του Σπύρου Λαβδιώτη, 15 Ιουνίου 2017

Από τη γέννησή του ο μηχανισμός του ευρώ ήταν ελαττωματικός. Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση που κτίστηκε στις διατάξεις του Μάαστριχτ, είχε από την αρχή ένα πλήθος προβλημάτων να αντιμετωπίσει τα οποία ήταν σφηνωμένα στην αρχιτεκτονική της δομή και στο τραπεζικό της σύστημα.¹

Όταν ατομικά έθνη, όπως η Ελλάδα, εντάχτηκαν στη ζώνη του ευρώ αυτά στην ουσία υιοθέτησαν ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ, ενώ διατήρησαν την ατομική ευθύνη για τη χάραξη της εθνικής τους δημοσιονομικής πολιτικής. Το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, διότι ένα κράτος-μέλος της Ευρωζώνης δεν μπορεί να εκδώσει το χρέος του στο δικό του εθνικό νόμισμα αφού στερείται του νομικού δικαιώματος της έκδοσής του, και μαζί, τις εκτυπωτικές πρέσες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές για πληκτρολογήσεις συμβολικού χρήματος.

Μάλιστα, η παραχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας συνιστούσε προαπαιτούμενο της ένταξης του υποψήφιου μέλους στην παρά φύσιν «ενός μεγέθους για όλα τα κράτη- μέλη» νομισματική ένωση. Αγνοώντας εάν το νούμερο του κουστουμιού ταίριαζε στο κράτος ή ο χαλκάς που τού φόρεσαν στη μύτη- για να σέρνουν τα ισχυρά κράτη τα αδύναμα-το πονούσε ή όχι.

Το παράδοξο είναι ότι η μεταβίβαση της νομισματικής κυριαρχίας και η συγχώνευση των εθνικών νομισμάτων των κρατών στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα έγινε με αμετάκλητη ισοτιμία χωρίς προηγουμένως να έχει καθοριστεί νομικό πλαίσιο εξόδου και πριν ακόμη επιτευχθεί πολιτική ένωση των μελών!

(more…)

Συνέντευξη του Οικονομολόγου και στελέχους της Κεντρικής Τράπεζας Καναδά, Σπ. Λαβδιώτη στο ράδιο Παραπολιτικά 90.1 FM, στην εκπομπή του Ανδρ. Μαζαράκη “Ο Εξαρχείων”. Συμμετέχει ο συνεργάτης της εκπομπής Λεων. Αποσκίτης.

Η συνέντευξη εδόθη την Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017.

Στα 600 δις το χρέος. Τόσο μεγάλο γιατί με μεθόδευση, που δέχθηκε το ελληνικό πολιτικό σύστημα, μεταφέρθηκε στον ελληνικό λαό μέσω των προϋπολογισμών το χρέος όλων των τραπεζών (εντός και εκτός Ελλάδος).

Σύμφωνα με την εξέλιξη του χρέους, αυτό θα είναι το 2025, στα 1 τρις.

Ο κ. Λαβδιώτης μετά από το 21′:00”

Του Σπύρου Λαβδιώτη, 17 Μαίου 2017

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας μέσω του τοκογλυφικού μηχανισμού του ευρώ χρεοκοπήσει την σύγχρονη Ελλάδα, τώρα χωρίς προσχήματα πλέον και προπετάσματα καπνού επιδιώκει να υφαρπάξει τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία της χώρας.

Για πολλούς ήταν αδιανόητο, πως μια πολιτική παράταξη που αυτοαποκαλείται «ριζοσπαστική αριστερά»(radical left), απεμπόλησε την ιδεολογία της και ασπάστηκε το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού που διέπεται από τις αρχές του Κοινωνικού Δαρβινισμού. Ψηφίστηκε για να «σκίσει τα Μνημόνια» και ανέλαβε την εξουσία για να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά του ευρώ και να ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία. Όμως, συναίνεσε να γίνει πιόνι του τραπεζικού συστήματος και να εκποιηθούν τα «ασημικά» της Ελλάδας.¹

Αυτός είναι ο τελικός σκοπός της Β’ αξιολόγησης των «θεσμών», να θέσουν τα περιουσιακά στοιχεία των ελλήνων στην κλίνη του Προκρούστη. Γι αυτό, η κυβέρνηση τεχνηέντως καθυστερούσε να γνωστοποιήσει επίσημα τις απαιτήσεις των δανειστών συνοδευόμενες με επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας που προκαλούν ένα νέο σοκ και δέος.

