του Σπύρου Στάλιας, Οικονομολόγου PhD,    27 Αυγ. 2017

Η συνύπαρξη των κρατών και των εθνών στην ευρωζώνη, εξαρτάται από την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της κάθε χώρας προς την άλλη. Είναι ένας χώρος αμείλικτου ανταγωνισμού, αφού τα ευρώ κάθε χώρα μπορεί να τα βρει είτε από δανεισμό είτε από τις εξαγωγές. Κατά συνέπεια η αμοιβή εργασίας παίζει σημαντικό ρόλο για να μπορεί μια χώρα να είναι διαρκώς ανταγωνιστική.

Άλλωστε το θεμελιώδες άρθρο πίστεως πάνω στο όποιο στηρίζεται η ευρωζώνη, ως συνολικό οικοδόμημα, είναι αυτό που απαιτεί για την αύξηση της απασχόλησης ή την μείωση της ανεργίας, οι μισθοί να είναι ευέλικτοι προς τα κάτω.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι απασχόληση και μισθοί έχουν σχέση αντίστροφη. Με άλλα λόγια όσο πιο χαμηλοί θα είναι οι μισθοί τόσο πιο πολλούς εργαζόμενους θα ζητούν οι επιχειρήσεις και τόσο πιο αυξημένη θα είναι η απασχόληση και αντιστρόφως. Από την πλευρά των εργατών όμως συμβαίνει το αντίθετο. Οι εργαζόμενοι υποτίθεται πάντα ότι προσφέρουν την εργασία τους όσο πιο αυξημένοι είναι οι μισθοί και αντιστρόφως. Συνεπώς η ανεργία είναι εθελουσία κατάσταση. Οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν όταν οι μισθοί δεν είναι στο επίπεδο που αυτοί θέλουν. Το πως ζουν σε αυτή την περίπτωση είναι μια άλλη ιστορία.

Όλα αυτά συνιστούν την αγορά εργασίας, στην όποια οίκοθεν νοείται, ότι οι μισθοί θα πρέπει να καθορίζονται ελεύθερα από την αγορά, χωρίς καμία παρέμβαση του κράτους και των εργατικών συνδικάτων. Όπως γίνεται με κάθε άλλο προϊόν. Όπως γίνεται, ας πούμε, με τις πατάτες. Η πρόσφορα και η ζήτηση καθορίζει την τιμή της και η αγορά της πατάτας βρίσκεται σε ισορροπία. Ότι προσφέρεται αγοράζεται.

Με βάση αυτό το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού διαλύεται η επονομαζόμενη αγορά εργασίας στην Ευρώπη, που μετά μανίας ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα του τόξου του ευρώ, επιδίδονται με πάθος να την αποτελειώσουν και στη χώρα μας. Τα παραπάνω είναι Δόγμα της Ευρωζώνης.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D, 30 Ιουλίου 2017

Ο Λόρδος Κέυνς με το επαναστατικό του έργο, μας έμαθε ότι στο καπιταλισμό επικρατεί αβεβαιότητα, ότι ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να εξασφαλίσει την πλήρη απασχόληση, η διανομή του πλούτου γίνεται αυθαίρετα και άνισα και τέλος μας έμαθε την αρχή της ενεργού ζήτησης.
Και κάτι άλλο μας δίδαξε σε συνδυασμό με την αρχή της ενεργού ζήτησης. Μας έμαθε ότι το χρήμα δεν είναι σπάνιο είδος, όπως ισχυρίζονται οι ‘μενουμεευρωπάκηδες’.
Δηλαδή, άμα έχουμε 1,500,000 εκατ. ανέργους και τα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό, τότε το κράτος, μέσω των επενδύσεων, ανοίγει δουλειές, προσλαμβάνει από τον ιδιωτικό τομέα όσους εργάτες θέλει μέχρι να εξαλείψει την ανεργία, κόβει χρήμα και τους πληρώνει!
Αυτά μας έμαθε!
Οι ευρωλάγνοι του σύριζα, κκε, χρυσής αυγής, νδ, πασόκ, ποταμιού και οι κεντρώοι, μας λένε ότι επειδή το ευρώ είναι σπάνιο, ιδιωτικό και πέφτει από ελικόπτερο, αυτό είναι λάθος, και ότι για να το κάνει αυτό το κράτος, θα πρέπει να δανείζεται, και να πληρώνει τόκους στις τράπεζες.

