_.

Σούζαν Τζορτζ (μετάφραση Σπύρος Στάλιας), 24 Μαρτίου 1999

       Μια ομιλία από το 1999 που παρουσιάζει με σαφή και λαμπρή εικόνα το πώς προχώρησε ο νεοφιλελευθερισμός από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τι μπορούμε να κάνουμε για να το σταματήσουμε στο πέρασμά του.

Οι διοργανωτές του Συνεδρίου μου ζήτησαν μια σύντομη ιστορία του νεοφιλελευθερισμού την οποία τιτλοφορούν «Είκοσι Χρόνια Ελίτ Οικονομικών». Λυπάμαι που σας λέω ότι για να έχει νόημα, πρέπει να ξεκινήσω ακόμα πιο πίσω, πριν από περίπου 50 χρόνια, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1945 ή το 1950, αν είχατε προτείνει σοβαρά οποιαδήποτε από τις ιδέες και τις πολιτικές της σημερινής τυποποιημένης νεοφιλελεύθερης εργαλειοθήκης, θα γελούσαν μαζί σας ή θα σας είχαν στείλει στο τρελοκομείο. Τουλάχιστον στις δυτικές χώρες, εκείνη την εποχή, όλοι ήταν κεϋνσιανοί, σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλ-χριστιανοί δημοκράτες ή κάποιας μαρξιστικής απόχρωσης.

Η ιδέα ότι η αγορά πρέπει να μπορεί να λαμβάνει σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αποφάσεις. η ιδέα ότι το κράτος θα πρέπει να μειώσει οικειοθελώς τον ρόλο του στην οικονομία, ή ότι οι εταιρείες θα πρέπει να έχουν απόλυτη ελευθερία, ή ότι τα συνδικάτα πρέπει να περιοριστούν και στους πολίτες θα παρέχεται πολύ λιγότερη παρά περισσότερη κοινωνική προστασία – τέτοιες ιδέες ήταν εντελώς ξένες προς το πνεύμα των χρόνων εκείνων. Ακόμα κι αν κάποιος συμφωνούσε πραγματικά με αυτές τις ιδέες, θα δίσταζε να πάρει μια τέτοια θέση δημόσια και θα δυσκολευόταν να βρει κοινό.

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σήμερα, ιδιαίτερα για τα νεότερα μέλη του κοινού, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα θεωρήθηκαν ως προοδευτικοί θεσμοί. Μερικές φορές αποκαλούνταν τα δίδυμα του Κέινς επειδή ήταν εγκεφαλικά παιδιά του Κέινς και του Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ, ενός από τους στενότερους συμβούλους του Φράνκλιν Ρούσβελτ. Όταν αυτά τα ιδρύματα δημιουργήθηκαν στο Bretton Woods το 1944, η εντολή τους ήταν να βοηθήσουν στην πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων μέσω δανεισμού για ανασυγκρότηση, ανάπτυξη και εξομάλυνση των προσωρινών προβλημάτων του ισοζυγίου πληρωμών. Δεν είχαν κανέναν έλεγχο επί των μεμονωμένων οικονομικών αποφάσεων της κυβέρνησης ούτε η εντολή τους περιελάμβανε άδεια να παρέμβουν στην εθνική πολιτική.

Στα δυτικά έθνη, το κράτος πρόνοιας και το New Deal είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του 1930, αλλά η εξάπλωσή τους είχε διακοπεί από τον πόλεμο. Η πρώτη δουλειά στον μεταπολεμικό κόσμο ήταν να τα επαναφέρουν στη θέση τους. Το άλλο σημαντικό θέμα της ημερήσιας διάταξης ήταν να κινηθεί το παγκόσμιο εμπόριο. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, που καθιέρωσε την Ευρώπη για άλλη μια φορά ως τον κύριο εμπορικό εταίρο των ΗΠΑ, την πιο ισχυρή οικονομία στον κόσμο. Και ήταν εκείνη την εποχή που άρχισαν να πνέουν και οι ισχυροί άνεμοι της αποαποικιοποίησης, είτε η ελευθερία αποκτήθηκε με επιχορήγηση όπως στην Ινδία είτε μέσω ένοπλων αγώνων όπως στην Κένυα, το Βιετνάμ και άλλα έθνη.

Σε γενικές γραμμές, ο κόσμος είχε υπογράψει μια εξαιρετικά προοδευτική ατζέντα. Ο μεγάλος λόγιος Karl Polanyi δημοσίευσε το 1944 το αριστούργημα του, The Great Transformation, μια σφοδρή κριτική της βιομηχανικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, βασισμένη στην αγορά. Πάνω από 50 χρόνια πριν, ο Polanyi έκανε αυτή την εκπληκτικά προφητική και σύγχρονη δήλωση: «Το να επιτραπεί στον μηχανισμό της αγοράς να είναι ο μοναδικός διευθυντής της μοίρας των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος… θα είχε ως αποτέλεσμα την κατεδάφιση της κοινωνίας» [σελ. 73]. Ωστόσο, ο Polanyi ήταν πεπεισμένος ότι μια τέτοια κατεδάφιση δεν θα μπορούσε πλέον να συμβεί στον μεταπολεμικό κόσμο, επειδή, όπως είπε [σελ. 251], «Μέσα στα έθνη γινόμαστε μάρτυρες μιας εξέλιξης σύμφωνα με την οποία το οικονομικό σύστημα παύει να θεσπίζει νόμους στην κοινωνία και διασφαλίζεται η πρωτοκαθεδρία της κοινωνίας έναντι αυτού του συστήματος».

Αλίμονο, η αισιοδοξία του Polanyi ήταν άστοχη -το όλο νόημα του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι πρέπει να επιτραπεί στον μηχανισμό της αγοράς να κατευθύνει τη μοίρα των ανθρώπων. Η οικονομία πρέπει να υπαγορεύει τους κανόνες της στην κοινωνία και όχι το αντίστροφο. Και όπως ακριβώς προέβλεψε ο Polanyi, αυτό το δόγμα μας οδηγεί κατευθείαν στην «κατεδάφιση της κοινωνίας».

Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο μισό αιώνα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Ή, όπως ρωτούν οι διοργανωτές, «Γιατί κάνουμε αυτό το συνέδριο αυτή τη στιγμή;» Η σύντομη απάντηση είναι «Λόγω της σειράς των πρόσφατων οικονομικών κρίσεων, ειδικά στην Ασία». Αλλά αυτό εγείρει το ερώτημα – το ερώτημα που πραγματικά θέτουν είναι «Πώς και πότε ο νεοφιλελευθερισμός αναδύθηκε από το υπερ-μειονοτικό γκέτο του για να γίνει το κυρίαρχο δόγμα στον κόσμο σήμερα;»

Γιατί μπορεί το ΔΝΤ και οι Τράπεζες να παρεμβαίνουν κατά βούληση και να αναγκάζουν τις χώρες να συμμετέχουν στην παγκόσμια οικονομία με βασικά δυσμενείς όρους. Γιατί απειλείται το κράτος πρόνοιας σε όλες τις χώρες όπου ιδρύθηκε; Γιατί το περιβάλλον βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης και γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί φτωχοί τόσο στις πλούσιες όσο και στις φτωχές χώρες, σε μια εποχή που δεν υπήρξε ποτέ τόσο μεγάλος πλούτος; Αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από ιστορική σκοπιά.

Όπως έχω υποστηρίξει λεπτομερώς στο αμερικανικό τριμηνιαίο περιοδικό Dissent, μια εξήγηση για αυτόν τον θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού και τις οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικολογικές καταστροφές που τον συνοδεύουν είναι ότι οι νεοφιλελεύθεροι αγόρασαν και πλήρωσαν το δικό τους μοχθηρό και οπισθοδρομικό «Μεγάλο Μετασχηματισμό». Είχαν καταλάβει, όπως δεν είχαν καταλάβει οι προοδευτικοί, ότι οι ιδέες έχουν συνέπειες. Ξεκινώντας από ένα μικροσκοπικό έμβρυο στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο με τον φιλόσοφο-οικονομολόγο Friedrich von Hayek και τους μαθητές του όπως ο Milton Friedman στον πυρήνα του, οι νεοφιλελεύθεροι και οι χρηματοδότες τους είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο διεθνές δίκτυο ιδρυμάτων, ινστιτούτων, ερευνητικών κέντρων, εκδόσεων, μελετητές, συγγραφείς και πειρατεία δημοσίων σχέσεων για να αναπτύξουν, να ανασκευάσουν και να προωθήσουν τις ιδέες και το δόγμα τους ανελέητα.

Έχτισαν ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό ιδεολογικό μηχανισμό γιατί είχαν καταλάβει τι εννοούσε ο Ιταλός μαρξιστής στοχαστής Αντόνιο Γκράμσι όταν ανέπτυξε την έννοια της πολιτιστικής ηγεμονίας. Εάν μπορείτε να καταλάβετε τα κεφάλια των ανθρώπων, οι καρδιές και τα χέρια τους θα ακολουθήσουν. Δεν έχω χρόνο να σας δώσω λεπτομέρειες εδώ, αλλά πιστέψτε με, το ιδεολογικό και προωθητικό έργο της δεξιάς ήταν απολύτως λαμπρό. Δαπάνησαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, αλλά το αποτέλεσμα τους άξιζε κάθε δεκάρα γιατί έκαναν τον νεοφιλελευθερισμό να φαίνεται σαν να ήταν η φυσική και φυσιολογική κατάσταση της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το πόσες καταστροφές όλων των ειδών έχει δημιουργήσει εμφανώς το νεοφιλελεύθερο σύστημα, όποιες οικονομικές κρίσεις και αν έχει προκαλέσει, ανεξάρτητα από το πόσους χαμένους και παρίες μπορεί να δημιουργήσει, εξακολουθεί να φαίνεται αναπόφευκτο, σαν μια πράξη του Θεού, η μόνη δυνατή οικονομική και κοινωνική τάξη που έχουμε στη διάθεσή μας.

Επιτρέψτε μου να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι αυτό το τεράστιο νεοφιλελεύθερο πείραμα στο οποίο όλοι αναγκαζόμαστε να ζούμε δημιουργήθηκε από ανθρώπους με έναν σκοπό. Μόλις το καταλάβετε, μόλις καταλάβετε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μια δύναμη όπως η βαρύτητα, αλλά ένα εντελώς τεχνητό κατασκεύασμα, μπορείτε επίσης να καταλάβετε ότι αυτό που δημιούργησαν κάποιοι άνθρωποι, άλλοι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Αλλά δεν μπορούν να το αλλάξουν χωρίς να αναγνωρίσουν τη σημασία των ιδεών. Είμαι υπέρ των έργων βάσης, αλλά προειδοποιώ επίσης ότι αυτά θα καταρρεύσουν εάν το συνολικό ιδεολογικό κλίμα είναι εχθρικό προς τους στόχους τους.

