορυφόρων (από το 1980), μετεωρολογικών σταθμών και αερόστατων, ιστορικών στοιχείων, κλπ. αποτελούν την ‘κρίσιμη μάζα’ στα χέρια των επιστημόνων-ερευνητών που θα θεμελιώσουν μια κλιματική θεωρία ως πρόβλεψη για το μέλλον και η οποία στην συνέχεια θα υποστεί την βάσανο του ελέγχου και της κριτικής από την ακαδημαϊκή κοινότητα.

(more…)

ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 28, 2016  ΘΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

“….Κεϋνσιανοί, Φιλελεύθεροι, Νέο-Φιλελεύθεροι, Μονεταριστές, Μαρξιστές και λοιποί υποστήριξαν ότι με τις θεωρίες τους θα μπορούσαν να παρέμβουν και να εκτρέψουν τον οικονομικό κύκλο από τις αναπόφευκτες περιόδους ύφεσης και συρρίκνωσης. Οι θεωρίες αυτές έγιναν ιδεολογίες, ιδεοληψίες και δόγματα πολιτικών σκοπιμοτήτων και προτάγματα στο αέναο παιγνίδι της ισορροπίας δυνάμεων. Από κοντά και ο αδαής λαός ο οποίος αντί να σταθεί στα διδάγματα του παρελθόντος, εκτίμησε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία δεν είναι πολιτική υπόσχεση αλλά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα τον οδηγήσει σε βαθιά γηρατειά και μακροημέρευση. Σ’ αυτό βοήθησε και συνεχίζει να βοηθά η παγκόσμια προπαγάνδα συσκότισης, κοινωνικής μηχανικής και μόχλευσης του κοινωνικού αισθήματος προς την κατεύθυνση αυτή που προσδιορίζουν τα συμφέροντα των διαφόρων ελίτ με ενορχηστρωτή και εκτελεστή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η υπερσυγκέντρωση πολιτικο-οικονομικής δύναμης και επηρεασμού των μαζών από τα ΜΜΕ είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια ίχνους αμφισβήτησης περί τούτου όταν στις ΗΠΑ έξη (6) εταιρείες συγκεντρώνουν το 90% των Μέσων Ενημέρωσης από 50 τον αριθμό που κατείχαν μόλις το 1983……“

==========================================

Το άρθρο ξεκινάει από εδώ.

Τα δύο τελευταία χρόνια καταπιάστηκα από καθαρή επιστημονική διαστροφή με την μελέτη-ύπαρξη των ‘οικονομικών κύκλων’ και αν και κατά πόσο θα μπορούσαν αυτοί οι ‘κύκλοι’ να μας δώσουν ασφαλή επίπεδα πρόβλεψης για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας.

Αισθάνθηκα την ανάγκη αυτή ως μιας μορφής καθαρτήριο από την μίζερη ελληνική πραγματικότητα την τελευταία 7ετία αλλά και του πλήρους σκηνικού οικονομικού αδιεξόδου και απαξίωσης που έχει περιέλθει τόσο η Ευρώπη όσο και το σύνολο των ΄δυτικών’ χωρών και το οποίο θεωρώ ότι αποτελεί ‘προμηνύματα’ των όσων αργά ή γρήγορα θα επέλθουν ως την διάδοχη κατάσταση της ‘υπερβολής’που έχει περιέλθει η διεθνής οικονομία υπό την μορφή μιας αναπόφευκτης κατάστασης ‘έλλειψης’ προκειμένου επανέλθει σε μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας (equilibrium) μέχρι να προκύψει ο επόμενος ‘ενάρετος κύκλος’.

Η ‘υπερβολή’ αυτή ως άλλη ‘ύβρις’, ή το ‘κατά λόγον άνισον’ δεν είναι τίποτε άλλο από (τυχαίο δείγμα χωρίς αξιολογική σειρά) ένα παγκόσμιο (κρατικό) χρέος που δεν έχει υπάρξει τουλάχιστον κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες και το οποίο ανέρχεται περίπου στα 62 τρις $, το γενικό επίπεδο των επιτοκίων δανεισμού το οποίο καταγράφει ελάχιστες τιμές  με αρνητικά ποσοστά (δηλ. προεξόφληση ότι μέλλον θα είναι χειρότερο από το παρόν!) για πρώτη φορά σε μια ιστορική περίοδο των τελευταίων 5000 ετών[i]και η παγκόσμια ανισότητα εάν την δούμε τουλάχιστον τεχνοκρατικά ως κατανομή του πλούτου αποτελεί την ‘Οικονομία του 1%’ σύμφωνα με τον εύστοχο τίτλο του Oxfam Organisation όπου 62 ιδιώτες κατέχουν τόσο πλούτο όσο 3.6 δις άνθρωποι δηλαδή όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη μας[ii].