Άρα το κράτος, για να δημιουργεί θέσεις εργασίας, θα πρέπει να δανείζεται, μέχρις εκείνου του σημείου που δεν θα θίγεται η αξιοπιστία του στις αγορές, και να φορολογεί μετά για να πληρώνει τα έξοδα των τόκων.
Για κάθε θέση εργασίας που θα δημιουργείται, πρώτα θα πληρώνονται οι Τράπεζες.
Άρα η ανεργία θα παραμένει υψηλή, οι τράπεζες θα είναι οι αιωνίως κερδισμένες και η λιτότητα διαρκής.
Μιλάμε για υψηλή Οικονομική Παιδεία!!!
Πρέπει να είναι κάποιος ηλίθιος να τα πιστεύει αυτά.
Κι όμως αυτή η ηλιθιότητα μας κυβερνά και μας φοβίζει.
Η γνώση κατανικά και την ηλιθιότητα και τον φόβο.
Πιο απλά δεν γίνεται!

spyridonstalias@hotmail.com

Σπύρος Στάλιας, οικονομολόγος Ph.D,   25 Ιουλίου 2017

Δεδομένου ότι το ιδιωτικό χρέος είναι 140% του ΑΕΠ και τείνει αυξανόμενο, μάλλον πάμε για άγριο ξεμπέρδεμα, τίποτα δεν θα μείνει όρθιο στην ελληνική κοινωνία.

Στα ιδιωτικά χρέη . πρέπει να προστεθούν και τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο, και κανονικά και αυτό καθ’ αυτό το δημόσιο χρέος, αφού όλα τα χρέη, ούτως ή άλλως, εφ όσον η χώρα μας δεν εκδίδει το νόμισμα της, ο ιδιωτικός τομέας καλείται να τα πληρώσει.

Κατά συνέπεια αυτό το άχθος είναι που θα οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική αιματηρή έκρηξη.

Ποια είναι η λύση που προτείνει το καθεστώς σε αυτό το πρόβλημα. Νέος διακανονισμός των δανείων και πάει λέγοντας, που φυσικά δεν ικανοποιεί ούτε τους δανεισθέντες ούτε τις τράπεζες, αφού των μεν οι αμοιβές διαρκώς μειώνονται ενώ οι τράπεζες θα πρέπει να οδηγηθούν σε νέα ανακεφαλαιοποίηση. Φαύλος κύκλος.

Εδώ τώρα, λόγω των σοφών μνημονίων, ασκείται ακριβώς μια αποπροσανατολιστική πολιτική που επιτείνει το πρόβλημα. Τα επί 8 χρόνια τώρα, αναποτελεσματικά μνημόνια, στηρίζονται στη βαθειά πιστή ότι η μείωση των ονομαστικών και πραγματικών αμοιβών, των αυξημένων φόρων και η μείωση των δαπανών του κράτους θα φέρει πίσω την οικονομία στην πλήρη απασχόληση και την ανάπτυξη.

(more…)

από Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D, 8 Ιουλ.2017

Για να κατανοήσουμε γιατί η οικονομική ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας είναι αδύνατον να επέλθει στη χώρα μας, θα πρέπει να κατανοήσουμε τα θεμελιώδη δόγματα πάνω στα όποια στηρίζεται το οικοδόμημα της ευρωζώνης. Αν αυτά δεν κατανοηθούν είναι αδύνατον να αντιδράσουμε, και ξεκάθαρα να δούμε τι πρέπει να κάνουμε στο άμεσο μέλλον για την ζωή μας, ως Λαός και Έθνος. Βεβαίως, αυτές τις αρχές, θα έπρεπε να τις είχαμε εμπεδώσει πριν εισέλθουμε στην ευρωζώνη. Αυτό το καθήκον όμως, να διευκρινιστεί ξεκάθαρα στον Ελληνικό Λαό τι πράγματι σήμαινε για αυτόν η είσοδος στην ευρωζώνη, ήταν ένα καθήκον της καθεστηκυίας τάξης και των πολιτικών κομμάτων, που δεν το έπραξαν, προφανώς από αγνωσία και από ιδιοτέλεια. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, υποφέρουμε και θα υποφέρουμε. Αυτοί λοιπόν που το καθήκον αυτό δεν το έπραξαν, για τους δυο λόγους, θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, όπως επίσης και αυτοί που διοίκησαν και διοικούν υπό καθεστώς μνημονίων, και εννοώ όλες τις εξουσίες που συνθέτουν την Διοίκηση του Ελληνικού Κράτους.

