_.

Διον. Δρόσος, 26 Ιουλίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο εξέδωσε προ ημερών μια ανακοίνωση, με την οποία καταγγέλλει τη στάση του κοινού που ξεδίπλωσε παλαιστινιακή σημαία και φώναξε συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, μετά από παράσταση τραγωδίας στην Επίδαυρο.

Κατ’ αρχήν, κάθε Έλληνας πολίτης, χωρίς εξαίρεση, δικαιούται να έχει την άποψή του για τα εθνικά και για τα διεθνή θέματα. Αυτό ισχύει και για τους θεατές και για τους επικριτές τους. Ισχύει δε ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες, αναγνωρίζει πλήρη και ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες. Οι ισραηλίτες Έλληνες έχουν λοιπόν το ίδιο δικαίωμα με τους χριστιανούς ή τους άθρησκους Έλληνες να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους.

Αυτά ως προς τα τυπικά περί δικαιωμάτων. Υπάρχει όμως ένα πολιτικό ζήτημα και μάλιστα σοβαρό. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) αποτελεί οργανωμένη συλλογική οντότητα, που εκπροσωπεί μια θρησκευτική μειονότητα· δεν είναι μια παρέα ομοϊδεατών, αλλά η κεντρική συλλογική οργάνωση των Ισραηλιτών πολιτών της Ελλάδας. Ως τέτοιο, αποτελεί πολιτικό υποκείμενο. Ασκεί τα δικαιώματά του, και καλώς, αλλά καθώς ασκεί πολιτική, εκτίθεται σε δημόσιο έλεγχο.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Το άρθρο αποτελεί ουσιαστικά νομική καταγγελία εσχάτης μνημονιακής προδοσίας και χρήζει αυτεπάγγελτης εισαγγελικής παρέμβασης.

Εν τούτοις (δίχως η καταγγελία να χάνει την αξία της για όποιον θέλει να την αξιοποιήσει):

1) — Το [Το εν λόγω επιτελείο απολαύει ειδικής ασυλίας ενισχυμένης με ad hoc ρυθμίσεις περί ακαταδίωκτου, βρίσκεται εκτός ελέγχου και λογοδοσίας και χειραγωγεί όλο και πιο απροκάλυπτα τον “ανεξάρτητο” και θεμελιώδη για το καθεστώς θεσμό της Δικαιοσύνης.], δεν είναι σωστό, διότι, υπάρχουν άπειρες δυνατότητες δικαιϊκοκοινωνικής αποδόμησης αυτής της (ντε φάκτο, πάει και τελείωσε, έτσι δίχως καμιά επεξεργασία του ζητήματος;;;) “ασυλίας” και εν συνεχεία πολιτικής περιθωριοποίησης των υπαιτίων.

2) — Οι δύο παρακάτω υπογραμμισμένες λέξεις, αφορούν σε σχέση και με το (1) πιο πάνω, την ΠΛΗΡΗ ανυπαρξία έστω και ελάχιστου νομικού προβληματισμού, στο ζήτημα της εσχάτης μνημονιακής προδοσίας(=κακούργημα). Αν η προδοσία φταίει, φταίνε και οι υπαίτιοι, η δε παντελής αποσιώπηση (ουδείς δέχεται συζήτηση “ούτε καν με ένα καφέ” βρε αδελφέ!) της νομικής παραμέτρου του εγκλήματος και των νομικοκοινωνικών δυνατοτήτων επί του ζητήματος, καθίσταται αντικειμενικά, συνένοχος στο κακούργημα.

[Έτσι φαίνεται ο τραγικός κύκλος που άνοιξε με μια κραυγαλέα προδοσία να ολοκληρώνεται σήμερα με μια εθελούσια –και με διακομματική συναίνεση– πλήρη δορυφοροποίηση της χώρας υπό την εποπτεία του εισβολέα της Κύπρου και σε μετατροπή της από ανεξάρτητο κράτος σε ΝΑΤΟϊκό χώρο, σε “πεδίο βολής φτηνό”. Αυτό αποτελεί μια νέα συνθήκη, καθόσον πλέον όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, μαζί τους και οι αποκλεισμένες πριν το 1974, ενσωματώνονται σε αυτή την συναίνεση της υποτέλειας.]

