Σχόλιο Κούλα Α. από τα σχόλια της ιστοσελίδας πηγή : Ειλικρινά δε βλέπω, τι έχει να προσφέρη η καταψήφιση (στην υπόθεση της εξόδου ή κ διάλυσης της ΕΕ), αφού αυτοί οι τύποι ακόμα και με μαζική καταψήφιση όλων των λαών δεν το κουνούν ρούπι, αν δεν τους διώξωμε με τις κλωτσές. Το σύνθημα “ψηφίζουμε τώρα αυτούς που είναι κατά κ στη συνέχεια κάνομε αγώνες, σταματά στο πρώτο και δεν προχωρεί στο δεύτερο. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαΗ “οργάνωση για αγώνα διαρκή κ δύσκολο”, όχι με χαρτάκια, αλλά με πράξεις, είναι κ αναγκαία και αρκετή. Μην ξεχνούμε, ότι ακόμα κ το παλιό ΠΑΣΟΚ, που διατυμπάνιζε “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ένα συνδικάτο”, το ξέχασε, όταν έγινε κυβέρνηση. Οι κάλπικοι αγώνες φέρνουν κάλπικα αποτελέσματα.

Αναστ. Κώνστα , 17 Μαίου 2019

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ξέσπασε η κρίση της Lehman Brothers, η ΕΕ είχε εξαγγείλει τρία βασικά μέτρα με στόχο τη μελλοντική αποφυγή μίας τέτοιας κρίσης.

Είχαν πει ότι θα επέβαλλαν φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, για να αποθαρρύνουν όσους έσπευδαν να κερδοσκοπήσουν μέσω των χρηματαγορών εκμεταλλευόμενοι την κρίση και τις οικονομικές επιθέσεις σε βάρος κρατών – μελών.

Είχαν πει επίσης ότι θα διαχώριζαν τις επενδυτικές από τις εμπορικές τράπεζες, ώστε να μην κινδυνεύουν οι καταθέσεις των πολιτών της ΕΕ από τα επενδυτικά παιχνίδια των τραπεζών, ιδίως στην περίπτωση που αυτά αποτύγχαναν. Θα φρόντιζαν δηλαδή άλλες τράπεζες να επενδύουν σε επίφοβα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, φέροντας και τον κίνδυνο αποτυχίας της “επένδυσης” και άλλες (αυτές που θα είχαν τις καταθέσεις μας) να παρέμεναν εμπορικές τράπεζες, δηλαδή να διαχειρίζονταν συντηρητικά τις καταθέσεις μας, ώστε οι τελευταίες να μην κινδυνεύουν από παράτολμες επιλογές και να υφίσταται η δυνατότητα δανειοδότησης παραγωγικών επενδύσεων στη λεγόμενη “πραγματική” οικονομία.

Τέλος, βλέποντας την αυταπόδεικτη διάψευση των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οίκων εξ αφορμής όσων έγιναν με την πτώχευση της Lehman Brothers και το σκάνδαλο της Enron που είχε προηγηθεί, είχαν – υποτίθεται – αποφασίσει να συστήσουν ευρωπαϊκό οίκο εκτίμησης της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών – μελών, προκειμένου να έχουν αμερόληπτη πληροφόρηση για τη πιστοληπτική δυνατότητα των κρατών – μελών και να μπορούν να αποφεύγουν να βασιστούν σε αντίστοιχες εκθέσεις ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών οίκων, που άλλωστε είχαν παταγωδώς διαψευστεί με τη Lehman Brothers κι όχι μόνο.

Έντεκα χρόνια μετά όλες αυτές οι εξαγγελίες έχουν εγκαταλειφθεί, ξεχαστεί και σε κάθε περίπτωση παραμένουν στα λόγια! Αυτοί οι τύποι λοιπόν, που έχουν αποτύχει σε όποιο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρόβλημα κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, συμμετέχουν σε τηλεμαχίες κι έχουν το θράσος να ζητούν και πάλι την ψήφο – έγκρισή μας για τις αποτυχίες τους…

Είναι δε ψεύτες ολκής, χειρότεροι ακόμα και από τον Τσίπρα, αφού, παρότι διέγνωσαν εν μέρει επαρκώς το πρόβλημα της τελευταίας κρίσης, εντούτοις δεν έπραξαν αυτά που είχαν εξαγγείλει, πετυχαίνοντας έτσι οι πλούσιοι να γίνουν έκτοτε ακόμα πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μάλιστα η επίθεση κατά των συμφερόντων των ευρωπαίων πολιτών με την αποθέωση του ηλεκτρονικού χρήματος των τραπεζών και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των λαών έχει κορυφωθεί. Ιδίως η πατρίδα μας υφίσταται μία άνευ προηγουμένου επίθεση, η οποία διακινδυνεύει την ίδια την υπόστασή της.

