Σχόλιο GMR: Slpress στον ρόλο σανίδας σωτηρίας της Ολιγαρχικής Διακομματικής Εξουσίας⁽¹⁾

Το πρώτο μισό του άρθρου, κατακεραυνώνει την σε βάρος της Δημοκρατίας, Ολιγαρχική⁽²⁾ Διακομματική Εξουσία.

Το δεύτερο μισό του άρθρου, προσφέρει σανίδα σωτηρίας, με την περιΣΤΟΙΧΙΣΗ των “αρμών της εξουσίας”, γύρω από την “σωτήρια”, πλην με παραπλήσιο τρόπο, διανεμητική ρόλων εξουσίας, πρωτίστως στον αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτισμό (της επ” άπειρον Χρεοκρατίας +…) “Προεδρική Δημοκρατία”⁽³⁾.

Περί “Δημοκρατίας (σκέτης) σε Εφαρμογή”, μη κακά!

———————————-

(1) Εξουσίας σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας, ΑΛΛΑ ΚΑΙ, με ταυτόχρονες πράξεις εσχάτης προδοσίας, σύμφωνα με τις σχετικές, αλλά μηδέποτε εξετασθείσες (ΟΥΤΕ ΑΝΤΙ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙΣΕΣ ΩΣ ΨΕΥΔΕΙΣ ΚΑΤΑΜΗΝΥΣΕΙΣ), ΣΧΗΜΑΤΙΣΘΕΙΣΕΣ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΕΣ εσχάτης προδοσίας.

(2) Αλλά ΚΑΙ εξόχως διαφθοροποιό και των παρατρεχαμένων και των “κοψοχέρηδων” ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΕΣΜΕΥΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ (μιας και η δεσμευμένη δημοσιογραφία, κατά τον έμμεσο/κατ’ αντιδιαστολή προς την “αδέσμευτη του slpress”, αλλά σαφή Λυγεροορισμό δημοσιογραφία, είναι και υπαρκτή και εμμέσως αλλά σαφώς, διεφθαρμένη).

Φαίνεται πως η οικονομική ενίσχυση των αναγνωστών της slpress δεν είναι αρκετή “για να είναι αδεσμευτη”, ήτοι υπαρκτή κατά πρώτον και ανεξάρτητη-αντικειμενική κατά δευτερον, η δημοσιογραφική ενασχόληση με τον παραπάνω⁽¹⁾, όπως θα επιθυμούσε η έκκληση, “Η δημοσιογραφία για να είναι αδέσμευτη-ανεξάρτητη πρέπει να χρηματοδοτείται κυρίως από τους αναγνώστες. Πρόκειται για κανόνα αποδεδειγμένης ισχύος. Εάν πιστεύετε ότι το SLpress.gr προσφέρει κάτι ξεχωριστό, ότι αξίζει να επιβιώσει και να βελτιωθεί, ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ το.“

(3) π.χ. “Προεδρική Δημοκρατία” σε καιρό Κατοχής, Κύριε Λυγερέ, αλλά, είπαμε, μη κακά._

._

Στ. Λυγερός, 6 Οκτωβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η ανάγκη των πολιτικών αρχηγών να διεγείρουν τον κομματικό πατριωτισμό για να ενισχύουν τη συσπείρωση και τη μαχητικότητα της παράταξής τους είναι κατανοητή. Το ίδιο και η προσπάθειά τους να αλιεύσουν ψήφους. Τα είδαμε και τα δύο την περίοδο πριν τις ευρωεκλογές και πριν τις εθνικές εκλογές. Τα βλέπουμε σε μικρότερη ένταση και στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, παρά τα δύσκολα που προέκυψαν (ελληνοτουρκικά, πανδημία και οικονομική επιδείνωση).

Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να περιμένει κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους να κάνουν επίδειξη αντικειμενικότητας με ακριβοδίκαιες κρίσεις. Ο ρόλος τους είναι διαφορετικός. Όλα, όμως, έχουν ένα όριο, το οποίο, όπως μας αποδεικνύουν συνεχώς τα γεγονότα, έχει προ πολλού καταλυθεί. Η συνεχιζόμενη –έστω και σε μικρότερο βαθμό– αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας του ξύλινου κομματικού λόγου δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικό πρωτογονισμό. Συνδέεται και με τον υψηλό βαθμό κομματικοποίησης των θεσμών.

Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, τα κόμματα άσκησαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά και έναν υπερβάλλοντα και ασφυκτικό έλεγχο σε όλο σχεδόν το πλέγμα της δημόσιας ζωής. Τα κόμματα σύντομα εκφυλίστηκαν σε μηχανισμούς διαμεσολάβησης, διαχείρισης και νομής της εξουσίας σε όλα της τα επίπεδα. Ο εκφυλισμός αυτός σταδιακά οδήγησε σε ατροφία την παραγωγή πολιτικής, η οποία είναι η βασική αποστολή τους.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr