_.

Βικεντία-Αννα Μπενάκη, 16 Οκτ 2019

Αναφορικά με το γενικότερου ενδιαφέροντος και με την απονομή της δικαιοσύνης συνδεόμενο νομικό ζήτημα περί του επιτρεπτού ή μη του πειθαρχικού ελέγχου των δικαστικών λειτουργών για την επί της ουσίας της υπόθεσης δικαστική τους κρίση και, σε καταφατική περίπτωση, της έκτασης και της οριοθέτησης του εν λόγω πειθαρχικού ελέγχου, ζήτημα το οποίο ανακύπτει τόσο επί πολιτικών όσο και επί ποινικών υποθέσεων και για την επίλυση του οποίου συγκλήθηκε η υπ’ αριθμ. 18/1993 Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, ενόψει του ότι το ζήτημα αυτό της οριοθέτησης του εν λόγω πειθαρχικού ελέγχου εμφανίζεται επανειλημμένως στην πράξη, προκαλώντας διχογνωμίες και αμφισβητήσεις, αξιομνημόνευτα είναι τα ακόλουθα άρθρα:

Σύμφωνα με το άρθρο 87 §§ 1 και 2 του Συντάγματος, η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστήρια συγκροτούμενα από τακτικούς δικαστές που απολαμβάνουν λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία και υπόκεινται, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, μόνο στο Σύνταγμα και τους νόμους.

Περαιτέρω, κατά το άρθρο 177 του ΚΠοινΔ, οι δικαστές δεν υποχρεούνται να ακολουθούν νομικούς κανόνες αποδείξεων, αλλά πρέπει να αποφασίζουν κατά την δική τους πεποίθηση, ακούοντας, για το σκοπό αυτό, την φωνή της συνειδήσεώς τους και οδηγούμενοι από την απροσωπόληπτη κρίση, που προκύπτει από τις συζητήσεις για την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων και την αξία των λοιπών αποδείξεων (π.χ. για το αξιόπιστο των μαρτύρων).

Εν συνεχεία, κατά το άρθρο 340 εδ. α’ του ΚΠολΔ, εκτός από τις περιπτώσεις που ορίζει ρητά ο νόμος, το δικαστήριο κρίνει ελεύθερα τα αποδεικτικά μέσα και αποφασίζει κατά συνείδηση αν οι ισχυρισμοί είναι αληθινοί.

(more…)