_.

Διον. Δρόσος , 19 Ιουλίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η πανηγυρική διάρρηξη της μεταπολιτευτικής “δημοκρατικής ομαλότητας” επήλθε με την υπογραφή των μνημονιακών δεσμεύσεων. Στην περίοδο ανωμαλίας που εγκαινίασαν τα μνημόνια, χαρακτηριστικές είναι δύο τουλάχιστον οφθαλμοφανείς περιπτώσεις παραβίασης της εκφρασμένης εκλογικά λαϊκής εντολής.

Η πρώτη είναι η αποτροπή του δημοψηφίσματος που σχεδίαζε ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός και η συνακόλουθη αντικατάσταση της εκλεγμένης κυβέρνησής του, χωρίς προσφυγή σε νέες εκλογές. Η δεύτερη αφορά στην ανατροπή του συντριπτικού αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015 κατά της νέας μνημονιακής σύμβασης. Δεν πρόκειται βεβαίως για δυο μεμονωμένες “παρατυπίες” για την δημοκρατία μας…

Η συνεχής συρρίκνωση των ελευθεριών και των πολιτικών δικαιωμάτων, η υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο, το PSI, η απροκάλυπτη παραβίαση της ιδιωτικότητας μέσω προχωρημένων συστημάτων παρακολούθησης, η εξαγορά των ΜΜΕ, η μετάθεση αποφασιστικών εξουσιών σε διεθνή μη εκλεγμένα και μη λογοδοτούντα επιτελεία (όπως το Eurogroup) κ.α. αποτελούν λογικά συνεπείς και αναμενόμενες στιγμές στην εδραίωση ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος εξουσίας. Η μόνη σχέση αυτού του συστήματος εξουσίας με τη δημοκρατία είναι η ιδεολογικά σκόπιμη εμμονή του να αυτοχαρακτηρίζεται και να αυτοσυγχαίρεται, χρησιμοποιώντας παράγωγα αυτής της λέξης.

Η βαθιά αντιδημοκρατικότητα του συστήματος διακυβέρνησης επιτρέπει, αν δεν επιβάλλει, συνολική αναθεώρηση του πολιτικού μας λεξικού. Η όποια απόπειρα κριτικού λόγου και πράξης οφείλει να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της πολύπαθης έννοιας της δημοκρατίας. Το αντίθετο θα διαιωνίσει τον μοιραίο συνδυασμό στεγανοποίησης από κάθε λαϊκό έλεγχο των κέντρων εξουσίας, με το διογκούμενο ρεύμα λαϊκής αδιαφορίας και παραίτησης. Συνδυασμός που πάντα χαρακτηρίζει τις ιστορικές περιόδους πολιτικής και ηθικής διαφθοράς, σήψης και εντέλει πολέμων.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Το άρθρο του καθηγητή κου Διον. Δρόσου αποτελεί, μέσω και της ανάδειξης των αιτιών των πτωχεύσεων που βίωσε η χώρα (1827, 1844, 1893, 1922, 1932, 1943, 2010), μια ακόμα εξαιρετικά χρήσιμη προσπάθεια συν-ενεργοποίησης/σύμπραξης ενεργών πολιτών, με σκοπό να δημιουργηθεί μέσα στον ελληνικό λαό μια άλλη κατάσταση από αυτήν που περιγράφει ο επίλογος του άρθρου: [«Και αυτό θα συμβεί, όταν ο ελληνικός λαός, όσος βρίσκεται εκτός των δικτύων διαπλοκής και όσος παραμείνει στη χώρα, αρχίσει να δείχνει σημάδια αφύπνισης και απορρίψει το ντροπιαστικό στίγμα πως αξίζει να έχει ηγέτες που εμπορεύονται το μέλλον του, με βάση μη εθνική ατζέντα.»].

