Σχόλιο GMR : Κατ αρχήν να θυμίσουμε το μότο της Αριστεράς: “Το θέμα δεν είναι νομικό-είναι πολιτικό” και “Μα πιστεύετε στην Ελληνική Δικαιοσύνη;”.

Προχωράμε.

Σοσιαλισμός=Δημοκρατία σε Εφαρμογή. (Θα απαντήσουμε σε κάθε τυχόν ένσταση επ’ αυτού).

Γιατί βάζουμε το “σε Εφαρμογή”;

Το βάζουμε διότι η λέξη Δημοκρατία (το Κράτος του Δήμου) υφίσταται πλείστους όσους αποπροσανατολισμού,

α) είτε ως προς το ουσιαστικό-παραμετρικό περιεχόμενο και πεδίο εφαρμογής ^(*),

β) είτε ως προς το ουτοπικό η όχι της εφαρμογής της ^(**).

Το “σε Εφαρμογή”, πρώτον βάζει το ΤΙ και ΠΩΣ πρέπει να ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥΝ για να υπάρχει Δημοκρατία και δεύτερον, στριμώχνει τους περί την Δημοκρατία δημοσιολογούντες αλλά για την καθημερινή περιθωριοποίηση της ουδέν πέραν των γραπτών (συχνά χρησίμων για την ΠΡΑΞΗ) πράττοντες, και “τους ανακαλεί εις την τάξη”, εφ’ όσον η γραπτή επίκληση της Δημοκρατίας έρχεται σε αντίθεση με την ανάγκη ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ, κάθε περιθωριοποίησής της. Σημειώνουμε, πώς με δεδομένο τον κατακτημένο νομικό πολιτισμό, κάθε περιθωριοποίηση Δημοκρατίας, στην κοινωνία, ειδικότερα στους χώρους εργασίας, κλπ, ΠΡΟΣΚΡΟΥΕΙ στον Ποινικό Κώδικα. Αυτή η ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ, αποδεικνύεται με βάση

1. το τυπικό, δηλαδή όταν υπάρχει αποκλεισμός της συμμετοχής
2. το ουσιαστικό, πώς δηλαδή, είτε προσκρούει σε παρακάμψεις νόμων και Συντάγματος (αυτά “βγάζουν μάτι”), είτε προσκρούει στα Δικαιώματα του Ανθρώπου και στα Δικαιώματα της Φύσης (για την μη επιβλαβή αντιμετώπισή τους).
   

(*) χαρακτηριστικά επισημαίνουμε έναντι πιθανής θολωτικης αοριστίας, πώς η Δημοκρατία, το Κράτος του Δήμου, αφορά κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Ίσως θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε ως “ΟικονομικοΔικαιϊκοΣυνταγματική“ ως προς περιεχόμενο-παραμέτρους, Δημοκρατία.

(**) Ο καθηγητής κύριος Γεώργιος Κοντογιώργης, μιλώντας για “Δημοκρατία με την έννοια της Ελευθερίας” και ταυτόχρονα τονίζοντας αξιωματικά, “τα δικαιώματα ευδοκιμούν όπου δεν συντρέχει Ελευθερία”, μας παραπέμπει, 1) σε υποτίμηση της αξίας των δικαιωμάτων, 2) σε υποτίμηση του αγώνα οπότε τα δικαιώματα παραβιάζονται, 3) σε Δημοκρατική Ουτοπία. Αν βέβαια ο εξαιρετικός Καθηγητής αποφασίσει να αναλύσει και να αντιδράσει μαζί με ενεργούς πολίτες για όλες τις οικονομικοδικαιϊκοσυνταγματικές καταπατήσεις νόμων-συντάγματος-δικαιωμάτων, τότε θα είναι ένας τοις πράγματι Καθηγητής.

Δημ. Μπελαντής, 3 Αυγούστου 2019

1. Τέλος της Αριστεράς, συνέχιση των αγώνων κατά του καπιταλισμού

Τι έχει μείνει από την έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Η Αριστερά ως έννοια δεν εκπροσωπεί, πλέον, στο σήμερα την μαζικοποίηση και την μεγιστοποίηση ούτε των αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή ούτε καν την μαζικοποίηση των αγώνων για μια φιλολαϊκή κοινωνική αναδιανομή. Τίποτε δεν έχει μείνει από την «Αριστερά», όπως υπήρχε και όπως οριζόταν ως το 2008 ή το 2010 περίπου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συντρίμμια και θρύψαλα.
Η συμβολή ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ στην απαξίωση της Αριστεράς υπήρξε καθοριστική. Καθοριστική σε ευρωπαϊκή κλίμακα , αν όχι και παγκόσμια: το Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία , οι Ποδέμος στην Ισπανία ακολούθησαν κι αυτοί την ίδια πορεία, ενώ ο Κόρμπυν, παρά τον ταξικότερο λόγο του, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το γερμανικό Die Linke ακόμη λιγότερο.

Μέχρι το 2010 περίπου, οι δυτικές κοινωνίες ή έστω η μεγάλη πλειοψηφία τους χρησιμοποιούσαν τον όρο «Αριστερά» για να προσδιορίσουν την κλασσική ή και την φιλελεύθερη πια σοσιαλδημοκρατία ( υπό την έννοια της κλασσικής αναδιανεμητικής σοσιαλδημοκρατίας τύπου Όλαφ Πάλμε, δηλαδή του παλιού σουηδικού μοντέλου μοντέλου, ή Βίλλυ Μπραντ (ρηνανικός καπιταλισμός), ή της επιλεκτικής φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας τύπου Μπλαίρ και Σρέντερ ), καθώς, δευτερευόντως πια μετά το «1989», και τα ΚΚ, την κομμουνιστική/ κομμουνιστογενή Αριστερά ή και την συνήθως τροτσκιστική Άκρα Αριστερά.Ειδικά στην Ελλάδα, λόγω του Εμφυλίου αλλά και της ιδιομορφίας του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, συνήθως ως Αριστερά οριζόταν η κομμουνιστογενής και μόνο (η προερχόμενη από το ιστορικό ΚΚΕ, δηλ. το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά ο Συνασπισμός κλπ ), καθώς και η «αντικαπιταλιστική» ή επαναστατική .Αναλυτικά λάθος, καθώς η σοσιαλιστική Αριστερά (ΠΑΣΟΚ) υπήρξε μια αναδιανεμητική παράταξη υπέρ του λαού ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και, άρα, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά, εντός του συστήματος πάντοτε( σχετικό και το πρόσφατο βιβλίο του Βασίλη Ασημακόπουλου για το ΠΑΣΟΚ).

Όμως, και το ΠΑΣΟΚ από μόνο του χρησιμοποιούσε κυρίως τον όρο «σοσιαλισμός», αντιπαρατασσόμενο στην «παραδοσιακή Αριστερά», σαν να σεβόταν τον κληρονομημένο καταμερισμό των συμβόλων.

Η εμπειρία της μετεξέλιξης και συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ καθώς και της καπιταλιστικής μετεξέλιξης ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε αυτό το κεφάλαιο σε όλη την Ευρώπη. Πιθανότατα οριστικά.

Σήμερα, η σοσιαλδημοκρατία και τα ΚΚ βασικά δεν υπάρχουν διεθνώς ή είναι σε κατακόρυφη πτώση-ακόμη και αυτό το κάποτε κραταιό γερμανικό SPD. Το κόμμα του Μιτεράν έχει διαλυθεί ουσιαστικά, ενώ του Μαρσαί είναι ένα μετριοπαθές γκρουπούσκουλο. Φυτρώνουν διάφορα νέου τύπου πράσινα και σοσιαλδημοκρατικοφανή κόμματα όπως λ.χ. το ΜΕΡΑ25. Επίσης, αναπτύσσονται δεξιόστροφα ή απολίτικα λαϊκιστικά κόμματα που απορροφούν δυνάμεις που άλλοτε ψήφιζαν από ταξικό πρίσμα την Αριστερά. Σε όλη την Ευρώπη, επιβιώνει ως σχετικά μαζικό κομμουνιστικό κόμμα και με κάποιαν υπολογίσιμη εκλογική απήχηση, από τα παλιά ΚΚ, μονάχα το ΚΚΕ , και αυτό για ιδιαίτερους ιστορικούς λόγους, αλλά και λόγω της παρέμβασής του στους κοινωνικούς αγώνες, επιβιώνει σε περιορισμένα αλλά όχι περιθωριακά επίπεδα. Ορισμένα κόμματα με κομμουνιστογενή ή και αντικαπιταλιστική παράδοση έγιναν καθαρά σοσιαλφιλελεύθερα ή καθεστωτικά με την χειρότερη δυνατή έννοια (ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικό Κόμμα στην Ιταλία-πρώην PCI , Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία, ΚΚ Πορτογαλίας) , ενώ ορισμένα αριστερά κόμματα , αμιγώς κινηματογενή, όπως οι Ποδέμος, ενσωματώθηκαν πλήρως στον κυβερνητισμό και την διαχείριση. Υπάρχουν, ακόμη, κάποια σχετικά αξιοπρεπή αριστερά κόμματα όπως αυτό του Μελανσόν, αλλά σε καθοδική πορεία.

Οι προσπάθειες των οργανώσεων και τάσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να επενδύσουν επεκτατικά και «ψευδοηρωϊκά» πάνω σε μια διαστολή και κατάχρηση της έννοιας της «κομμουνιστικής Αριστεράς», του «κομμουνισμού» και της «εργατικής τάξης» έχουν κυρίως συμβολικό και μεταφυσικό χαρακτήρα: δεν έχουν σχέση ούτε με το (σχεδόν ανύπαρκτο) ακούμπισμά τους πάνω στην υπαρκτή εργατική τάξη ή άλλα λαϊκά στρώματα ούτε με την (μη) πραγματική συστηματική επαφή τους με ανατρεπτικά ή επαναστατικά ρεύματα στην εργατική τάξη και τον λαό.
Ουσιαστικά, αυτές οι οργανώσεις , και σε ένα βαθμό και το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ , με διαφορετικό τρόπο ο καθένας λειτουργούν ως αυτοαναπαραγόμενοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν συλλογικές μνήμες, ιστορικότητες, αγωνιστικές παραδόσεις, με τα οποία πια μικρή ή και καμία σχέση δεν έχουν, υπό την έννοια των «ομοιωμάτων» ( Simulacra) του Γάλλου φιλοσόφου Ζαν Μπωντριγιάρ. Πίσω από τα «αριστερά» κόμματα και την ρητορική τους υπάρχουν ενδεχομένως κάποιες εναπομείνασες σχέσεις εκπροσώπησης, πάρα πολύ ασταθείς και χαλαρές, αλλά από την σκοπιά της πραγματικής οργάνωσης για τον σοσιαλισμό δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε (αυτή είναι και η έννοια του «ομοιώματος» στον Μπωντριγιάρ, το ομοίωμα ( simulacrum) αποκρύπτει ότι πίσω του δεν υπάρχει ως σημασία και ως περιεχόμενο τίποτε) . Δεν είναι όλα το ίδιο, αυτό θα ήταν ισοπεδωτικό ως παρατήρηση : ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σοσιαλφιλελεύθερο κρατικό κόμμα-κόμμα καρτέλ με βοναπαρτικά χαρακτηριστικά , το ΚΚΕ ένα κόμμα γραφειοκρατικό κομμουνιστικό, με μια υπαρκτή τάση οργάνωσης τομέων του ταξικού εργατικού κινήματος (το μόνο), με μια άλλοτε θετική και άλλοτε αρνητική/θεολογική επιμονή στην διεκδίκηση της Ιστορίας του, αλλά και με έναν βαθύ φόβο προς τα «άλματα», η Άκρα χώρος όπου συγκατοικούν πραγματικοί κοινωνικοί αγωνιστές μαζί με μικρογραφειοκρατίες και παράγοντες, επίσης χώροι πολύ συντηρητικοί αλλά και με συστηματικά πια «φιλελεύθερα» ανοίγματα στον δικαιωματισμό.
Όλα όμως αυτά τα σχήματα υπερχρησιμοποιούν σχήματα του παρελθόντος, μνήμες και παλιές διαχωριστικές, που ούτε τα εκπροσωπούν ούτε ουσιαστικά τους ανήκουν. Πίσω από τα σούπερ μάρκετ ή έστω τις αγορές των ιδεών και των συμβόλων, έχουν μείνει είτε μεγάλοι καθεστωτικοί μηχανισμοί είτε μικρά σχήματα που «διαχειρίζονται» γραφειοκρατικά μια υπαρκτή ή ανύπαρκτη περιουσία τους, χώροι καθρέφτες του παλιού εαυτού τους. Ο διασταλτικός τρόπος χρήσης ιδίως της έννοιας του «κομμουνισμού» από τις οργανώσεις αυτές δεν έχει σχεδόν τίποτε το γόνιμο.

Έχει νόημα να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την «Αριστερά» από τους καθεστωτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τους μικρογραφειοκράτες ηγέτες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς; (το ΚΚΕ ούτως ή άλλως δεν χρησιμοποιεί αυτήν την έννοια για να αυτοπροσδιορισθεί) ; Κατά την γνώμη μας, όχι : θα διεκδικούσαμε αυτό που φαινομενικά μας ενώνει στο παρόν, ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ, , παρά αυτό που θα μας διαχώριζε στο παρελθόν . Στις κοινωνίες του 2020, ως «Αριστερά» καταγράφεται κάτι το εξουσιαστικά κυνικό και ιδιοτελές που αξιοποιεί την ρητορική περί κοινωνικής δικαιοσύνης ή περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να διαχειριστεί τον καπιταλισμό ή, εναλλακτικά, κάτι το πολύ δογματικό και σεχταριστικό που διεκδικεί ορισμένα «σύμβολα» και μόνο, για να υπάρχει σε μια μικροαγρορά πολιτικών συμβολικών εμπορευμάτων.

2.Η ταξική πάλη μετά την «Αριστερά» και η συνεχής διεκδίκηση του σοσιαλισμού/κομμουνισμού.

Το τέλος της «Αριστεράς» ως τωρινής λειτουργικής έννοιας για το εργατικό και τα άλλα κοινωνικά κινήματα δεν σημαίνει την εγκατάλειψη της αναφοράς στην Ιστορία των λαϊκών κινημάτων κατά του καπιταλισμού και της κοινωνικής αδικίας. Η ιστορικότητα της Αριστεράς και του σοσιαλισμού και κομμουνισμού ως πεδίων αγώνων κατά του καπιταλισμού και με σκοπό την ανατροπή του ή έστω την φιλολαϊκή του διαμόρφωση μας ανήκει-και δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ομοίους του – και δεν σκοπεύουμε να την απαρνηθούμε. Δεν θεωρούμε όμως ότι η έννοια της «Αριστεράς» είναι χρήσιμη για το Σήμερα, για την παρούσα φάση της πάλης των τάξεων. Έχει μετασχηματισθεί αρνητικά, χάνοντας , κατά κανόνα, κάθε λαϊκό και αντισυστημικό περιεχόμενο. Ακόμη και αν στην συνείδηση των ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς δεν σήμαινε πια κατά κανόνα κάτι το αντισυστημικό, σήμαινε, πάντως, μια τάση μεταφοράς πόρων και εξουσίας από τους δυνατούς στους αδύναμους. Σήμερα, δεν σημαίνει πια κάτι τέτοιο : είναι η μια δογματική εμμονή στο παρελθόν ή κυρίως μια δόλια καπιταλιστική διαχείριση των συμβόλων, που στηρίζεται στο επιδοματικό κράτος, στον νεοφιλελευθερισμό, στην κατάχρηση των «δικαιωμάτων» και στην συνεργασία με τον καπιταλισμό/ ιμπεριαλισμό και σφετερίζεται αυτήν την παράδοση αγώνων. Από ορισμένες απόψεις, η αστική Αριστερά είναι πιο κοντά στην ιδεολογία της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και παγκοσμιοποίησης από ό,τι η αστική Δεξιά.

Αντίθετα, οι έννοιες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού και είναι παλιότερες από την «αριστερά» μέσα στο εργατικό κίνημα . Αξίζει να θυμίσουμε εδώ ότι η «Αριστερά» (έννοια παρμένη από την Γαλλική Επανάσταση) δεν χρησιμοποιείται ως έννοια ως το Λαϊκό Μέτωπο, το 1935, ούτε από τα ΚΚ ούτε από την σοσιαλδημοκρατία, τους δύο δηλαδή οργανωτικούς και πολιτικούς πόλους του μαρξισμού. Αναφέρεται και χρησιμοποιείται σε συνάφεια με τα προοδευτικά κοινωνικά αστικά κόμματα, όπως, ιδίως, το Ριζοσπαστικό Κόμμα στην Γαλλία. Στην Γαλλία του β’μισού του 19ου, αιώνα, οι μαρξιστές ορίζονται ως «αριστεροί» , μόνο όταν, όπως ο Ζωρές, προσεγγίζουν ή συμμαχούν με τους Ριζοσπάστες κατά της συντηρητικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς ( υπόθεση Ντρέυφους) . Στον Λένιν και τον μαρξισμό της Τρίτης Διεθνούς, η έννοια της «Αριστεράς» προσδιορίζει μόνο την εξτρεμιστική ή μαχητική πτέρυγα ενός μαρξιστικού κόμματος και τίποτε παραπάνω («Αριστερά» των Μενσεβίκων, του ΚΚ Γερμανίας κλπ). Βεβαίως, μετά τα Λαϊκά Μέτωπα, η έννοια διευρύνεται ποσοτικά και ποιοτικά, προσδιορίζει πια μια τάση μαζικοποίησης και λαϊκοποίησης των μαρξιστικών κομμάτων, πράγμα που συνεχίστηκε, κυρίως ρεφορμιστικά ή σε κάποιες περιπτώσεις, βασικά εκτός Δύσης, και επαναστατικά, ως και την δεκαετία του 1980.
Όμως, στην εποχή μας, δεν ισχύει πιά. Οι έννοιες του σοσιαλισμού κι κομμουνισμού είναι βαθύτερες σε περιεχόμενο αλλά και ιστορικά διαρκέστερες. Είναι σημαντικότερες και από τον «αντικαπιταλισμό», που βασικά δηλώνει μια άρνηση και μόνο και που μπορεί να ανευρεθεί και σε ακροδεξιά ακόμη σχήματα. Ουσιαστικά , όσον αφορά τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, πρόκειται για έννοιες προγενέστερες, με την έννοια του κολλεκτιβισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, ακόμη και από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Δεν είμαστε πια με την Αριστερά, είμαστε με τις ιδέες μιας κοινωνίας δικαιοσύνης και ισότητας, σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής. Αναγνωρίζουμε ότι αυτές οι έννοιες είναι επίσης φθαρμένες και πρέπει να ξαναπροσδιοριστούν ριζικά στο φως του 20ου αιώνα και κυρίως στο φως της εποχής μας.

Δεν αρκεί, όμως, να εγκαταλείψουμε την «Αριστερά», για να πάμε στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό με έναν τρόπο αφηρημένο και ιδεοληπτικό . Οι έννοιες αυτές είναι από αντικαπιταλιστική άποψη πιο αξιόπιστες και πιο μόνιμες από την «Αριστερά». Και για έναν λόγο ακόμη. Η «Αριστερά» είναι μια έννοια που όχι μόνο δεν έχει σχέση πια με την πάρελθούσα της χρήση αλλά είναι και γέφυρα των «αντικαπιταλιστικών δυνάμεων» και κινημάτων με την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, τον κοσμοπολιτισμό, την αταξική δικαιωματοκρατία, τον σοσιαλφιλελευθερισμό, την διάρρηξη της ταξικής ενότητας, τον πολυκεντρικό και υβριδικό χαρακτήρα του κοινωνικού. Σπάζοντας την γέφυρα με την έννοια της «Αριστεράς» , κάνουμε ένα πρώτο βήμα να σπάσουμε την γέφυρα και με αυτόν τον χώρο, μέσω του οποίου ασκείται μια σοβαρή επίθεση και πίεση από το διεθνοποιημένο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του. Όμως, και οι έννοιες αυτές , του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, δεν αποτελούν , από μόνες τους και χωρίς τον αναστοχασμό, πανάκεια.

Οι έννοιες αυτές δεν είναι τόσο ταυτισμένες με τον καπιταλισμό και την μεταμοντέρνα φιλελεύθερη σκέψη του σήμερα , όσο η «Αριστερά». Αυτή είναι η θετική τους όψη. Δεν είναι, όμως, άφθαρτες έννοιες. Ακόμη και σήμερα μια βασική απώθηση των ανθρώπων προς τον κομμουνισμό ειδικά είναι η σοβιετική εμπειρία, αυτό που κάποιοι ορίζουν ως το «Εκεί που οικοδομήθηκε ο Σοσιαλισμός». Ορισμένοι φίλοι και σύντροφοι νομίζουν ότι οι άνθρωποι επιθυμούν να ξαναζήσουν κάτι σαν τον σοβιετικό «κομμουνισμό», επειδή εκεί, ιδίως από το 1960 και μετά (δηλαδή στην περίοδο που οι ίδιοι λοιδωρούν ως «ρεβιζιονιστική», αντισταλινική κλπ) υπήρχαν σοβαρά κοινωνικά δικαιώματα και ορισμένα βασικά υλικά αγαθά σε επάρκεια, που σε μεγάλο βαθμό χάθηκαν με την «καπιταλιστική παλινόρθωση» στην Ανατολική Ευρώπη.. Χωρίς καθόλου να υποτιμούμε αυτήν την βιοτική και επιβιωτική διάσταση, δεν πιστεύουμε καθόλου ότι οι άνθρωποι θα δήλωναν κάτι τέτοιο, αν ένα καθεστώς σαν του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» μπορούσε όντως να επιστρέψει, αν αυτή η εικόνα δεν ήταν απλώς μια ψυχική παρηγοριά . Οι άνθρωποι του 21ου αιώνα μπορεί να ζουν σε μια «εικονική ελευθερία» αλλά καθόλου δεν θα την αντέλλασσαν με ένα καθεστώς χωρίς πολιτικά και ατομικά δικαιώματα και με ένα καθεστώς συνεχών παραβιάσεων ή και ανυπαρξίας μιας σοσιαλιστικής νομιμότητας. Αυταπάτη. Και γιατί αποτελεί σοσιαλιστική αξία το να μπορεί το κράτος να σε συλλάβει όποτε θέλει, χωρίς κανέναν συνταγματικό και πραγματικό περιορισμό, στις τέσσερις η ώρα το πρωί ; Στο όνομα της «όξυνσης της πάλης των τάξεων»; 

Πηγή: metopotouoxi.blogspot