Σχόλιο GMR: [Από τη μία προχωρεί σε μια ακατάσχετη νομοπαραγωγή των Κοινοβουλίων με στόχο την πάταξη της διαφθοράς. Από την άλλη, η ίδια η πολυνομία, ουσιαστικά, θωρακίζει τη διαφθορά. Ταυτόχρονα, όμως, το κράτος απελευθερώνει νομοθετικά όλες εκείνες τις οικονομικές λειτουργίες που επιτρέπουν την εμφάνιση της διαφθοράς και επιβιώνουν από αυτήν. Στην καλοπροαίρετη εκδοχή αυτού του σχήματος θα λέγαμε ότι το κράτος “κυνηγάει την ουρά του”.] Μας λέει ο αρθρογράφος Κ.Μελάς.

Γι’ αυτό (δηλαδή, για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και σε ολες τις τις διαστάσεις, εύρος-βάθος-μέγεθος, η παραβατικότητα που ελίσσεται στα πλοκάμια της πολυνομίας), οφείλουμε πάντα, ερευνώντας-τεκμηριώνοντας-καταγγέλλοντας το άδικο, να στηριζόμαστε οπωσδήποτε στην παραβίαση βασικών και θεμελιωδών δικαιϊκών αρχών, αυτές να τις κατανέμουμε καταγγελτικά και στα επιμέρους άρθρα της πολυνομίας (και να συνδέουμε τις πολλές διαφορετικές πλευρές του άδικου, την πολυπαρανομία, με τους πολλούς ξεχωριστούς νόμους/πολυνομία), αλλά και αντίστροφα.

Με αυτή την μέθοδο οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στην “πολιτική εγκληματικότητα” στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος Κ.Μελάς: [Οι κυβερνήσεις, στις δυτικές δημοκρατίες τείνουν να λειτουργούν σαν ιδιωτικοοικονομικές επιχειρήσεις με συνεταίρους μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά συγκροτήματα. Νομοθετούν ενάντια σε οποιονδήποτε ορθολογισμό της αγοράς ή οποιονδήποτε υγιή ανταγωνισμό.

Ο νεοφιλελευθερισμός της μαζικοδημοκρατικής εποχής είναι το καθεστώς της πολιτικής-επιχειρηματικής ανομίας ανοιγμένο σε πλανητικά μεγέθη.]

Και μάλιστα, να κατακεραυνώνουμε τους “αριστερούς” που μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την διεκδίκηση εφαρμογής του Ισχύοντος Δικαίου, προβάλλοντας το “αριστερό” αξίωμα, “το θέμα δεν είναι νομικό-το θέμα είναι πολιτικό”.

Αν το ποινικό αδίκημα βαφτίζεται πολιτική διαφορά, τότε κάτι βρώμικο τρέχει με τους “αριστερούς” νονούς της βάφτισης.

Πολιτική διαφορά μπορεί να είναι όποια διαφορά δεν εισέρχεται στην πολιτική με καταπάτηση νόμων-συντάγματος-δικαιωμάτων.

Αν μάθουμε αυτό το μάθημα, δεν θα χρειαζόμαστε “αριστερούς” να μας καθησυχάζουν πως θα βρούμε το δίκιο μας στην δευτέρα (μετά το 1917) παρουσία της “εξουσίας όλης στο κόμμα”, αντί βεβαίως της “εξουσίας όλης στσ σοβιέτ” που προσπάθησε ανεπιτυχώς στην μικρή του (και με την τραγικότητα υου λάθους της κατάπνιξης στο αίμα της δικαιολογημένης εξέγερσης της Κροστάνδης) ζωή ο Λένιν.

_.

Κώστας Μελάς, 16 Ιανουαρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της “συστημικής διαφθοράς” και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μονοδιάστατη “ενιαία σκέψη” και το νεοφιλελευθερισμό.

Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται “συμπερίληψη της διαφθοράς”. Το παραβατικό κανονικοποιείται και από ανωμαλία μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτή είναι η σκοτεινή όψη του συστήματος, που παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία.

Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγικών δραστηριοτήτων στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, επέτρεψε στην εικονική οικονομία των πληροφοριοποιημένων συναλλαγών να καταλάβει το προσκήνιο. Ο καπιταλισμός των χρηματιστηρίων και των υπηρεσιών είναι πλέον εγγενώς συνδεδεμένος με το οργανωμένο έγκλημα και κυρίως:

• • Με τα συστήματα αναθέσεων και προμηθειών στις δημόσιες εργολαβίες και στα εξοπλιστικά προγράμματα. Κατ’ επέκταση έχουμε τις δωροληψίες και το ξέπλυμα χρήματος με βασικά πλυντήρια, ύστερα από τους υπεράκτιους μεσολαβητικούς σταθμούς, τους μεγάλους νόμιμους τραπεζικούς οργανισμούς, το real estate, την αγορά Τέχνης κτλ.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

_.

Σούζαν Τζορτζ (μετάφραση Σπύρος Στάλιας), 24 Μαρτίου 1999

       Μια ομιλία από το 1999 που παρουσιάζει με σαφή και λαμπρή εικόνα το πώς προχώρησε ο νεοφιλελευθερισμός από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τι μπορούμε να κάνουμε για να το σταματήσουμε στο πέρασμά του.

Οι διοργανωτές του Συνεδρίου μου ζήτησαν μια σύντομη ιστορία του νεοφιλελευθερισμού την οποία τιτλοφορούν «Είκοσι Χρόνια Ελίτ Οικονομικών». Λυπάμαι που σας λέω ότι για να έχει νόημα, πρέπει να ξεκινήσω ακόμα πιο πίσω, πριν από περίπου 50 χρόνια, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1945 ή το 1950, αν είχατε προτείνει σοβαρά οποιαδήποτε από τις ιδέες και τις πολιτικές της σημερινής τυποποιημένης νεοφιλελεύθερης εργαλειοθήκης, θα γελούσαν μαζί σας ή θα σας είχαν στείλει στο τρελοκομείο. Τουλάχιστον στις δυτικές χώρες, εκείνη την εποχή, όλοι ήταν κεϋνσιανοί, σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλ-χριστιανοί δημοκράτες ή κάποιας μαρξιστικής απόχρωσης.

Η ιδέα ότι η αγορά πρέπει να μπορεί να λαμβάνει σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αποφάσεις. η ιδέα ότι το κράτος θα πρέπει να μειώσει οικειοθελώς τον ρόλο του στην οικονομία, ή ότι οι εταιρείες θα πρέπει να έχουν απόλυτη ελευθερία, ή ότι τα συνδικάτα πρέπει να περιοριστούν και στους πολίτες θα παρέχεται πολύ λιγότερη παρά περισσότερη κοινωνική προστασία – τέτοιες ιδέες ήταν εντελώς ξένες προς το πνεύμα των χρόνων εκείνων. Ακόμα κι αν κάποιος συμφωνούσε πραγματικά με αυτές τις ιδέες, θα δίσταζε να πάρει μια τέτοια θέση δημόσια και θα δυσκολευόταν να βρει κοινό.

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σήμερα, ιδιαίτερα για τα νεότερα μέλη του κοινού, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα θεωρήθηκαν ως προοδευτικοί θεσμοί. Μερικές φορές αποκαλούνταν τα δίδυμα του Κέινς επειδή ήταν εγκεφαλικά παιδιά του Κέινς και του Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ, ενός από τους στενότερους συμβούλους του Φράνκλιν Ρούσβελτ. Όταν αυτά τα ιδρύματα δημιουργήθηκαν στο Bretton Woods το 1944, η εντολή τους ήταν να βοηθήσουν στην πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων μέσω δανεισμού για ανασυγκρότηση, ανάπτυξη και εξομάλυνση των προσωρινών προβλημάτων του ισοζυγίου πληρωμών. Δεν είχαν κανέναν έλεγχο επί των μεμονωμένων οικονομικών αποφάσεων της κυβέρνησης ούτε η εντολή τους περιελάμβανε άδεια να παρέμβουν στην εθνική πολιτική.