Η προηγούμενη πρόσφατη https://slpress.gr/politiki/otan-i-odini-ginetai-politiki-praxi-xreiazomaste-merikes-karistianou-akoma/ πρόταση του κου Δ. Δρόσου, για το πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί αυτή η άλλη κατάσταση, έχει δύο σκέλη.

– Το πρώτο σκέλος είναι, το της “…ενεργοποίησης των πολιτών, που χωρίς “υποκίνηση” και χωρίς ιδιοτέλεια δηλώνουν την παρουσία τους στον στίβο των πολιτικών μας κοινών.”, κατά και με αφορμή, το παράδειγμα της κυρίας Καρυστιανού.

Επισημαίνουμε, πως αυτό το πρώτο σκέλος, περιέχει μέσα στο παράδειγμα της κας Καρυστιάνου και των συγγενών των θυμάτων, τέσσερεις βασικές ηθικοπολιτικές αρχές, Δικαιοσύνης (να βρεθούν όλες οι αιτίες-να λογοδοτήσουν όλοι οι υπαίτιοι) – Ανιδιοτέλειας (αυτό το, χωρίς “υποκίνηση” και χωρίς ιδιοτέλεια δείχνει η συμπεριφορά της κας Καρυστιανού και των υπολοίπων συγγενών των θυμάτων) – Δημοκρατίας (οι συγγενείς έφεραν το θέμα στον δημοκρατικό διάλογο^[*]) – Αλληλεγγύης(οι συγγενείς απαιτούν δικαιοσύνη, όχι μόνο για τα θύματα αλλά και για να μην θρηνεί και η υπόλοιπη κοινωνία θύματα λόγω εγκληματικών παραλείψεων).

Αυτές είναι και οι αρχές της G-M-R που προβάλλουμε με την συνθηματική μας συντομογραφία ως “δ.ά.δ.α.” (δικαιοσύνης-ανιδιοτέλειας-δημοκρατίας-αλληλεγγύης).

Επ’ αυτής της “δ.ά.δ.α.” βέβαια θα πρέπει να στηριχτούν οι κατάλληλες αναλύσεις-τεκμηριώσεις-προτάσεις-δράσεις επί όλων των ζητημάτων που αφορούν “στον στίβο των πολιτικών μας κοινών”.

Επ’ αυτού του πλαισίου, από την “δ.ά.δ.α.”, τις κατάλληλες αναλύσεις-τεκμηριώσεις-προτάσεις-δράσεις, έως και “στον στίβο των πολιτικών μας κοινών”, η G-M-R καταθέτει προς συζήτηση (με όλο τον σεβασμό προς τον πόνο των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, που μπορεί να μην συμφωνήσουν μερικά ή ολικά),την θεωρητική και έμπρακτη στάση της, όπως αυτή περιέχεται στον σύνδεσμο https://greek-market-research.com/clink/epistoli-pros-ko-s-seferiadi/ .

– Το δεύτερο σκέλος της πρότασης του κου Δ. Δρόσου, είναι μεν επιθυμητό όχι όμως “εκ των ων ουκ άνευ” προϋπόθεση, αν και κατά την γνώμη μας περισσότερο μοιάζει ευχή προς ώτα μη ακουόντων κομμάτων.

Και εξηγούμεθα.

Η συμπληρωματική του πρώτου σκέλους προϋπόθεση-πρόταση που θέτει ο κος Δρόσος, είναι, “Ασφαλώς, έχει τα όρια της κάθε κίνηση της “βάσης” αν δεν μπορέσει να εκβάλει σε κίνημα με πολιτική αιχμή. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν υπάρξει αφύπνιση των κομματικών μηχανισμών και ανάδραση-ανταπόκριση σε τέτοιες πρωτοβουλίες πολιτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την εμπειρία του Πολυτεχνείου του 1973, …“.

Αυτό το “Και αυτό δεν μπορεί να γίνει…“, θα το αλλάζαμε εμείς ως G-M-R, αυτό προσπαθούμε άλλωστε υπενθυμίζοντας πάλι και τον Albrecht Welmer^(*), σε “Και αυτό θα μπορούσε ευκολότερα να γίνει…”, δεδομένης της στάσης κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής πολιτικής αντί-προσώπευσης από το 2010 ως και σήμερα, στάση που σήμερα είναι πιο συστημικά διαβρωμένη από ότι το 1973, έτσι όπως την καταγράφουμε-αναλύουμε-τεκμηριώνουμε στα σχόλια των αναρτήσεων των στηλών επιστημονικής τεκμηρίωσης και κειμένων γνώμης της G-M-R.

——————————–

(*) [«Προσφυγή στον Δημοκρατικό Διάλογο , στη δημοκρατική δημοσιότητα, σημαίνει προσφυγή στη «σφαίρα όπου ο διάλογος μπορεί να συνεχιστεί και πέραν της στιγμής της απόφασης , και μάλιστα με τρόπο ώστε η επικοινωνιακή εξουσία της κοινής γνώμης να μπορεί να επιβάλλει την αναθεώρηση αποφάσεων»] (Albrecht Welmer : «Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ–Για μια ερμηνευτική του δημοκρατικού πολιτισμού» , στη σελίδα 148 εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ) .

_.

Διον. Δρόσος, 16 Μαϊου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Όλες οι πτωχεύσεις που βίωσε η χώρα (1827, 1844, 1893, 1922, 1932, 1943, 2010) είχαν ως κοινή παράμετρο, μεταξύ των αιτίων τους, τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες και την συνακόλουθη υπερχρέωση της χώρας για την υλοποίησή τους. Με βάση την ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ, οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας ανέρχονται στο 3,54% του ΑΕΠ, ενώ των ΗΠΑ στο 3,46%.

Με εξαίρεση δε τη Βρετανία, την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες, όλες οι υπόλοιπες δαπανούν κάτω του 2% του ΑΕΠ. Το δε 45,3% αυτών των αμυντικών δαπανών αφορά αγορά εξοπλισμών. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συναινεί στη συνέχιση της οικονομικής αιμορραγίας, καθώς αναγνωρίζει την ανάγκη θωράκισης της χώρας απέναντι στην τουρκική απειλή. Αν συγκρίνουμε τις δημόσιες δαπάνες Παιδείας με το ΑΕΠ, που είναι και ο διεθνής δείκτης σύγκρισης, θα διαπιστώσουμε ότι παραμένουν στο 2,8% του ΑΕΠ, καταγράφοντας μάλιστα και μικρή πτώση (-0,1) από το περσινό 2,9%. Υπενθυμίζουμε ότι ο μέσος ευρωπαϊκός δείκτης στις δαπάνες αυτές κυμαίνεται στο 5%-5,5%.

Απογοητευτική είναι η μείωση δαπανών που σχεδιάζεται στο υπουργείο Παιδείας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια αθροιστικά (Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, εκεί συμπεριλαμβάνεται και το ΕΣΠΑ) και από το Ταμείο Ανάκαμψης. Χάνεται έτσι μια μεγάλη ευκαιρία να ενισχυθούν σημαντικά οι δημόσιες εκπαιδευτικές δομές. Ως προς την Υγεία, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΙΟΒΕ, η ετήσια μεταβολή των δημόσιων δαπανών (σε σταθερές τιμές και σωρευτικά για την περίοδο 2009-2021) διαμορφώνεται στο -29,2% στην Ελλάδα έναντι +32,7% στην ΕΕ. Η δαπάνη υγείας είναι κατά 1,6 μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερη από την ΕΕ τη δεκαετία 2012-2021.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr