Σχόλιο GMR: Γιατί να μην παραθέσουμε (ΤΡΙΠΛΟΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΑ: αγωνιστικά/δικαιϊκά/πολιτικά όχι ιδιοτελώς κομματικά), δίπλα στο “γαλάζιο διαταξικό που μας ενώνει”, τα όσα, “ο Νόμος ΟΡΙΖΕΙ”, δεδομένου ότι οι έχοντες και κατέχοντες διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα (Στρατηγική κατευνασμού ή Εθνική Στρατηγική;) την ιστορικά πανανθρώπινη αξία του “γαλάζιου διαταξικού” (Εθνική Ταυτότητα ή Εθνική Συνείδηση;).

Αυτό όμως, προϋποθέτει, βαθιά γνώση και ενσυναίσθηση^(*) και της Ιστορίας (από που ερχόμαστε και ποιοι ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε) και του Νόμου (ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ) και ασφαλώς προϋποθέτει και ΕΜΠΛΟΚΗ του Νόμου, όπου η δύναμη επιβάλλεται (εδώ το “διαταξικό” πάει περίπατο) επί της αδυναμίας. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση (ποιοτικά-ποσοτικά) για την όπου δει απαιτούμενη εμπλοκή του Νόμου, αποτελεί η “εγγενής ανισότητα των μερών” όπου το ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟ, αναγνωρίζει και προστατεύει την αδύνατη πλευρά της ταξικής σύγκρουσης συμφερόντων, δηλαδή, την εργατική τάξη.

Βέβαια, η εργατική τάξη διαθέτει εκ Θεού(;) Προστάτες, όπως λόγου χάριν, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΛΑ.Ε., και ένα σωρό επίδοξους αντιπροσωποκοινοβουλευτικούς σωτήρες της (“γι’ αυτήν χωρίς αυτήν”). Αυτοί οι σωτήρες της εργατικής τάξης, με μια φωνή, λοιδορούν ΚΑΘΕ δικαιϊκή/νομική/δικαστική εμπλοκή σε θέματα εργαζομένων με το κοινό σλόγκαν “το θέμα δεν είναι νομικό, το θέμα είναι πολιτικό“, έτσι που η σύγκρουση των τάξεων να αφεθεί ως αδιαμφισβήτητο, αξιωματικό (εκ Θεού), ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΝΤΙ-ΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ, στα χέρια των αυτοχρησθέντων ως “αριστερών” πολιτικών κομμάτων.

Η G-M-R αντιτάσσει, την ΤΡΙΠΛΟΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ (βλέπετε στην αρχή) ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ όλων των Επιστημών που συνεισφέρουν στην υπέρ της εργατικής τάξης ΝΟΜΙΚΗ (και ακολούθως το “Νομικό” αποτυπώνεται στο Πολιτικό/Συνταγματικό) αντιμετώπιση όταν η εργατική τάξη πλήττεται (από την παράνομη δράση της εργοδοτικής τάξης, παρανομία που οι πολιτευόμενοι “αριστεροί” ονομάζουν “πολιτική διαφορά”), όπως, προστασία της προσωπικότητας και των προσωπικών δεδομένων, συνδικαλισμός και εργασιακές σχέσεις, ιατρική της εργασίας-ασφάλεια της εργασίας, υποστηριζόμενες από Ψυχολογία (ατομικά-κοινωνική-βιομηχανική), από σύνδεση αυτών με ατυχήματα μεγάλης έκτασης και ποιότητα ζωής σε εργασιακό/αστικό/ευρύτερο περιβάλλον (με την βοήθεια λοιπών επιστημόνων, χημικών, βιολόγων, μηχανικών περιβάλλοντος, κλπ).