Έτσι, από μια μικρή, αντιδημοφιλή αίρεση χωρίς ουσιαστικά καμία επιρροή, ο νεοφιλελευθερισμός έχει γίνει η κύρια παγκόσμια θρησκεία με δόγμα, ιερατείο, νομοθετικούς θεσμούς και ίσως το πιο σημαντικό από όλα, την κόλασή για τους ειδωλολάτρες και τους αμαρτωλούς που τολμούν να αμφισβητήσουν την αλήθεια που αποκαλύφθηκε. Ο Όσκαρ Λαφοντέν, ο πρώην υπουργός Οικονομικών που οι Financial Times αποκαλούσαν «μη ανακατασκευασμένο κεϋνσιανό» (δεν συμφιλιώθηκε ούτε μεταστράφηκε στην τρέχουσα πολιτική θεωρία ή κίνημα), οδηγήθηκε στην κόλαση επειδή τόλμησε να προτείνει υψηλότερους φόρους στις εταιρείες και φορολογικές περικοπές για απλές και λιγότερο εύπορες οικογένειες.

Έχοντας θέσει το ιδεολογικό στάδιο και το πλαίσιο, επιτρέψτε μου τώρα να προχωρήσω γρήγορα, ώστε να επιστρέψουμε στο χρονικό πλαίσιο της εικοσαετίας. Αυτό σημαίνει το 1979, τη χρονιά που η Μάργκαρετ Θάτσερ ανέλαβε την εξουσία και ανέλαβε τη νεοφιλελεύθερη επανάσταση στη Βρετανία. Η Σιδηρά Κυρία ήταν η ίδια μαθητής του Φρίντριχ φον Χάγιεκ, ήταν κοινωνικός δαρβινιστής και δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εκφράσει τις πεποιθήσεις της. Ήταν γνωστή για το ότι δικαιολογούσε το πρόγραμμά της με τη μοναδική λέξη ΤΙΝΑ, συντομογραφία του There Is No Alternative. Η κεντρική αξία του δόγματος της Θάτσερ και του ίδιου του νεοφιλελευθερισμού είναι η έννοια του ανταγωνισμού. Ανταγωνισμός μεταξύ εθνών, περιοχών, επιχειρήσεων και φυσικά μεταξύ ατόμων. Ο ανταγωνισμός είναι κεντρικός γιατί διαχωρίζει τα πρόβατα από τις κατσίκες, τους άντρες από τα αγόρια, το κατάλληλο από το ακατάλληλο. Υποτίθεται ότι κατανέμει όλους τους πόρους, φυσικούς, ανθρώπινους ή οικονομικούς με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα.

Σε έντονη αντίθεση, ο μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσου τελείωσε το Ταο-τε Τσινγκ του με αυτά τα λόγια: «Πάνω απ’ όλα, μην ανταγωνίζεσαι». Οι μόνοι ηθοποιοί στον νεοφιλελεύθερο κόσμο που φαίνεται να έχουν λάβει τη συμβουλή του είναι και οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί από όλους, οι Πολυεθνικές Εταιρίες. Η αρχή του ανταγωνισμού μόλις και μετά βίας ισχύει για αυτές, προτιμούν να ασκούν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Συμμαχικό Καπιταλισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι, ανάλογα με το έτος, τα δύο τρίτα έως τα τρία τέταρτα του συνόλου των χρημάτων που φέρουν την ένδειξη «Άμεσες Ξένες Επενδύσεις» δεν αφιερώνονται σε νέες επενδύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας, αλλά σε συγχωνεύσεις και εξαγορές που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε απώλειες θέσεων εργασίας.

Επειδή ο ανταγωνισμός είναι πάντα αρετή, τα αποτελέσματά του δεν μπορούν να είναι άσχημα. Για τους νεοφιλελεύθερους, η αγορά είναι τόσο σοφή και τόσο καλή που, όπως ο Θεός, το Αόρατο Χέρι μπορεί να φέρει το καλό από το φαινομενικό κακό. Έτσι, η Θάτσερ είπε κάποτε σε μια ομιλία της: «Είναι δουλειά μας να δοξαζόμαστε στην ανισότητα και να βλέπουμε ότι τα ταλέντα και οι ικανότητες δίνονται και εκφράζονται προς όφελος όλων μας». Με άλλα λόγια, μην ανησυχείτε για αυτούς που μπορεί να μείνουν πίσω στον αγωνιστικό αγώνα. Οι άνθρωποι είναι άνισοι από τη φύση τους, αλλά αυτό είναι καλό γιατί οι συνεισφορές των γεννημένων, των πιο μορφωμένων, των πιο σκληρών, τελικά θα ωφελήσουν όλους. Τίποτα συγκεκριμένο δεν οφείλεται στους αδύναμους, στους κακομαθημένους, αυτό που τους συμβαίνει είναι δικό τους λάθος, ποτέ η κοινωνία. Αν το ανταγωνιστικό σύστημα επικρατήσει όπως λέει η Μάργκαρετ, η κοινωνία θα γίνει καλύτερη. Δυστυχώς, η ιστορία των τελευταίων  μας διδάσκει ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Στη Βρετανία πριν από την Θάτσερ, περίπου ένα άτομο στα δέκα θεωρούνταν ότι ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, όχι ένα λαμπρό αποτέλεσμα, αλλά τιμητικό, καλύτερο από ό,τι στην προπολεμική περίοδο. Τώρα ένα άτομο στα τέσσερα και ένα παιδί στα τρία είναι επίσημα φτωχό.