Το βαρύ τίμημα για μισθωτούς, συνταξιούχους και ελεύθερους επαγγελματίες της πολυδιαφημισμένης «συμφωνίας» αποτελεί στην ουσία ένα πικρό 4^ο Μνημόνιο.² Ωστόσο, χωρίς την ύπαρξη μιας νέας δανειακής σύμβασης, αφού όλα είχαν προβλεφτεί στο 3^ο Μνημόνιο της εθνικής υποτέλειας που ακολούθησε μετά την επαίσχυντη πολιτική πράξη της μετατροπής του όχι σε ναι του Δημοψηφίσματος της 5^ης Ιούλιου 2015. Στο 3^ο Μνημόνιο της 14^ης Αυγούστου 2015, της δανειακής σύμβασης των € 86 δις, είναι θεμελιωμένη η νέα «αφαίμαξη» εισοδημάτων των πολιτών και η ολοσχερής παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, ακόμη και στην παιδεία, για τη διάσωση των τραπεζών.

Έτσι, για ακόμη μια φορά το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί. Οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα κληθούν να ψηφίσουν, λίγο πριν την συνεδρίαση του Eurogroup της 22^ης Μαΐου, περίπλοκα πολυνομοσχέδια που αφορούν το μέλλον της χώρας, αλλά συνταχθέντα από νομικούς και τεχνοκράτες εκτός ελληνικών συνόρων. Συνήθως, τα ονομάζουν προαπαιτούμενα για την οικονομική ανάκαμψη και διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία, ενώ τα νέα μέτρα λιτότητας και η εκποίηση της κρατικής περιουσίας διασφαλίσουν την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων του αέναου δημόσιου χρέους και ταυτόχρονα, διασώζουν τις συστημικές τράπεζες του Ευρωσυστήματος.

(more…)

Σπύρου Λαβδιώτη,    4 Απρ.2017

Το μυαλό τείνει να εκκενωθεί, το σύνδρομο γνωστικής δυσαρμονίας κυριαρχεί, όταν μετά από οκτώ χρόνια καταστροφής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδος, βλέπει κάποιος ανυπόστατες δηλώσεις από κεντρικούς τραπεζίτες. Όπως, η Ευρωζώνη μας άνοιξε τους ορίζοντες και «η έξοδος θα είναι ο θάνατός μας».¹

Η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η «άωρος» ένταξη στη ζώνη του ευρώ, υπήρξε μια ολέθρια πολιτική πράξη που σύντομα οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Εντούτοις, η επίσημη άποψη συνεχίζει να υποθέτει ότι η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι εφικτή γιατί το ευρώ είναι η «ασπίδα» προστασίας για την Ελλάδα.²

Και το ερώτημα είναι, πως συμβιβάζεται αυτή η αισιοδοξία όταν ό προϋπολογισμός που συντάχθηκε για το οικονομικό έτος 2017, αναφέρει ότι τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού είναι € 614 δις; Βλέπετε πολύ καλά, δεν είναι εσφαλμένη εκτύπωση. Ωστόσο, δικαίως γεννά μεγάλη απορία, πως ένα κράτος με Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) των € 175 δις (2016), κύρωσε με την υπογραφή του προέδρου της Δημοκρατίας έναν τακτικό προϋπολογισμό που υπερβαίνει κατά 350% το ΑΕΠ της Ελλάδος!³

Η απάντηση στο πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο δίνεται στον προϋπολογισμό 2017, όπου τα τακτικά έσοδα (συμπεριλαμβανομένων €0. 50 δις από Ευρωπαϊκή Ένωση) είναι € 51 δις (εκ των οποίων € 47 δις από άμεσους και έμμεσους φόρους, ήτοι 27% του ΑΕΠ).⁴ Το υπόλοιπο κολοσσιαίο ποσό των € 563 δις (614-51 δις) αποτελείται από πιστωτικά έσοδα! Δηλαδή, από χρέη τα οποία εκτείνονται πέραν των φυσικών ορίων της παρούσης ζωής, για τους περισσότερους, και θα τα επωμισθούν οι απόγονοι μας και οι μέλλουσες γενεές!

(more…)

Σπύρος Λαβδιώτης– 21/02/2017

Το εβδομαδιαίο δελτίο για την ελληνική οικονομία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) σε πρόσφατη έκθεσή του (9 Φεβρουαρίου 2017) 1 χαρακτηρίζει την έξοδο της χώρας από το ευρώ ως αναποτελεσματική, ανεπιθύμητη και ανέφικτη.

Ο αναγνώστης με φοβερή έκπληξη διαπιστώνει ότι οι συντάκτες του δελτίου με περισσή αναλγησία, μεροληψία, παρασιώπηση και δογματισμό σκιαγραφούν ένα οικονομικό τοπίο σουρεαλιστικό όπου κυριαρχεί η παντελής έλλειψη επιχειρημάτων. Κι όλη αυτή η αντιεπιστημονική και αδιάλλακτη συμπεριφορά αναδεικνύεται, ενώ η χώρα βρίσκεται ξανά στο χείλος του γκρεμού και το μεγαλύτερο μέρος του λαού της έχει ήδη χορέψει το χορό του Ζαλόγγου και, δυστυχώς, ένα μέρος βρίσκεται στο κενό.