Μέρος Πρώτο

Το καθεστώς της Ευρωζώνης – Τα 4 θεμελιώδη αξιώματα της Ευρωζώνης και ο ένας της Νόμος

1)      Το πρώτο αξίωμα της ευρωζώνης έχει σχέση με τον ατομικό άνθρωπο. Ο άνθρωπος δρα ορθολογικά. Τι σημαίνει ο όρος ‘δρω ορθολογικά’; Εδώ έχουμε περίπτωση γλωσσικού ιμπεριαλισμού. Ο άνθρωπος δρα, όπως και κάθε τι άλλο που θέλει να επιβιώσει αιώνες τώρα, μεγιστοποιώντας την ωφέλεια του. Έτσι ορίζεται ο ορθολογισμός, μεγιστοποίηση της ατομικής ωφέλειας. Κατά συνέπεια ότι ο άνθρωπος δημιουργεί, επιχειρήσεις, οργανισμούς, κράτη, όλα έχουν ως στόχο την μεγιστοποίηση της ωφέλειας τους και δρουν σύμφωνα με αυτόν τον στόχο. Είναι μια σύλληψη της φύσης του ανθρώπου καθαρά Δαρβίνεια, που δεν έχει καμία σχέση με ότι ο Δυτικός Πολιτισμός ορίζει. Επί της ουσίας δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D, 24 Ιουνίου 2017

Στην Γιώτα Χατζόγλου

Το θέμα μας είναι πως φτάνουμε από την ’άπληστη αιωνιότητα’ του Ponzi στην θλιβερή στιγμή του Minksy (Minksy Moment) και από εκεί στα μνημόνια και την λιτότητα.

Παραδοσιακά, ας πούμε από το 1933 έως το 2000, οι τράπεζες δάνειζαν με βάση την διαφαινομένη οικονομική εξέλιξη του δανειζομένου, τις υποθήκες που διέθετε για την εξασφάλιση του δανείου και τέλος λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτή καθ αυτή την προσωπικότητα του δανειζομένου. Αν αυτά τα στοιχεία, κατά την κρίση της τράπεζας, ήσαν ικανοποιητικά για την αποπληρωμή του δανείου και των τόκων, τότε η τράπεζα προχωρούσε στην εκταμίευση του δανείου.

Αν η οικονομία πηγαίνει καλά, το ΑΕΠ αυξάνεται, η ανεργία μειώνεται, δηλαδή υπάρχει οικονομική ανάπτυξη, τότε οι τιμές των σπιτιών και οι τιμές της πάγιας περιουσίας, αυξάνονται. Παράλληλα αυξάνονται και οι τιμές κινητών αξιών, όπως είναι τα ομόλογα, οι μετοχές και τα άλλα χρηματοοικονομικά εργαλεία.

Αν οι τιμές αυτές αυξάνονται, τότε είναι μια καλή ευκαιρία οι τράπεζες, με υποθήκες αυτές τις αξίες, να δανείσουν ακόμα πιο πολύ τους πολίτες, με στόχο και αυτές, μέσω νέων δανεισμών, να πραγματοποιήσουν κέρδη, και οι πολίτες, το επενδυτικό κοινό, να πραγματοποιήσουν κέρδη βραχυχρονίως και μακροχρονίως.

Ο όλο και μεγαλύτερος δανεισμός όμως, αυξάνει την ζήτηση των ποικίλων αξιών, και έτσι ακόμα πιο πολύ οι τράπεζες μπορούν να δανείσουν και οι πολίτες να δανειστούν, παραβλέποντας τις αρχές του κλασσικού δανεισμού (όπως συνέβη σχηματικά από το 2000 και μετά). Οι σημερινές αυξανόμενες τιμές αποτελούν ένα καλό σημάδι για το μέλλον, με την έννοια ότι οι τιμές θα αυξηθούν και άλλο. Με άλλα λόγια το μέλλον είναι προβλεπτό με βάση τις σημερινές και τις παρελθούσες ανερχόμενες τιμές.