Αυτό είναι το νόημα της επιβίωσης του πιο ικανού: άνθρωποι που δεν μπορούν να ζεστάνουν τα σπίτια τους το χειμώνα, που πρέπει να βάλουν ένα νόμισμα στο μετρητή για να έχουν ρεύμα ή νερό, που δεν έχουν ζεστό αδιάβροχο παλτό κ.λπ. Παίρνω αυτά τα παραδείγματα από την έκθεση του 1996 της Βρετανικής Ομάδας Δράσης για την Παιδική Φτώχεια. Θα επεξηγήσω το αποτέλεσμα των «φορολογικών μεταρρυθμίσεων» της Θάτσερ με ένα μόνο παράδειγμα: Κατά τη δεκαετία του 1980, το 1 τοις εκατό των φορολογουμένων λάμβανε το 29 τοις εκατό όλων των πλεονεκτημάτων μείωσης φόρου, έτσι ώστε ένα άτομο που λάμβανε το ήμισυ του μέσου μισθού διαπίστωσε ότι οι φόροι του/της είχαν αυξηθεί κατά 7 τοις εκατό, ενώ ένα άτομο που έπαιρνε 10 φορές τον μέσο μισθό είχε μείωση 21%.

Μια άλλη επίπτωση του ανταγωνισμού ως κεντρική αξία του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι ο δημόσιος τομέας πρέπει να συρρικνωθεί βάναυσα επειδή δεν υπακούει και δεν μπορεί να υπακούει στον βασικό νόμο του ανταγωνισμού για κέρδη ή για μερίδιο αγοράς. Η ιδιωτικοποίηση είναι ένας από τους σημαντικότερους οικονομικούς μετασχηματισμούς των τελευταίων είκοσι ετών. Η τάση ξεκίνησε από τη Βρετανία και εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο.

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ρωτώντας γιατί οι καπιταλιστικές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είχαν δημόσιες υπηρεσίες στην αρχή, και γιατί πολλές εξακολουθούν να έχουν. Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες αποτελούν αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «φυσικά μονοπώλια». Φυσικό μονοπώλιο υπάρχει όταν το ελάχιστο μέγεθος για την εξασφάλιση της μέγιστης οικονομικής απόδοσης είναι ίσο με το πραγματικό μέγεθος της αγοράς. Με άλλα λόγια, μια εταιρεία πρέπει να έχει συγκεκριμένο μέγεθος για να πραγματοποιήσει οικονομίες κλίμακας και έτσι να παρέχει την καλύτερη δυνατή υπηρεσία με το χαμηλότερο δυνατό κόστος στον καταναλωτή. Οι δημόσιες υπηρεσίες απαιτούν επίσης πολύ μεγάλες επενδυτικές δαπάνες στην αρχή -όπως σιδηροδρομικές γραμμές ή ηλεκτρικά δίκτυα- κάτι που δεν ενθαρρύνει επίσης τον ανταγωνισμό. Γι’ αυτό τα δημόσια μονοπώλια ήταν η προφανής βέλτιστη λύση. Αλλά οι νεοφιλελεύθεροι ορίζουν οτιδήποτε δημόσιο ως ipso facto «αναποτελεσματικό».

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ιδιωτικοποιείται ένα φυσικό μονοπώλιο; Πολύ φυσιολογικά και φυσικά, οι νέοι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τείνουν να επιβάλλουν μονοπωλιακές τιμές στο κοινό, ενώ αμείβονται πλουσιοπάροχα. Οι κλασσικοί οικονομολόγοι αποκαλούν αυτό το αποτέλεσμα «διαρθρωτική αποτυχία της αγοράς» επειδή οι τιμές είναι υψηλότερες από ό,τι θα έπρεπε και η εξυπηρέτηση του καταναλωτή δεν είναι απαραίτητα καλή. Προκειμένου να αποφευχθούν διαρθρωτικές αποτυχίες της αγοράς, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης εμπιστεύονταν σχεδόν παγκοσμίως τα ταχυδρομεία, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό, φυσικό αέριο, σιδηρόδρομους, μετρό, αεροπορικές μεταφορές και συνήθως άλλες υπηρεσίες όπως νερό, αποκομιδή σκουπιδιών κ.λπ. στα κρατικά μονοπώλια. Οι ΗΠΑ είναι η μεγάλη εξαίρεση, ίσως επειδή είναι πολύ τεράστιες γεωγραφικά για να ευνοήσουν τα φυσικά μονοπώλια.