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Θάνος Ιωαννίδης (*), 21 Απρ. 2016

Το ερώτημα εάν υπάρχει πολιτικός φορέας να διαχειρισθεί αυτή την μετάβαση είναι προσχηματική αναβολή. Προφανώς και δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα. Όταν όμως η κοινωνία, εξ αιτίας όλων αυτών που συζητούμε, μετατραπεί στους ‘φοβεροτέρους εφέδρους’, τότε το ερώτημα αντιστρέφεται ως εξής: Υπάρχει κάποιο πολιτικό κόμμα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους επαναστατημένους;

Δεν θα μπορούσε ένας καλοπροαίρετος μελετητής του οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα παρά μόνο να χαιρετήσει θερμά την πρωτοβουλία του κ. Β. Βιλιάρδου και του analyst.gr για την έναρξη ενός δημόσιου διαλόγου – δαιμονοποιημένου μέχρι σήμερα από ΜΜΕ και ακαδημαϊκή κοινότητα – για το ενδεχόμενο μετάβασης της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα, την εφικτότητα του εγχειρήματος, τα προβλήματα και τα οφέλη που μπορεί να προκύψουν.

Νομισματικές Ενώσεις – Τι λέει η Ιστορία;

Από τον 18ο αι., καμιά νομισματική ένωση με την έννοια του ενιαίου κοινού νομίσματος και της μιας Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστής ύστατης ανάγκης (lender of last resort) δεν διασώθηκε από την διάλυση, έχοντας τις περισσότερες φορές τραγικές συνέπειες για τα λιγότερα ισχυρά κράτη-μέλη της, προϊόν κυρίως Βρετανικής και Γαλλικής αποικιοκρατίας, οι οποίες κατέληξαν είτε σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις είτε σε πολέμους [i].

Το νόμισμα από το τέλος του Bretton Woods το 1971, είναι πλέον ένα fiat money, άρα και πηγή χρέους το οποίο οι κεντρικές τράπεζες για να το διαθέσουν, το δανείζουν. Με άλλα λόγια, από το 1971 και μετά το χρέος έγινε χρήμα. Έτσι και η ΕΚΤ δανείζει μέσω των κεντρικών τραπεζών των κρατών-μελών τις εμπορικές τράπεζες και αυτές την οικονομία. Είναι χαρακτηριστικά κατανοητή και αποκαλυπτική η παρουσίαση της Τράπεζα της Αγγλίας (Bank of England) για την δημιουργία του χρήματος στην μοντέρνα οικονομία κυριολεκτικά από το πουθενά (out of thin air). [ii] [iii]

Η αποχώρηση από μια νομισματική ένωση και η μετάβαση σε ένα νέο εθνικό νόμισμα μπορεί το πιθανότερο να είναι επωφελής για την χώρα την ίδια. Αυτά προκύπτουν από μελέτη του Adam Slater, επικεφαλής οικονομολόγου του Oxford Economics UK, ενός από τους γνωστότερους ανεξάρτητους διεθνείς εταιρικούς συμβούλους, ο οποίος υποστηρίζει ότι η ιστορία δείχνει ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα ήταν καταστροφή αναπόφευκτη. Συγκεκριμένα, η μελέτη αναφέρει ότι περισσότερες από 70 χώρες έχουν εγκαταλείψει νομισματικές ενώσεις από το 1945 και μετά και μάλιστα μόνο μια μικρή μειοψηφία υπέστη απώλειες στο εθνικό της προϊόν (όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα) [iv]. Οι πιο πολλές από αυτές τις απώλειες, όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μπορούν να εξηγηθούν από άλλα κοινωνικά σοκ όπως ο εμφύλιος πόλεμος [v].

.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Επομένως, το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το κατά πόσο είναι μικρότερο το κόστος να δανειζόμαστε το κρατικό μας νόμισμα (ΕΥΡΩ) για όλες τις δημοσιονομικές ανάγκες του κράτους από το να εκτυπώνουμε (να έχουμε δηλ. το εκτυπωτικό δικαίωμα) το δικό μας εθνικό νόμισμα – εν προκειμένω την νέα δραχμή – και να μας επιβαρύνει μόνο το κόστος εκτύπωσης;

(more…)

Θάνος Ιωαννίδης, 13 Σεπ. 2015

H ιστορία με το ενδεχόμενο μετάβασης της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα αποδεικνύει ότι στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας κάθε έννοια δημόσιου διαλόγου και ανταλλαγής επιστημονικής επιχειρηματολογίας είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Έχοντας οι πολιτικοί μας υποκύψει στις σειρήνες της επίπλαστης ευρωπαϊκής προοπτικής και η συντριπτική πλειοψηφία των ακαδημαϊκών μας καταντήσει ψοφοδεείς επαίτες των ευρωπαϊκών κονδυλίων, κάθε συζήτηση για ένα ενδεχόμενο plan b που περιλαμβάνει και την επιλογή πολιτικής με κύριο όχημα την εγκατάληψη του ευρώ και την υιοθέτηση ενός νέου εθνικού νομίσματος θεωρείται σαν να παραβιάζει κλειστές πόρτες και δεν θα πρέπει ούτε καν να συζητείται εάν θα θέλαμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε ιδεολογικά ‘καθαροί ευρωπαίοι’.

Και είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί το εθνικό νόμισμα αντιμετωπίζεται με όρους ιδεοληψίας και θρησκοληπτικού φανατισμού από τα εγχώρια ΜΜΕ που θεωρούν ότι κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να στοιχειοθετήσει πολιτικά και επιστημονικά επιχειρήματα που αμφισβητούν ‘τα ιερά και όσια’ όπως διατείνετο στη Βουλή ο πρώην υπουργός και νυν κεντρικός τραπεζίτης κ. Στουρνάρας.

(more…)