Αν όλοι προσδοκούν ότι οι τιμές και άλλο θα αυξηθούν, με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες, αφού δανείζουν για την αγορά σπιτιών, αυτοκινήτων, ομολόγων μετοχών και για οτιδήποτε άλλο, ας πούμε διακοπές στη Μύκονο, τότε τόσο και πιο πολλοί άνθρωποι ανεβαίνουν στο τραίνο της προσδοκώμενης αφθονίας του πλούτου και της ωραίας ανέφελης ζωής. Εξαιρετική σοφία.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD,    11-6-2017

Τα 12 Μαθήματα Σύγχρονης Οικονομίας απευθύνονται κυρίως σε παιδιά του Δημοτικού και εφήβους του Γυμνασίου. Επειδή ακριβώς απευθύνονται σε αυτούς, που εξ αντικειμένου δεν έχουν καμία παιδεία σε θέματα οικονομίας, το κάθε θέμα είναι γραμμένο με πολύ απλό και ξεκάθαρο τρόπο, έτσι ώστε κάθε οικονομική έννοια να γίνεται άμεσα κατανοητή, και εύκολα να απορροφάται. Ταυτοχρόνως, επειδή οι έννοιες συνδέονται, προσπάθησα να καταδείξω με ευκρινή τρόπο, πως η σύνδεση των οικονομικών εννοιών μας οδηγεί σε ολοκληρωμένα και ασφαλή συμπεράσματα που δεν αντιφάσκουν προς την κοινή λογική.

Θα ήθελα να σας δώσω δυο παραδείγματα του τι εννοώ. Για τους νεοφιλελεύθερους του ευρώ, οικονομία είναι η μελέτη της διανομής των σπανίων πόρων ενώ οι επιθυμίες μας είναι απεριόριστες. Με βάση αυτό τον ορισμό πολλές επιθυμίες θα παραμένουν ανεκπλήρωτες. Αυτό σημάνει ότι αν θέλουμε πιο πολύ ψωμί θα πρέπει να έχουμε λιγότερη παιδεία ή αν θέλουμε να ζήσει ο Λευτέρης καλύτερα θα πρέπει να ρίξουμε το επίπεδο ζωής της Γιώτας. Με βάση αυτό τον ορισμό καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι από την οικονομία παίρνεις ανάλογα με αυτό που συνεισφέρεις και αυτό που παίρνεις είναι δίκαιο. Για ότι σου συμβαίνει εσύ φταις. Τέλεια ζούγκλα. Άλλα αν ορίσουμε την οικονομία ως την επιστήμη που μελετά την κοινωνική παραγωγή των πόρων και την κοινωνική τους διανομή από την ζούγκλα της ατομικότητας καταλήγουμε στον πολιτισμό της συνύπαρξης. Με άλλα λόγια η οικονομία είναι ανθρωπινή απόφαση και όχι κάποιος κοσμικός νόμος. Άλλο παράδειγμα αυτού του είδους, αποτελεί ο ισχυρισμός των κομμάτων του ευρώ, βασισμένα στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη άποψη, ότι το χρήμα δεν επηρεάζει την ανάπτυξη και την απασχόληση, αλλά απλά το χρησιμοποιούμε μόνο για να μετράμε τις τιμές. Πάλι και εδώ προσπάθησα να καταδείξω με ξεκάθαρο τρόπο, πως αυτό είναι αντίθετο προς το προφανές, δηλαδή συμβαίνει το αντίθετο, και ακόμα προσπάθησα να αποδείξω ότι τέτοιοι ισχυρισμοί είναι ανήθικοι, με την έννοια ότι εξυπηρετούν μια ελάχιστη μερίδα της κοινωνίας που έχει συμφέροντα να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D, 28 Μαίου 2017

Ο Alan Greenspan ήταν από το 1987 έως το 2006 ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED). Ήταν ο άνθρωπος που επέβαλε στον κόσμο την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ο άνθρωπος που εισηγήθηκε και πέτυχε την κατάργηση κάθε κανονισμού στη λειτουργία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, ο άνθρωπος που υπέδειξε στα πανεπιστήμια να διδάσκουν τους φοιτητές ότι οι ελεύθερες αγορές πάντα τιμολογούν σωστά οτιδήποτε τιμολογείται, είναι ο άνθρωπος που έπεισε ότι οι κρίσεις είναι παρελθόν για τον καπιταλισμό, και τέλος είναι ο άνθρωπος που έκανε τον Πρόεδρο Bill Clinton να πει την διάσημη φράση τότε (1996) ότι ‘η εποχή των μεγάλων κυβερνήσεων τελείωσε’. Όλα τα παραπάνω, συμφώνα με τον Alan Greenspan, πατέρα του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, θα μας οδηγούσαν στην ανάπτυξη και στην καθολική ευημερία.

