ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Σχόλιο G-M-R: (Δείτε στο τέλος της ανάρτησης και όλες τις απαντήσεις του κ. Λάμπου).
Κούφια λόγια είναι: “Δημιουργική” γνώση χωρίς δημιουργική πράξη.
Στην πράξη κρίνεται η κάθε δημιουργική γνώση.
Εν προκειμένω έχουμε το φαινόμενο επιζήτησης στα λόγια (του συγγραφέα), της κατάργησης και του ταξικού μίσους και της ατομικής ιδιοκτησίας. Στην πράξη όμως, ο συγγραφέας αρνείται να έχει ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ της εκδίωξης και του ταξικού μίσους και της ατομικής ιδιοκτησίας των πλουσίων μέσα στο σπίτι μας, (άντρο ταξικού μίσους/ατομικής ιδιοκτησίας πλουσίων, όχι σπίτι, των: Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ-Δοσίλογων κυβερνώντων).
Η G-M-R αναρτά το κείμενο που μας διαβίβασε ο συγγραφέας, παρ’ ότι μας ενημέρωσε γραπτώς πως δεν θέλει καμία σχέση με υποστήριξη τεκμηρίωσης υπέρ του Εθνικού νομίσματος (γι’ αυτό και αποσύραμε το tag Κώστας Λάμπος) και έξοδο από ΕΕ-ΕΥΡΩΖΩΝΗ και τούτο, όπως μας εξήγησε (βέβαια δεν αποδεχόμαστε την εξήγησή του και μάλιστα ασυζητητί, όπως ο τρόπος που μας αντιμετώπισε), διότι σε περίπτωση εξόδου, θα προκληθούν τεράστιες καταστροφές στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη εξ αιτίας της πολιτικής των ΗΠΑ.
Στη σημερινή μας ανάρτηση/άρθρο του κυρίου Κώστα Λάμπου, θα διαβάσετε χρησιμότατα πράγματα, παρακαταθήκες και φιλοσοφικές/τεκμηριωτικές συνοψίσεις.
Ενδεικτικά,
Όλοι να συμμετέχουν και να έχουν μερίδιο στα πάντα και από αυτά τα ίδια αγαθά
να ζουν και να μην είναι ο ένας πλούσιος και ο άλλος πάμπτωχος. Ούτε ο
ένας πολλή γη να καλλιεργεί και ο άλλος να μην έχει ούτε τάφο.
Αριστοφάνης
“Μερίδιο στα πάντα”, μας προτρέπει ο Αριστοφάνης, θα λέγαμε, μερίδιο στη γνώση (οικονομία, πως λειτουργεί και πως διανέμεται το νόμισμα), στην παραγωγή, στην συμμετοχή, στην απόφαση.
Προσφορά, “από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”, μας τεκμηρίωσε ο Μαρξ.
Ιησούς: “Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν” η πιο ολοκληρωμένη, αφαιρετική κάθε περιττού, οδηγία ζωής, το ανθρωπίνως ιδανικότερο διανοητικό καταστάλαγμα, γι’ αυτό και “Θείας Προέλευσης”, χωρίς εισαγωγικά για Πιστεύοντες, με εισαγωγικά για μη Πιστεύοντες (αλλά πάντα Ανθρώπους, όχι Εκπροσώπους) .
Ένα ερώτημα προς κο Κ. Λάμπου σχετικά με τον .. Αγγελο της ΕΕ και της Ευρωζώνης κο Θ. Τζήμερο και όλη την Αγγελική ευρωζωνική παρέα: «Αποτάσση τω Σατανά; και πάσι τοίς έργοις αυτού; και πάση τη λατρεία αυτού; και πάσι τοις αγγέλοις αυτού; και πάση τη πομπή αυτού;»
…Πριν να εφαρμοστεί ο κομμουνισμός θα μπορούσες να πεις ότι κάποιοι ήταν απλώς ρομαντικοί. Φυσικά, ταυτόχρονα, ήταν και εντελώς ανόητοι για να εμπνέονται από την ηλιθιότερη πολιτικοοικονομική θέση που ακούστηκε ποτέ από καταβολής κόσμου “από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”!…
Όπως θα είδατε αγαπητοί στο κείμενο της ανάρτησης, κανείς διανοητής (πέραν του κυρίου Λάμπου), δεν τόλμησε να αντιτάξει στο “αγάπα τον πλησίον ως εαυτόν”, του Ιησού.
