Κ. Παπουλή,  24 Ιαν. 2019

Η ετυμολογία της λέξης Δημοκρατίας σημαίνει την δύναμη («κράτος») του Δήμου (το σύνολο, ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα). Με απλά λόγια σημαίνει την κυριαρχία, ή εξουσία του λαού.

Είναι θεμιτό όμως ακόμη και στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία οι αντιπρόσωποί της (το κοινοβούλιο) να παίρνουν αποφάσεις ενάντια στην διάθεση της πλειοψηφίας του; Η εξουσία πηγάζει, ασκείται και εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, αυτές είναι οι τρείς αρχές της δημοκρατίας, ακόμη και της αντιπροσωπευτικής. Συνεπώς όταν το κοινοβούλιο είναι ενάντια στη θέληση του λαού, έχουμε να κάνουμε με κατάλυση της Δημοκρατίας, ακόμη και της αντιπροσωπευτικής.

Επειδή λοιπόν η εξουσία ασκείται από τον λαό η διενέργεια δημοψηφισμάτων, προβλέπεται και στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Στην σύγχρονη Ελλάδα όμως, για τις πολιτικές και οικονομικές της ημι-ελίτ, το δημοψήφισμα είναι συνώνυμο της «οχλοκρατίας». Και την τελευταία φορά που έγινε (2015) καταπατήθηκε βάναυσα.

Σήμερα ανεξάρτητα τι θέση, ή από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς την συμφωνία των Πρεσπών, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι όχι μόνο έχει διχάσει βαθιά τον ελληνικό λαό, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του είναι απέναντι από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία κάτι που η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Έχουμε λοιπόν για άλλη μια φορά να κάνουμε, όχι με Δημοκρατία, αλλά με την δύναμη του κράτους, και μάλιστα ενός κράτους-προτεκτοράτου του ευρω-αντλαντικού παράγοντα.

Από εκεί και πέρα και πιο συγκεκριμένα για την συμφωνία των Πρεσπών και τα απόνερά της:

Πρώτον: Η Ελληνική Δημοκρατία (η αντιπροσωπευτική) έχει καταλυθεί από την ευρωζώνη, την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., αφού η οικονομική πολιτική, η λιτότητα και τα πρωτογενή πλεονάσματα εκπονούνται από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες και οι έλληνες βουλευτές (οι αντιπρόσωποι του Λαού) δεν μπορούν να αποφασίσουν, ούτε για το πόσα «κωλόχαρτα» θα αγοράσουν για τις τουαλέτες του κοινοβουλίου τους, χωρίς την άδεια της γερμανικής καγκελαρίας.

Δεύτερον: Το Δημοψήφισμα, στο βαθμό που η συμφωνία των Πρεσπών, έχει αναχθεί σε μέγιστο ζήτημα, (ενώ το μέγιστο ζήτημα της χώρας, είναι η ευρωζωνική κατοχή), θα ήταν λύση και κανένας πολίτης που έχει στοιχειώδες δημοκρατικές ευαισθησίες δεν μπορεί να το αρνηθεί, ακόμη και αν αυτός πιστεύει ότι ο λαός θα κάνει λάθος, γιατί τότε είμαστε με τους «ολιγαρχικούς» και όχι με τους «δημοκρατικούς».

Τρίτον: Ο λαός διαιρέθηκε αντί να ενωθεί, σε μια κρίσιμη στιγμή του, όταν κινδυνεύει πραγματικά να τα χάσει όλα, όταν βρίσκεται η Ελλάδα σε δεκαετή (με βάθος χρονικά άγνωστο, αλλά σίγουρα μακροχρόνιο) οικονομική κρίση, γνωρίζοντας τη τρίτη μεγάλη μεταναστευτική έξοδο στην ιστορία της . Αυτή η διαίρεση στη βάση της συμφωνίας των Πρεσπών, αποτελεί νίκη των μνημονιακών δυνάμεων.

Τέταρτον: Το κράτος της καταστολής που κτύπησε την συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, δυστυχώς δείχνει ομοιότητες με την εποχή της Χούντας. Το παραμύθι ότι απειλήθηκε η βουλή από οργανωμένο σχέδιο ακροδεξιών, φέρνει στην μνήμη μας τα λόγια των Απριλιανών, ότι οι κομμουνιστές απειλούσαν το πολίτευμα. Η χρήση της ΕΡΤ ως χουντικής ΥΕΝΕΔ, όπου ενώ οι εικόνες έδειχναν μερικές δεκάδες που προσπαθούσαν να ανέβουν από μια σκάλα της βουλής, και το γεγονός εμφανιζόταν ως οργανωμένο σχέδιο εισβολής, από πέντε πλευρές-εισόδους, δεν τιμάει την ήδη καταλυμένη ελληνική δημοκρατία.

Πέμπτον: Η καταστολή και τα επεισόδια φωτογραφίζουν κυβέρνηση, ασφάλεια και μυστικές υπηρεσίες. Η συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος ήταν πραγματικά μεγάλη. Έθετε το θέμα ότι η συμφωνία των Πρεσπών (καλώς η κακώς, αλλά πάντως με βάση την δημοκρατική αρχή), δεν έχει την λαϊκή νομιμοποίηση Όμως το φώς και η συζήτηση έγειρε στα επεισόδια. Έτσι η κυβέρνηση βρέθηκε από κατηγορούμενος του λαού, σε κατήγορο των ακροδεξιών. Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάσης ότι στην ακροδεξιά πατούν γερά ασφάλεια και μυστικές υπηρεσίες. Και σίγουρα σε ένα τέτοιο ζήτημα (τεράστιου ενδιαφέροντος για τον ευρωαντλαντικό παράγοντα) δεν έμειναν αμέτοχες. Το πώς οργανώθηκε η αφορμή για την βίαιη καταστολή είναι η μία πλευρά των πραγμάτων. Η άλλη πλευρά των πραγμάτων είναι η ένταση της βίαιης καταστολής και αυτή εξυπηρετούσε την κυβέρνηση, γιατί έσβηνε την φωτογραφία της συγκέντρωσης με τον καπνό των δακρυγόνων.

Εκτον: Κερδισμένοι πολιτικά Τσίπρας-Μητσοτάκης.

Ο Τσίπρας κατάφερε να διαιρέσει όχι μόνο τον λαό, αλλά και πολιτικές δυνάμεις, τους ΑΝΕΛ, την κεντροαριστερά, αλλά δυστυχώς και την «μικρή» αριστερά και να αποκομίσει έτσι σοβαρά κέρδη. Ο Μητσοτάκης, χωρίς κανένα κόστος, εξέφρασε την πλατιά αποδοκιμασία στην συμφωνία των Πρεσπών και βγήκε και αυτός κερδισμένος.

Έβδομον: Χαμένη η αριστερά.

Στη διαίρεση της μικρής αριστεράς διαβάσαμε απίθανους χαρακτηρισμούς από κάποιες πλευρές οι οποίοι όχι μόνο δείχνουν αδυναμία συνεννόησης, αλλά και ότι βρέθηκε η αφορμή για να ανατιναχτεί κάθε γέφυρα συζήτησης και περισσότερο συνεργασίας. Αλλά αυτό ήταν κάτι που απλώς ήταν φανερό, αλλά εκδηλώθηκε με μη
«εύσχημο» τρόπο.

Το κύριο όμως είναι η μεγάλη εικόνα, η διαφωνία και η θέση της αριστεράς στην συμφωνία των Πρεσπών, δεν βρήκε διέξοδο στον λαό. ΚΚΕ, ΛΑΕ κάνουν την πρώτη συγκέντρωση ανήμερα της ψήφισης της συμφωνίας. Ενώ η «αντισυγκέντρωση» που έκαναν άλλες οργανώσεις, την μέρα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, στερείτο κάθε λογικής και φυσικά εμφάνισης θέσεων , ενώ έδωσε και αφορμή να κατηγορηθούν και οι αντιεξουσιαστές ως δημιουργοί των επεισοδίων.

Το γενικό συμπέρασμα όμως είναι ότι το πρόταγμα για αυτή την υπάρχουσα αριστερά θα έπρεπε να είναι η ενότητα στη βάση της ενίσχυσης των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, στον άξονα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Γιατί όπως και να το κάνουμε, η συμφωνία των Πρεσπών δεν κρίνει το μέλλον του λαού μας. Η παραμονή μας στον σκληρό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο θα είναι όμως το τέλος μας.

Πηγή: sxedio-b.gr