Σε πείσμα της αισιοδοξίας του Alan Greenspan και των άλλων νεοφιλελευθέρων αντί να οδηγηθούμε στην καθολική ευημερία φτάσαμε σε κρίση το 2008, μετά από ένα όργιο κερδοσκοπίας από πλευράς του τραπεζικού συστήματος, στην μεγαλύτερη κρίση από το 1929.

Στις 23 Οκτώβριου του 2008 όταν κλήθηκε σε Επιτροπή του Κογκρέσου να δώσει την ερμηνεία του γιατί η κρίση επισυνέβη, σε αντίθεση με ότι πίστευε, παραδέχτηκε ότι είχε υπερεκτίμηση την ικανότητα των αγορών να αυτορυθμίζονται και ότι ποτέ δεν πίστευε ότι η κατάργηση κάθε ρυθμιστικού κανονισμού λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος θα απελευθέρωνε τέτοιες καταστροφικές δυνάμεις στην οικονομία.

(more…)

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D, 18 Μαίου 2017

Τα οικονομικά της Απάτης

To 2002 τέθηκε σε κυκλοφορία το ευρώ με το βασικό σκεπτικό ότι οι χώρες της ευρωζώνης θα απηλλάσσοντο άπαξ δια πάντως από τον πληθωρισμό, την υποτίμηση των νομισμάτων τους και τις συχνές ακανόνιστες διακυμάνσεις των νομισμάτων τους.

Υποτίθετο ότι το κοινό νόμισμα θα δούλευε σε δυο επίπεδα. Σε ένα πρώτο επίπεδο οι οικονομίες ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, την εξειδίκευση τους, τους διαφορετικούς οικονομικούς κύκλους και την δυναμικότητα τους, θα συνέκλιναν απλά και μόνο επειδή θα είχαν κοινό νόμισμα. Σε ένα δεύτερο επίπεδο υποτίθετο ότι το κοινό νόμισμα θα εξάλειφε τα εμπόδια και το κόστος αντιστάθμισης που δημιουργεί η μεταβλητότητα των διαφόρων νομισμάτων, στο εμπόριο και στα ταξίδια των πολιτών. Για τα κράτη το κοινό νόμισμα θα ήταν πλεονέκτημα σε σχέση με το εισαγόμενο πληθωρισμό από τις υποτιμήσεις, για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών. Φωνές περί του αντιθέτου, ότι όλα αυτά δεν συγκροτούν άριστη νομισματική περιοχή, αγνοήθηκαν.

Έτσι λοιπόν οι Ευρωπαίοι παρέδωσαν στους Γερμανούς τις εκτυπωτικές τους μηχανές για να μην υπάρξει ποτέ πια στην Ευρώπη υποτίμηση. Παράλληλα ανέθεσαν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με έδρα την Φρανκφούρτη, την έκδοση του ευρώ για να μην υπάρξει ποτέ πια πληθωρισμός στην Ευρώπη. Με βάση τον στόχο κάτω από 2% ετήσιο πληθωρισμό, η ευελιξία των τιμών και των μισθών υποτίθετο ότι αυτόματα θα προσάρμοζαν τα ισοζύγια πληρωμών των κρατών μελών.

Όλα αυτά έπεισαν ότι με την έλευση του ευρώ οι οικονομίες θα συνέκλιναν, αλλά αυτό έως σήμερα δεν επισυνέβη, αντίθετα οι οικονομίες όλο και αποκλίνουν και παρατηρήστε προσεκτικά το παρακάτω Γράφημα 1. Οι ρυθμοί ανάπτυξης των ΑΕΠ είναι εντελώς διαφορετικοί.

Γράφημα 1

Επίσης υποτίθετο ότι με την έλευση του ευρώ σε σύντομο διάστημα τα Ισοζύγια Τρεχουσών Συναλλαγών θα εξισορροπούσαν, αλλά ούτε αυτό συνέβη. Αντίθετα όλες οι χώρες της ευρωζώνης βρεθήκαν με ελλείμματα.

