_.

Κώστας Μελάς, 21 Σεπτεμβρίου 2024

Συνέντευξη στο Kontra news

Κλυδωνίζεται η ελληνική Οικονομία – Κίνδυνος το χρέος: Κώστας Μελάς καθηγητής Οικονομικών

Αρνητικό Εμπορικό ισοζύγιο (εισαγωγές Εξαγωγές) τρεχουσών συναλλαγών βαίνων συνεχώς αυξανόμενο ως προς τις εισαγωγές.

Μη καταγραφόμενο χρέος στο χρέος της Γενικής κυβέρνησης 54 δισ euro για κάθε χρόνο (ετησίως) από repos τα τελευταία 4 χρόνια.

Υπολογιζόμενο Χρέος για κάθε Ελληνα πολίτη > 38000 €

Αυξανόμενο χρέος παρά τις μνημονιακές πολιτικές.

Η κυβέρνηση μιλάει για ανθηρή οικονομία ενώ από την άλλη βλέπουμε να υπάρχει ακρίβεια, ζόρια στο κόσμο για το πως θα αντεπεξέλθουν στα οικονομικά δεδομένα της αγοράς. Αυτή η ακρίβεια οδηγεί σε ανάπτυξη εσόδων για το κράτος, για τον κρατικό κορβανά και φτωχοποίηση των πολιτών,

Η απάντηση του κ. Μελά δίνεται ως ότι, ΓΙΑΤΙ ΑΣΚΟΥΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ. Δεν ασκούμε οικονομική πολιτική για την οικονομία, ένα μέγεθος αυτόνομο, ένα μεταφυσικό πράγμα που έχουμε ονομάσει οικονομία. Ασκούμε οικονομική πολιτική για να μεγαλώνει καθημερινά η ευημερία των πολιτών μας. Αν λοιπόν οι πολίτες μας δεν είναι καθημερινά ικανοποιημένοι αλλά ειναι ικανοποιημένοι οι 10,100 ολιγάρχες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην ελληνική οικονομία κάτι δεν πάει καλά.

Η ΤτΕ έκανε εκτίμηση ότι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα ούτε το 2026 θα πάει στο 2%. Επομένως αυτό σημαίνει ότι ο πληθωρισμός θα είναι πάνω από τον ΜΟ του πληθωρισμού της ΕΕ, άρα λοιπόν η ακριβεια θα συνεχίσει να υπάρχει.

Πολλά περισσότερα μπορείτε να ακούσετε στην συνέντευξη.

Σχόλιο GMR: Μιας και περί συγκινήσεως ο λόγος, ας προσθέσουμε στην στάση της μικρότητας (αλλά πιστεύουμε τεκμηριωμένης και ενώπιον της Τακτικής Δικαιοσύνης για Εργασία/Δίκαιο και με διασύνδεση/Εισαγγελικό Συσχετισμό με δικογραφίες κατά εφαρμογής μνημονίων κατ’ άρθρο 86Σ και παραπέρα υλοποιήσιμης ηθικότητας) της G-M-R, λίγες πινελιές κομβικής σημασίας Δημοκρατικού Διαλογου/Πολιτικής-Δικαίου-Οικονομικών, εκλεκτών επιστημόνων, άνευ των οποίων ουδεμία υπέρ πατρίδας συμβολή θα μπορούσαμε να επιχειρούμε.

Διαβάζουμε στο άρθρο:

1) – “Σχεδόν στο σύνολο της η Αριστερά, σπάνια είναι σε θέση να αρθρώσει προοδευτικά μηνύματα ή – για να το πούμε καλύτερα– ευρωπαϊκά οράματα με αριστερή προοπτική.” (πιο κάτω αναλύει αυτό το “σπάνια είναι σε θέση…).

2) – Το ζουμί της υπόθεσης: “Το βασικό λάθος που συνήθως γίνεται συνίσταται στη συνεχή σύγχυση σχετικά με το είναι και το δέον, μεταξύ περιγραφικών και κανονιστικών προτάσεων.“.

Πως όμως ο Κ. Μελάς εννοεί να μην υπάρχει το “βασικό λάθος” που “συνίσταται στη συνεχή σύγχυση σχετικά με το είναι και το δέον, μεταξύ περιγραφικών και κανονιστικών προτάσεων“;

Δείτε^[1] την απάντηση του Κ. Μελά όπως την διατύπωσε ως ομιλητής στο συνέδριο “Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα” με σχετικούς συνδέσμους

• (α) — https://yparxiakoellada.gr/ και
• (β) — Επιστολή προς Α. Τσακρή και Οργανωτική επιτροπή του yparxiakoellada.gr ,

συνέδριο συναφές (ως προς την άνευ πολιτικών και ηθικών αρχών συμμετοχή χάριν της  ΕΓΩ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ με το βλέμα στραμένο σε Κάθε που βρέχει Εκλογές) με την “Βραδιά δημοκρατικού προβληματισμού – «Δημοκρατικοί θεσμοί και λειτουργίες στον σύγχρονο κόσμο. Προκλήσεις και προοπτικές» | Τρίτη 23 Απριλίου 2024 | Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός“
https://lsparnas.gr/vradia-dimokratikou-provlimatismou/] και https://greek-market-research.com/article/vradia-dimokratikoy-provlimatismoy-dimokratikoi-thesmoi-kai-leitoyrgies-ston-sygchrono-kosmo-prokliseis-kai-prooptikes/.

——————————————————————————–

[1] Για την απάντηση, δείτε επίσης το βίντεο “1η θεματική: Πλευρές της χρεοκοπίας: Η ελληνική οικονομία, κερδισμένοι, χαμένοι και προοπτικές” στο YouTube

https://youtu.be/A5p1WePB2sg?si=6SEq1RQ_eiTDlB20

όπου:

Πρώτος μιλάει ο Κ. Μελάς.

Στο 6:18 λέει πως “η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήθελε να ενταχθούμε στην Ευρωζώνη”. Αμέσως είπε ότι “έγινε χειραγώγηση (σημ G-M-R=ποινικό αδίκημα μαζί με το Σημιτικό Χρηματιστήριο κλπ, αλλά αυτό δεν το ‘πε, γνωρίζει οικονομικά δεν θέλει(;) να γνωρίζει νομικά που “βγάζουν μάτι”) του λαού για τα καλά της ευρωζώνης”.