Η έκθεση ισχυρίζεται ότι η συζήτηση εξόδου της χώρας από τη ζώνη του ευρώ είναι ανώφελη για να τεθούν «υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά μας και η βιωσιμότητα του χρέους». Κατ’ αρχάς, το χρέος που «βαπτίστηκε» δημόσιο χρέος κουβαλά στην πλάτη του τις κολοσσιαίες ζημιές των € 240 δις +,των δήθεν ελληνικών τραπεζών. Οι ζημιές αυτές εντάχθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς του 2012 και 2013 2. Η κοινωνικοποίηση τους με το αίολο επιχείρημα, ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν (too big to fail), μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε νέο Σίσυφο του μαρτυρίου της αποπληρωμής του χρέους. Όμως, το επαχθές αυτό χρέος που εκτείνεται μέχρι το 2060, δεν είναι βιώσιμο, ούτε στην παρούσα ζωή, αλλά ούτε στην μετά θάνατον ζωή.

Επιπρόσθετα, η έξοδος από το ευρώ δεν γίνεται για να τεθούν υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά, αλλά για να ανακτηθεί η νομισματική κυριαρχία και η ανεξαρτησία της Ελλάδας από τα δεσμά της Ευρωζώνης, που έχουν απολεσθεί με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ένταξη στο «σταυρό του μαρτυρίου» του ευρώ. Η ανάκτηση του προνομίου της έκδοσης εθνικού μας νομίσματος και του καθορισμού της δικής μας νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής-χωρίς τα άκριτα και ατελέσφορα μέτρα λιτότητας – αποτελούν την αναγκαία συνθήκη για να εξέλθει η χώρα από τη μεγαλύτερη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

(more…)

Του Σπ. Λαβδιώτη, 13-Δεκ. 2016

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα τη μεγαλύτερη οικονομική συντριβή και κοινωνική εξαθλίωση από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ και η επανάκτηση του εθνικού νομίσματος θα επιτρέψει τους έλληνες πολίτες μετά από επτά χρόνια σκληρής δοκιμασίας να δουν επιτέλους το φως στο τέλος του τούνελ.

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για να απαλλαγεί η χώρα από τα άκριτα και ατελέσφορα μέτρα λιτότητας των Μνημονίων και τα ασφυκτικά δεσμά της Ευρωζώνης. Η λύση της μετάβασης θεσμικά δεν είναι εύκολη, απαιτεί αρετή και τόλμη, όπως αναφέρει ο ποιητής. Αλλά η ανάκτηση της ελευθερίας που απαιτεί θυσίες, θα οδηγήσει στην ανασύσταση της αποδεκατισμένης οικονομίας μέσω της δικής μας νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Αυτό αποτελεί το καλύτερο πιθανό σενάριο για να εξαλείψει η Ελλάδα την αγωνία που διακατέχει τους πολίτες της. Πράγματι, το μέλλον της χώρας που εγκυμονεί η συνεχιζόμενη παραμονή στο ευρώ διαγράφεται ζοφερό, γιατί το κοστούμι που της φόρεσαν δεν της ταίριαξε καθόλου. Η παράτυπη[1] ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωζώνη το 2001 και η πρόσδεση μιας υπέρ-δανεισμένης οικονομίας με τα δίδυμα ελλείμματα του δημοσίου χρέους και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών με την Γερμανία και τους επιπόλαιους τραπεζίτες της, συνιστούσε μια συμφορά που αναμένονταν να συμβεί.[2]

(more…)

Σπύρος Λαβδιώτης,

Τσαγκαράδα 21 Αυγούστου 2016

«Χωρίς δημόσια συζήτηση, χωρίς κριτική, καμία κυβέρνηση και καμία χώρα δεν μπορεί να πετύχει- και καμία δημοκρατία δεν δύναται να επιβιώσει. Αυτός είναι ο λόγος που ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων θέσπισε ως έγκλημα την αποχή οποιουδήποτε πολίτη από δημόσια συζήτηση σε περίπτωση πολιτικής διαμάχης.» John F. Kennedy

Η βαρυσήμαντη δήλωση για το θεσμό της Δημοκρατίας του αδικοχαμένου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, John. F. Kennedy, αποτελεί το εφαλτήριο της κριτικής που ασκήθηκε στους έλληνες πολιτικούς – ως κατεξοχήν υπεύθυνους για τη σημερινή οδυνηρή χρεοκοπία της χώρας – στο δοκίμιο της 20ης Ιουλίου 2016, η οποία θα συνεχιστεί στην παρούσα εργασία με θεμέλιο τη νομοθεσία του Σόλωνα.