Γράφημα 2

Αν παρατηρήσετε το παραπάνω γράφημα, πριν την εισαγωγή του ευρώ όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, είχαν ελλειμματικό ισοζύγιο πληρωμών, πλην της Γαλλίας. Με την έλευση του ευρώ, η Γερμανία καταστεί πλεονασματική, η Γαλλία ελλειμματική και όλες οι υπόλοιπες χώρες διεύρυναν τα ελλείμματα τους. Αν προσθέσουμε τα ελλείμματα όλων των χωρών θα δούμε ότι αυτά αποτελούν το πλεόνασμα της Γερμανίας. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αποδεδειχθήκαμε καλή συντρόφια για την Γερμανία!

(more…)

του Σπύρου Στάλια, Οικονομολόγος Ph.D, 8-5-2017

Σύμφωνα με τους διεθνώς ισχύοντες κανόνες των εθνικών λογαριασμών, οι εξισώσεις Υ= C+G+I+(X–M) και Y=C+S+T, θα πρέπει να επαληθεύονται από τα πραγματικά στατιστικά δεδομένα εκάστου έτους. Όπου Υ= Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, C= ιδιωτική κατανάλωση G=δαπάνες της Γενικής Κυβέρνησης I=δαπάνες ιδιωτικού τομέα για τον ακαθάριστο σχηματισμό κεφαλαίου, X=εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών M=εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, T= οι φόροι επί της παράγωγης και των εισαγωγών και S=αποταμιεύσεις ιδιωτικού τομέα που προκύπτουν από την σχέση Υ-C–T=S.

Εφ όσον Υ= C+G+I+(X–M) και Y=C+S+T τότε C+G+I+(X–M)= C+S+T και άρα (G–T)+(I–S)+(X–M)=0 που εξ ορισμού ισχύει πάντα και παντού.

Ο όρος (G–T) εκφράζει το ισοζύγιο του κρατικού τομέα. Αν G>T τότε οι δαπάνες του κράτους είναι μεγαλύτερες από τις εισπράξεις του Τ, και άρα ο κρατικός τομέας τον χρόνο αυτό έκανε έλλειμμα και αν G<T το κράτος έκανε πλεόνασμα τον χρόνο αυτό.

Ο όρος (I–S) εκφράζει το ισοζύγιο του ιδιωτικού τομέα. Αν I>S τότε ο ιδιωτικός τομέας τον συγκεκριμένο αυτό χρόνο δαπάνησε περισσότερα απ ότι εισέπραξε και συνεπώς βρίσκεται σε έλλειμμα και αν I<S τότε ο ιδιωτικός τομέας έχει πλεόνασμα.

Τέλος ο όρος (X–M) εκφράζει το ισοζύγιο του εξωτερικού τομέα της οικονομίας. Αν X>M τότε έχουμε περίσσευμα και αν X<M θα έχουμε έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών και περίσσευμα οι ξένοι που συναλλασσόμαστε

Από την παράσταση (G–T)+(I–S)+(X–M)=0 προκύπτει ότι αν ένας τομέας της οικονομίας έχει περίσσευμα τότε τουλάχιστον ένας από τους άλλους δυο θα έχει έλλειμμα. Με όρους αποθεμάτων, αν κάποιος τομέας θέλει να σωρεύει καθαρό χρηματικό πλούτο τότε κάποιος άλλος τομέας θα πρέπει να κάνει έλλειμμα. Αποκλείετε και ο τρεις τομείς της οικονομίας να σωρεύουν πλούτο δηλαδή να έχουν πλεόνασμα ταυτοχρόνως.

Τα παρακάτω γραφήματα (σε εκατ ευρώ) εκφράζουν το ισοζύγιο της ελληνικής οικονομίας που προσδιορίζει το ΑΕΠ από το έτος 2004 έως το 2016 και οι παραπάνω εξισώσεις επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

AΕΠ και ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 2004-2016

Από τον πινάκα 2 (Η Ελλάδα με Αριθμούς, ΕΛΣΤΑΤ Απρίλιος 2017) έχουμε τα εξής δεδομένα για το 2016 σε εκατ. Ευρω:175,5 =ΑΕΠ, 124,0=C, 34,5=G, 18,4=I και -1,2=(X–M), S=26,0 και T=25,7 που είναι φόροι που παρήχθησαν το 2016, φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών.

