του Κώσ. Παπουλή , 18/4/2018

«Αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.»

Μιχαήλ Μπακούνιν

Είμαστε σε μια εποχή, εδώ και 8 χρόνια, που η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε οικονομικό προτεκτοράτο. Δυστυχώς όμως, σήμερα σε Ελλάδα και Κύπρο έχει γίνει και παραβίασητης εδαφικής τους κυριαρχίας. Όπως ήταν αναμενόμενο η οικονομική υποδούλωση θα έφερνε αργά ή γρήγορα και μειωμένη εθνική κυριαρχία και αν δεν αλλάξουμε ρόττα, είμαστε ακόμη στην αρχή.

Είναι πλέον δεδομένο, ότι η εδώ και οχτώ χρόνια διαρκούσα και εκ των έξω επιβαλλόμενη οικονομική κρίση της πατρίδας μας, αποτελεί την πιο οξεία κρίση αναπαραγωγής, τόσο σε όρους χρονικής διάρκειας όσο και σε όρους ύφεσης-ανεργίας-παραγωγικής αποδιάρθρωσης, η οποία έχει εκδηλωθεί μεταπολεμικά σε εθνικό κοινωνικό σχηματισμό με μέσο ή υψηλό επίπεδο κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης.

Ποτέ, μετά το 1950, την κατοχή και την λήξη του εμφυλίου δεν είχαμε φτάσει σε τέτοιο ακραίο σημείο, έλλειψης οποιασδήποτε προοπτικής,απόλυτης διάλυσης και εκποίησης της χώρας. Άλλωστε σύντομα, αν δεν αναστραφεί αυτή η κατάσταση, ο αριθμός των σπιτιών που θα αλλάξουν χέρια, θα είναι πολύ μεγαλύτερος της κατοχής.

Με λίγα λόγια, στην Ελλάδα επιβάλλεται σήμερα, το ίδιο ακριβώς μοντέλο προσαρμογής, που εκτελέστηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, στις «ανατολικές» χώρες.

Σε αυτές τις συνθήκες, η ανάπτυξη εθνικού φρονήματος, αποτελεί όπως έλεγε και ο Λένιν για το αποικιακό πλαίσιο, «θετική» επίπτωση του ιμπεριαλισμού.

Η Ελλάδα όμως, δεν έχει παραδώσει μόνο την οικονομική της κυριαρχία και μάλιστα χωρίς να δώσει καμία μάχη (σε επίπεδο κυβερνήσεων), αλλά είναι γεωπολιτικά και στρατιωτικά«δεδομένη» για τον ευρωατλαντικό παράγοντα. Άρα δεν διαπραγματεύεται τίποτε, ενώ μετατρέπεται πρόθυμη, «αμισθί» και άνευ όρων, σε αμερικάνικη βάση.

Οι κίνδυνοι είναι προφανείς, όταν απέναντι η Τουρκία εφαρμόζει μια άλλη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η Τουρκία συγχρόνως αναδεικνύεται σε ισχυρή περιφερειακή δύναμη, με στρατιωτική-επεκτατική πολιτική στο μεγαλύτερο μέρος των συνόρων της. Τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 7%, ο πληθυσμός της αυξάνεται, ενώ μετασχηματίζεται όλο και περισσότερο σε βιομηχανική δύναμη. Έχει ήδη εισβάλει στη Συρία, στο Βόρειο Ιράκ, στην θάλασσα της Κύπρου, συνεχίζει εκεί την κατοχή από το 1974, ενώ τα Ίμια και άλλες βραχονησίδες είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είναι ήδη Τουρκικές. Είναι επίσης σαφές ότι οι βλέψεις της προς την Ελλάδα δεν θα έχουν τέλος.

Η Τουρκία όμως δεν είναι «δεδομένη» για το ΝΑΤΟ, είναι εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα και για αυτό μπορεί να παίζει με την Ελλάδα, όπως η γάτα με το ποντίκι.

Είτε λοιπόν η Ελλάδα θα αλλάξει ρότα με διπλή αναστροφή και στο οικονομικό αλλά και στο γεωπολιτικό επίπεδο, δηλαδή απελευθέρωση από την ξένη οικονομική κατοχή της Ε.Ε. και του ευρώ, αλλά και άμεση ανεξαρτητοποίηση από τους αμερικανούς, ώστε να υπολογιστεί ως ουσιαστικός παίκτης στην περιοχή ή μαζί με τον οικονομικό θάνατο θα ακολουθήσουν και οδυνηρές εδαφικές απώλειες.

Σε πολιτικό επίπεδο, το ερώτημα είναι ποιος θα δεθεί με το εθνικό φρόνημα και αν εξ αιτίας της αφασίας της αριστεράς, αυτό θα μείνει μετέωρο, ή θα κινηθεί ακροδεξιά.

Στην Ελλάδα σήμερα διαμορφώνεται ως κύρια, η αντίθεση ανάμεσα στην Λαϊκή Κυριαρχία, την Δημοκρατία και τον οικονομικό ιμπεριαλισμό. Η άνευ προηγουμένου γεωγραφική πόλωση στον ευρωπαϊκό χώρο και η ραγδαία υποβάθμιση της χώρας μέσα στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, διαμορφώνει και μια πρωτοφανή κοινωνική πόλωση. Και όλα αυτά συνδυάζονται και τρέφουν συνάμα την απειλή της παραβίασης εδαφικής κυριαρχίας.

Η μη πολιτική κατανόηση του οικονομικού ιμπεριαλισμού των Βρυξελών, η πολιτική των ίσων αποστάσεων στη διαμάχη της Ελλάδας και της Τουρκίας (μέσω κάποιας παράδοξης εξίσωσης των αστικών τους βλέψεων), όπως και το να μην βλέπει κανείς, ότι η Ρωσία αποτελεί σήμερα το μοναδικό εμπόδιο για την κατοχή της Μέσης Ανατολής από τις πολυεθνικές της Δύσης, θυμίζουν την ίδια εξίσωση του Στίνα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που δεν μπορούσε να διακρίνει, ανάμεσα στον γκεσταπίτη «εργάτη»-εισβολέα και τον ελασίτη- εργάτη-αμυνόμενο και έμενε μόνο στην ιδιότητα «εργάτης».

Μεγάλες αλλαγές, ανατροπές και επαναστάσεις έγιναν εκεί που το εθνικό-απελευθερωτικό ενώθηκε με το κοινωνικό. Πατρίδα ή Θάνατος ήταν το σύνθημα του Κάστρο, του Γκεβάρα του Χο-Τσι Μινχ. Πατριωτικός ήταν ο πόλεμος των Σοβιετικών που νίκησε τον ναζισμό.

Από τα πατριωτικά κινήματα της αντίστασης ξεπήδησαν προσπάθειες αλλαγής στα Βαλκάνια. Από αυτή την μήτρα γεννήθηκε το δικό μας ΕΑΜ, το δικό μας λαϊκό κίνημα. Ένα πατριωτικό-διεθνιστικό κίνημα που στις σημαίες του με αίμα έγραψε:

Θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη την λευτεριά.

Και για να θυμίσουμε, ενάντια στην παραποιημένη ιστορία και πραγματικότητα, διάφορων «τεταρτοδιεθνιστών» ή ακόμη και «αναρχικών», η FAI ( Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία), άνοιξε τα γραφεία της μετά τον πόλεμο από δωρεά κτιρίων του Ιταλικού κράτους, για την συνεισφορά της στον αντιφασιστικό αγώνα, ή ότι οι Ισπανοί αναρχικοί αποτέλεσαν κορμό και συνιδρυτές της Γαλλικής αντίστασης λόγω της εμπειρίας τους στην παρανομία.

Χρειαζόμαστε, σήμερα ένα μεγάλο δημοκρατικό, αντιμνημονιακό, πατριωτικό κίνημα που θα ξορκίσει το «κακό» της εθνικής υποτέλειας. Γιατί: «Αυτό που προκαλεί την χαύνωση στις χώρες που υποφέρουν είναι η διάρκεια του κακού το οποίο αιχμαλωτίζει την φαντασία των ανθρώπων, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Μόλις όμως βρουν κάποιον τρόπο για να ξεφύγουν από αυτό -κάτι που πάντοτε συμβαίνει όταν το κακό φτάνει σε ένα ορισμένο σημείο- αισθάνονται τέτοια έκπληξη, ανακούφιση και ενθουσιασμό, ώστε περνούν κατ΄ευθείαν στο άλλο άκρο και αντί να θεωρούν τις επαναστάσεις αδύνατες, τις θεωρούν εύκολες. Αυτή και μόνο η προδιάθεση είναι ενίοτε ικανή να τις πραγματοποιήσει» . Καρδινάλιος του Ρέτζ, Απομνημονεύματα.