(more…)

_.

G-M-R, 27 Μαρ. 2022

Η G-M-R στα πλαίσια της ανάρτησης “Ανακοίνωση της G-M-R, 9 Αυγούστου 2021“ ήδη από τότε, πλην της δημοσίευσης νέων αναρτήσεων (ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΣΤΗΛΗ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΗΛΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ & ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΩΝ μαζί με σχετικά σχόλια σε πλείστες περιπτώσεις) συνεχίζει να καταβάλλει σχετική (όπως σε εκείνη την ανάρτηση αναφέρεται) προσπάθεια που είναι και επίπονη και χρονοβόρα, μα πάνω από όλα χρήσιμη (για αυτό και το κάνει) για την τεκμηρίωση ΕΠΙ:

1) της επιλογής της αναρτημένης κάθε φορά νέας θεματολογίας (ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΝΩΜΗΣ), 2) αλλά και των ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΝ σχολίων εκ μέρους μας, όπου αυτά υπάρχουν, 3) τέλος δε, επί της σύνθεσης και του συνδυασμού παλαιών και νέων αναρτήσεων.

Στο βάθος όλων αυτών βρίσκεται ο απέραντος σεβασμός του (ΤΥΧΟΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ…) αναγνωστικού μας κοινού που είναι ο τελικός αποδέκτης αυτής της προσπάθειας μας (κατά την ταπεινή μας γνώμη για άδολη ενημέρωση-αντίσταση-πρόταση).

Η παρούσα ανάρτηση εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.

https://greek-market-research.com/clink/neofileleytherismos-kai-pagkosmiopoiisi/

https://greek-market-research.com/clink/quot-meta-alitheia-quot-kai-quot-meta-dimokratia-quot/

https://greek-market-research.com/article/to-dogma-toy-sok-kai-to-dogma-toy-chaoys/

Π. Μηλιαράκης^[*], 17 Μαίου 2021

Είναι δεδομένο ότι ο «νεοφιλελευθερισμός» αφορά την κρατούσα ιδεολογία της παγκόσμιας «οικονομικής και πολιτικής ελίτ» σε καθεστώς «παγκοσμιοποιημένης οικονομίας», «μεταδημοκρατίας» και «μετανεωτερικότητας».

Στο ερώτημα δε «ποια» είναι η σχέση του «νεοφιλελευθερισμού» με την «παγκοσμιοποίηση» και εάν η σχέση αυτή συμβιβάζεται με τα συμφέροντα και δικαιώματα της κοινωνίας ή εάν η σχέση αυτή εξυπηρετεί αποκλειστικώς συγκεκριμένα συμφέροντα μιας παγκόσμιας «οικονομικής και πολιτικής ελίτ», χρήσιμα είναι τεθούν υπ’ όψιν τα παρακάτω.

Ωστόσο, επειδή για το θέμα που καταγράφεται εδώ έχουν γραφεί ολόκληρα συγγράμματα, ζητώ την υπομονή του αναγνώστη για όσα «συμπυκνώνονται» στο παρόν κείμενο. Εύχομαι δε το κείμενο μου αυτό να μην είναι κουραστικό…

ΤΟ «ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ» ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΠΟΛΟ: «ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ» – «ΚΕΫΝΣΙΑΝΙΣΜΟΣ»

Σε απάντηση του δίπολου: «Μαρξισμός»-«Κεϋνσιανισμός» ή «σοσιαλισμός»-«καπιταλισμός», ο σύγχρονος «Δυτικός Κόσμος» θέσπισε τη δομή και τις πρόνοιες του «αμιγώς αστικού κράτους». Δηλαδή, ενός κράτους με καπιταλιστική οικονομία και με αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Χωρίς πολλές περιγραφές αυτό είναι και το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος. Αυτό το κράτος, άλλωστε, ίδρυσε και το «μεταπολιτευτικό Σύνταγμα» της Ελληνικής Δημοκρατίας.

(more…)