Σε κάθε περίπτωση, η Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε να τα αλλάξει όλα αυτά. Ως πρόσθετο πλεονέκτημα, θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιήσει την ιδιωτικοποίηση για να σπάσει την εξουσία των συνδικάτων. Καταστρέφοντας τον δημόσιο τομέα όπου τα συνδικάτα ήταν ισχυρότερα, μπόρεσε να τα αποδυναμώσει δραστικά. Έτσι, μεταξύ 1979 και 1994, ο αριθμός των θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα στη Βρετανία μειώθηκε από 7 εκατομμύρια σε 5 εκατομμύρια, μείωση 29 τοις εκατό. Σχεδόν όλες οι θέσεις εργασίας που καταργήθηκαν ήταν συνδικαλιστικές θέσεις εργασίας. Δεδομένου ότι η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα ήταν στάσιμη κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαπέντε ετών, η συνολική μείωση του αριθμού των βρετανικών θέσεων εργασίας έφτασε στα 1,7 εκατομμύρια, μείωση 7% σε σύγκριση με το 1979. Για τους νεοφιλελεύθερους, λιγότεροι εργαζόμενοι είναι πάντα καλύτεροι από περισσότεροι επειδή οι εργαζόμενοι μειώνουν τα κέρδη των μετόχων.

Όσον αφορά τις άλλες επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων, ήταν προβλέψιμες και προβλεπόμενες. Οι διευθυντές των πρόσφατα ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, συχνά ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι με πριν, διπλασίασαν ή τριπλασίαζαν τους μισθούς τους. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε χρήματα των φορολογουμένων για να εξαλείψει τα χρέη και να ανακεφαλαιοποιήσει τις επιχειρήσεις πριν τα διαθέσει στην αγορά -για παράδειγμα, η αρχή ύδρευσης έλαβε 5 δισεκατομμύρια λίρες ελάφρυνση χρέους συν 1,6 δισεκατομμύρια λίρες που ονομάζονται «πράσινη προίκα» για να κάνει τη νύφη πιο ελκυστική για τους υποψήφιους αγοραστές. Έγινε πολλή φασαρία στις Δημόσιες Σχέσεις σχετικά με το πώς οι μικροί μέτοχοι θα είχαν μερίδιο σε αυτές τις εταιρείες -και στην πραγματικότητα 9 εκατομμύρια Βρετανοί αγόρασαν μετοχές- αλλά οι μισοί από αυτούς επένδυσαν λιγότερες από χίλιες λίρες και οι περισσότεροι πούλησαν τις μετοχές τους μάλλον γρήγορα μόλις μπορούσαν να εξαργυρώσουν τα άμεσα κέρδη.

Από τα αποτελέσματα, μπορεί κανείς εύκολα να δει ότι το όλο θέμα της ιδιωτικοποίησης δεν είναι ούτε η οικονομική αποδοτικότητα ούτε οι βελτιωμένες υπηρεσίες προς τον καταναλωτή, αλλά απλώς η μεταφορά πλούτου από το δημόσιο ταμείο -που θα μπορούσε να τον αναδιανείμει για να εξομαλύνει τις κοινωνικές ανισότητες- σε χέρια ιδιωτών. Στη Βρετανία και αλλού, η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικοποιημένων μετοχών εταιρειών βρίσκεται πλέον στα χέρια χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και πολύ μεγάλων επενδυτών. Οι υπάλληλοι της British Telecom αγόρασαν μόνο το 1 τοις εκατό των μετοχών, εκείνοι της British Aerospace το 1,3 τοις εκατό, κλπ. Πριν από την επίθεση της κας Θάτσερ, μεγάλο μέρος του δημόσιου τομέα στη Βρετανία ήταν κερδοφόρος. Κατά συνέπεια, το 1984, οι δημόσιες εταιρείες συνεισέφεραν πάνω από 7 δισεκατομμύρια λίρες στο δημόσιο ταμείο. Όλα αυτά τα χρήματα πηγαίνουν τώρα σε ιδιώτες μετόχους. Η εξυπηρέτηση στις ιδιωτικοποιημένες βιομηχανίες είναι τώρα συχνά καταστροφική -οι Financial Times ανέφεραν μια εισβολή αρουραίων στο σύστημα νερού του Γιορκσάιρ και όποιος έχει επιζήσει με τρένα του Τάμεση στη Βρετανία αξίζει μια λίρα.

Ακριβώς οι ίδιοι μηχανισμοί έχουν λειτουργήσει σε όλο τον κόσμο. Στη Βρετανία, το Ινστιτούτο Adam Smith ήταν ο πνευματικός εταίρος για τη δημιουργία της ιδεολογίας της ιδιωτικοποίησης. Η USAID και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν επίσης χρησιμοποιήσει εμπειρογνώμονες του Adam Smith και έχουν προωθήσει το δόγμα των ιδιωτικοποιήσεων στον Νότο. Μέχρι το 1991, η Τράπεζα είχε ήδη χορηγήσει 114 δάνεια για να επιταχύνει τη διαδικασία και κάθε χρόνο η έκθεσή της για την Παγκόσμια Χρηματοδότηση Ανάπτυξης απαριθμεί εκατοντάδες ιδιωτικοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στις δανειζόμενες χώρες της Τράπεζας.

Υποστηρίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για ιδιωτικοποιήσεις και να χρησιμοποιούμε λέξεις που λένε την αλήθεια: μιλάμε για αποξένωση και παράδοση του προϊόντος δεκαετιών εργασίας χιλιάδων ανθρώπων σε μια μικρή μειοψηφία μεγάλων επενδυτών. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια της δικής μας ή οποιασδήποτε γενιάς.

Ένα άλλο δομικό χαρακτηριστικό του νεοφιλελευθερισμού συνίσταται στην αμοιβή του κεφαλαίου εις βάρος της εργασίας και, επομένως, στη μετακίνηση του πλούτου από το κάτω μέρος της κοινωνίας στην κορυφή. Εάν βρίσκεστε, χονδρικά, στο κορυφαίο 20 τοις εκατό της εισοδηματικής κλίμακας, είναι πιθανό να κερδίσετε κάτι από τον νεοφιλελευθερισμό και όσο πιο ψηλά ανεβαίνετε στη σκάλα, τόσο περισσότερα κερδίζετε. Αντίθετα, το χαμηλότερο 80 τοις εκατό χάνει και όσο χαμηλότερα είναι αρχικά, τόσο περισσότερο χάνουν αναλογικά.

Για να μην νομίζατε ότι είχα ξεχάσει τον Ρόναλντ Ρήγκαν, επιτρέψτε μου να επεξηγήσω αυτό το σημείο με τις παρατηρήσεις του Κέβιν Φίλιπς, ενός Ρεπουμπλικανού αναλυτή και πρώην βοηθό του προέδρου Νίξον, ο οποίος δημοσίευσε ένα βιβλίο το 1990 με τίτλο The Politics of Rich and Poor. Χαρτογράφησε τον τρόπο με τον οποίο το νεοφιλελεύθερο δόγμα και οι πολιτικές του Ρήγκαν είχαν αλλάξει την κατανομή του αμερικανικού εισοδήματος μεταξύ 1977 και 1988.

Αυτές οι πολιτικές επεξεργάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το συντηρητικό Heritage Foundation, το βασικό κέντρο σκέψης της κυβέρνησης Ρήγκαν και εξακολουθεί να αποτελεί σημαντική δύναμη στην αμερικανική πολιτική. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το κορυφαίο 10 τοις εκατό των αμερικανικών οικογενειών αύξησε το μέσο οικογενειακό του εισόδημα κατά 16 τοις εκατό, το κορυφαίο 5 τοις εκατό αύξησε το δικό του κατά 23 τοις εκατό, αλλά το εξαιρετικά τυχερό 1 τοις εκατό των αμερικανικών οικογενειών θα μπορούσε να ευχαριστήσει τον Ρήγκαν για το 50 τοις εκατό αύξηση. Τα έσοδά τους πήγαν από τα εύπορα 270.000 $ σε ένα μεθυστικό $405.000. Όσο για τους φτωχότερους Αμερικανούς, το κατώτερο 80 τοις εκατό έχασε κάτι. Πιστοί στον κανόνα, όσο χαμηλότερα ήταν στην κλίμακα, τόσο περισσότερα έχασαν. Το κατώτατο 10% των Αμερικανών έφτασε στο ναδίρ: σύμφωνα με τα στοιχεία του Phillip, έχασαν το 15% των ήδη πενιχρών εισοδημάτων τους: από έναν ήδη χαμηλό μέσο όρο 4.113 $ ετησίως, έπεσαν στα απάνθρωπα $3.504. Το 1977, το κορυφαίο 1 τοις εκατό των αμερικανικών οικογενειών είχε μέσο εισόδημα 65 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του κατώτερου 10 τοις εκατό. Μια δεκαετία αργότερα, το κορυφαίο 1 τοις εκατό ήταν 115 φορές πιο καλά σε σχέση με το χαμηλότερο δεκαδικό.

Η Αμερική είναι μια από τις πιο άνισες κοινωνίες στη γη, αλλά σχεδόν όλες οι χώρες έχουν δει τις ανισότητες να αυξάνονται τα τελευταία  χρόνια λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η UNCTAD δημοσίευσε ορισμένα καταδικαστικά στοιχεία για αυτό το σκοπό στην Έκθεσή της για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη του 1997 που βασίζεται σε περίπου 2600 ξεχωριστές μελέτες για τις εισοδηματικές ανισότητες, τη φτώχεια και την διάλυση των μεσαίων στρωμάτων. Η ομάδα της UNCTAD καταγράφει αυτές τις τάσεις σε δεκάδες πολύ διαφορετικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, της Ρωσίας και των άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών.

Δεν υπάρχει τίποτα μυστηριώδες σε αυτή την τάση προς μεγαλύτερη ανισότητα. Οι πολιτικές έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να προσφέρουν στους ήδη πλούσιους περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα, ιδίως μέσω φορολογικών περικοπών και μειώνοντας τους μισθούς. Η θεωρία και η ιδεολογική αιτιολόγηση για τέτοια μέτρα είναι ότι τα υψηλότερα εισοδήματα για τους πλούσιους και τα υψηλότερα κέρδη θα οδηγήσουν σε περισσότερες επενδύσεις, καλύτερη κατανομή των πόρων και συνεπώς περισσότερες θέσεις εργασίας και ευημερία για όλους. Στην πραγματικότητα, όπως ήταν απολύτως προβλέψιμο, η ανοδική κίνηση των χρημάτων στην οικονομική σκάλα οδήγησε σε φούσκες στο χρηματιστήριο, ανείπωτο πλούτο χαρτιού για λίγους και το είδος των χρηματοπιστωτικών κρίσεων για τις οποίες θα ακούσουμε πολλά κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης. Εάν το εισόδημα αναδιανεμηθεί στο κατώτερο 80 τοις εκατό της κοινωνίας, θα χρησιμοποιηθεί για κατανάλωση και κατά συνέπεια θα ωφελήσει την απασχόληση. Εάν ο πλούτος αναδιανεμηθεί προς την κορυφή, όπου οι άνθρωποι έχουν ήδη τα περισσότερα από τα πράγματα που χρειάζονται, δεν θα πάει στην τοπική ή εθνική οικονομία αλλά στα διεθνή χρηματιστήρια.

