Pier Paolo Pasolini, Νοέμβ. 1975

“Το Σκάνδαλο των Ριζοσπαστών”, του Pier Paolo Pasolini, Νοέμβριος 1975

(ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ)

(Είναι η ομιλία που επρόκειτο να εκφέρει στο Συνέδριο των Ριζοσπαστών του 1975. Το διάβασε ο Marco Pannella, ⁽¹⁾ , γιατί ο Πιερ Πάολο Παζολίνι είχε δολοφονηθεί δύο ημέρες πριν – 2 Νοεμβρίου 1975).

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δικαιολογήσω την παρουσία μου εδώ. Δεν είμαι εδώ ως ριζοσπαστικός. Δεν είμαι εδώ ως σοσιαλιστής. Δεν είμαι εδώ ως προοδευτικός. Είμαι εδώ ως μαρξιστής που ψηφίζει για το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα^(2), και που ελπίζει πολύ στη νέα γενιά των κομμουνιστών. Ελπίζει στη νέα γενιά κομμουνιστών τουλάχιστον όπως ελπίζει στους ριζοσπάστες. Δηλαδή, με εκείνη την θέληση και τον παραλογισμό και μακάρι και τη βούληση, που απροσανατολίζουν και φέρνουν σε δύσκολη θέση – με το ένα μάτι στραμμένο, γιατί όχι, προς τον Wittgenstein – την πραγματικότητα, για να συλλογιστούμε και να σκεφτούμε πιο ελεύθερα. Παραδείγματος χάριν: Το επίσημο PCI(ΚΚΙ) δηλώνει ότι αποδέχεται τώρα πια, και επ’ αόριστον, τη δημοκρατική διαδικασία. Άρα λοιπόν δεν θα πρέπει να μου έχει μείνει καμία αμφιβολία: το PCI δεν αναφέρεται βέβαια στην κωδικοποιημένη και συμβιβαστικοποιημένη αυτή δημοκρατική διαδικασία που μεσουρανεί αυτές τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αναφέρεται αναμφίβολα λοιπόν, σε εκείνη τη δημοκρατική διαδικασία που αποσκοπεί στην αρχική καθαρότητα της μορφής της, ή, αν θέλουμε, στην συμφωνική μορφή της.
Στη κοσμική θρησκεία της δημοκρατίας. Θα ήταν άραγε αυτουποβάθμιση (αυτοεξευτελισμός) να υποπτευθεί κανείς ότι το PCI αναφέρεται στη δημοκρατικότητα των Χριστιανοδημοκρατών, και ότι δεν μπορεί επομένως να αναφέρεται στη δημοκρατικότητα, για παράδειγμα, των Ριζοσπαστών.

Πρώτη παράγραφος

Α) Τα πιο αξιολάτρευτα άτομα είναι αυτά που δεν γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα. Β) Είναι αξιολάτρευτα επίσης και εκείνα τα άτομα που, παρότι γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, δεν τα απαιτούν ή, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραιτούνται από τη διεκδίκησή τους. Γ) Είναι αρκετά συμπαθητικά επίσης και εκείνα τα άτομα που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των άλλων (ειδικά για εκείνα που δεν ξέρουν ότι έχουν δικαιώματα) Δ) Υπάρχουν, στην κοινωνία μας, οι εκμεταλλευμένοι και οι εκμεταλλευτές. Λοιπόν, τόσο το χειρότερο για τους εκμεταλλευτές. Ε) Υπάρχουν διανοούμενοι, οι μαχόμενοι εκείνοι διανοούμενοι, που θεωρούν ότι είναι καθήκον τους, και όχι μόνο δικό τους αλλά και των άλλων, να πληροφορήσουν εκείνα τα αξιολάτρευτα άτομα, που δεν το ξέρουν, ότι έχουν δικαιώματα. Να παροτρύνουν αυτά τα αξιολάτρευτα άτομα, τα οποία γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, αλλά δεν τα διεκδικούν, να μην παραιτηθούν από τη διεκδίκηση τους. Να ενθαρρύνουν όλους να αισθανθούν την ιστορική παρόρμηση του να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των άλλων, και, τέλος, να μην ξεχνάμε ότι, αναμφίβολα και χωρίς καμία συζήτηση, το γεγονός ότι, μεταξύ των εκμεταλλευμένων και των εκμεταλλευτών, οι δυστυχείς είναι οι εκμεταλλευμένοι.

Μεταξύ αυτών των διανοουμένων που έχουν αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, για περισσότερο από έναν αιώνα τώρα, τα τελευταία χρόνια έχουν ξεχωρίσει σαφώς ομάδες ιδιαίτερα μαχητικές και μανιώδεις να μετατρέψουν αυτόν τον ρόλο σε έναν εξτρεμιστικό ρόλο. Αναφέρομαι, λοιπόν, σ’ αυτούς τους εξτρεμιστές, τους νέους, και σε εκείνους τους ηλικιωμένους, που τους κολακεύουν. Αυτοί οι εξτρεμιστές (θα ασχοληθώ μόνο με τους καλύτερους από αυτούς) έχουν θέσει σαν πρώτο και θεμελιώδη στόχο τους, τη διάδοση μεταξύ των ανθρώπων, θα έλεγα σαν καινούργιοι απόστολοι, του αισθήματος της συνείδησης των δικαιωμάτων τους. Το κάνουν με αποφασιστικότητα, με θυμό, με απελπισία, με αισιόδοξη υπομονή ή με δυναμιτική ανυπομονησία, ανάλογα με την κάθε περίπτωση (…)

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Για το λόγο ότι η ιστοσελίδα IthacaNet, έχει κάνει σημαντική προσπάθεια στην παρουσίαση του άρθρου, ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ, την συνέχεια της ανάγνωσης ακριβώς από εκεί, από εκεί δηλαδή που το είδαμε.

Πηγή: ithacanet.gr