της Εκάβης Κασάζογλου, 7-8-2018

Το τελευταίο διάστημα δημοσιεύτηκαν δύο Εκθέσεις (της ΤτΕ και του ΔΝΤ), που αναλύουν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και προτείνουν τις αναγκαίες για τη «σωτηρία της χώρας» μελλοντικές πολιτικές. Και οι δύο, ενώ περιέχουν ορισμένες αποκαλυπτικές ομολογίες, ως προς τα αποτελέσματα των ασκούμενων πολιτικών, ταυτόχρονα χαρακτηρίζονται από σταθερή προσήλωση στις ίδιες ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές.

Ειδικότερα στην έκθεση του ΔΝΤ^1,2, ενώ από τη μία επισημαίνεται, ότι η εφαρμογή των Μνημονίων έφερε ανάκαμψη, από την άλλη εκτιμάται ότι «η κληρονομιά της κρίσης είναι βαριά», με τα υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, την υψηλή ανεργία και τα υψηλά επίπεδα φτώχειας. Επίσης, εκφράζονται αμφιβολίες για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους, χωρίς να αμφισβητείται η ουσία των μέτρων του νέου τετραετούς Μνημονίου (2019-2022). Το ΔΝΤ περιορίζεται απλά να εκφράζει τις επιφυλάξεις του για τη ρεαλιστικότητα των προβλέψεων. Από τη μια, αποσιωπά τις τεράστιες ευθύνες του, ως βασικού αρχιτέκτονα και «αναδόχου» εφαρμογής των Μνημονίων, και από τη άλλη, διαπιστώνει το τεράστιο κοινωνικό κόστος των ασκούμενων πολιτικών και, ταυτόχρονα, μιλάει προκλητικά για την αναγκαιότητα πρόσθετων μέτρων στο πεδίο κυρίως, του ασφαλιστικού συστήματος και της αποφυγής αύξησης του κατώτατου μισθού, ώστε να μην αποδυναμωθεί η προσπάθεια τάχα της «ανάπτυξης και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας». Τέλος, δηλώνει, ότι παραμένει στο πρόγραμμα ως σύμβουλος «διαχείρισης έργου» (εφαρμογής του νέου Μνημονίου) και θεματοφύλακας συνέχισης εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

(more…)