Όπως όλοι γνωρίζετε, οι ίδιες πολιτικές έχουν εφαρμοστεί σε όλο το Νότο και την Ανατολή με το πρόσχημα της διαρθρωτικής προσαρμογής, που είναι απλώς ένα άλλο όνομα για τον νεοφιλελευθερισμό. Έχω χρησιμοποιήσει τη Θάτσερ και τον Ρήγκαν για να απεικονίσω τις πολιτικές σε εθνικό επίπεδο. Σε διεθνές επίπεδο, οι νεοφιλελεύθεροι έχουν επικεντρώσει όλες τις προσπάθειές τους σε τρία θεμελιώδη σημεία:

-ελεύθερο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών
-ελεύθερη κυκλοφορία του κεφαλαίου
-ελευθερία επενδύσεων

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, το ΔΝΤ έχει ενισχυθεί πάρα πολύ. Χάρη στην κρίση χρέους και τον μηχανισμό των προϋποθέσεων, έχει περάσει από τη στήριξη του ισοζυγίου πληρωμών σε οιονεί καθολικό δικτάτορα των λεγόμενων «υγειών» οικονομικών πολιτικών, εννοώντας φυσικά τις νεοφιλελεύθερες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ιδρύθηκε τελικά τον Ιανουάριο του 1995 μετά από μακροχρόνιες και επίπονες διαπραγματεύσεις, που επικύρωναν τα κοινοβούλια που δεν είχαν ιδέα τι επικυρώνουν. Ευτυχώς, η πιο πρόσφατη προσπάθεια για τη θέσπιση δεσμευτικών και καθολικών νεοφιλελεύθερων κανόνων, η Πολυμερής Συμφωνία για τις Επενδύσεις, απέτυχε, τουλάχιστον προσωρινά. Θα είχε δώσει όλα τα δικαιώματα στις εταιρείες, όλες τις υποχρεώσεις στις κυβερνήσεις και κανένα απολύτως δικαίωμα στους πολίτες.

Ο κοινός παρονομαστής αυτών των θεσμών είναι η έλλειψη διαφάνειας και δημοκρατικής λογοδοσίας. Αυτή είναι η ουσία του νεοφιλελευθερισμού. Ισχυρίζεται ότι η οικονομία πρέπει να υπαγορεύει τους κανόνες της στην κοινωνία και όχι το αντίστροφο. Η δημοκρατία είναι ένα βάρος, ο νεοφιλελευθερισμός έχει σχεδιαστεί για τους νικητές, όχι για τους ψηφοφόρους που περικλείουν κατ’ ανάγκη τις κατηγορίες τόσο των νικητών όσο και των ηττημένων.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω ζητώντας σας να λάβετε πολύ σοβαρά υπόψη τον νεοφιλελεύθερο ορισμό του ηττημένου, στον οποίο δεν οφείλετε τίποτα συγκεκριμένο. Οποιοσδήποτε μπορεί να αποβληθεί από το σύστημα ανά πάσα στιγμή -λόγω ασθένειας, ηλικίας, εγκυμοσύνης, αντιληπτής αποτυχίας ή απλώς επειδή το απαιτούν οι οικονομικές συνθήκες και η ανελέητη μεταφορά πλούτου από πάνω προς τα κάτω. Οι μέτοχοι είναι το παν. Πρόσφατα, η International Herald Tribune ανέφερε ότι ξένοι επενδυτές «εξαγοράζουν» εταιρείες και τράπεζες της Ταϋλάνδης και της Κορέας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτές οι αγορές αναμένεται να οδηγήσουν σε «βαριές απολύσεις». (1)

Με άλλα λόγια, τα αποτελέσματα της πολυετούς δουλειάς χιλιάδων Ταϋλανδών και Κορεατών μεταφέρονται σε ξένα εταιρικά χέρια. Πολλοί από αυτούς που εργάστηκαν για να δημιουργήσουν αυτόν τον πλούτο έχουν ήδη ή σύντομα θα μείνουν στο πεζοδρόμιο. Σύμφωνα με τις αρχές του ανταγωνισμού και της μεγιστοποίησης της αξίας των μετόχων, μια τέτοια συμπεριφορά θεωρείται όχι ως εγκληματικά άδικη αλλά ως φυσιολογική και μάλιστα ενάρετη.

Υποστηρίζω ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει αλλάξει τη θεμελιώδη φύση της πολιτικής. Παλαιότερα η πολιτική αφορούσε κυρίως ποιος κυβερνούσε ποιον και ποιος πήρε τι μερίδιο από την πίτα. Οι πτυχές και των δύο αυτών κεντρικών ζητημάτων παραμένουν, φυσικά, αλλά το μεγάλο νέο κεντρικό ζήτημα της πολιτικής είναι, κατά την άποψή μου, «Ποιος έχει δικαίωμα να ζει και ποιος όχι». Ο ριζικός αποκλεισμός είναι πλέον η ημερήσια διάταξη, το εννοώ σοβαρά.