Όλα τα “φιλοευρωπαϊκά” κόμματα δεν λένε το παραμικρό για τα παραπάνω, αφού τα εξυπηρετεί να περάσουν όλα στη λήθη και να ασχολείται η κοινωνία με τα προβλήματα (κι αυτά καμουφλαρισμένα) κι όχι με το θεμελιώδες ερώτημα ποιοι διαχειρίζονται αυτά τα προβλήματα… Βέβαια η διαχείριση των προβλημάτων αυτών δεν ανήκει ούτε κατά διάνοια στο ευνουχισμένο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Ανήκει στους εκπροσώπους των κρατών – μελών, δηλαδή στις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους υπουργούς τους, καθώς και στην απρόσωπη Ευρωπαϊκή Επιτροπή τύπων σαν τον Μπαρόζο της Goldman Sachs. Ωστόσο υπάρχει μήνυμα που μπορεί να σταλεί ακόμα και μέσω των ευρωεκλογών.

Σε αυτό το πλαίσιο η “συστημική” απάντηση που καλείται να δώσει κάθε ευρωπαίος πολίτης, πολλώ δε μάλλον κάθε Έλληνας που τόσο έχει υποφέρει από την εν πολλοίς εχθρική αντιμετώπιση της πατρίδας μας από την ΕΕ, είναι η ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστικών (και εξωκοινοβουλευτικών σε ό,τι αφορά την πατρίδα μας) κομμάτων, τα οποία επιδιώκουν την προάσπιση των δικαιωμάτων των λαών της Ευρώπης έναντι του αδιαφανούς, αντιδημοκρατικού και απρόσωπου λόμπυ των Βρυξελλών. Μετά από τόσα χρόνια έχει αποδειχθεί ότι η ΕΕ με τη σημερινή της μορφή ελάχιστα έχει να προσφέρει στους λαούς της Ευρώπης. Επομένως η διάλυση ενός γραφειοκρατικού και εχθρικού προς τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών μορφώματος μόνο κέρδος είναι. Διότι η αναμόρφωση ενός τόσο στρεβλού οικοδομήματος δεν είναι δυνατή. Μόνο η κατάργηση είναι λύση, αφού μορφές διακρατικής συνεργασίας στην Ευρώπη είναι εύκολο να δημιουργηθούν, μόλις εκλείψει το έκτρωμα αυτό. Άλλωστε είναι τέτοιοι οι θεσπισθέντες μηχανισμοί ελέγχου και “διύλισης” των αιτημάτων των ευρωπαϊκών λαών, που αποκλείεται να ληφθούν υπ’ όψιν από τα αδιαφανή κέντρα λήψης αποφάσεων του συστήματος της ΕΕ.

Η δε “αντισυστημική” απάντηση στο φαινόμενο της φίμωσης των ευρωπαϊκών λαών είναι άλλο ζήτημα, που μπορεί να επιλυθεί μόνο με εμβάθυνση της δημοκρατίας σε κάθε κράτος – μέλος, όπως ακριβώς ζητούν και τα “κίτρινα γιλέκα” στη Γαλλία υφιστάμενα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ασύλληπτες μέχρι πρότινος διώξεις και καταστολή…

Πρέπει λοιπόν να δοθεί και η “συστημική” απάντηση, με την έννοια ότι οφείλουμε να στηρίξουμε τα κόμματα που έχουν ως στόχο την κατάργηση ή την έξοδο από την ΕΕ και που επιδιώκουν την απελευθέρωση της πατρίδας μας (τουλάχιστον από τη σύγχρονη δουλεία της ΕΕ. Αυταπάτες δεν συγχωρούνται, αφού η αντιμετώπιση των “κίτρινων γιλέκων” προεξοφλεί κατά κάποιον τρόπο τον τρόπο στρέβλωσης του όποιου μηνύματος εναντίωσης, όσο ηχηρό κι αν αποδειχθεί αυτό. Εντούτοις “ο σιωπών δοκεί συναινείν”, κάτι που το παγκόσμιο καθεστώς κατάπνιξης των κοινωνικών αιτημάτων αξιοποιεί στον μέγιστο βαθμό. Το ίδιο άλλωστε πράττει και το εγχώριο πολιτικό προσωπικό υποστηρίζοντας ότι “εσείς μας ψηφίζετε”.

Γι’ αυτό λοιπόν είναι μία ευκαιρία να τους καταψηφίσουμε μαζικά και στη συνέχεια να φροντίσουμε να οργανωθούμε για αγώνα διαρκή και δύσκολο, ώστε τουλάχιστον η πατρίδα μας να απελευθερωθεί από τα δεσμά των “εταίρων” και “συμμάχων” της.

* Αναστάσιος Κων. Κώνστας, Δικηγόρος Αθηνών παρ’ Αρείω Πάγω, ΜΔΕ Εμπορικού Δικαίου

Πηγή: dromosanoixtos.gr