Κατά συνέπεια το έλλειμμα, (G–T)= -8,8, του δημόσιου τομέα, χρηματοδότησε το περίσσευμα, (S–I)= +7,6, του ιδιωτικού τομέα συν το περίσσευμα, (M–X)=+1,2, του εξωτερικού τομέα έως το τελευταίο ευρώ και οι παραστάσεις (G–T)+(I–S)+(X–M)=0 ή (G–T)=(S–I)-(M–X) ικανοποιούνται πλήρως.

Αν πάμε τώρα στον πινάκα 11, της ίδιας έκδοσης, που αναφέρεται στα κύρια μεγέθη της Γενικής Κυβέρνησης, εκεί βλέπουμε ότι η Κυβέρνηση όχι μόνον δεν έχει πρωτογενές έλλειμμα αλλά έχει περίσσευμα και μετά την πληρωμή των τόκων.

Ειδικότερα, αν από τα έσοδα 87,4 δις ευρώ, αφαιρέσουμε τις πρωτογενείς δαπάνες 80,5, η Γενική Κυβέρνηση έχει πλεόνασμα 6,9 δις ευρώ, και αν από αυτό το ποσό αφαιρέσουμε τους τόκους ύψους 5,6, που πληρώθηκαν, η Γενική Κυβέρνηση έχει ένα πλεόνασμα 1,3 δις ευρώ.

Αυτό το περίσσευμα δεν ικανοποιεί την εξίσωση μας (G–T)+(I–S)+(X–M)=0 που προσδιορίζει το ΑΕΠ. Δηλαδή δεν έχουμε αύξηση του ελλείμματος του ιδιωτικού τομέα για να χρηματοδοτήσει το περίσσευμα του δημόσιου τομέα, ούτε αύξηση των εξαγωγών που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν το περίσσευμα του δημόσιου τομέα. Και οι δυο τομείς είχαν πλεόνασμα όποτε κατ ανάγκη η Γενική Κυβέρνηση θα πρέπει να έχει έλλειμμα. Με άλλα λόγια δεν μπορεί και οι τρεις τομείς της οικονομίας να έχουν περίσσευμα ταυτοχρόνως.

Η ΕΛΣΤΑΤ άμεσα θα πρέπει να προβεί σε διευκρινήσεις για να μας διαφωτίσει. Έχουμε έλλειμμα ή περίσσευμα το 2016 ή τέλος πάντων τι συμβαίνει με τους πίνακες 2 και 11. Κάτι μας διαφεύγει;

spyridonstalias@hotmail.com

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D, 26 Mar. 2017

Η επίσημη ανακοίνωση για τα 60 χρόνια της ΕΕ που αναρτήθηκε στην σελίδα της ΕΕ γράφει μεταξύ άλλων:

‘Εξήντα χρόνια πριν, εδώ στη Ρώμη, τέθηκαν τα θεμέλια της σημερινής Ευρώπης, που ζει την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης στην Ιστορία της. Η Συνθήκη της Ρώμης δημιούργησε μια κοινή αγορά ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων και δημιούργησε τις συνθήκες ευημερίας και σταθερότητας προς όφελος των Ευρωπαίων Πολιτών’.

Για την ιστορία, η Συνθήκη της Ρώμης, επισήμως γνωστή ως η Συνθήκη Ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας,, υπογράφτηκε την 25^η Μάρτιου του 1957 και ετέθη σε ισχύ την 1^η Ιανουαρίου του 1958. Την είχαν αποδεχτεί, η τότε Δυτική Γερμανία, το Βέλγιο, η Ιταλία, η Γαλλία και το Λουξεμβούργο. Πρωταρχικός στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα κοινό δασμολόγιο και να καθιερωθούν κοινές πολιτικές στις μεταφορές και στην αγροτική πολιτική. Σιγά σιγά με τον χρόνο, άρχισαν στην ένωση να προσχωρούν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και σήμερα 29 χώρες γιορτάζουν την Συνθήκη της Ρώμης, στη Ρώμη.

Η Συνθήκη της Ρώμης αναθεωρήθηκε δραστικά δυο φορές, Την πρώτη με την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, με την όποια αφαιρέθηκε από τον επίσημο τίτλο της ένωσης η λέξη ‘οικονομική‘, και η δεύτερη αναθεώρηση έγινε το 2009 με την Συνθήκη της Λισσαβόνας η όποια φέρει τον επίσημο τίτλο ’Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης‘.

Εδώ εγείρεται η εύλογη απορία.

(more…)