Στο 8:06 λέει πως “η εικοσαετία της Ελλαδας στο ευρώ είναι μια χαμένη 20ετία“, (έτσι δίχως ποιοτική και ποσοτική ανάλυση του όρου “χαμένη 20ετία”).

Στο 12:50 λέει, “στον δείκτη κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής δύναμης είμαστε προτελευταιοι στις χώρες της ΕΕ. Τεράστια η αυξηση στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.“.

Στο 14:50 λέει “το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγων στάσιμο. Το εμπορικο ισοζύγιο στασιμο. Το χρέος αυξανει απο το 2002. Ανεργια 10% οπως το 2003 χειροτερα από χώρες ευρωζώνης” (μέσο όρο μάλλον).

κλπ κλπ

Και στον επίλογο:

“Να ξανασυζητήσουμε (σημ. G-M-R κριτικά εννοεί) τι έχει πετύχει η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη.“.

(Αλλά, “άμα συζητήσουμε”…) “Μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα.“, και, “Δεν θέλω να πω ότι φταίει η ευρωζώνη“, Μετά είπε “φταίνε πολλά” και μεταξύ αυτών ανέφερε, έτσι για ξεκάρφωμα(;) και την ευρωζώνη, λες και ουδέποτε υπήρξαν τα, Ελληνικό δημοψήφισμα 2015 και Μάρτιος 2014, ΟΗΕ, διεθνή απαίτηση για Λ.Ε.Χ & λογοδοσία υπαιτίων.

_.

Κώστας Μελάς , 9 Ιουλίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Οι ευρωεκλογές του 2024 χαρακτηρίστηκαν, μεταξύ άλλων, από τις μεγάλες απώλειες των Πρασίνων, την ενίσχυση των κομμάτων της Νέας Δεξιάς (όπου υπάρχει έντονη κινητικότητα στις ευρωομάδες τους, με τα κόμματα των Λεπέν, Σαλβίνι και Βίλντερς να εντάσσονται στην ευρωομάδα του Ούγγρου πρωθυπουργού) αλλά έδειξαν και την απαξίωση που έχει υποστεί η Αριστερά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (με τις όποιες επιμέρους εξαιρέσεις).

Η ευρωομάδα της Αριστεράς κατέκτησε μόλις 47 έδρες, έξι παραπάνω σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές. Η απαξίωση της Αριστέρας δεν οφείλεται μόνο στις αποτυχημένες προεκλογικές εκστρατείες σε αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ, στα προβληματικά μηνύματα, στις λανθασμένες στοχεύσεις, στους εσωτερικούς πολέμους και στην κατάτμηση των αριστερών κομμάτων, τάσεων, κινημάτων και φορέων. Η απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων έχει βαθύτερες αιτίες και αποτελεί την έκφραση μιας μακροχρόνιας αποτυχίας.

Φαίνεται ότι μέχρι σήμερα, δεν έχουν γίνει κατανοητά τα αίτια και οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της αποτυχίας του κρατικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης για την Αριστερά όλης της Ευρώπης. Δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές της Ανατολικής Ευρώπης που απέτυχαν να δημιουργήσουν μια εναλλακτική κοινωνία απέναντι στην καπιταλιστική. Ούτε η ιστορική Αριστερά της Δυτικής Ευρώπης μπόρεσε να αντλήσει ουσιαστικά συμπεράσματα, ή να εμποδίσει την ντε φάκτο κατάρρευσή της στις μεγαλύτερες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης, με πειστικές εναλλακτικές προτάσεις.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: [Από τη μία προχωρεί σε μια ακατάσχετη νομοπαραγωγή των Κοινοβουλίων με στόχο την πάταξη της διαφθοράς. Από την άλλη, η ίδια η πολυνομία, ουσιαστικά, θωρακίζει τη διαφθορά. Ταυτόχρονα, όμως, το κράτος απελευθερώνει νομοθετικά όλες εκείνες τις οικονομικές λειτουργίες που επιτρέπουν την εμφάνιση της διαφθοράς και επιβιώνουν από αυτήν. Στην καλοπροαίρετη εκδοχή αυτού του σχήματος θα λέγαμε ότι το κράτος “κυνηγάει την ουρά του”.] Μας λέει ο αρθρογράφος Κ.Μελάς.

Γι’ αυτό (δηλαδή, για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και σε ολες τις τις διαστάσεις, εύρος-βάθος-μέγεθος, η παραβατικότητα που ελίσσεται στα πλοκάμια της πολυνομίας), οφείλουμε πάντα, ερευνώντας-τεκμηριώνοντας-καταγγέλλοντας το άδικο, να στηριζόμαστε οπωσδήποτε στην παραβίαση βασικών και θεμελιωδών δικαιϊκών αρχών, αυτές να τις κατανέμουμε καταγγελτικά και στα επιμέρους άρθρα της πολυνομίας (και να συνδέουμε τις πολλές διαφορετικές πλευρές του άδικου, την πολυπαρανομία, με τους πολλούς ξεχωριστούς νόμους/πολυνομία), αλλά και αντίστροφα.

Με αυτή την μέθοδο οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στην “πολιτική εγκληματικότητα” στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος Κ.Μελάς: [Οι κυβερνήσεις, στις δυτικές δημοκρατίες τείνουν να λειτουργούν σαν ιδιωτικοοικονομικές επιχειρήσεις με συνεταίρους μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά συγκροτήματα. Νομοθετούν ενάντια σε οποιονδήποτε ορθολογισμό της αγοράς ή οποιονδήποτε υγιή ανταγωνισμό.

Ο νεοφιλελευθερισμός της μαζικοδημοκρατικής εποχής είναι το καθεστώς της πολιτικής-επιχειρηματικής ανομίας ανοιγμένο σε πλανητικά μεγέθη.]