Σημαντική ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Η προαναφερόμενη εγγενής ανισότητα των μερών, βρίσκει την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ αποθέωσή της κάτω από την μπότα του δίδυμου, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ (ΝΑΤΟ κλπ)-ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ.  Λόγω δε, της μαζί με την εχθρική στάση προς τον κατακτημένο νομικό πολιτισμό (για να μην κρίνεται η κομματική αυθεντία),  ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ των αριστερών σχημάτων στην λογική της πλουσιοπάροχα μισθοδοτούμενης ΑΝΤΙ-προσώπευσης (εδώ και δέκα χρόνια “τι κι αν είναι Κατοχή”), καταλείπεται πεδίον δόξης λαμπρόν, στην πατριωτική δηθενιά (δηθενιά=λεκτικό δάνειο από Β. Ασημακόπουλο) του ετέρου (υποστηρικτικού του τι κι αν είναι Κατοχή αντιπροσωποκοινοβουλευτισμού) πόλου, του ενδεικτικού τύπου “ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ“.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και το ΙΩΒΗΛΑΙΟ, κατανοούμε πληρέστερα την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ με τον συνδυασμό ΕΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ-ΠΙΣΤΗΣ (ΟΛΟΝ-ΘΕΙΟΝ), ιστορική ΕΞΕΛΙΞΗ του “ΓΑΛΑΖΙΟΥ”, εξέλιξη που έχει να κάνει με την ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ στην οποία τεράστιο ρόλο έπαιξαν προσωπικότητες/γεννήματα των ιστορικών στιγμών (ενδεικτικά Ρήγας Φεραίος, Θεόδ. Κολοκοτρώνης έως και το επίκαιρο παγκόσμιο παράδειγμα κατά της χρεοκρατίας, του Τομά Σανκαρά), όχι όμως και οι ιδιοτέλειες, όπως ενδεικτικά αναφέρουμε, την αντίθετη με τις πρωτοχριστιανικές εκκλησίες σημερινή εκκλησιαστική οργάνωση/συμπεριφορά και την πρόσφατη ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, αυτήν του “τι κι αν είναι Κατοχή” Αντι-προσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού (αντίδοτο και με πιθανότητα αντιμετώπισης της ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕΝΗΣ “ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ” του Ερντογάν, εδώ.

(*) — βαθιά επικοινωνιακή διαδικασία

._

Κώστας Μελάς, 21 Αυγούστου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η οικονομική κρίση και οι σημαντικές κοινωνικές διεργασίες που αυτή προκάλεσε, την τελευταία οκταετία, οδήγησαν στην εγκαθίδρυση της έντονης αβεβαιότητας στο κοινωνικό φαντασιακό. Η αβεβαιότητα, υψηλή και με έντονη μεταβλητότητα, έχει εγκατασταθεί στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού, τροφοδοτούμενη από την κοινωνικοοικονομική κρίση. Δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος δεν πρόκειται να σπάσει αν δεν σταθεροποιηθούν οι κοινωνικές διεργασίες.

Ως σταθεροποίηση εννοώ την μορφοποίηση των κοινωνικών διεργασιών σε ένα συνεκτικό σχήμα, εντός του οποίου η κοινωνία είναι σε θέση να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Δηλαδή, η κοινωνία να γνωρίζει προς τα πού θέλει να κατευθυνθεί, να γνωρίζει τι θα της συμβεί αν κατευθυνθεί προς τα εκεί, τι πρέπει να πράξει για να κατευθυνθεί προς τα εκεί, με ποιους τρόπους θα τα καταφέρει και τι συνέπειες θα υπάρξουν, δηλαδή ποιος θα πληρώσει το κόστος και ποιος θα καρπωθεί τα κέρδη, βραχυχρόνια και μακροχρόνια.

Η κοινωνία είναι μια ορισμένη αλληλεπίδραση ατόμων, η οποία αποκτά μια τέτοια έκταση και πυκνότητα, που μέσα της το ζήτημα της συνοχής και της τάξης λαμβάνει τη μορφή του κατ’ εξοχήν πολιτικού ερωτήματος σχετικά με το κοινό καλό. Το –με αυτόν τον τρόπο οριοθετούμενο– πεδίο εντάσεων του Πολιτικού τίθεται σε κίνηση όταν πρόκειται να ορισθεί δεσμευτικά το κοινό καλό. Δηλαδή, το Πολιτικό, με την επίκληση της ειδικής σκοπιάς του, καλείται να τεθεί στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής σε αντίθεση προς μια άλλη.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR:

Σκέψεις της G-M-R:

1) — Ποιά η τριπλοσυνδυασμένη (αγωνιστικά/δικαιϊκά/πολιτικά) υποστήριξη των κατακτημένων δικαιωμάτων του ανθρώπου;^(*)

2) — Επιτρέπεται να γίνεται αποπροσανατολισμός των ΑΔΥΝΑΤΩΝ επί ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επειδή αυτά τα καταπατούν, ή τα αντικαθιστούν με “δικαιωματικά” αξιώματα δικής τους εμπνεύσεως, οι ΙΣΧΥΡΟΙ και οι από τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ υποκινούμενες μειοψηφίες, έχθρες, 5ες φάλαγγες, εξαγορές, θύματα εκβιασμών, κλπ;

3) — Επιτρέπεται να ξεχνάμε πως τα δικαιώματα κατακτήθηκαν με αίμα, και να μην τα υπερασπιζόμαστε κάθε φορά επί του συγκεκριμένου αλλά και εν τω συνόλω (ως κατακτημένο νομικό πολιτισμό), και μάλιστα να τα εμφανίζουμε, πως μπορεί κατά περίπτωση ή συγκυρία να εξυπηρετούν τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ (ενώ τους εξυπηρετεί η παραποίηση και η καταπάτηση των δικαιωμάτων);

