του ΠΕΤΡΟΥ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ* , 1 Ιουν. 2017

Η διεθνής οικονομική θεωρία υιοθετεί τρεις προσεγγίσεις της νομικής φύσης του δημόσιου χρέους μιας χώρας και των συνεπειών σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του.

—  Η πρώτη, που υιοθετείται από το ΔΝΤ και μεγάλο μέρος των Αγγλοσαξόνων θεωρητικών, αντιμετωπίζει το χρέος (debt) ως μία εμπορική σχέση, όπου σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής των χρεών (debt default), πρέπει να εφαρμοστεί το πτωχευτικό δίκαιο (bankruptcy law) με σκοπό την εξόφληση των δανειστών.

Έτσι, τα κράτη είναι υποχρεωμένα να υλοποιούν τα απαραίτητα μέτρΑ για την εξασφάλιση των πόρων που θα αποπληρώσουν το χρέος.

Με βάση το καταστατικό του ΔΝΤ, οι αρχές της δανειζόμενης χώρας και το ΔΝΤ – εφόσον ζητηθεί η βοήθειά του – πρέπει να συμφωνήσουν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής και δημοσιονομικής προσαρμογής. Οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει μία χώρα, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της διαδικασίας δανεισμού της από το ΔΝΤ. Διότι η επιστροφή της χώρας σε κατάσταση οικονομικής και χρηματοοικονομικής σταθερότητας και σε διαχειρίσιμο – εξυπηρετήσιμο χρέος (sustainable debt) είναι αυτή που διασφαλίζει την επιστροφή των κεφαλαίων στο ΔΝΤ, ώστε να μπορούν να διατεθούν μελλοντικά σε άλλα κράτη.

(more…)