Και μάλιστα, να κατακεραυνώνουμε τους “αριστερούς” που μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την διεκδίκηση εφαρμογής του Ισχύοντος Δικαίου, προβάλλοντας το “αριστερό” αξίωμα, “το θέμα δεν είναι νομικό-το θέμα είναι πολιτικό”.

Αν το ποινικό αδίκημα βαφτίζεται πολιτική διαφορά, τότε κάτι βρώμικο τρέχει με τους “αριστερούς” νονούς της βάφτισης.

Πολιτική διαφορά μπορεί να είναι όποια διαφορά δεν εισέρχεται στην πολιτική με καταπάτηση νόμων-συντάγματος-δικαιωμάτων.

Αν μάθουμε αυτό το μάθημα, δεν θα χρειαζόμαστε “αριστερούς” να μας καθησυχάζουν πως θα βρούμε το δίκιο μας στην δευτέρα (μετά το 1917) παρουσία της “εξουσίας όλης στο κόμμα”, αντί βεβαίως της “εξουσίας όλης στσ σοβιέτ” που προσπάθησε ανεπιτυχώς στην μικρή του (και με την τραγικότητα υου λάθους της κατάπνιξης στο αίμα της δικαιολογημένης εξέγερσης της Κροστάνδης) ζωή ο Λένιν.

_.

Κώστας Μελάς, 16 Ιανουαρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της “συστημικής διαφθοράς” και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μονοδιάστατη “ενιαία σκέψη” και το νεοφιλελευθερισμό.

Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται “συμπερίληψη της διαφθοράς”. Το παραβατικό κανονικοποιείται και από ανωμαλία μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτή είναι η σκοτεινή όψη του συστήματος, που παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία.

Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγικών δραστηριοτήτων στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, επέτρεψε στην εικονική οικονομία των πληροφοριοποιημένων συναλλαγών να καταλάβει το προσκήνιο. Ο καπιταλισμός των χρηματιστηρίων και των υπηρεσιών είναι πλέον εγγενώς συνδεδεμένος με το οργανωμένο έγκλημα και κυρίως:

• • Με τα συστήματα αναθέσεων και προμηθειών στις δημόσιες εργολαβίες και στα εξοπλιστικά προγράμματα. Κατ’ επέκταση έχουμε τις δωροληψίες και το ξέπλυμα χρήματος με βασικά πλυντήρια, ύστερα από τους υπεράκτιους μεσολαβητικούς σταθμούς, τους μεγάλους νόμιμους τραπεζικούς οργανισμούς, το real estate, την αγορά Τέχνης κτλ.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

_.

Κώστας. Μελάς, 21 Αυγούστου 2023

Η πανδημία Covid 19, και στη συνέχεια η ενεργειακή κρίση (που οξύνθηκε στο έπακρο με τον πόλεμο στην Ουκρανία, λόγω των κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη Ρωσία από τις Ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες προμηθεύονταν τον μεγαλύτερο όγκο των ενεργειακών πόρων από τη συγκεκριμένη χώρα)  ήταν δύο σημαντικότατα έκτακτα εξωτερικά σοκ τα οποία προκάλεσαν μη αναμενόμενες επιδράσεις στις ευρωπαϊκές οικονομίες που τις οδήγησαν σε  σημαντικές αποκλίσεις από την χαραγμένη κανονικότητα.

Οι αρνητικές συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα (ΑΕΠ, ανεργία)  έπρεπε να αντιμετωπιστούν με αντίστοιχα έκτακτα μέτρα, κάτι που συνέβη με τις ευλογίες της ΕΕ  πρωταρχικά διαμέσου της άρσης των δημοσιονομικών περιορισμών που επέβαλε το ΣΣΑ.  Παράλληλα και η ασκούμενη νομισματική πολιτική έγινε περισσότερο επεκτατική προκειμένου να συμβάλλει στην υποστήριξη της πληττόμενης οικονομικής δραστηριότητας.

Επιπλέον, με σημαντική καθυστέρηση και με τον γνωστό γραφειοκρατικό τρόπο ( εφαρμογή πλήθους κριτηρίων, προελέγχων, ελέγχων κτλ.) δημιουργήθηκε το Ταμείο Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης (Pnrr) προκειμένου οι πόροι με τους οποίους πριμοδοτήθηκε  να χρησιμοποιηθούν  ως συμπληρωματικοί στις δημόσιες επενδύσεις των χωρών –μελών, σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας.

Το βασικό αρνητικό αποτέλεσμα της πανδημίας ήταν η διάσπαση της παγκόσμιας εφοδιαστικής αλυσίδας λόγω των διοικητικών μέτρων που λάβανε οι κυβερνήσεις για τον περιορισμό της πανδημίας. Η κατάσταση οξύνθηκε με τα διάφορα μέτρα περιορισμού που επιβλήθηκαν κυρίως από τις ΗΠΑ στην Κίνα (κύριο προμηθευτή τελικών καταναλωτικών και διαρκών αγαθών προς τις χώρες της Δύσης) λόγω του γνωστού γεωπολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ των δύο μεγάλων οικονομικών δυνάμεων.

Η μείωση της προσφοράς αγαθών αρχικά, οι αυξημένες τιμές της ενέργειας (αυξήσεις που παρατηρήθηκαν σχεδόν ένα χρόνο πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία), η επεκτατική οικονομική πολιτική (δημοσιονομική και νομισματική) προκειμένου να υποστηριχθεί η παραπαίουσα οικονομική δραστηριότητα, προκάλεσε την αύξηση του πληθωρισμού που εγκαταστάθηκε ως βασικός αρνητικός παράγοντας στην καρδιά της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομίας.

Το τέλος της πανδημίας  και η σχετική αποκατάσταση των τιμών ενέργειας σήμαναν την περάτωση της «μη κανονικής» περιόδου της οικονομίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» η οποία μεταφράζεται σε: στενή και περιοριστική νομισματική (προκειμένου να χτυπηθεί ο πληθωρισμός) και δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο του παλαιού ΣΣΑ (προκειμένου να μειωθεί ο λόγος ΔΧ/ΑΕΠ).

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: libre.gr

Κώσ. Μελάς, 29 Απριλίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Πέρασαν 75 χρόνια από το θάνατο του μεγαλύτερου οικονομολόγου του 20ου αιώνα. Στις 21 Απριλίου 1946, ο J. M. Keynes πεθαίνει στην εξοχική του κατοικία στο Tilton του Sussex. Ήταν μόλις 62 χρονών. Οι “Times” του Λονδίνου θρηνούν για το χαμό ενός από τα μεγαλύτερα πνεύματα του 20ου αιώνα. Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιείται στο Αβαείο του Westminster με την παρουσία των πιο επιφανών προσωπικοτήτων του πολιτικού κόσμου.

Παρόντες επίσης και οι δύο γονείς του, ο 92χρονος πατέρας του και η 89χρονη μητέρα του. Η στάχτη του διασκορπίστηκε στην εξοχή του Tilton (Βλ. Κώστας Μελάς, J. M. Keynes, Μία απαραίτητη επαναφορά, Εκδόσεις ΑΑ. Λιβάνη, 2019). Τι μας δίδαξε αλήθεια ο Keynes; Μας δίδαξε ότι υπάρχει κοινωνική φιλοσοφία στην οικονομική σκέψη. Υπάρχει κοινωνικό αποτύπωμα των οικονομικών πράξεων και συναλλαγών. Η οικονομία όσο και να προσπαθεί να αυτονομηθεί από τις υπόλοιπες ανθρωπιστικές επιστήμες χρησιμοποιώντας πορίσματα από τα μαθηματικά αλλά και την φυσική, είναι αδύνατον να τα καταφέρει.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: “Οι λαοί φαίνεται να δυσπιστούν όλο και περισσότερο στο ευρωπαϊκό εγχείρημα και μόνο ο φόβος για χειρότερες εξελίξεις τους κρατά ακόμα προσκολλημένους σε αυτό.“

Και εμείς νομίζαμε, πως τους λαούς τους ΚΡΑΤΑ, η δόλια παραπλάνηση, ο εκβιασμός και η εξαγορά, η καταστολή και τα αντίποινα, η ΠΟΛΙΤΙΚΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ, η πέμπτη φάλαγγα, η tina την οποία πρεσβεύετε και τόσο πολύ διαφημίζετε (εδώ αλλά και εδώ) κύριε Καθηγητά.

._

Κ. Μελάς, 22 Οκτωβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Αιτία για την αποτυχημένη πορεία της σύγκλισης των οικονομιών, που αποτελούσε υπαρξιακό λόγο δημιουργίας της Ευρωζώνης, είναι αναμφίβολα ο νεοφιλελευθερισμός. Με άλλα λόγια, οφείλεται στην ασκούμενη πολιτική της συνεχούς δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά και στην γενικότερη αρχιτεκτονική του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας του ενιαίου νομίσματος. Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της, είναι αυτοί που φέρουν την ευθύνη γι’ αυτές τις επιλογές.

Οι αρχιτέκτονες των οικονομικών θεσμών της ΕΕ δημιούργησαν ένα άκαμπτο και χωρίς δυνατότητα επιλογών πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας. Υιοθέτησαν εξ ολοκλήρου τις αποφάνσεις της νεοφιλελεύθερης αντίληψης και της νέας κλασικής μακροοικονομίας, επιλέγοντας τη θέσπιση απλών κανόνων ως μέσων άσκησης της οικονομικής πολιτικής, αποκλείοντας έτσι οποιαδήποτε μορφή διακριτικής πολιτικής.

Οι κανόνες είναι ένα σύνολο απλών και προκαθορισμένων κατευθυντηρίων γραμμών οικονομικής πολιτικής, που ανακοινώνονται δημοσίως. Αναφέρονται σε μεγέθη ελεγχόμενα πλήρως από τους ασκούντες την οικονομική πολιτική. Συνήθως, οι κανόνες είναι σταθεροί και ως εκ τούτου χαρακτηρίζονται ως παθητική πολιτική.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Κ. Μελάς, 12 Οκτωβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Είναι παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca  της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν τον μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρονομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάσχει σε πολλά σημεία. Ως οικουμενική έννοια χρειάζεται να ερμηνευθεί πριν να αρχίσει να εφαρμόζεται. Η ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από τις κυρίαρχες θεσμικές μορφές της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας. Αυτές δεν είναι άλλες από τα υπάρχοντα κυρίαρχα εθνικά κράτη.

Η σημερινή συγκρότηση της παγκόσμιας κοινωνίας δεν επιτρέπει να γίνεται αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα με τη στενή έννοια. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε εμφατικά ότι δεν αναφερόμαστε στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές χώρες. Αναφερόμαστε στην ίδια την ουσία του πράγματος. Δηλαδή, στα ανθρώπινα δικαιώματα που απορρέουν απλά και μόνο από την γυμνή και ανθρώπινη ιδιότητα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Η ανάλυση επί του τίτλου του άρθρου μπορεί να παρουσιάζει ενδιαφέροντα σημεία.

Όμως, σε σχέση με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, η περιγραφή μιας κατάστασης, πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν το ρητό, “μπορείς να με πεις και τσουκάλι, όχι όμως και να με βάλεις στη φωτιά“.

Κατά την γνώμη της G-M-R, αυτό που (μας) συμβαίνει είναι, “φωτιά στα μπατζάκια μας”.  Το “μας”, αφορά το σύνολο των “εργαζομένων και εκμεταλλευομένων” σε Εθνικό και Διεθνικό-Υπερεθνικό επίπεδο.

Η μειοψηφική αλλά ΑΡΤΙΑ οργανωμένη σε Εθνικό-Διεθνικό/Υπερεθνικό επίπεδο Δύναμη Εκμετάλλευσης των λαών, επιβάλλει τα “θέλω” της, εις βάρος του τρίπτυχου “Εργασία-Δικαιοσύνη-Δημοκρατία”.