4) –- Είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά και στο σύνολό τους, όχι ως παγκόσμια/εθνική/ατομική υποχρέωση, αλλά ως πλαίσιο που μπορεί να ερμηνεύεται στα μέτρα και συμφέροντα, εθνών, τάξεων, ιδιαιτεροτήτων (τελικά στα μέτρα και συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης);

Επί του συγκεκριμένου άρθρου:

1) -– Φταίει ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί πάσχει “Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση της παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” (σύμφωνα με το άρθρο), ή φταίει η επιχειρούμενη διαστρέβλωση επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να δικαιολογηθεί-διευκολυνθεί η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η αποεθνοποίηση, δηλαδή η λοβοτομή για την μετατροπή του κάθε ξεχωριστού Εθνικού ατομικού και συλλογικού χαρακτηριστικού, σε παγκοσμίως ενιαίο ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΩΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΟΡΙΖΕΙ (=παγκόσμια κοινωνία);

Είναι αυτή δίκαια και επιστημονική αντιμετώπιση του κατακτημένου νομικού πολιτισμού;

(*) — Ι.Μ.Δ.Α./1995 ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, άρθρο “Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΧΩΡΟ/Αριστόβουλος Μάνεσης, σελ.185

“…Προς την κατεύθυνση αυτήν (σημ.G-M-R: κοινωνικοπολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης) μπορεί να αποβεί αποφασιστική η συμβολή των Ευρωπαίων πολιτών. Είναι η πρώτη παρατήρηση που θα ήθελα να κάνω πριν τελειώσω. Διότι για την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, καθώς και των κάθε είδους δικαιωμάτων, δεν αρκούν οι νομικοί μηχανισμοί και οι θεσμοποιημένες διαδικασίες. Πέραν π.χ. του δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων ή της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων ή της συμβατότητας αμφοτέρων προς το κοινοτικό δίκαιο, υπάρχουν και μηχανισμοί πολιτικοί, ιδίως στο πλαίσιο δημοκρατικών πολιτευμάτων, οι οποίοι μπορεί να λειτουργήσουν υποβοηθητικά ίσως και αποτελεσματικότερα. Έτσι, εκτός από την άσκηση των εκάστοτε πρόσφορων ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, χρήσιμοι είναι και μηχανισμοί εξωθεσμικοί, π.χ. αυτοοργάνωσης και άτυπης δημοκρατίας της βάσης, δράσης αυτόνομων κοινωνικών κινημάτων κ.τ.λ…

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά το πρόβλημα-τόσο στη θεωρία όσο και ιδίως στην πράξη-των σχέσεων του λεγόμενου κοινωνικού κράτους με το κράτος δικαίου και με τα συνυφασμένα με το τελευταίο ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Το θεσμικό περιεχόμενο του κράτους δικαίου αποτελεί ιστορική κατάκτηση’ είναι, δηλαδή, δεδομένο μη ανατρέψιμο. Η δε αξία του παραμένει ακέραιη για τη νομική ασφάλεια έναντι αυθαιρεσιών της όποιας εξουσίας, ιδίως στην εποχή μας όπου οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί της κρατικής αλλά και της υπερ-κρατικής εξουσίας (διεθνών οργανισμών) είναι τεχνικά άρτιοι, τεράστιοι και καταθλιπτικοί όταν αποφασίσουν να δράσουν. Παράλληλα, το σύγχρονο κράτος πρόνοιας, το αποκαλούμενο “κοινωνικό κράτος”, μεριμνά για την κοινωνική ασφάλεια, υπό την έννοια της ικανοποίησης βασικών βιοτικών αναγκών των ανθρώπων που συμβιώνουν σε ορισμένη κοινωνία, αλλά και-γιατί όχι;-υπό την έννοια της συντήρησης και εξασφάλισης του status της συγκεκριμένης κοινωνίας, όπως αυτή υπάρχει και λειτουργεί. …“

Θα συμπεριλάβουμε και το εδώ σχόλιο μας ως ενδεικτικότατη πρόταση δικαιϊκού-ανιδιοτελούς-δημοκρατικού-αλληλέγγυου τρόπου της αναφερομένης τριπλοσυνδυαστικής δράσης.