Το ερώτημα είναι εύλογο, πως είναι δυνατόν το όνομα του νομοθέτη Σόλωνα να μείνει ανεξίτηλο στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, ενώ οι έλληνες πολιτικοί της σύγχρονης Ελλάδος σπανίως αναφέρονται στο όνομά του λησμονώντας τη σοφία και τις φιλοσοφικές του νουθεσίες, όπως «Γηράσκω δ’ αιεί πολλά διδασκόμενος».

Συνεχίστε την ανάγνωση πατώντας το Link.

https://spiros26.files.wordpress.com/2009/10/cebcceadcf81cebfcf82-ceb9ceb9.pdf

Σπύρος Λαβδιώτης, Τσαγκαράδα 20 Ιουλίου 2016

Αφορμή της συγγραφής του παρόντος δοκιμίου υπήρξε η πρόσφατη πρόταση
της κυβέρνησης για την αναγκαία αναθεώρηση του Συντάγματος, χωρίς καν να γίνει
νύξη για το σκανδαλώδες άρθρο 80, το οποίο θέτει το κυριαρχικό δικαίωμα έκδοσης
του εθνικού νομίσματος εκτός συνταγματικού πλαισίου. Το πώς λογικώς δύναται να
συμβιβαστούν η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με τη στέρηση του δημοκρατικού
δικαιώματος να αποφανθεί ο ίδιος ο λαός για το νόμισμα της χώρας του, αποτελεί
έναν Ηράκλειο άθλο. Γι αυτό, ίσως φανούν ωφέλιμες οι σκέψεις που ακολουθούν.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο link. Ανοίγει νέα ιστοσελίδα σε pdf.

Η Ουτοπία των Ελλήνων Πολιτικών : Διακυβέρνηση χωρίς Χρήμα

Ας μου επιτραπεί να εκδώσω και να ελέγξω το χρήμα του

έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος θεσπίζει τους νόμους

Η διαδικασία με την οποία το χρήμα δημιουργείται στη σύγχρονη εποχή είναι πλήρως εσφαλμένως αντιληπτό από το ευρύ κοινό. Υπάρχει ένας καλός λόγος γι αυτό: οι κυβερνήσεις σήμερα αντί να εκδίδουν οι ίδιες το εθνικό τους νόμισμα, με το ισχύον νομισματικό σύστημα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, το χρήμα το δημιουργούν οι τράπεζες από το τίποτε και το δανείζουν με τόκο στις κυβερνήσεις για να καλύψουν τις δημοσιονομικές τους ανάγκες.

Σήμερα η συζήτηση γύρω από το θέμα ποιος πρέπει να δημιουργήσει την προσφορά του χρήματος στην οικονομία ενός κράτους σπανίως κάνει την εμφάνιση της, διότι είναι η εστία ενός υψηλού βαθμού εκλεπτυσμένης καμπάνιας μιας μακροχρόνιας παραπληροφόρησης που διαπερνά την ακαδημία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους εκδοτικούς οίκους. Ως συνέπεια, πολύ λίγοι πολίτες συνειδητοποιούν ότι η έκδοση του εθνικού νομίσματος απευθείας από την κυβέρνηση- ελεύθερο από χρέος- είναι πράγματι ένα σοβαρό θέμα για δημόσια συζήτηση.

Ωστόσο, σε μια μακρινότερη εποχή στις αρχές του 19ου αιώνα στη νεαρή δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών το θέμα ήταν καυτό και οι πολιτικοί ανήσυχοι για το τραπεζικό σύστημα. Οι τραπεζίτες που κινούσαν τα νήματα της προσφοράς του χρήματος ήταν πιο ορατοί, καθώς δεν είχαν κατορθώσει ακόμη να ασκήσουν σημαντική επιρροή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να φέρουν σε δύσκολη θέση την κοινή γνώμη την οποία τόσο αναίσχυντα παραπλάνησαν.

(more…)

Τράπεζα της Ελλάδος: Η Ανώνυμος Πολυμετοχική Εταιρία

“Άπαξ ένα Έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του κράτους.  Η τοκογλυφία, άπαξ και επικρατήσει, θα συντρίψει οποιοδήποτε Έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος της έκδοσης χαρτονομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη φνθ, όλες οι συζητήσεις για εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και της δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες”.

Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης τα αίτια της οποίας επικεντρώνονται στην κερδοσκοπική μανία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όσον αφορά την περίπτωση της οδυνηρής de facto χρεωκοπίας της χώρας μας, σημαντικό ρόλο και την ευθύνη στην σημερινή οικονομική συντριβή την επωμίζεται η Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία διατέλεσε άσχημα το εποπτικό της καθήκον επί των πιστωτικών ιδρυμάτων. Κι αυτό, διότι η αναποτελεσματική εποπτεία της

συνεχίστε την ανάγνωση εδώ…