Σχόλιο GMR: “Το κοινό μπορεί δικαίως να μην εμπιστεύεται πολλά από τα ΜΜΕ, αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι δημοσιογράφοι. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι αναγνώστες στην Ελλάδα, που θέλουν την ενημέρωση τζάμπα.“

Μήπως έχει περάσει απ’ το μυαλό της αρθρογράφου, κυρίας Αλεξάνδρας Κοροξενίδη, πως με δέκα χρόνια Χρεοκρατίας, έχουμε υποστεί, απώλεια εργασίας-ενσήμων, μείωση εισοδημάτων και, ως και απόλυτη απαξίωση(μεταπωλητική) των περιουσιακών μας στοιχείων;

Μήπως έχει περάσει απ’ το μυαλό της κας Α.Κ. πως πλέον (αλλά και από το 2010) ΔΕΝ υπήρξε δημοσιογραφική παρουσία που να μην εξαντλεί την κριτική της στο πλαίσιο της ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ των ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ;

Μήπως έχει περάσει απ’ το μυαλό σας κυρία Κοροξενίδη, πως ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι ΑΠΑΞΙΟΥΝ να απαντήσουν σε επιστολές αναγνωστών τους που θέτουν ΚΑΙΡΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ερωτήματα^(*), τεκμηριώσεις, προτάσεις, καταγγελίες, σχετικά με την ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ και την ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ;

Κυρία Κοροξενίδη, υπό καθεστώς ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑΣ, η ζωή μας κατάντησε ΤΖΑΜΠΑ ΥΠΟΘΕΣΗ, οπότε, μην ρίχνετε την ευθύνη του ΤΖΑΜΠΑΤΖΗ στους πολίτες, μιας και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑΣ(την οποία ΕΣΕΙΣ “υποστηρίζετε κριτικά”, ίσως και καθόλου τζάμπα), έφερε την ελληνική οικονομία, τον ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΤΖΑΜΠΑ.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Επισυνάπτουμε σχετικό άρθρο που δίνει το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ του Δημοσιογράφου-ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, Α. Γκράμσι Η δημοσιογραφία και ο Τύπος με την ματιά του Αντόνιο Γκράμσι .

Επισημαίνουμε επίσης (επειδή παρουσιάζονται από διανοούμενους, διαστρεβλώσεις περί μαρξισμού/θεωρία και πρακτική, καθόλου επιστημονικά τοποθετημένος επί μέρους ή ολικά χονδροειδής αντιμαρξισμός (ίσως ως απολογητική του “μα δεν θέλω βρε αδελφέ να αντισταθούμε στην Χρεοκρατία, μιας και μαρξισμός= αντίσταση στην εκμετάλλευση χωρίς “μα δεν θέλω…” ), πως ο Α. Γκράμσι υπήρξε “βέρος κομμουνιστής”, δηλαδή δημιουργικός και ανα-δημιουργικός μαρξιστής, όπως εξ άλλου δημιουργικός μαρξιστής υπήρξε και ο Β.Ι. Λένιν με την διαφορά πως ο δεύτερος στιγματίστηκε από την μονομερή πίστη του στο προλεταριάτο (ως ένα βαθμό εκ της φύσεως της συστάσεως αυτής της τάξης, δικαιολογημένη), πράγμα που επέφερε την λανθασμένη αντιμετώπιση της εξέγερσης της Κροστάνδης το 1821, στην δύση της με επιβαρυμένη υγεία ζωής του. Όμως, με επιστολή του επεσήμανε τους κινδύνους που είχε ο χαρακτήρας του Στάλιν (ο Σταλινισμός που ξέρουμε). https://el.wikipedia.org/wiki/Αντόνιο_Γκράμσι

Όσο για απόσπασμα από Γκραμσι/Βικιπαίδεια που ακολουθεί (από το ίδιο πιο πάνω link), επισημαίνουμε, πως η άποψη του Μαρξ για αντικειμενικές προϋποθέσεις ριζοσπαστικοποίησης/σοσιαλιστικοποίησης της κοινωνίας, δεν δεν συγκρούεται^(**), περισσότερο αλληλοενισχύεται με τις ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ θέσεις Λένιν-Γκράμσι για την ανάγκη ιδεολογικής πάλης (βρίσκουμε τα σπέρματα αντικειμενικών δυνατοτήτων, που φυσικά καθόλου δεν αποκλείουν κάθε είδους γνήσια επαναστατικότητα, στις αντικειμενικές συνθήκες και σε αυτά επενδύουμε με το ιδεολογικό μας πλαίσιο).:

“Κατά τον Γκράμσι η πάλη των τάξεων έπρεπε να λαμβάνει μέρος στο ιδεολογικό πάντοτε πεδίο, με τη θεμελιακή παραδοχή ότι μόνο οι ιδέες δύναντο να επιφέρουν την επανάσταση ή αντιστοίχως, να την αποτρέψουν (ενώ ο Μαρξ υποστήριζε ότι είναι μια ξαφνική τεχνολογική αλλαγή που αναγκάζει τις κοινωνίες να αλλάξουν το ίδιο ξαφνικά την παραγωγική και οικονομική τους δομή και το ίδιο βίαια τις κοινωνικές τους συνέργειες και παραμέτρους, με αποτέλεσμα επαναστατικές διαδικασίες να λαμβάνουν χώρα).“

(*) τα ερωτήματα, οι προτάσεις, οι τεκμηριώσει, οι καταγγελίες, τίθενται, ματαίως, προς αξιολόγηση-δημοσίευση-ως στοιχειώδης επικοινωνιακή προσπάθεια εν καιρώ ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗΣ εθελοεκχώρησης Εθνικής κυριαρχίας, και προς την “αδέσμευτη δημοσιογραφία”: https://slpress.gr/politiki/to-slpress-gr-sto-cheilos-toy-gkremoy-i-koyltoyra-toy-tzampa-skotonei-tin-adesmeyti-dimosiografia/

(**) Βέβαια οι δημοσιογράφοι δεν διανοούνται να υπάρξουν ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΑ, όπως ο Γκράμσι, ο Λένιν, ο Μάρξ, οι Λατινοαμερικάνοι παπαδομαρξιστές, ο Κολοκοτρώνης, ο Ρήγας Φεραίος: «Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους. Κάνουν αδιάκοπο αγώνα, πότε ανοιχτό, πότε σκεπασμένο, έναν αγώνα που τελειώνει κάθε φορά με τον μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων». (Κ. Μαρξ Φ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»)

_.

Αλεξάνδρα Κοροξενίδη, 3 Φεβρουαρίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το κοινό μπορεί δικαίως να μην εμπιστεύεται πολλά από τα ΜΜΕ, αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι δημοσιογράφοι. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι αναγνώστες στην Ελλάδα, που θέλουν την ενημέρωση τζάμπα. Σύμφωνα με παγκόσμια μελέτη του 2020 από το Ινστιτούτο για την Δημοσιογραφία του Reuters, μόνο 11% του αναγνωστικού κοινού στην Ελλάδα είναι συνδρομητές των ΜΜΕ. Την ίδια στιγμή για τη Guardian αποτελεί βασικό έσοδο.

Πρόκειται για φαύλο κύκλο αφού λιγότερα έσοδα σημαίνει και χαμηλότερη ποιότητα χωρίς βέβαια να ισχύει και το αντίστροφο. Αισιόδοξη ένδειξη είναι ότι, όπως φαίνεται από την πρόσφατη έκθεση Digital News Report του Ινστιτούτου Reuters για το 2020, η προθυμία του κοινού να πληρώσει για την διαδικτυακή ενημέρωσή του αυξάνεται διεθνώς σε ΜΜΕ, όπως οι Financial Times, Washington Post κλπ. Σχεδόν το 50% των πολιτών διεθνώς, όμως, αρνείται να πληρώσει για την ενημέρωσή του.

Η συνδρομή θα σήμαινε και λιγότερη εξάρτηση από τις μεγάλες πλατφόρμες (google, facebook, you tube) που έχουν γίνει οι κυρίαρχοι της ενημέρωσης μέσα από την μηχανή αναζήτησης, η μεγαλύτερη εκ των οποίων είναι η google με την youtube να έπεται με διαφορά. Oι πλατφόρμες λειτουργούν και ως συναθροιστές ειδήσεων (aggregators), δηλαδή παίρνουν ειδησεογραφικό περιεχόμενο από τα παραδοσιακά ΜΜΕ χωρίς να τους καταβάλουν το 5% ως ψηφιακό φόρο που συζητείται ως διεθνές μέτρο.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr