Θάνος Ιωαννίδης, 8 Νοεμβρίου 2019

…Και αφού οι κλιματικοί επιστήμονες και μετεωρολόγοι δεν καταφέρνουν με τα υφιστάμενα εργαλεία γνώσης να προβλέψουν με μεγάλη ασφάλεια τον καιρό παραπάνω από μια εβδομάδα, αντιθέτως κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο ότι μπορεί να προβλέψουν με υψηλή πιθανότητα (διάστημα εμπιστοσύνης πάνω από 67%-70%) πως θα συμπεριφερθεί το κλίμα του πλανήτη τις επόμενες 10ετίες…

‘…Ο απώτερος σκοπός της ‘εφαρμοσμένης’ πολιτικής είναι να κρατά τις μάζες φοβισμένες – και εξ ανάγκης αυτές να εκλιπαρούν για την ασφάλεια τους – απειλώντας τες με μια ατέλειωτη σειρά ξωτικών και φαντασμάτων, όλα τους πλασματικά…Η ανάγκη να σωθεί η ανθρωπότητα είναι σχεδόν πάντα ένα προσωπείο με την πρόθεση να την εξουσιάσει…’

     Η κρατούσα επιστημονική θεωρία της κλιματικής αλλαγής αλλά και της ρητορικής μιας ιδιαίτερα μεγάλης μερίδας πολιτικών, επιχειρηματικών κύκλων αλλά και των mainstream ΜΜΕ βασίζεται κύρια στην διαχρονική αύξηση της μέσης ατμόσφαιρας της γης ως αποτέλεσμα της ανθρωπογενούς δραστηριότητας έκλυσης των ρύπων του θερμοκηπίου και κυρίως της έκλυσης του διοξειδίου του άνθρακα (CO2).

Το κυρίαρχο ‘εργαλείο’ στήριξης μιας επιστημονικής θεωρίας σχετικά με το κλίμα δεν είναι άλλο από την ντετερμινιστική παρατήρηση της κρίσιμης παραμέτρου της μετρήσιμης θερμοκρασίας. Από εκεί και πέρα, ένα σύνολο θερμοκρασιών που συλλέγηκαν σε ένα χρονικό διάστημα (συνήθως 10ετιών) είτε μέσω δορυφόρων (από το 1980), μετεωρολογικών σταθμών και αερόστατων, ιστορικών στοιχείων, κλπ. αποτελούν την ‘κρίσιμη μάζα’ στα χέρια των επιστημόνων-ερευνητών που θα θεμελιώσουν μια κλιματική θεωρία ως πρόβλεψη για το μέλλον και η οποία στην συνέχεια θα υποστεί την βάσανο του ελέγχου και της κριτικής από την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Επομένως, τα θερμοκρασιακά ή στατιστικά δεδομένα (statistical data sets) αποτελούν τις ‘πλίνθους και την λάσπη’ (bricks and mortar) για κάθε επιστημονικό μοντέλο προκειμένου ο υπόψη ερευνητής να καταλήξει λογικά σε μια μεγαλύτερη ή μικρότερη βεβαιότητα για την συμπεριφορά του γήινου κλίματος σε βάθος χρόνου 10, 20 ή ακόμη και 100 ετών (για τους περισσότερο τολμηρούς) ή την ‘ανακατασκευή’ (restructuring) των κλιματικών συνθηκών κατά το παρελθόν στον πλανήτη σε βάθος χρόνου μέχρι και αρκετών εκατομμυρίων ετών.

Αυτή η εμπειρική προσέγγιση για τους επιστήμονες του κλίματος κατέχει την θέση της κυρίαρχης μεθοδολογίας για την ‘μοντελοποίηση’ κάθε θεωρητικής θεμελίωσης που φιλοδοξεί να καταδείξει την υπερθέρμανση του πλανήτη τις επόμενες 10ετίες ή αντίθετα την ψύξη του σε σύγκριση με μια δεδομένη χρονική περίοδο. Οπότε, κάθε έλλειψη ή παράλειψη αξιόπιστων στατιστικών δεδομένων όσον αφορά τις καταγραφείσες θερμοκρασίες καθώς και η μεθοδολογία της στατιστικής τους επεξεργασίας και ανάλυσης, οδηγεί πολύ απλά σε λάθος αποτελέσματα άρα και λάθος συμπεράσματα. Όταν δε, ελλείψεις, παραλήψεις, εσφαλμένα data sets ή η επιλογή της στατιστικής επεξεργασίας περιλαμβάνουν a priori την συνειδητή επιστημονική παρέμβαση προκειμένου τα αποτελέσματα να συγκλίνουν σε ‘επιθυμητά’ συμπεράσματα τότε παύουμε να μιλάμε για επιστήμη αλλά για ένα μέσο που ‘εργαλειοποιεί’ το κλίμα για αλλότριους σκοπούς καταρχήν και προφανώς όχι για την γνώση και τον σκοπό ύπαρξης της. Το σημαινόμενο είναι η επιβολή επιστημονικών ‘τετελεσμένων’ προκειμένου αυτά μεταπωληθούν για πολιτικούς λόγους στις μάζες.

Το Climategate -κατά παράφραση του πολιτικού σκανδάλου Watergate την εποχή της προεδρίας Nixon στις ΗΠΑ – θεωρείται από τους σκεπτικιστές του κλίματος μια από τις σημαντικότερες αποδείξεις ότι οι υποστηρικτές της κλιματικής αλλαγής (υπό την έννοια της υπερθέρμανσης του πλανήτη λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας) δεν διακονούν την επιστημονική έρευνα και γνώση αλλά μια ατζέντα κατά βάση πολιτική ως προς τα προτάγματα και οικονομική ως προς τους στόχους. Το σκάνδαλο Climategate ξέσπασε λίγο πριν την διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα το 2009.

Τις τελευταίες 10ετίες μια πολύ σημαντική πηγή δεδομένων για την στήριξη του επιστημονικού ‘ρεύματος’ της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης της γης εξαιτίας της έκλυσης των αερίων του θερμοκηπίου και κυρίως του CO2 ήταν το Climate Research Unit (CRU) του University of East Anglia στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πριν 10 χρόνια και συγκεκριμένα στις 17 Νοεμβρίου του 2009 αποκαλύφθηκε ότι ένας hacker κατάφερε και εισήλθε στο υπολογιστικό σύστημα του πανεπιστημίου και κατάφερε να αποσπάσει 61Mb υλικού τα οποίο έδειχνε ότι το CRU επενέβαινε και χειραγωγούσε επιστημονικά δεδομένα προκειμένου η υπερθέρμανση του πλανήτη αποδειχθεί ως απότοκος των δραστηριοτήτων του ανθρώπου και εξ αυτών την εκβιομηχάνιση και οι ρύποι που απορρέουν από αυτή δηλαδή κυρίως το διοξείδιο του άνθρακα.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: makroskopos.wordpress