– Από το ΒΙΠΕΡ614/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΥΡΟΣ 1976 «Ανθρώπινος λόγος»  (του ΡΟΖΕ ΓΚΑΡΩΝΤΥ 31 Δεκεμβρίου 1974):

” Αλλά η αυτοδιαχείριση, δηλαδή η διαχείριση από τη βάση δεν περιορίζεται μόνο σ΄ ένα σύστημα συνεταιρισμών: είναι μιά έννοια για την κοινωνία γενικά, στην οποία κάθε άτομο γίνεται κέντρο πρωτοβουλίας, δημιουργίας και ευθύνης σε όλους τους τομείς: της οικονομίας, της πολιτικής, της κουλτούρας. Η έννοια αυτή δεν είναι ούτε ατομικιστική, ούτε ολοκληρωτική, αλλά βασίζεται, για όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, στις κοινότητες της βάσης.

Στον πολιτικό τομέα η Κομμούνα του Παρισιού έδωσε ένα τέτοιο παράδειγμα δημιουργώντας μιά κυβέρνηση « γ ι ά  τον λαό και από τον  λ α ό », χωρίς τη μεσολάβηση, την αντιπροσώπευση της εξουσίας, την αλλοτρίωση, από ένα κοινοβούλιο ή ένα κόμμα. Όλα τα μέτρα της εμπνέονται από τρείς βασικές αρχές:

1.- Άμεση δημοκρατία, δηλαδή όχι μεταφορά της εξουσίας στο όνομα μιάς δήθεν αντιπροσωπευτικής εξουσίας ή παροχής πληρεξουσιότητας «εν λευκώ» από τη βάση, αλλά πραγματικής κατανομής της εξουσίας στη βάση.

2.- Οικονομική αυτοδιαχείριση, δηλαδή ίδρυση οργανισμών που να μην είναι ούτε ιδιωτικοί ούτε κρατικοί, αλλά να τους διαχειρίζονται ακριβώς εκείνοι που τους χρησιμοποιούν συγκεντρωμένοι σε κοινότητες βάσης.

3.- Πολιτική ομοσπονδία που τείνει να υποκαταστήσει τον γιγαντισμό των συγκεντρωτικών εθνικών κρατών με ενότητες σε ανθρώπινη κλίμακα.

Αυτή την Κομμούνα του Παρισιού ο Μάρξ και αργότερα ο Λένιν τη θεωρούσαν σαν την πρώτη «σοσιαλιστική δημοκρατία», ενώ η «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι η μορφή που παίρνει αναγκαστικά η σοσιαλιστική δημοκρατία, όταν αντιμετωπίζει αντεπαναστατική επίθεση τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό. …

… Η αυτοδιαχείριση δεν πρέπει να συγχέεται με τον συνεργατισμό του Προυντόν, πρώτα – πρώτα γιατί δεν είναι μόνο μιά καινούργια μορφή οργάνωσης και διεύθυνσης της επιχείρησης. Γιατί η δ ι α χ ε ί ρ ι σ η , είτε είναι α υ τ ο διαχείριση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, είτε ε τ ε ρ ο διαχείριση (από έναν εργοδότη, ή από μια γενική καπιταλιστική διεύθυνση, ή από μιά συγκεντρωτική κρατική διεύθυνση, όπως γίνεται στο σοβιετικό πρότυπο) δεν αφορά παρά μόνο τα μ έ σ α.

Η   α υ τ ο δ ι α χ ε ί ρ ι σ η    τ ω ν    μ έ σ ω ν    όμως δεν έχει πλήρες νόημα παρά μόνο σε μιά κοινωνία βασιζόμενη στον   α υ τ ο κ α θ ο ρ ι σ μ ό    τ ω ν    σ κ ο π ώ ν .

Το βασικό πρόβλημα είναι να γίνεται η εκλογή των σκοπών από την κοινωνία συνολικά ξ ε κ ι ν ώ ν τ α ς    α π ό τ η   β ά σ η, και όχι να γίνεται «από πάνω», στο όνομα μιας απόλυτης γνώσης που ισχυρίζεται ότι έχει για βάση της είτε μιά θρησκευτική αποκάλυψη, είτε έναν αιώνιο ορθό λόγο, είτε μιάν «επιστήμη» προσκομιζόμενη στη βάση «από έξω». “

– Η G-M-R επισημαίνει: Το ζήτημα της δημοκρατίας στα επαναστατικά κόμματα περιλαμβάνει την αντανάκλαση της κοινωνικής κάθε φορά δημοκρατίας εντός των επαναστατικών κομμάτων, δηλαδή, κατά πόσον οι δημοκρατικά αναπτυσσόμενες και πραγματοποιούμενες κοινωνικές θεματολογίες και πρώτα πρώτα οι θεματολογίες των χώρων εργασίας, βρίσκουν ισόρροπη και προωθητική βέβαια δημοκρατική μεταχείριση εντός των κομμάτων.

Επίσης:

Αξίζουν οι απόψεις του Γκράμσι στο βιβλίο του «τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης» εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ Αντονιο Γκράμσι Τόμος Δ, για τα εργοστασιακά συμβούλια (ουσιαστική-σε βάθος ανάληψη αυτοδιαχειριζόμενων εργατικών πρωτοβουλιών στον οικονομικό τομέα): σελ. 91-92 «Ξεκινώντας τώρα από αυτό το κύτταρο, δηλαδή από το εργοστάσιο που το βλέπει σαν ενότητα, σαν πράξη δημιουργίας ενός ορισμένου προϊόντος, φτάνει ο εργάτης στην κατανόηση μιας ολοένα και πιο πλατειάς ενότητας, μέχρι το έθνος, που είναι στο σύνολό του ένας γιγαντιαίος μηχανισμός παραγωγής που χαρακτηρίζεται από τις εξαγωγές και τις εισαγωγές του, δηλαδή από το σύνολο του πλούτου που ανταλλάσσει με ένα ισοδύναμο σύνολο πλούτου που προέρχεται από όλα τα μέρη του κόσμου, από τους πολυάριθμους άλλους γιγαντιαίους μηχανισμούς παραγωγής στους οποίους είναι διαιρεμένος ο κόσμος.Άρα ο εργάτης είναι παραγωγός, επειδή απόχτησε συνείδηση της λειτουργίας του μέσα στην παραγωγική διαδικασία και σε όλους τους αναβαθμούς της: από το εργοστάσιο ως το έθνος και ως τον κόσμο.».