Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και όπου υπάρχει ορθοδοξία, κατανυκτικοί άνθρωποι με ύφος σοβαρό, κεφάλι σκυφτό και περίσκεψη ακολουθούν τον σταυρωθέντα Χριστό στον τάφο. Τι παράξενο όμως; Εκεί, στον τάφο, είναι η ζωή. “Η ζωή εν τάφω”  μας λέει ο Επιτάφιος θρήνος της Μ. Παρασκευής. Γιατί ζωή είναι οι αξίες και η μεγαλύτερη από αυτές είναι η αγάπη προς τον άνθρωπο. Αυτόν δεν εγκατέλειψε και για αυτή του την αγάπη σταυρώθηκε “ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις”. Διάλεξε τον θάνατο μπροστά στην προδοσία του ανθρώπου.  Έδωσε το αίμα του για να θυμίσει στην ανθρωπότητα ( για μία ακόμα φορά) ότι ζωή είναι οι πανανθρώπινες αξίες που πρέπει να είναι αξίες διαχρονικές. Για αυτό,

Μεγαλύνομέν σε,
Ιησού Βασιλεύ,
και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,
δι’ ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Μια φθορά που φαίνεται να επικρατεί και πάλι σήμερα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά για τους ίδιους λόγους όπως και τότε. Λόγους που παραμέρισαν αξίες, ιδανικά, με φυσικό επακόλουθο και όχι ως εκ θαύματος, να ξεχάσουμε πως σε πρώτη προτεραιότητα είναι ο άνθρωπος.

Πλέον καλούμαστε μόνοι μας να γίνουμε μικροί Θεοί και να ξαναβρούμε το σωστό δρόμο και πορεία που απολέσαμε. Είναι θέμα θέλησης και πίστης στις δυνάμεις μας, να ξαναβγούμε στο ξέφωτο. Σαν την παπαρούνα που μονάχη στο πουθενά, εκεί στην ξεραΐλα και μέσα στα αγριόχορτα, το έκανε για για να δει το φως. Το πίστεψε μόνη της και το έκανε μόνη της. Είναι εκεί και περιμένει τον επόμενο.

Καλή Ανάσταση, Ανάσταση της ελπίδας, Ανάσταση της Πατρίδας.