Κώσ. Μελάς, 6 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Είναι απολύτως παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν το μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρανομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάσχει σε πολλά σημεία. Ως οικουμενική έννοια χρειάζεται να ερμηνευθεί πριν να αρχίσει να εφαρμόζεται. Η ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από τις κυρίαρχες θεσμικές μορφές της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας. Αυτές δεν είναι άλλες από τα υπάρχοντα κυρίαρχα εθνικά κράτη.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Ακόμα και αν δεχθούμε (από την χρήσιμη ανάλυση του κου Κώστα Μελά) πως η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν περισσότερο φιλάνθρωπη, έχουμε να παρατηρήσουμε:

Στο αδίκημα της δόλιας παραπλάνησης, αυτούσιο και στερητικό ελαφρυντικών του κακουργήματος της εσχάτης προδοσίας, η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν απείρως περισσότερο απάνθρωπη.

Κώστας Μελάς , 5 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το μνημονιακό πρόγραμμα που επιβλήθηκε στην ελληνική οικονομία διέπεται από μία οικονομική λογική που δεν αποσκοπεί στη συγκρότηση ενός ενεργού και αποτελεσματικού κράτους. Αυτό είναι τόσο προφανές που το αρνούνται μόνο όσοι προσποιούνται ότι δεν βλέπουν. Για την ακρίβεια, η λογική των μνημονίων βρίσκεται στον αντίποδα της όποιας προσπάθειας είχε γίνει στο παρελθόν προκειμένου να συγκροτηθεί ένα στοιχειώδες Κοινωνικό Κράτος. Έτσι, το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν ουσιαστικά η κατεδάφιση και εκείνων που είχαν κτισθεί.

Για να αντικατασταθεί αυτό που κατεδαφίστηκε, διαμορφώνεται μια επιλεκτική και ειδικά στοχευμένη υποδομή για ένα μερικό εισοδηματικό αντιστάθμισμα των συνθηκών φτώχειας και ακραίας φτώχειας, που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερης αντίληψης οικονομική πολιτική. Δεδομένου ότι το δημιουργούμενο δίκτυο κοινωνικής προστασίας προσιδιάζει απολύτως στο νεοφιλελεύθερο πρότυπο, λαμβάνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά φιλανθρωπίας.

Ως εκ τούτου, πόρρω απέχει από την αντίληψη του κοινωνικού κράτους ως μέσου προώθησης της αναπτυξιακής πολιτικής. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: εκλαμβάνεται απλά ως κόστος και συγκαταλέγεται στις δημοσιονομικές δαπάνες. Με βάση την ισχύουσα στην ΕΕ θεώρηση περί ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, κάθε κρατική δαπάνη είναι απαραίτητο να καλύπτεται λογιστικά από ένα αντίστοιχο έσοδο, ή από τη μείωση άλλης δαπάνης.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Ανάλυση εντός της λογικής της “μετά” μνημονιακής κανονικότητας. Κάτι πιο προχωρημένο αγαπητοί συγγραφείς της G–M-R, του slpress, του Δρόμου της Αριστεράς, και κυρίως, κάτι συν-εργειακό;

Κώστας Μελάς, 1 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το κεφάλαιο για το πόσο ανταγωνιστική είναι διεθνώς η ελληνική οικονομία στην πρόσφατη Ενδιάμεση Έκθεση για την Νομισματική Πολιτική της Τραπέζης της Ελλάδος (Δεκέμβριος 2019) περιέχει αξιοσημείωτα στοιχεία. Συγκεκριμένα εκτιμάται ότι το 2019 τόσο η ανταγωνιστικότητα του κόστους εργασίας όσο και η ανταγωνιστικότητα των τιμών έχουν ενισχυθεί. Η ενίσχυση αυτή προέκυψε από τους κάτωθι λόγους:

Πρώτον, στο δεύτερο εξάμηνο του 2019 ανακόπηκε η επί τριετία ανατίμηση της ονομαστικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας της Ελλάδος, λόγω της ανοδικής πορείας του ευρώ. Αυτή είχε επηρεάσει δυσμενώς τους εθνικούς δείκτες ανταγωνιστικότητας την αντίστοιχη περίοδο.

Σύμφωνα με τους  δείκτες σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας που υπολογίζει για την Ελλάδα η Τράπεζα της Ελλάδος, η ονομαστική σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία εκτιμάται ότι υποχώρησε οριακά κατά 0,2% το 2019, έναντι αύξησης 2,1% το 2018 (μέσα επίπεδα έτους). Η ελαφρά υποχώρηση του δείκτη για το 2019 αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την υποτίμηση σε σχέση με το 2018 ως αποτέλεσμα της μεταβολής των διμερών συναλλαγματικών ισοτιμιών έναντι του ευρώ.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr