Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D/ 21-Δεκ. 2016

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στους βιομηχάνους και σε όσους ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, για να κατανοήσουν ότι η επική ύφεση που έρχεται, δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο και φυσικά ούτε αυτούς. Oσο δε, δεν κατανοούν ότι η έξοδος από το ευρώ τους αφορά πρωταρχικά, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν τον πλούτο τους. Στρουθοκαμηλίζουν. Και στρουθοκαμηλίζουν γιατί η σχέση των πιο πολλών Ελλήνων επιχειρηματιών με το επιχειρείν, είναι παρόμοια με την σχέση Μογγόλου εφοπλιστή με την θάλασσα.

1. Τα κέρδη και το ποσοστό του κέρδους σε μια ιδιωτική κλειστή οικονομία

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια κλειστή ιδιωτική οικονομία, δηλαδή δεν υπάρχει δημόσιος τομέας αλλά ούτε και εξωτερικός τομέας. Στην οικονομία αυτή ισχύουν δυο λογιστικές ταυτότητες που χρησιμοποιούμε στην απεικόνιση των Εθνικών Λογαριασμών παγκοσμίως.

(1) Υ=C+I

(2) Υ=W+P,

όπου Υ= Εθνικό Εισόδημα, C= Κατανάλωση, I = Επενδύσεις, και W= Μισθοί, P= Κέρδη.

Κατά συνέπεια θα ισχύει C+I =W+P και

(3) P= C+I –W,

δηλαδή τα κέρδη είναι άθροισμα της κατανάλωσης και των επενδυτικών δαπανών μείον οι μισθοί.

H κατανάλωση C έχει δυο πηγές, από τους μισθούς W και από τα κέρδη P. Άρα μπορούμε να γράψουμε ότι C = Cp+ Cw, όπου Cp η κατανάλωση που προέρχεται από τα κέρδη και Cw η κατανάλωση που προέρχεται από τους μισθούς.

Αν υποθέσουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν αποταμιεύουν τότε Cw=W και κατά συνέπεια η (3) μπορεί να γραφεί: [ P= C+I –W = Cp+ Cw +Ι –W = Cp+ Cw +Ι –Cw = Cp+I ]

(4) P= Cp+I.

Τι μας λέει η κάπως παράξενη, σε πρώτη ματιά, εξίσωση; Ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων ή των καπιταλιστών προέρχονται από την δική τους καταναλωτική δαπάνη και από τις επενδυτικές τους δαπάνες. Και είναι σωστό γιατί οι εργαζόμενοι, ως τάξη, επιστρέφουν τους μισθούς μέσω της κατανάλωσης στις επιχειρήσεις, η δε κατανάλωση των καπιταλιστών επιστρέφει πάλι σε αυτούς ως τάξη.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D,

11 Δεκ. 2016

Το 2017, λόγω των στόχων του προϋπολογισμού, θα οδηγηθούμε σε τέτοια επική ύφεση, που δεν υπάρχει προηγούμενη στην οικονομική ιστορία της χώρας μας, ασχέτως των προβλέψεων του προϋπολογισμού, που θέλει ανάπτυξη.

Ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε χθες στη Βουλή, προβλέπει :

αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,7%,

αύξηση της κατανάλωσης (C) κατά 1,8% του ΑΕΠ,

μείωση των κρατικών δαπανών (G) κατά -0,3% του ΑΕΠ,

αύξηση των επενδύσεων κατά 9,1%,

έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών, δηλαδή εξαγωγές (X)- εισαγωγές (Μ)= -2% του ΑΕΠ,

ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα προβλέπει ότι θα κυμανθεί στο 1,2% του ΑΕΠ,

(σελίδες 20 και 25 του κειμένου του προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή).

Το άθροισμα των παραπάνω στοιχείων, αφορούν στις δαπάνες που θα πραγματοποιηθούν μέσα στο 2017 στην ελληνική οικονομία. Tο άθροισμα της μας δίνει την ακαθάριστη εθνική δαπάνη ή την ενεργό ζήτηση που είναι εξ ορισμού ίση με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν ή αλλιώς ΑΕΠ. Με άλλα λόγια το ΑΕΠ=C+G+I+(X–M).

Είναι λογικά αυτά που ισχυρίζεται η Κυβέρνηση; ή (άλλως) γιατί αμφισβητώ τις προβλέψεις του προϋπολογισμού;

Ας πάμε από την αρχή όσο πιο απλά γίνεται.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD, 5 Δεκ. 2016

Το ευρώ εκ κατασκευής επιβάλει αντιδημοκρατικούς και αυθαίρετους περιορισμούς στις Κυβερνήσεις, στην άσκηση της Δημοσιονομικής Πολίτικης, και όχι μόνον, με στόχο την ανάπτυξη κάθε Χώρας.

Ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος οι Κυβερνήσεις και οι Κοινωνίες καθίστανται υπόδουλες του Τραπεζικού Κεφαλαίου.

Σε ένα τέτοιο σύστημα, δεν ελέγχεται από τους Τραπεζίτες μόνο η Κυβέρνηση και η ιδιωτική παραγωγή, αλλά και κάθε σφαίρα της πολιτιστικής ζωής μιας κοινωνίας και ενός Έθνους.

Κάθε τι πολιτιστικό καταπατάται άγρια .

Κάθε επιστημονική αντίληψη, που είναι αντίθετη προς την κυριαρχία του ευρώ, καταπολεμάται ως λαϊκίστικη, αντιδημοκρατική αλλά κυρίως παράνομη, με την βοήθεια της Δικαιοσύνης, και οι λαϊκές κατακτήσεις κρίνονται παράνομες. Ας προσέχουν οι Δικαστές.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD, 3 Δεκ. 2016

Θα έχετε δει αυτόματους πωλητές προϊόντων. Είναι ένα μεγάλο καλοχρωματισμένο κουτί, έντονα φωτισμένο, τοποθετημένο σε “περατζάδα” και μέσα έχει σάντουιτς, γλυκά, νερά, σοκολάτες, καφέδες, αναψυκτικά κα.

Στο πλάι δεξιά ή αριστερά, υπάρχει μια εισδοχή και εκεί εισάγετε τα χρήματα που απαιτούνται για να αγοράσετε αυτό που επιθυμείτε. Ρίχνετε τα αναγκαία κέρματα, επιλέγετε αυτό που θέλετε, πατώντας ένα κουμπί, και σε μια καταπακτή κατεβαίνει η ’όρεξη’ σας και όλα είναι μια χαρά. Εσείς πήρατε αυτό που θέλετε και το μηχάνημα σας το έδωσε, αφού πρώτα δαπανήσατε.

Αν υποθέσουμε ότι για αρκετές μέρες κάνεις δεν αγοράζει τίποτα, δεν δαπανά κανείς, τότε ό,τι υπάρχει μέσα στο μηχάνημα θα χαλάσει. Αν κανείς δεν δαπανήσει, κατ ανάγκη αυτοί που παράγουν, για να γεμίσει με εμπορεύματα το μηχάνημα, θα σταματήσουν να παράγουν. Δηλαδή η δαπάνη προηγείται της παραγωγής.

Κάπως έτσι, και χωρίς να κάνουμε μεγάλο λάθος, είναι και η πραγματική οικονομία. Φανταστείτε την οικονομία σαν αυτό το μεγάλο κουτί που πριν περιέγραψα. Μέσα υπάρχουν εργαζόμενοι και υλικοί πόροι. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να ρίξει σε αυτό το κουτί χρήμα για να αγοράσει την εργατική τους δύναμη και τους πόρους που υπάρχουν, και να τους “καταναλώσει” στην παραγωγική διαδικασία. Αν κανείς αυτό δεν το κάνει τότε θα έχουμε ανέργους, ανενεργούς πόρους, δυστυχισμένη χώρα, έτοιμη για κοινωνική αναταραχή. Όπως είμαστε ακριβώς τώρα.

Το ερώτημα είναι, γιατί δεν ρίχνει κάνεις λεφτά στο κουτί;

Αφήνοντας κατά μέρος τις θεωρητικές αναλύσεις για την φύση του ευρώ, που ως νόμισμα αποκτά και διατηρεί την αξία του ως μέσο αποθησαυρισμού, παρά από το να θέτει σε κυκλοφορία την παραγωγική διαδικασία, κανείς λοιπόν δεν δαπανά γιατί δεν έχουμε ευρώ. Δεν έχουμε δε ευρώ, επειδή το ευρώ, ως ξένο νόμισμα, το αποκτάς είτε από εξαγωγές, που δεν μπορούμε να κάνουμε, είτε από δανεισμό, που δεν μπορούμε να δανειστούμε.

Και έτσι το κουτί της Οικονομίας παραμένει αδρανές, η Χώρα φτωχαίνει όλο και πιο πολύ κάθε μέρα, και τώρα λόγω μείωσης της δαπάνης των εξοπλισμών τον Ενόπλων Δυνάμεων, φαίνεται να μπαίνει σε κάποια δοκιμασία επικίνδυνη.

Με αλλά λόγια, λόγω ευρώ έχουμε βρεθεί σε φτώχεια και ανασφάλεια.

Καιρός είναι λοιπόν να δαπανήσουμε και αυτό μπορούμε να το κάνουμε με την επιστροφή μας στο Εθνικό Νόμισμα. Σας διαβεβαιώ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η δαπάνη και όχι η λιτότητα των τραπεζιτών και των πολιτικών τους.

Insert Coin, Eισάγετε Nόμισμα, Ελληνικό Νομισμα για να κινήσουμε την Οικονομία μας, να ξεφύγουμε από την δυστυχία του ευρώ.

spyridonstalias@hotmail.com

Το site στην τελευταία παράγραφο θα προσέθετε:

“το φόβο που μας κρατάει μέσα στο από την ΕΕ χειραγωγούμενο ευρώ” διότι δεν πρέπει να φοβούμαστε να πούμε ολόκληρη την αλήθεια δηλαδή την θεσμική οικονομικοδικαιϊκή ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

=======================================================

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD

29/11/2016

Όταν η Χώρα μας προσχώρησε στο ευρώ, πέραν των άλλων συμφώνησε ότι:

1) οποιαδήποτε οικονομική δυσπραγία ή κρίση, θεραπεύεται πάντα με την μείωση των μισθών, των συντάξεων, την μείωση των κρατικών δαπανών και την σχετική διάλυση του κράτους. Υποτίθεται ότι η άσκηση αυτής και μόνον της πολιτικής από την Κυβέρνηση, θα κάνει το Έθνος, μακροχρονίως πιο αποτελεσματικό. Η συμφωνία αυτή ονομάζεται εισοδηματική πολιτική προς τα κάτω ή πιο χαριτωμένα, ευέλικτη πολιτική μισθών και τιμών. Είναι δε η μόνη πολιτική για την οποία που ως θα ψηφίζουμε. Με άλλα λόγια ψηφίζουμε με βάση ποιός θα κάνει την χώρα πιο ‘ανταγωνιστική’, κόβοντας μισθούς και ξεπουλώντας το Κράτος. Δεν νομίζω ότι κάποιος πολιτικός, μας είχε ενημερώσει ποτέ ότι μόνο για αυτό υπάρχουν οι εκλογές στην ευρωζώνη. Απόδειξη αυτού είναι ότι:

2) Η Χώρα επίσης συμφώνησε ότι οι άλλες τέσσερες πολιτικές, που ασκεί κάθε επικυρίαρχη χώρα, δηλαδή η νομισματική πολιτική, η δημοσιονομική πολιτική, η συναλλαγματική πολιτική, και η εμπορική πολιτική θα ασκούνται από την ΕΚΤ και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που από την νομοθεσία της ΕΕ, δεν θα έχουν καμία μα καμία ευθύνη για τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των πολιτικών που ασκούν. Ούτε για αυτό μας είχαν ενημερώσει δηλαδή ότι είχαμε παραιτηθεί απο κάθε πολιτική που αποτελεί όπλο για κάθε σύγχρονο κράτος για να αντιμετωπίζει το αβέβαιο του οικονομικό γίγνεσθαι, εσωτερικό και εξωτερικό.

Αντίθετα πάσα αλλαγή από τις αρχές αυτές μας λένε, και έντονα τον τελευταίο καιρό, συνιστά χυδαίο ‘λαϊκισμό’.

Από τα παραπάνω λοιπόν προκύπτει ότι η εφαρμογή των μνημονίων αποσκοπεί μόνον στην προστασία της αξίας του ευρώ, που άρα βασίζεται στην λιτότητα, στην ύφεση και στην διαρκή ανεργία, και κερδισμένοι είναι οι Τραπεζίτες, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και οι διορισμένοι πολιτικοί στις Χώρες της ευρωζώνης.

Είναι νομίζω καιρός, από αυτό τον άθλιο μεσαιωνικό καθεστωτικό σκοταδισμό, να απαλλαγούμε και να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, επιστρέφοντας στο Εθνικό μας Νόμισμα.

Κάθε μέρα που περνά και δεν κατανικούμε το φόβο που μας κρατάει μέσα στο ευρώ, κάθε μέρα που παραμένουμε παθητικοί, τόσο πιο πολύ πλησιάζει και η ημέρα που δεν θα μας ανήκει τίποτα σαν Λαός και θα μας πάρουν και τα σπίτια οι Τράπεζες που εμείς τις σώσαμε!

Αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτή την ξεφτίλα!
spyridonstalias@hotmail.com

Ευρώ ή Δραχμή – Π.Γεννηματάς & Σπ.Στάλιας στο KONTRA στις 22 Νοε 2016

6 Νοε. 2016

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Ας υποθέσουμε ότι κυκλοφορεί και ένα παράλληλο νόμισμα στη χώρα.

Το ένα, το ευρώ, μας λέει ότι για να έχει ανάπτυξη η χώρα, θα πρέπει να μειωθεί το μοναδιαίο κόστος εργασίας.

Το μοναδιαίο κόστος εργασίας μας δίνει ο τύπος (δεδομένο το ευρώ) = Μ/ΠΕ, , όπου Μ μισθοί και ΠΕ η παραγωγικότητα της εργασίας.

Πάμε τώρα στην πρακτική αριθμητική. Αν ο ρυθμός αύξησης των μισθών είναι μεγαλύτερος από την παραγωγικότητα της εργασίας (ΠΕ) το μοναδιαίο κόστος εργασίας θα αυξηθεί και αντιθέτως.

Συνεπώς με βάση τα μνημόνια, η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, για να γίνει το έθνος εξαγωγικό, πρέπει να κοπούν δραστικά οι μισθοί, με την υπόθεση ότι ο παρανομαστής, παραγωγικότητα της εργασίας, είναι σταθερός.

Αυτό είναι το υπόδειγμα Τρόικας, ΕΚΤ, ΕΕ, Σύριζα, ΚΚΕ, ΧΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ ασχέτως της ρητορικής τους.

Το άσχημο με αυτούς είναι ότι η παραγωγικότητα της εργασίας δεν είναι σταθερή και έτσι η λιτότητα δεν έχει επιτυχία και δεν θα έχει ΠΟΤΕ.

Τώρα, σε αυτή την χώρα που έχει το ευρώ ως εθνικό νόμισμα, υποδεικνύουν μερικοί, να θέσουμε σε κυκλοφορία και ένα δεύτερο νόμισμα με ιδιότητες που ποικίλουν από σενάριο σε σενάριο.

Όταν αυτά δεν διευκρινίζονται πάμε σε ξεκάθαρες μορφές για να κατανοήσουμε τα πράγματα στην ουσία τους.

Η βάση είναι ότι θα έχουμε ένα Νέο Νόμισμα, εφεξής ΝΝ, μαζί με το ευρώ, το όποιο θα διακυμαίνεται σε σχέση με το ευρώ. Στην περίπτωση αυτή ξεκινάμε αλλιώς.

Πραγματική Συναλλαγματική Ισοτιμία ΠΣΙ=ε*Τε/Τ, όπου ε η ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία (ΟΣΙ) μεταξύ ΝΝ και ευρώ, Τε το ελληνικό επίπεδο τιμών αποτιμημένο σε ευρώ, Τ το ελληνικό επίπεδο τιμών αποτιμημένο σε Ν.

Άρα η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία ΠΣΙ θα είναι ο λόγος των τιμών των προϊόντων ευρώ (για τα οποία δηλαδή χρειάζεται να δαπανήσουμε ευρώ) που μετράται σε ΝΝ (ε*Τε) προς τις τιμές των προϊόντων που μετρώνται με το ΝΝ (για τα οποία δηλαδή χρειάζεται ή αρκεί να δαπανήσουμε ΝΝ).

Προσοχή, όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Πάμε λοιπόν τώρα ξανά στην πρακτική αριθμητική με λίγη προσοχή.

Ας υποθέσουμε ότι Τ=10ΝΝ, και Τε=8 ευρώ και ε=1, 60 (δηλαδή με 1,60ΝΝ αγοράζεις 1 ευρώ). Σε αυτή την περίπτωση η ΠΣΙ =(1,60×8)/10=1.28.

Άρα τα 8 ευρώ μεταφράζονται σε 12,80 ΝΝ και τα ευρώ προϊόντα, δηλαδή τα προϊόντα αυτά που μέσα στην Ελλάδα θα παράγονται με ευρώ, θα είναι ακριβότερα από εκείνα που θα παράγονται με ΝΝ κατά 28%.

Θαυμάσια!!

Πάμε λίγο πιο κάτω.

Μια αύξηση του ΠΣΙ μπορεί να επέλθει είτε από μείωση του ε, (ΟΣΙ), είτε να αυξηθεί ο όρος Τε σε σχέση με το Τ.  Σε αυτή την περίπτωση αυξάνονται οι εξαγωγές μας και μειώνονται οι εισαγωγές μας.

Ένα τελευταίο.

Αυτοί που θα παράγουν με ευρώ για να ανταγωνιστούν αυτούς που θα παράγουν με το ΝΝ, θα πρέπει να βλέπουν μόνο τον λόγο Τε/Τ, με άλλα λόγια να μειώνουν τους μισθούς, ενώ αυτοί που παράγουν με ΝΝ έχουν όπλο το ε.

Εδώ τέλειωσα.

Πάμε για καταστροφή της χώρας.

Η ψύχραιμη παρατήρηση, με εφόδιο τα υψηλά μαθηματικά της πρακτικής αριθμητικής, μας επιτρέπει να πούμε ότι είναι ανόητοι αυτοί οι εισηγητές του διπλού νομίσματος, να πούμε στους ευρωλιγούρηδες ότι είναι τυφλοί και αμετανόητοι μετά από 7 χρόνια μνημονίων και ότι η χώρα θα πρέπει να οδηγηθεί άμεσα στο Εθνικό της Νόμισμα αλλιώς καταστρεφόμαστε καθημερινά.

spyridonstalia@hotmail.com

2 Νοε. 2016

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Είναι Σαββατόβραδο, με ντύσιμο και στυλ Σών Κόννερυ (ο δεύτερος καλύτερος James Bond είναι πολύ πίσω απ’ αυτόν), πηγαίνετε σε ένα κλασσικό Καζίνο. Κατευθύνεστε στο κεντρικό ταμείο, ‘πετάτε’ χίλια ευρώ, και η ευγενής και πανέμορφη υπάλληλος με χαμόγελο σας μετρά μάρκες αξίας 1 ευρώ, 5 ευρώ, 10 ευρώ, 50 ευρώ και 100 ευρώ που όλες μαζί έχουν αξία 1000 ευρώ. Οι μάρκες που κρατάτε στα χέρια σας είναι το χρήμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στο Καζίνο. Με αυτές θα παίξετε, με αυτές μπορείτε να πιείτε ποτό και με αυτές, οτιδήποτε αγοράζετε μέσα στο Καζίνο, μπορείτε να ψωνίσετε. Όλοι οι θαμώνες του Καζίνου αυτή την σαββατιάτικη βραδιά έχουν κάνει  ότι και εσείς για να αποκτήσουν τις μάρκες που επιθυμούν για να διασκεδάσουν.

Αν τα ευρώ στο κεντρικό ταμείο του Καζίνου τα ονομάσουμε ‘αποθεματικά’, τότε οι κυκλοφορούσες μάρκες σε αξία στο Καζίνο, μπορεί να είναι πολλά εκατομμύρια, αλλά όσα ακριβώς είναι στο κεντρικό ταμείο τα αποθεματικά, το πραγματικό χρήμα. Ούτε ένα ευρώ περισσότερες δεν είναι οι μάρκες, ούτε ένα ευρώ λιγότερες. Και καθώς τελειώνει η βραδιά ο καθένας με περισσότερες ή λιγότερες μάρκες επιστρέφει στο κεντρικό ταμείο και εξαγοράζει σε πραγματικό χρήμα ότι οι μάρκες του αθροίζουν. Τελευταίος έρχεται ο ταμίας της αίθουσας με τις δικές του μάρκες, και παίρνει τις εισπράξεις της βραδιάς του Καζίνου. Στο κεντρικό ταμείο δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ. αλλά είναι γεμάτο με τις μάρκες που χρησιμοποιήθηκαν αυτή τη βραδιά. Η προσφορά και η ζήτηση σε μάρκες και χρήμα συνέπεσε στο σετ.

(more…)

27 Οκτ. 2017

του Σπύρου Στάλια, Οικονομολόγος Ph.D

Πριν λίγες ημέρες έληξε το συνέδριο του Σύριζα όπου πανηγυρικά, και με πολύ πόνο δήθεν, έγινε αποδεκτή από τους συνέδρους η υιοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού ως της επικυρίαρχης ιδεολογίας του Κόμματος.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έθεσε τα εξής ερωτήματα στο Συνέδριο που ο ίδιος απάντησε:

1) “Αποτελεί σήμερα αριστερή, ριζοσπαστική και προοδευτική πρόταση η έξοδος από την ευρωζώνη;” Η απάντηση του Πρωθυπουργού ήταν κατηγορηματικά “όχι” και μάλιστα τόνισε ότι “αυτή η πρόταση ποτέ δεν ήταν αριστερό σχέδιο. Ούτε ριζοσπαστικό“. Και κατέληξε ότι η αποδοχή μιας τέτοιας θέσης “θα αποτελούσε ιστορικού χαρακτήρα στρατηγική ήττα για την αριστερά“.

2) “Έχει νόημα η αριστερά να επιλέγει, να διεκδικεί τη διακυβέρνηση σε μη ευνοϊκές συνθήκες και ιδιαίτερα σε συνθήκες χρεοκοπίας και δημοσιονομικής ασφυξίας;” Και απάντησε “η ιστορία… τη θυμάται (την αριστερά) στα δύσκολα για να προστατεύσει τους πιο αδύναμους για να σταματήσει τη καταστροφή“.

3) “Είναι ρεαλιστικό και εφικτό ένα σχέδιο εξόδου με κοινωνική προστασία και παραγωγική ανασυγκρότηση ενόσω υποχρεούσαι να βρίσκεσαι εντός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής;” Και απάντησε ο ίδιος “Μέσα σε αυτές τις τραγικές συνθήκες οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής ερήμωσης έχουμε αρχίσει να υλοποιούμε μια πολιτική ανακατανομής των βαρών υπέρ των εργαζόμενων τάξεων αλλά και μια πολιτική περιορισμού των ανισοτήτων…” (μα στην Καλιφόρνια ζούμε;)

Ο πρωθυπουργός πήρε το Κυβερνητικό Μνημονιακό πρόγραμμα, που ως τώρα υποδειγματικά έχει εκτελέσει, το έριξε στην Κολυμβήθρα του Κομματικού Σιλωάμ, και αυτό και αυτά που πρόκειται να γίνουν, ονομαστήκαν με τρόπο οργουελικό “αριστερή πολιτική υπό τας παρούσας συνθήκας.” Με άλλα λόγια όλη η παράδοση της αριστεράς πήγε, χάριν της εξουσίας, περίπατο ή με άλλα λόγια “ας περνάμε εμείς καλά”.

(more…)

Του Σπύρου Στάλια, 6 Οκτ. 2016

Πολλοί δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μία χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα, ποτέ δεν πτωχεύει, και η κυβέρνηση της ποτέ δεν φορολογεί για να μαζέψει χρήμα για να δαπανήσει, και ποτέ δεν δανείζεται χρήμα από τον λαό για να δαπανήσει.

Η φορολόγηση και ο δανεισμός δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την δυνατότητα του κράτους να δαπανήσει όσο θέλει μέχρι ότου ικανοποιήσει τον στόχο της πλήρους απασχόλησης.

Η δαπάνη προηγείται της φορολόγησης και του δανεισμού. Άλλωστε πως μπορείς να φορολογήσεις κάποιον που δεν έχει χρήματα αν δεν του τα δώσει κάποιος που έχει, και πως μπορείς να δανειστείς χρήμα από κάποιον που δεν έχει αν δεν του δώσει κάποιος που έχει.  Ποιος μπορεί να του δώσει; Μα το κράτος που εκδίδει το χρήμα του.

(more…)