Ακόμα και “σκληροί” Μαρξιστές (αλλά πάνω απ’ όλα Άνθρωποι), προβληματίζονται ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ (και αξίζει να διαβάσετε περισσότερα στο σχετικό link από τα τετράδια μαρξισμού, Μαρξισμός και θρησκεία: Θεωρία και πολιτική.
Θεωρητικά υπάρχει το ασύμβατο ανάμεσα στην κοσμοαντίληψη της θρησκείας και του μαρξισμού, με προεκτάσεις στη φιλοσοφία του ανθρώπου, τη στάση του απέναντι στην κοινωνία και τον εαυτό του, αλλά και την αντίληψή του για τον κόσμο του μέλλοντος. Το άρθρο αυτό πραγματεύεται τη σχέση μαρξισμού και θρησκείας και τους όρους της προσέλκυσης των θρησκευόμενων ανθρώπων στο επαναστατικό κίνημα. Στόχος είναι η διερεύνηση της διαλεκτικής μεταξύ θεωρίας και πολιτικής με έμφαση στη συνειδησιακή μετάλλαξη του πιστού που συμμετέχει στον αγώνα για την αλλαγή του κόσμου. Μέσα από μια ορισμένη ανάγνωση της χριστιανικής θρησκείας γύρω από τις ιδέες της κοινοκτημοσύνης, του ανθρωπισμού και της ισότητας επιχειρείται αφενός να βρεθούν κοινοί τόποι, αλλά και διαφορές με αντίστοιχες αναφορές του σοσιαλισμού- κομμουνισμού και αφετέρου να διερευνηθεί η ανάγκη του ανθρώπου για την πίστη σε μια «ανώτερη δύναμη» .
Συνεχίζουμε με το ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ψυχικό μεγαλείο, μεγαλείο που εξυψώνει Πίστη-Άνθρωπο, τραγούδι στο στόμα και Πιστών και Κομμουνιστών: Γιάννης Ρίτσος – Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα)
| Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα. Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί. Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη. Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη. Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε, «Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.» Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς. Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.…ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει. |
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΤΟΙ, ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΥΦΙΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΤΑ ΛΟΓΙΑ.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΙ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ (ΠΛΟΥΣΙΟ Η ΦΤΩΧΟ-ΜΕ ΙΗΣΟΥ Η ΜΑΜΩΝΑ).
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
///////////////////////////////
Κώστας Λάμπος, 27 Δεκ. 2018
«Πρέπει να χτίσουμε μια νέα συμμαχία. Δεν έχει μείνει κανείς για να του απευθύνουμε αιτήματα.
Είμαστε εμείς αυτοί που περιμένουμε και πρέπει να δημιουργήσουμε αυτό που ζητάμε»
Άντζελα Ντέιβις[1]
1. ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΟΥΦΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ 2019 ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΝΩΣΗ
Μας μάθανε να πορευόμαστε σε λάθος δρόμο, να προσευχόμαστε σε κάποιον ανύπαρκτο Γιαχβέ ή Μεσσία, Αλλάχ ή Μωάμεθ, Θεό ή Ιησού και να ευχόμαστε μοιρολατρικά ο ένας υγεία και ευτυχία στον άλλον και να ζητάμε όσα δικαιούμαστε από τον κάθε φορά καινούργιο χρόνο. Κι εμείς άκριτα ακολουθούμε ως ποίμνια σκοταδιστικούς μύθους και ως λόχοι φονικές ιδεολογίες, νόμους άδικους και εξουσιαστικές συμμορίες, χωρίς ποτέ να κοπιάσουμε να βρούμε των δεινών μας και των καταστροφικών πολέμων τις πραγματικές αιτίες.
Κι όμως είναι τόσο απλό να σκεφτούμε ποια πράγματα μας ενώνουν και ποια μας χωρίζουν. Μας ενώνει η ανάγκη της επιβίωσης και της καθολικής ευημερίας, του αμοιβαίου σεβασμού, της ισότητας, της ειρήνης και της ελευθερίας, που παράγουν και αναπαράγουν πολιτισμό και ευτυχία.
Ενώ μας χωρίζουν μοναχά η ατομική ιδιοκτησία και οι θρησκείες που η κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί μας εκμεταλλεύονται, μας καταπιέζουν και μας οδηγούν ως άτομα, ως κοινωνικές τάξεις και ως έθνη σε ανταγωνισμούς, σε ανισότητες, σε ταξικούς εμφύλιους και σε ‘ιερούς’ καταστροφικούς τοπικούς και παγκόσμιους πολέμους που σκορπάνε δυστυχία στο 99% του παγκόσμιου πληθυσμού και επιβάλλουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα του 1%.
Κώστας Λάμπος , 9 Δεκ. 2018
Αφιερώνεται στον εγγονό μου Θησέα-Επίκουρο
«Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος»
Πρωταγόρας
Είναι στη φύση του κεφαλαίου, κατά «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό’, να κανιβαλίζει και να βαμπιρίζει. Αυτή η ιδιότητα του μεγάλου κεφαλαίου να τρώει το μικρό είναι γνωστή από την εποχή του πρώιμου καπιταλισμού και καταγράφτηκε ως δόγμα ‘lese faire laissez passer’ και επί το λαϊκότερον ως ‘ελεύθερος ανταγωνισμός’. Ελεύθερος ανταγωνισμός όμως μεταξύ άνισων μεγεθών κεφαλαίων και υπό διαφορετικές, ευνοϊκές για το μεγάλο και δυσμενείς για το μικρό κεφάλαιο, συνθήκες δεν υπήρξε ποτέ, δεν μπορεί και δεν θα υπάρξει ποτέ και στο μέλλον, πράγμα που οδηγεί στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα ολιγοπωλιακής παραγωγής και ακραίας ανισοκατανομής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και αποκαλύπτει ότι το δόγμα περί ‘ελεύθερου ανταγωνισμού’ δεν είναι παρά μια ταξική ιδεολογία που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή η πραγματικότητα έγινε, ακόμα και από την εποχή του λεγόμενου ‘πρώιμου καπιταλισμού’, κατανοητή από το μικρό κεφάλαιο, το οποίο ως πολιτικά αριθμητικά υπέρτερο διεκδίκησε και κατάφερε, συμμαχώντας με τα πλατιά λαϊκά στρώματα των αγροτών και των εργατών, να ανατρέψει το παλιό πολιτικό σύστημα της μοναρχίας και να επιβάλλει το σύστημα της λεγόμενης ‘αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας’ με την ψευδαίσθηση ότι με την υποτιθέμενη ‘λαϊκή κυριαρχία’ θα περιόριζε την αυθαιρεσία του μεγάλου κεφαλαίου και δια της κρατικής εξουσίας θα εξασφάλιζε όρους λειτουργίας της οικονομίας που θα προστάτευε το μικρό κεφάλαιο αφήνοντάς του περιθώρια επιβίωσης, ‘περάσματος’ που θα του επέτρεπαν να γίνει από θύμα θύτης, δηλαδή μεγάλο κεφάλαιο. Αυτές οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν πολύ γρήγορα, όταν μέσα σε μερικές δεκαετίες το μεγάλο κεφάλαιο μετεξελίχθηκε σε μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του και σχετικά γρήγορα συσπειρώθηκε, γκρεμίζοντας, με εργαλεία του τους παγκόσμιας εμβέλειας θεσμούς όπως ο ΟΗΕ, ο ΟΠΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΝΑΤΟ, οι 1000 αμερικανικές βάσεις στον πλανήτη, οι λογής-λογής μυστικές υπηρεσίες, στοές και λέσχες, οι προδοτικές τοπικές ελίτ, κ.λπ., κ.λπ., κάθε έννοια προστατευτικών εμποδίων, νόμων, συνόρων, εθνικής, πολιτικής, πολιτιστικής και πολιτισμικής υπόστασης και κυριαρχίας, στην οντότητα του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, που ως αμερικανισμός αντιμετωπίζει εχθρικά και ως ‘δυνάμεις του κακού’ όχι μόνο την Ρωσία, και την Κίνα, αλλά ακόμα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η νευρικότητα του αμερικανισμού[1] οφείλεται στο γεγονός ότι πίστεψε πως αρκούσε από μόνη της η κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού ‘σοβιετικού τύπου’ για να επιβάλλει την παγκόσμια ηγεμονία του και όταν ξύπνησε από την ψευδαίσθηση του νεοφιλελεύθερου θριάμβου του, βρήκε μπροστά του τον κρατικό μανιακό καπιταλισμό νεοτσαρικού και νεοκινεζικού τύπου που τον αμφισβητούν ως παγκόσμιο ηγεμόνα. Αυτή η πραγματικότητα ανάγκασε τον αμερικανισμό να μετεξελιχθεί σε Trumpισμό που σημαίνει αποχώρηση των ΕΠΑ από κάθε διεθνή συμφωνία που τις δεσμεύει και επιλογή μοναχικής πορείας των ΕΠΑ προς την παγκόσμια ηγεμονία εναντίον όλων.
Παλιά ανάρτηση αλλά επίκαιρη.
ODIOUS DEBT (ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΟΣ-ΔΟΛΙΟΣ-ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ) ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Γράφει ο Κώστας Λάμπος, Τετάρτη, 2 Ιουνίου 2010
Το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει το δικαίωμα για τη μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει συγκεκριμένα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι:
(α) Όταν ο δανεισμός έγινε με δόλιο, ανήθικο, παράνομο και καταχρηστικό τρόπο και με προφανείς λεόντιες μονομερείς συμβατικούς όρους.
(β) Όταν τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, παρά τους όρους των σύμβασης σύναψης των δανείων.
(γ) Όταν οι δανειστές γνώριζαν ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό, αλλά παρ’ όλα αυτά για λόγους κακοπιστίας και ιδιοτέλειας συνήψαν αυτά τα δάνεια.
Το πρώτο ερώτημα είναι, γιατί ενώ μπορεί να σωθεί η χώρα με τη μη αναγνώριση και τη μονομερή άρνηση αποπληρωμής των συγκεκριμένων παράνομων δανείων, οδηγείται, εξαιτίας της κυβερνητικής ενδοτικότητας, με βεβαιότητα στη χρεοκοπία και στην αναγκαστική διαχείριση από τους δόλιους δανειστές της;
Το δεύτερο ερώτημα είναι, δεν γνωρίζει κυβέρνηση πως με την πολιτική κατεδάφισης του Κοινωνικού Κράτους και του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου που επέλεξε, γκρεμίζει και τα τελευταία κοινωνικά και οικονομικά αμυντικά οχυρά της χώρας και μ’ αυτό ανοίγει τις πόρτες για την προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας και την υποταγή στον αμερικανισμό και στο ηγεμονικό κεφάλαιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με ιστορικά αβάστακτες συνέπειες για την εθνική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της;
Το τρίτο ερώτημα είναι, μήπως η κυβέρνηση υποτιμά επικίνδυνα τη νοημοσύνη, τις αντοχές και τον πατριωτισμό του Ελληνικού Λαού και του Ελληνισμού και με αυτό οδηγεί τη χώρα σε περιπέτειες;