Σας έχω δώσει μάλλον πολλά άσχημα νέα γιατί η ιστορία των τελευταίων ετών είναι γεμάτη από αυτά. Αλλά δεν θέλω να τελειώσω με μια τόσο καταθλιπτική και απαισιόδοξη νότα. Πολλά συμβαίνουν ήδη για να αντιμετωπιστούν αυτές οι απειλητικές για τη ζωή τάσεις και υπάρχει τεράστιο περιθώριο για περαιτέρω δράση.

Αυτή η διάσκεψη θα βοηθήσει στον καθορισμό μεγάλου μέρους αυτής της δράσης που πιστεύω ότι πρέπει να περιλαμβάνει μια ιδεολογική επίθεση. Είναι καιρός να ορίσουμε την ατζέντα αντί να αφήσουμε τους Δασκάλους του Σύμπαντος να την ορίσουν στο Νταβός. Ελπίζω οι χρηματοδότες να καταλάβουν επίσης ότι δεν πρέπει να χρηματοδοτούν μόνο έργα αλλά και ιδέες. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στους νεοφιλελεύθερους για να το κάνουν, επομένως πρέπει να σχεδιάσουμε εφαρμόσιμα και δίκαια διεθνή φορολογικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένου ενός φόρου Tobin σε όλες τις συναλλαγές στη νομισματική και χρηματοπιστωτική αγορά και στους φόρους επί των πωλήσεων των Transnational Corporation σε αναλογική βάση. Αναμένω ότι θα αναφερθούμε λεπτομερώς σε τέτοιες ερωτήσεις στα εργαστήρια εδώ. Τα έσοδα ενός διεθνούς φορολογικού συστήματος θα πρέπει να διατεθούν για την κάλυψη του χάσματος Βορρά-Νότου και την αναδιανομή σε όλους τους ανθρώπους που έχουν ληστευτεί τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Επιτρέψτε μου να επαναλάβω αυτό που είπα προηγουμένως: ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, δεν είναι υπερφυσικός, μπορεί να αμφισβητηθεί και να αντικατασταθεί γιατί αυτό θα απαιτήσουν οι δικές του αποτυχίες. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι με πολιτικές αντικατάστασης που αποκαθιστούν την εξουσία σε κοινότητες και δημοκρατικά κράτη, ενώ παράλληλα εργαζόμαστε για την καθιέρωση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και της δίκαιης κατανομής σε διεθνές επίπεδο. Οι επιχειρήσεις και η αγορά έχουν τη θέση τους, αλλά αυτός ο τόπος δεν μπορεί να καταλάβει ολόκληρη τη σφαίρα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Περαιτέρω καλά νέα είναι ότι υπάρχουν πολλά χρήματα που χάνονται εκεί έξω και ένα μικρό κλάσμα, ένα γελοίο, απειροελάχιστο ποσοστό τους θα ήταν αρκετό για να προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή σε κάθε άνθρωπο στη γη, να προσφέρει παγκόσμια υγεία και εκπαίδευση, να καθαρίσει το περιβάλλον και να αποτραπεί η περαιτέρω καταστροφή του πλανήτη, για να κλείσει το χάσμα Βορρά-Νότου – τουλάχιστον σύμφωνα με το UNDP που απαιτεί ασήμαντα 40 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αυτό, ειλικρινά, είναι τα φιστίκια.

Τέλος, να θυμάστε ότι ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να είναι ακόρεστος αλλά δεν είναι άτρωτος. Ένας συνασπισμός διεθνών ακτιβιστών μόλις χθες τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν, τουλάχιστον προσωρινά, το σχέδιό τους για απελευθέρωση όλων των επενδύσεων μέσω του MAI (Πολυμερής Συμφωνία Επενδύσεων). Η αιφνιδιαστική νίκη των αντιπάλων της εξόργισε τους υποστηρικτές της εταιρικής διακυβέρνησης και καταδεικνύει ότι οι καλά οργανωμένοι αντάρτες του δικτύου μπορούν να κερδίσουν τις μάχες. Τώρα πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να τις διατηρήσουμε έτσι ώστε να μην μπορούν να κάνουν τίποτα.

Έχουμε τους αριθμούς με το μέρος μας, γιατί υπάρχουν πολύ περισσότεροι χαμένοι παρά νικητές στο νεοφιλελεύθερο παιχνίδι. Έχουμε τις ιδέες, ενώ οι δικές τους τίθενται τελικά υπό αμφισβήτηση λόγω επαναλαμβανόμενης κρίσης. Αυτό που μας λείπει, μέχρι στιγμής, είναι η οργάνωση και η ενότητα που σε αυτή την εποχή της προηγμένης τεχνολογίας μπορούμε να ξεπεράσουμε. Η απειλή είναι ξεκάθαρα διακρατική, επομένως η απάντηση πρέπει επίσης να είναι διεθνική. Αλληλεγγύη δεν σημαίνει πλέον βοήθεια, ή όχι απλώς βοήθεια, αλλά βρίσκοντας τις κρυφές συνέργειες στους αγώνες του άλλου, ώστε η αριθμητική μας δύναμη και η δύναμη των ιδεών μας να γίνουν συντριπτικά. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτό το συνέδριο θα συμβάλει δυναμικά σε αυτόν τον στόχο και σας ευχαριστώ όλους για την ευγενική προσοχή σας.

*Παρουσιάστηκε στη Διάσκεψη για την Οικονομική Κυριαρχία σε έναν Κόσμο που Παγκοσμιοποιείται, Μπανγκόκ, 24-26 Μαρτίου 1999

Πηγή: hereticalideas.gr