Γεώρ. Ρακκάς, 1 Δεκεμβρίου 2019

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση: Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%.

Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά “απανθρωπιά”, ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

G-M-R ,         26 Σεπ. 2017

Το επονομαζόμενο προσφυγικό πρόβλημα έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις με συνέπειες για την πατρίδα. Ατέρμονες συζητήσεις με αναφορές σε λέξεις όπως πρόσφυγες, μετανάστες ή λαθρομετανάστες, ξενοφοβία κλπ, καλύπτουν ώρες του κάθε ραδιοφωνικού 24ώρου, φανταζόμαστε και του τηλεοπτικού. Οι μάχες για την ανάδειξη του καλού ανθρωπιστή (πολλάκις δια του επιθετικού χαρακτηρισμού “αριστερού”, εμπρός) και του τέρατος ξενοφοβικού (πολλάκις δια του επιθετικού χαρακτηρισμού “φασίστα”, εμπρός), δίνουν και παίρνουν.

Η θέση της G-M-R για το θέμα είναι πως το προσφυγικό (με την ευρεία έννοια, με εισαγωγικά ή χωρίς), από ανθρωπιστική άποψη είναι απλό στη διαχείριση.

Είναι όμως δύσκολο όταν κάποιες χώρες δημιουργούν εκατομμύρια πρόσφυγες (ίδιες χώρες ή αυτές που δημιουργούν σε άλλες χώρες τα προβλήματα).

Τότε οι χώρες (αναγκαστικής) “υποδοχής”, μικρές και μάλιστα μη υπαίτιες χώρες, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να εξυπηρετήσουν κύματα προσφύγων και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα και για ανθρωπιστικούς λόγους.

Τότε αυτές οι μικρές και μη υπαίτιες χώρες οφείλουν να ορθώνουν το ουμανιστικό τους ανάστημα παντοιοτρόπως κατά των υπαιτίων χωρών.

Το πόσους πρόσφυγες θα δεχθούν εξαρτάται από τους πολίτες των μικρών χωρών (ως απόφαση), και από τη μεγαλοσύνη τους  (ΩΣ ΑΛΤΡΟΥΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ), πράγμα που προϋποθέτει ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και φυσικά, αυτή η αλτρουϊστική πράξη να γίνεται με όρους που όχι μόνο δεν ζημιώνουν (για τι άραγε μεγαλοσύνη θα μιλούσαμε αν πας να διαχειριστείς το ζήτημα ανίκανος ων;) αλλά και καθιστούν τη χώρα υποδοχής ηθικό παράδειγμα αναγνωριζόμενο σαν τέτοιο από τους λαούς της Γης,  και από όσο γίνεται καλύτερες νέες συμμαχίες με χώρες παρόμοιας αντίληψης.

Αυτός είναι ο διεθνισμός = ουμανισμός και όχι αυτός των αριστερών ΜΚΟ.