Αναζητούνται οι δυνατότητες άρτιας οργάνωσης-ενότητας της ΑΔΥΝΑΜΗΣ (λόγω αδυναμίας θέλησης ενότητας-οργάνωσης) πλευράς, σε εθνικό-διεθνικό/υπερεθνικό επίπεδο.

Επειδή στα ΜΜΕ, ακόμα και της κάθε “ανεξάρτητης δημοσιογραφίας”, βρίθουν τα “δεν γίνεται” ή τα επί μέρους προτεινόμενα χωρίς τον βασικό στόχο-ολιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, ή τα “δείχνουμε τον στόχο (αλλά δεν δείχνουνε το τρόπο)”^(*), ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ, παραθέτουμε την πιο πρόσφατη (από τις πολλές), παρέμβασή μας επί της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

(*) «Μη μας δείχνετε το στόχο

αν δεν μας πείτε τον τρόπο.

Γιατί οι στόχοι και οι τρόποι

συγχέονται τόσο σ΄αυτή τη γη,

που αν αλλάξεις τον τρόπο

αλλάζεις το στόχο

και στόχο άλλο δείχνουνε

τα νέα μονοπάτια».

ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ ΛΑΣΑΛ

._

Κώσ. Μελάς, 13 Σεπ. 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Σ’ όλες τις διεθνείς κρίσεις της τελευταίας περιόδου η απουσία της ΕΕ ήταν κραυγαλέα, καταδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την ουσιαστική αδυναμία της να έχει ουσιαστικλη διεθνή παρέμβαση. Οι λόγοι που συνήθως αναφέρονται γι’ αυτή την αδυναμία της ΕΕ είναι η μη καταλληλότητα των μηχανισμών απόφασης που ακόμη βασίζονται στην ομοφωνία, η απουσία μιας αξιόπιστης αμυντικής δύναμης και η έλλειψη ηγετικών πολιτικών μορφών με διεθνή αναγνώριση και κύρος.

Παρότι μπορούμε να συμμεριστούμε τους παραπάνω λόγους, θεωρούμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ ως προς την διεθνή της παρουσία στον καταμερισμό ισχύος προέρχονται από τον ίδιο τον τρόπο δόμησής της. Οι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ενοποίησης τα τελευταία χρόνια αναφέρονται στην ΕΕ ως το κυριότερο επίτευγμα του μετανεωτερικού κόσμου. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις αυτές η Ένωση διαφοροποιείται τόσο από τα συμβατικά κράτη του νεωτερικού κόσμου όσο και από τον προνεωτερικό κόσμο, δηλαδή το χάος που προηγήθηκε του κράτους και έπεται των αυτοκρατοριών.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Ας διαβάσουμε λοιπόν το ξεσηκωτικό άρθρο του καθηγητή κυρίου Κώστα Μελά και ας ξεσηκωθούμε για να πολεμήσουμε.

Ας μεταφράσουμε την περί του ρίσκου του πολέμου πραγματεία του κου καθηγητή, στην δική μας αντίληψη περί ρίσκου, διότι οι αρθρογραφούντες “όσο η Ευρωεπιτροπεία επιτρέπει” (σχετικό σχόλιο εδώ) και Πολέμους κάνουν και την οικονομία Ανασταίνουν και την Δημοκρατία προστατεύουν, στα γραπτά τους.

Η δική μας λοιπόν αντίληψη περί πολεμικού ρίσκου, έχει να κάνει με Ρίσκο προσωπικό, όχι Ρίσκο του πλησίον.

Πολεμάμε λοιπόν με Ρίσκο προσωπικό (πόλεμος “ενώπιος-ενωπίω, μέσα στο θεματικό τους γήπεδο και κάτω από τη χωροταξική τους μύτη”) εναντίον των Φορέων της “πολιτικής του κατευνασμού”^(*), πολεμάμε “με στρατηγική και τακτικούς ελιγμούς”(εδώ η επιστολή προς Γ. Μαργαρίτη), όπως ακριβώς μας υπενθυμίζει ο Γιώργος Σαχίνης στον πιο κάτω επίλογο του καταγγελτικού του άρθρου και όλα αυτά, για να είμαστε ικανοί και στην Ειρήνη και στον Πόλεμο:

https://www.neakriti.gr/article/editors-blogs/giorgos-sahinis-blog/1589324/stratigiki-diapragmateutikis-diaugeias-kai-apofasistikis-apotropis/

“Ο κορυφαίος θεωρητικός της στρατηγικής στην αρχαία Κίνα, ο Σουν Τζου, έχει περιγράψει με σαφήνεια τις συνέπειες της κοντόφθαλμης επιλογής στα κεφαλαιώδη ζητήματα του σκληρού πυρήνα ύπαρξης μιας κρατικής οντότητας: «Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική είναι ο θόρυβος πριν την ήττα».“

Κάποια σχετική πρόταση, σχέδιο, στρατηγική, για το πως και ποιοί θα κάνουμε πόλεμο, Κύριε Μελά;

(*) διότι, πολλοί άνθρωποι/κυνηγοί ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ, άνθρωποι του πνεύματος και σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι θα νομίσουν πως είμαστε από άλλον πλανήτη αν ακούσουν πως πολεμάμε ΚΑΙ εναντίον των Φορέων, της ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ της Κύπρου (της κατεχόμενης και της υπόλοιπης διαρκώς προδιδόμενης), της εκχώρησης των Ιμίων στην Τουρκική δικαιοδοσία, της εισόδου στο Ευρώ (προηγούμενα και στην ΕΕ), της συγκάλυψης και της απόπειρας δολοφονίας Καραμανλή (του Ελληνα Πρωθυπουργού για όσους δεν κατάλαβαν) και της υπόθεσης Vodafone /δολοφονίας Κώστα Τσαλικίδη, των μνημονιακών εφαρμογών, της Συμφωνίας των Πρεσπών, των συμφωνιών με Ιταλία-Αίγυπτο.

._

Κώσ. Μελάς, 11 Σεπτεμβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση έχει επαναφέρει στο προσκήνιο το διαχρονικό ζήτημα του τρόπου αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής και ειδικότερα το ρίσκο του πολέμου. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990, έχουν σχηματιστεί στον ελληνικό χώρο δύο βασικές αντιλήψεις: η λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού και η λεγόμενη πολιτική της ενεργούς αποτροπής.

Η πολιτική του κατευνασμού θεωρεί (ακόμη;) ότι διαμέσου των συνεχών διαπραγματεύσεων με βάση τους υπάρχοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, υπάρχουν οι δυνατότητες να μετατραπεί η Τουρκία σε δημοκρατικό κράτος ευρωπαϊκού τύπου, ή τουλάχιστον να αμβλύνει την επιθετικότητά της. Και συνεπώς να αρχίσει να επικοινωνεί με αντίστοιχο τρόπο, προκειμένου να επιλύσει τις υπάρχουσες διαφορές της, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με τα υπόλοιπα όμορα ή μη κράτη.

Στα μύχια αυτής της αντίληψης κυριαρχεί, όχι μόνο ο φόβος του πολέμου και του βίαιου θανάτου, αλλά η ολοκληρωτική άρνηση του πολέμου ως ύστατου μέσου επίλυσης των διανθρώπινων και διακρατικών διαφορών. Ο πόλεμος στην αντίληψη αυτή θεωρείται όχι μόνο κακό, αλλά αφύσικο γεγονός! Αντιδιαστέλλεται μάλιστα με την “καλή” πολιτική. Χρειάζεται, πάση θυσία, λοιπόν, να χαλιναγωγηθεί το “κακό” από το “καλό”. Έχοντας πεισθεί ότι ο πόλεμος είναι αφύσικο γεγονός, αρχίζουν να συμπεριφέρονται ως εάν ο πόλεμος όντως αντιπροσωπεύει μια αφύσικη κατάσταση, μέχρις ότου η δύναμη των πραγμάτων τους διαψεύσει.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Το άρθρο, με τον εύστοχο χαρακτηρισμό περί “κουβά της γενικής ελευθερίας” επιβεβαιώνει την αξία της ρήσης του Μαρξ, “Όχι απλά να εξηγήσουμε, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο“.

Ο Μαρξ, μαζί με το Ένγκελς, θυσιάστηκαν μαζί με τα λόγια τους, γι αυτά ακριβώς τα λόγια τους.

Όμως, λόγω κυρίως του πρώιμου (με εξαιρετικά σύνθετες εγκεφαλικές επεξεργασίες) της εμφάνισης τους, ή και λόγω της ηλικίας τους και της φθοράς της υγείας στον αγώνα τους, δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν μια μετατροπή επαναστατική. Αλλωστε αυτή την μετατροπή την έβλεπαν σε μεγάλη κλίμακα στο απώτερο μέλλον σε συνδυασμό με την εκτατική και ποιοτική ανάπτυξη της εργατικής τάξης.

Γι’ αυτόν τον λόγο εξ άλλου (της μη άμεσης χρονικά σχέσης των Μάρξ-Ενγγκελς με κοινωνικοπολιτική ανατροπή), πολλοί σύγχρονοι διανοούμενοι του “κουβά της γενικής ελευθερίας” επικαλούνται, δίκην μαρξιστικού ανθρωπισμού (και κρατείστε το αυτό) μαρξιστικά επιχειρήματα, δείχνουν συμπάθεια στο μαρξισμό, ή ακόμα εμφανίζονται ως “κατά βάση μαρξιστές”.

Από όταν όμως ο μαρξισμός πέτυχε την ανατροπή, “δια χειρός Λένιν”, και μέχρι την ώρα που μιλάμε, ο “κουβάς της γενικής ελευθερίας”, ΔΕΝ ήταν το ίδιο ΑΝΕΚΤΙΚΟΣ, σε λενινιστικό περιεχόμενο.

Ο λόγος; Μα, ή “μετουσίωση των κειμένων σε πράξη”^(*), αγαπητέ κύριε καθηγητά.

Εν κατακλείδι, ο κουβάς, σου βάζει έναν όρο: έχεις την ελευθερία να είσαι μαρξιστής, να εκπέμπεις όσες “κριτικές φωνές” θέλεις αρκεί να είσαι ΜΑΖΙ ΜΑΣ (να έχουμε και εσωτερική την αντιπολίτευση, όπως δίδαξε με επιτυχία το ανδρεοπαπανδρεϊκό πασοκ). Η δε κοινωνία, δεν κερδίζει από την “ειδικότητα” του διανοούμενου, αλλά από την ταύτιση του διανοούμενου με τον πόνο της, με την οιμωγή της, με την εξέγερσή της (2011,2012,2013,2014,…).

Σχετικά δε με το παρακάτω απόσπασμα του άρθρου,

“Συνεπώς, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί –ή τουλάχιστον να περιορισθεί σημαντικά– η ιδέα ότι όλο αυτό το δημιουργηθέν (ούμενο) πλέγμα είναι το αποτέλεσμα μιας ομάδας κεφαλαιοκρατών, ή μιας συντεχνίας διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο.“,

επισημαίνουμε, πως το εν λόγω πλέγμα, ΕΙΝΑΙ το αποτέλεσμα μιας ομάδας κεφαλαιοκρατών, ομάδας παγκοσμίως οργανωμένης (θεσμικά/ΝΑΤΟ-ΕΕ κλπ και παραθεσμικά/ΛΕΣΧΕΣ Τριλάτεραλ, φιλανθρωπικές ΜΚΟ του τύπου International Crisis Group όπως βλέπετε στο link https://slpress.gr/videos/poioi-eyropaioi-zitoyn-apostratikopoiisi-ton-ellinikon-nision/ , κλπ) και πολυεπίπεδα/κοινοβουλευτισμός-αυτοδιοίκηση-πανεπιστήμια, ομάδας που επεμβαίνει, κοινοβουλευτικά, οικονομικά, πολεμικά, ιδεολογικά αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής, αξιοποιώντας και το ρημάδι το ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ (^** και πχ στην Ελλάδα 2010-Σήμερα, με ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ τον “τι κι αν είναι Κατοχή” Αντιπροσωπευτικό Κοινοβουλευτισμό και με ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ την ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ).

(*) Η μετουσίωση των μαρξιστικών και λενινιστικών κειμένων σε πράξη, γινόταν από τον Λένιν με εξαιρετικό ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (ασφαλώς και με λάθη, το κυριότερο η έμπρακτη υποτίμηση των αγροτών σε σχέση με τους εργάτες που στιγμάτισε, με την κατάπνιξη της εξέγερσης της Κροστάνδης τον Μάρτιο του 1921, την σοβιετική επανάσταση), γι αυτό και ο “κουβάς της γενικής ελευθερίας” δεν ανέχεται λενινιστικό φορτίο.

Από την πλευρά της G-M-R, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε από τα παραπάνω, τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ, σε συνδυασμό με τον ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ (λόγων, ήτοι αρχές/ήθος-επιχειρησιακό σχέδιο και έργων, στο μέτρο της μικρότητας ημών και συναγωνιστών που μας ενέπνευσαν) και την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, με πλήρη συνείδηση της εν γένει μικρότητάς μας, αποτυπωμένα στην εδώ “ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΕ ΠΡΑΞΗ”.

(**) Κατά τον Μαρξ το σύνολο των υλικών κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών αποτελούν την βάση ή αλλιώς (υπο)δομή (Unterbau) και η αντανάκλαση της βάσης στην πνευματική, λόγια, ηθική ζωή, αποτελεί το εποικοδόμημα, ή αλλιώς υπερδομή (Überbau). Το σύνολο διανοητικών εννοιών, που είναι καθορισμένες στη συλλογική συνείδηση σε μια δεδομένη στιγμή, αποτελεί αυτό που ο Μαρξ ονομάζει ιδεολογία. Τα προβλήματα της ελευθερίας του ανθρώπου και της κοινωνικής εξέλιξης πρέπει να μελετηθούν σύμφωνα με την υλική βάση της ύπαρξης των ανθρώπων. 

———————–

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (για περισσότερη εμβάθυνση για όποιον αναγνώστη/α επιθυμεί):

Η G-M-R θεωρεί χρήσιμο να επισημάνει, από διαπιστώσεις συνδικαλιστικής βιωματικής εμπειρίας, πώς οι φιλοσοφικές και επιστημονικές εργασίες, όπως και εν προκειμένω του καθηγητή κου Κώστα Μελά, που αφορούν την μετανεωτερικότητα και την μαζική δημοκρατία ενδεικτικά Παν. Κονδύλης: Οι προοπτικές της μαζικής δημοκρατίας και το «τέλος της ιστορίας» , τον Ναρκισσισμό    https://greek-market-research.com/article/metaneoteriki-epochi-kai-narkissistiki-apodrasi/ , τους (έξω από τον Χορό) Σύγχρονους Θεατές https://greek-market-research.com/article/sygchronoi-theates-archaia-ainigmata/ , ως προβληματισμούς επι κοινωνικών εξελίξεων, μπορούν να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις επί της “εγγενούς ανισότητας των μερών”(**δικαιϊκή αναγνώριση της από τον Μαρξ πάλης των τάξεων) χειροπιαστές ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.

Συγκεκριμένα,

Την περίοδο 1985-1996 (ενδεικτικά Ν1264/82-ΠΔ16/1996), η οποία περίοδος έφερε το εργατικό δίκαιο πενήντα χρόνια μπροστά από τις περί δικαίου εργατικές & ΚΥΡΙΩΣ κομματικοσυνδικαλιστικές, διαθέσεις, προετοιμαζόταν- ηρθε και η τεχνολογική πρόοδος σε αυτοματισμούς, βιομηχανικών παραγωγικών εργατικών διαδικασιών και διοικητικών, λογιστικών και λοιπών υπαλληλικών εργασιών, επέφερε δε η τεχνολογική πρόοδος, τις εξής μεταβολές:

1) Απότομη και δραματική μείωση του αριθμού των χειρωνακτικών εργασιών και του αριθμού των χειρωνακτικά εργαζομένων (προηγούμενα βασισμένων στο αυστηρά συνεργειακό φορντικό μοντέλο παραγωγής, το οποίο ενίσχυε τους ιεραρχικούς και συναδελφικούς παραγωγικούς δεσμούς με θετικές συνέπειες και στην συνδικαλιστική-εργατική συνέργεια), με ταυτόχρονη εξατομίκευση της χειρωνακτικής, μεταβληθείσας πλέον σε μέσω κομπιούτερ, εργασίας-τηλεκατεύθυνσης των διαδικασιών της βιομηχανικής παραγωγής,

2) Μεγαλύτερη εξατομίκευση των εργασιών των “λευκών κολάρων”, μέσω της προόδου των εργασιών με ηλεκτρονικους υπολογιστές.

Σημειώνουμε το πραγματικό και σύνηθες περιστατικό, σε συνελεύσεις Εργατών, οι Εργάτες ακόμα και οι μεγαλύτερης ηλικίας, σήκωναν το χέρι ως μαθητές του Δημοτικού προκειμένου να ζητήσουν από το προεδρείο της συνέλευσης, ή συγκέντρωσης, να λάβουν τον λόγο.

Αυτό το Εργατικό Ήθος/Συνέργεια/Αλληλεγγύη, εν πολλοίς δημιούργημα του φορντικού μοντέλου παραγωγής, εξαφανίστηκε ΑΠΟΤΟΜΑ από το προσκήνιο μαζί με την μείωση του αριθμού των εργατών, την προαναφερθείσα εξατομίκευση της εργατικής δουλειάς και την υπερίσχυση των αυτοματισμών (λίγοι εργάτες έγιναν “διευθυντές” πολλών η μεγάλων μηχανών). Ταυτόχρονα, η πολύ “προχώ” εργατική νομοθεσία, έμεινε χωρίς την ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ εργατική υποστήριξη. Ο συνδικαλισμός χάνοντας την σύνδεση (και την σημαντική ως αριθμητικό εργατικό μέγεθος υποστήριξη) με το γεννημένο στο φορντικό μοντέλο παραγωγής εργατικό ήθος, προσκολλήθηκε ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά των κομμάτων και των εργοδοτών.

Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ αξιοποίησης των θετικών δεδομένων της δικαιϊκής και τεχνολογικής εξέλιξης (αντί ψάξιμο σε βιβλιοπωλεία, πολύγραφο, φωτοτυπίες, κλπ, διαθέσιμα πλέον, ιντερνετική πληροφόρηση-επικοινωνία/συνεργασία-διάδοση άποψης-γνώσης σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτοστιγμεί), ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΠΛΕΟΝ την προσδεδεμένη στο σύστημα εξουσίας= μεγαλοεργοδοσία+αντιπροσωπευτικός κοινοβουλευτισμός, εργατική αντι-προσώπευση.

ΣΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ τις παρακάτω αναλυτικά διατυπωμένες στα Α και Β παραμέτρους και ως “επιγραμματικό κερασάκι στην τούρτα”, το Γ:

Α) ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, εδώ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ) συνημμένο παραστατικό σχήμα των πρό μνημονίων(και σήμερα εν ονόματί τους) δυνατών εργατικών παρεμβάσεων (ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ σε: πληροφόρηση-διαβούλευση-συμμετοχή-έλεγχο) και εδώ τα ΚΙΝΗΤΡΑ για αυτές τις παρεμβάσεις, βάσει των οποίων κατανοούμε το τι σημαίνει ταξικός αγώνας, από το εθνικό επίπεδο ως το διεθνικό επίπεδο (αντιμετώπιση εργοδοτικής τάξης και πολιτικής της εκπροσώπησης-παγκοσμιοποίησης/αποεθνοποίησης-χρεοκρατίας)..

Β) ΤΗΝ, “σαν να μην τρέχει τίποτα”, ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (βλέπετε εντός https://greek-market-research.com/article/ergasia-dikaio/ Ενοικίαση Εργαζομένων-Προσωρινή Απασχόληση και η μοναδική παγκοσμίως σχετική ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ 4ης Ιουλίου 2002 της ΕΕΔΑ υπό την Προεδρία της αείμνηστης Αλίκης Μαραγκοπούλου-Γιωτοπούλου για την οποία, ενδεικτικά, https://greek-market-research.com/article/imda-aristovoylos-manesis/ , https://www.politeianet.gr/books/9786188167803-sullogiko-imda-idruma-maragkopoulou-gia-ta-dikaiomata-tou-anthropou-taiped-242376 ) .

Γ) Την ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ από την εφαρμογή των ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.

(**) ενδεικτικά:”Κατά την εξέταση των σχετικών υποθέσεων η Αρχή διαπίστωσε:

α) την ευρεία έκταση της επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων και την ένταση της χρήσης μεθόδων παρακολούθησης.

β) την αναγκαιότητα και ταυτόχρονα τη δυσχέρεια εξειδίκευσης της στάθμισης και δικαιωμάτων στο πλαίσιο της εργασιακής σχέσης, η οποία χαρακτηρίζεται κατά κανόνα από μία εγγενή ανισότητα των μερών. …”, από

αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων – Αρχή Προστασίας …

www.dpa.gr › documentDisplay

... η οποία χαρακτηρίζεται κατά κανόνα από μία εγγενή ανισότητα των μερών. … Όπως προκύπτει και από την έννοια του εργαζόμενου στην παρούσα Οδηγία, …

._

Κώσ. Μελάς, 7 Ιουνίου 2020

Σημείωση GMR:   Καμία φορά γυρίζουμε πίσω για την περίπτωση που όλο και κάτι θα έχει διαφύγει της προσοχής μας. Όταν αυτό συμβαίνει να είναι και σημαντικό/ αξιόλογο για ανάγνωση αλλά και σχολιασμό θεωρούμε υποχρέωση μας να μην το τοποθετούμε στον κουβά της λήθης εξ΄αιτίας του “ανεπίκαιρου”

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Όπως σε όλα τα ζητήματα τα οποία αφορούν σε στιγμές του κοινωνικού βίου στην Ελλάδα, η υπερτίμηση ή η υποτίμηση του ρόλου που παίζουν οι διανοούμενοι αποτελεί δεσπόζον γεγονός στο δημόσιο διάλογο ειδικά την εποχή της βαθιάς κρίσης που διέρχεται η χώρα. Κατά την άποψή μου πρέπει να απαλλαγούμε τόσο από την υπερτίμηση όσο και από την υποτίμηση του ρόλου τους.

Ο διανοούμενος, αποφασίζοντας να εκφραστεί σχετικά με την κοινωνία, την ιστορία, το ον, τον κόσμο κ.τ.λ. εισέρχεται στο χώρο των κοινωνικών-ιστορικών δυνάμεων ως πολίτης και λόγω της “ειδικότητας” του εξασκεί επίδραση στην κοινωνία. Υπ’ αυτή την έννοια, η συνεχής καταγγελία της “εξουσίας των διανοουμένων” αποτελεί σίγουρα υπερβολή. Τούτο διότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η επίδρασή τους είναι τις περισσότερες φορές ελάχιστη. Σε κάθε ιστορική εποχή, ενώ στην αρχή παρατηρείται αμφισβήτηση των κατεστημένων συλλογικών παραστάσεων, στη συνέχεια και αρκετά γρήγορα επέρχεται ο εκφυλισμός.

Με το πέρασμα των χρόνων το βασικό όπλο των διανοουμένων, η κριτική στάση, δηλαδή η αναίρεση των προφανών και η καταγγελία όσων μοιάζουν αυτονόητα, εγκαταλείπεται. Προδίδουν τον κριτικό ρόλο τους και μεταμορφώνονται σε εκλογικευτές του υπάρχοντος και σε απολογητές της καθεστηκυίας τάξης. Πρόκειται για διαχρονικό φαινόμενο. Εν τούτοις, πάντοτε η κρίση της κριτικής αποτελεί εκδήλωση της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εκδήλωσης αποτελεί η ενσωμάτωση του διανοουμένου στο σύστημα και η παρατηρούμενη γενικευμένη ψευδοσυναίνεση με τις έντονα συγκλίνουσες απόψεις.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr